Τα περιθώρια είναι ακόμη πιο στενά πλέον για τον Άρη, σε σχέση με την κατάσταση που επικρατούσε πριν από το παιχνίδι στο Αγρίνιο. Οι κίτρινοι δεν κέρδισαν, δεν έχασαν, πήραν ένα βαθμό, ο οποίος θα φανεί σε ακριβώς δέκα μέρες εάν του φθάνει για να γεμίσει το σακούλι της σωτηρίας.
Ο Άρης με τον βαθμό που πήρε δεν σώθηκε. Παραμένει, όμως, ζωντανός και φυσικά όσο ζει ελπίζει. Χρόνος, όμως, πλέον δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχουν άλλα παιχνίδια που να δίνουν δικαίωμα για άλλο στραβοπάτημα.
Όπως τόνισαν όλοι, από τον Σούλη Παπαδόπουλο, μέχρι και το τελευταίο μέλος της κιτρινόμαυρης αποστολής “όλα θα έχουν αξία εφόσον ο Άρης κερδίσει τα δυο επόμενα παιχνίδια με Πανιώνιο και Βέροια στο Κλεάνθης Βικελίδης”. Τότε θα μπορούν να μιλάνε και για τη συνέχεια. Μέχρι τότε “μιλάνε” μόνο οι πράξεις.
Τα κερδίζει έχει δικαίωμα να συνεχίζει να ελπίζει. Δεν τα κερδίζει, επισημοποιεί πρόωρα το τέλος του, με τις όποιες καταστροφικές συνέπειες υπό τη μορφή ντόμινο, μπορεί να επακολουθήσουν.
Οι κριτικές, οι αφορισμοί, οι υψηλές απαιτήσεις δεν τελειώνουν από τη στιγμή που ο κόσμος του Άρη νιώθει και είναι ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΣ, από τα “εγκλήματα” των τελευταίων χρόνων. Ο χρόνος όμως τελείωσε. Ο Άρης παίζει στα δυο επόμενα παιχνίδια την ίδια του την ύπαρξη και χρειάζεται όσο ποτέ να πάει στη “μάχη” ενωμένος.
Πλέον δεν χρειάζεται να λέει ότι θέλει. Πρέπει να δείξει ότι και μπορεί.
