Το δάχτυλο της αλαζονείας
Σάββατο αργά το βράδυ, στο όριο της Κυριακής, σήμερα που γράφω. Φεύγει ο Φεβρουάριος, αργά αργά, βαριά βαριά. Ένας μήνας που, στο σβήσιμό του, πάντα, θα θυμίζει ένα απ’ τα μεγαλύτερα εγκλήματα που διαπράχθηκαν, εν καιρώ ειρήνης, στην έρμη την Ελλάδα. Έναν μήνα του οποίου η πρώτη μέρα πάντα θα αποτελεί σημείο αναφοράς, λόγω της στυγνής δολοφονίας ενός παιδιού, του Άλκη και την απόπειρα να έχουν την ίδια κατάληξη άλλων δύο παιδιών, οπαδών του Άρη, από μία αγέλη χούλιγκαν του Π.Α.Ο.Κ. η οποία βγήκε σεργιάνι στην πόλη επί σκοπόν.
Επιστροφή στο τέλος του μήνα. Το σοκ από τις εικόνες και τα βίντεο της μετωπικής σύγκρουσης των Τρένων, στην κοιλάδα των Τεμπών, δεν θα φύγει εύκολα από την μνήμη του κόσμου. Σίγουρα, δεν θα φύγει καθόλου από τις ψυχές όσων επέζησαν και όσων, γονέων, αδερφών, συγγενών, φίλων έμειναν να θρηνούν και να ζητούν την αυτονόητη, ελάχιστη, δικαίωση, κόντρα σε “δάχτυλα αλαζονείας” που κουνιούνται μπροστά στο πρόσωπό τους.
Δημιουργία στόχου
Είμαστε οπαδοί, άρα άνθρωποι αυτής της κοινωνίας, συνεπώς τα θέματα, ακόμα και σε ιστοσελίδες όπως αυτή, αμιγώς κιτρινόμαυρου ενδιαφέροντος, πάντα θίγονται με βάση την καθημερινότητα. Την πραγματική ζωή. Μετά, ιεραρχούνται. Μπαίνουν σε σειρά. Κάπως έτσι, σημαντική θέση παίρνουν τα του Άρη, τόσο σε ποδόσφαιρο, όσο και σε μπάσκετ, αλλά και γενικότερα στον Σύλλογο, καθώς χιλιάδες άνθρωποι, μεγάλοι και μικροί, κινούνται γύρω απ’ την κιτρινόμαυρη κυψέλη. Την δικιά μας οικογένεια.
Ως τέτοια πρέπει να κινείται ο Άρης. Αυτή ήταν και είναι η πεποίθησή μου. Να νοιάζεται ο ένας για το καλό του άλλου και όλοι, παρέα, για το καλύτερο και την πρόοδο όλης της φαμίλιας. Δηλαδή της ομάδας. Λέξεις που μας σημάδεψαν, ιερές. Έχουν την σημασία τους. Δεν επιλέγονται ελαφρά τη καρδία. Κουβέντες με ειδικό βάρος. Σε μία οικογένεια, λέξη αμφισβητούμενη που οριοθετείται εκ νέου, από κάποιους φαφλατάδες, στις μέρες μας, σε ένα τραπέζι Κυριακής, για παράδειγμα, μπαίνουν οι μικροί, καθημερινοί ή βραχυπρόθεσμοι στόχοι, αλλά και μεγαλύτεροι. Γίνεται η αυτοκριτική, επισημαίνεται το “πού είμαστε”, οριοθετείται το “παρακάτω”.
Κάπως έτσι και σε μας. Έχει αγώνα την Κυριακή. Άρης εναντίον Ν.Π.Σ. Βόλος. Άξιο αναφοράς η συνάντηση, ξανά, εκεί που χτυπάει η καρδιά μας. Χαριλάου, Κλεάνθης Βικελίδης, κερκίδα, παλμός , εικόνα, χαρά, τραγούδι, χρώματα, κίτρινο και μαύρο. Οι “ειδικοί”, τρομάρα τους, αποφάσισαν την μία παρωδία πίσω από την άλλη. Ας μην το πιάσουμε. Θα απλώσει πολύ η κουβέντα. Μένει, για άλλη φορά. Δυστυχώς, βέβαια, καθώς αυτό βία έπρεπε να είναι το πρώτο θέμα. Η κοροϊδία. Αντιπαράδειγμα τα όσα κατορθώνουν οι οπαδοί στην Γερμανία, τις ίδιες μέρες. Τι ακριβώς; Ε, ενημερώσου. Μην μασάμε την τροφή εμείς, να την τρως εσύ!
Νίκη ο στόχος. Μόνο. Απέναντι ένας Σύλλογος (;;) που, αν υπήρχαν βασικοί κανόνες, δεν θα έπρεπε να αγωνίζεται στην Α’ κατηγορία, για να το γράψω παλιακά, Super League στα κυριλέ! Ψιλά γράμματα. Συμβαίνει. Πάμε με την πραγματικότητα. Τρίτο από το τέλος της κανονικής περιόδου, παιχνίδι. Δυναμικότητα αντιπάλου σαφώς μικρότερη μεν, πάντα έτοιμος και πρόθυμος να σου κάνει οποιουδήποτε είδους ζημιά, δε. Είναι πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ξεκινήσουμε την προετοιμασία. Σε νοοτροπία, σε εσωτερικό ανταγωνισμό, σε προετοιμασία. Προβλέπεται γήπεδο σχεδόν γεμάτο. Η λαχτάρα και η χαρμάνα του κόσμου, απ’ την μία, η ισορροπία και η δημιουργία στόχου από την ομάδα, από την άλλη. Οι μαθηματικές πιθανότητες, τέλος. Όσο υπάρχουν (Άρης είσαι και), πρέπει να τις διεκδικείς. Είπαμε. Ο στόχος δημιουργείται και κατόπιν διεκδικείται.
Σοφός ή αφελής;
Στο Περιστέρι, το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, του τέταρτου στην σειρά, το παιχνίδι “έσβηνε” όταν η κουβέντα στην παρέα άναβε, για το αν έκανε σωστά ή όχι ο Ζαμόρα. Θυμίζω πως, κουβάλησε την μπάλα, έκανε επιθετική ενέργεια, το σουτ πήγε στο δοκάρι και το “ριμπάουντ” με τον αστράγαλο του Νταρίντα την έστειλε στο βάθος των διχτυών του Ατρόμητου, για το 0-2. Πηγαίνω την μνήμη λίγο παραπίσω… Άρης – Λαμία με το σκορ 2-1 στα χασομέρια, ο ίδιος παίχτης κάνει απόπειρα επίθεσης, χάνει την μπάλα, φάουλ δεν γίνεται από κανέναν, γκολ, 2-2 και το μπινελίκι σύννεφο. Στις Σέρρες, ξανά ο Κοσταρικανός, πίσω πίσω πίσω, με την μπάλα, κλέψιμο, αλλαγή παιχνιδιού, με την τελευταία ανάσα του φορ της ομάδας των Σερρών το 1-1. Γκρίνια, μουρμούρα, εκνευρισμός, χτύπημα στο τραπέζι, οι καφέδες και οι μπύρες πάνω, φαγωμάρα, μπινελίκι.
Ρητορικό, λοιπόν, το ερώτημα. Έκανε καλά ο πιτσιρικάς που επιτέθηκε; Ακολουθεί άλλο ένα, κι αυτό στο ίδιο ύφος. Απ’ την κατάληξη της μπάλας κρίνεται το ορθόν της απόφασης του παίχτη ή αποτελεί ζήτημα εκπαίδευσης, αυτοματοποιημένης συμπεριφοράς, αυτοπροστασίας; Είναι θάρρος το ένα και φόβος το άλλο, ενθουσιασμός η επίθεση και ωριμότητα το παιχνίδι με τον χρόνο ή αφέλεια και σοφία, αντίστοιχα;
Δεν πέρασαν πολλές μέρες από τα όσα έγιναν στην Λεωφόρο. Απίθανα τα χαρακτηρίζεις. Στην θέση του απείρου Ζαμόρα ο έμπειρος Ντεσπότοφ. Αγωνιστικά, αυτοκτονική επιλογή η επίθεση. Ένα παραπάνω, με παίχτη λιγότερο. Παρένθεση. Αυτονόητες οι ευχές για περαστικά στον Ραχμάν Μπάμπα. Δεν είμαστε ανθρωποφάγοι. Το χειροκρότημα των Παναθηναϊκών δεν τους κάνει ήρωες, αλλά φτάσαμε στο σημείο να αναδεικνύουμε την, αυτονόητη, ανθρωπιά. Θα χαζέψουμε εντελώς, δηλαδή. Κλείνει η παρένθεση.
Ακολούθησαν τα πέναλτι, μετά το γκολ με την κίνηση ζαριά, με την τελευταία ενέργεια του αγώνα. Άξιος της μοίρας του λες και έτσι φαίνεται πως είναι. Ακόμα περισσότερο όταν χάνει δύο σερί “ματς μπολ” πέναλτι και φυσικά άλλο ένα, πριν κάνει ανέκδοτο τον παίχτη του. Δεν πρέπει να ήμουν ο μόνος που σκέφτηκε πως, η ομάδα του συμπολίτη και η μοίρα ίσως να, μας έκλεψε ένα πιθανό σενάριο. Πως το έργο, ευτυχώς, έγινε αλλού. Ο Άκης, αυτός ο γεννημένος ατακαδόρος, που αδικούμαστε καθώς δεν έχουμε κάνει μία ραδιοφωνική εκπομπή παρέα για να κλάψει ο κάθε πικραμένος, το έστειλε, (περι)γραφικά σε μήνυμα, λίγες στιγμές μετά:
“Αρειανίδικος αποκλεισμός με παοκτσήδικη προβιά, ρε μ@€&#α”!
Πες το ψέματα!
Ασπίδα εμείς
Πάθαμε άπειρα, τόσα χρόνια. Η μία πιθανότητα αποκλεισμού διαδέχονταν την άλλη. Κύπελλα θες; Ευρώπες; Διάλεξε και πάρε. Η ομάδα μας, πολλές φορές πρώτα από συνοπαδούς, έβγαινε στον τάκο. Στην σέντρα. Ο προσεκτικός παρατηρητής, πέρα απ’ την κλασική κλάψα τους που περνάει από γενιά σε γενιά, είτε είναι “φτωχοί” είτε “κουμάντα και φραγκάτοι”, είδε πως ένα ολόκληρο σύστημα έβαλε πέπλο γύρω από το σύνολο του Λουτσέσκου. Η λειτουργία της προστασίας, από σύνολο δημοσιογράφων και site. Η φιλοσοφία μιας σχολής ολόκληρης. “Μαύρα σύννεφα και περηφάνιες”. Ένα μικρό μάθημα, απλά. Ρητορικό κι εδώ το “πώς θέλουμε εμείς να λειτουργούμε” ερώτημα.
Τελευταία σημείωση. Η ρεβάνς του 0-1 στο Αγρίνιο, ο δεύτερος ημιτελικός, είναι στην έδρα μας στις 6 Μαρτίου. Ανόητη η παραμικρή κουβέντα, που ήδη άνοιξε, για έδρα τελικού. Αφελής. Παραπλανητική. Ως τότε, ας εκπαιδευτεί ο Άρης να κερδίζει και να φορμαρίζεται στο χορτάρι κι εμείς να μην πέσουμε σε καμιά παγίδα και δούμε κεκλεισμένων τον επαναληπτικό. Δεν θέλει πολύ, όταν η χαζομάρα κυκλοφορεί σε αφθονία, σχεδόν παντού.
Ασπίδα να γίνουμε, στον Άρη.
Κυριακή, 25 Φεβρουαρίου 2024
“ο Χιούι”
