Ο Ραφίκ Τζεμπούρ ήταν η πιο ηχηρή μεταγραφή του Άρη φέτος το καλοκαίρι και μια από τις πιο πομπώδεις μεταγραφές στο ελληνικό φτωχό “παζάρι”. Προφανώς ο Θόδωρος Καρυπίδης και οι συνεργάτες του πόνταραν στο βάρος του ονόματος του, στην εμπειρία του και -σύμφωνα με όσα είπε κι ο ίδιος ο Γαλλοαλγερινός σε εκείνη την παρουσίαση… περασμένα μεσάνυχτα πριν μερικούς μήνες -στην δίψα του να αποδείξει ότι παραμένει ο γνωστός “βομβιστής”.
Η “βόμβα” δεν έσκασε ποτέ στο γήπεδο, μια και ο Τζεμπούρ ουσιαστικά δεν… φάνηκε στο γήπεδο για διάφορους λόγους. Έγιναν λάθη και από τις δυο πλευρές. Και από τον παίκτη και από την πλευρά του Άρη, αλλά σήμερα που μιλάμε – κι ενώ οι κιτρινόμαυροι παίζουν με την πλάτη στον τοίχο- αυτό δεν είναι το ζητούμενο.
Το “χαρτί” του Τζεμπούρ κάηκε. Για φέτος τουλάχιστον. Έχει τριετές συμβόλαιο, μπορεί όλα να εξελιχθούν διαφορετικά σε λίγους μήνες, στη νέα αγωνιστική περίοδο, με την προϋπόθεση ότι ο Άρης θα είναι στη φυσική του θέση. Υπό το πρίσμα αυτό ο Άρης δεν μπορεί να κοιτάξει πίσω. Δεν μπορεί να μπει στη διαδικασία τι έγινε λάθος, ποιος φταίει, να αποπροσανατολιστεί από τον στόχο.
“Καίγεται” για την άνοδο, θέλει να την πετύχει, για να μην… καεί κι ο ίδιος, μπαίνοντας στη δίνη ενός νέου κυκλώνα με τα… φαντάσματα να χορεύουν για μια ακόμη φορά.
Δεν λέμε ότι πρέπει να… κουκουλωθούν καταστάσεις. Κάθε άλλο. Αλλά τώρα προέχει η απόλυτη συγκέντρωση για να έρθουν οι βαθμοί, οι νίκες και να καλυφθεί η διαφορά ώστε στο τέλος να επιτευχθεί η επιστροφή στη Σούπερ λίγκα. Τότε με καθαρό μυαλό, αυτογνωσία και θάρρος μπορεί να γίνει το “ταμείο”. Για όλους και για όλα…
