Έστω και για λίγο να δεις κιτρινόμαυρη φανέλα, με το έμβλημα του θεού στο στήθος, ν’ ανεβοκατεβαίνει στο πράσινο γήπεδο, αισθάνεσαι ότι πήρες ένα μέρος από τη δόση σου.
Βέβαια, το γηπεδάκι έμοιαζε μέλος της συνομοσπονδίας των 5 x 5, εμείς ήμασταν αναγκασμένοι να παρακολουθούμε τα πάνω-κάτω της μπάλας πίσω από συρμάτινη περίφραξη, ο αντίπαλος Εθνικός Γαζώρου δεν ενέπνευσε μίση και αντιπάθειες, ούτε καν σε φιλική αναμέτρηση, αλλά σημασία έχει η γλυκιά γεύση του Άρη, εν μέσω καλοκαιρινής υπογλυκαιμίας.
Νέα παιδιά, πιτσιρικάδες όπως τους αποκαλούμε στη γηπεδογλώσσα, αντιλαμβανόσουν ότι διακατέχονται από το δέος της Ιστορίας, καθώς έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση με ΤΗ φανέλα.
Κάποιοι από αυτούς πρωτόπειροι, πήραν την προαγωγή τους από τα μάχιμα τμήματα των μικρών ηλικιών του συλλόγου μας, κάποιοι άλλοι σε φάση πρώτης ένταξης και κάποιοι τρίτοι παραμένουν μαθητευόμενοι, λόγω ηλικίας, παρά την εντατική εκπαίδευση που έλαβαν στη διάρκεια της περσινής περιπέτειας.
Μοιάζει, πάντως, αυτή η νεανική ομάδα εφόδου να γνωρίζει σε ποιους στόχους θα εφορμήσει με την έναρξη του πρωταθλήματος και ποιες εχθρικές παγίδες θα πρέπει να αποφύγει, πριν αρχίσει τα σαλπίσματά του ο πανικός του δεύτερου γύρου.
Μέσα σ’ αυτήν τη φιλική ατμόσφαιρα των Σερρών, όπου καμιά διακοσαριά Αρειανοί πραγματοποιούσαν την κυριακάτικη απεξάρτησή τους, υπήρχε ένας έγχρωμος, ο οποίος δεν μπορεί να σταθεί προδότης απέναντι στις υποσχέσεις που μόλις έδωσε.
Ο Ουντότζι, με άλμα όσο το μέγεθός του, ελισσόμενος σαν ο πρώτος μαύρος σκιέρ ανάμεσα σε λευκά κολωνάκια, δυνατός και ταχύς συνάμα, θέλει δε θέλει υπέγραψε πιστοποιητικό διαφοράς.
Απαιτούμε να το τηρήσει σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς κι εμείς θα είμαστε εκεί, οπουδήποτε, για να χορεύουμε στο ρυθμό του ταμ ταμ, που ο ίδιος θα χτυπάει για λογαριασμό του πολεμικού θεού.
Και μετά, ντου επίθεση…
