Οι οπαδοί του Άρη ξεχωρίζουν. Όχι μόνο στην κερκίδα, όχι μόνο με φωνές και συνθήματα, όχι μόνο με την απαράμιλλη στήριξη στην ομάδα. Και με την… πένα ή καλύτερα με το πληκτρολόγιο.
Εξαιρετικό το κείμενο ενός οπαδού στο οπαδικό σάιτ “arismaniacs.gr”. Είναι η καταγραφή σκέψεων του:
“Θέλει κουράγιο και πολλά άντερα για να μπορέσεις να κοιτάξεις τα πράγματα κατάματα και να κατορθώσεις να αρθρώσεις μερικές κουβέντες αληθινές, ντόμπρες και σταράτες. Αντρίκειες κουβέντες, όπως μας αρμόζει, όπως ταιριάζει στη μεγάλη μας αγάπη, το θεό του Πολέμου, ΑΡΗ.
Βασικά είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να βγάλω από μέσα μου που χάνουν το δρόμο οι κουβέντες για να βγούνε όπως πρέπει. Σωστές και καθαρές, όχι σαν μπερδεμένες και άναρθρες κραυγές.
Για αυτό λοιπόν δε θα κάνω κουβέντα για όσα σκέφτομαι και πιστεύω για ευθύνες και φταιξίματα. Αυτά είναι για άλλους, αυτούς που και να σκοτώσουν είναι ικανοί για να αρπάξουν την τόσο πολυπόθητη για αυτούς καρέκλα της εξουσίας.
Αλήτες σε μια χώρα δειλών και φοβισμένων, καρναβάλια που στοιχειώνουν τα όνειρα μας και φέρνουν μονίμως εφιάλτες στον ξύπνιο και στον ύπνο μας. Όπου και να κοιτάξεις αηδία, δυσωδία βρωμερή να τρυπάει τα ρουθούνια μας και να αποστρέφει το βλέμμα μας.
Όποια πέτρα και να σηκώσεις σε αυτό τον τόπο, όποια πτυχή της σημερινής κοινωνίας μας και να κοιτάξεις, παντού τα ίδια. Οδηγηθήκαμε σαν αμνοί σε σφαγή, στην πείνα, στην εξαθλίωση και στην ανέχεια. Μόνιμοι πρωταγωνιστές στο μενού της ημέρας μας, φτώχεια, μιζέρια και δυστυχία.
Λόγος καλός για να ζήσεις, κανένας, μια γελοία πραγματικότητα που πήρε σάρκα και οστά για να μπορέσουν οι ίδιοι καρνάβαλοι, με μάσκα η χωρίς, να μας κυβερνήσουν. Να βγάλουν τα γούστα τους και αφού ξεκοκάλισαν μέχρι κεραίας το βιός όλων μας, της πατρίδας μας, να μας κουνήσουν το δάκτυλο επιδεικτικά και να μας μαλώσουν ότι, μαζί τα φάγαμε.
Μια από τα ίδια γίνεται και στον ΑΡΗ μας, μικρογραφία της κοινωνίας, με το καράβι να οδηγείται στο γκρεμό και αυτοί που κάνουν κουμάντο, είτε να είναι δειλοί, είτε να μάχονται για το «διαίρει και βασίλευε». Στον τόπο των τυφλών, οι μονόφθαλμοι κυβερνούν, έτσι είναι αυτά. Πάνε πακέτο πάντα.
Τώρα που ο κακός χαμός πέρασε την πόρτα μας και μπήκε στα σαλόνια μας, στην καθημερινότητα μας, θυμήθηκαν κάποιοι την ενότητα και τον κόσμο. Εμάς δηλαδή που πριν λίγο καιρό μας χαρακτήριζαν ποικιλοτρόπως επειδή αγοράζαμε διαρκείας και συνεχίζαμε να στηρίζουμε την ομάδα ανεξαρτήτου καρεκλοκένταυρου και φάσης. Και στα καλά αλλά και στα δύσκολα.
Το πρόβλημα τους δεν ήταν η σωτηρία αλλά να έχουν αυτοί το καράβι στα χέρια τους, και ας τσακιστεί στα φονικά βράχια. Μόνο η καρέκλα έχει σημασία και χρήζει αναφοράς, για αυτούς.
Γιατί για εμάς δεν έχει αλλάξει κάτι, το βλέπω και το νιώθω. Δεν έχασα την πίστη μου, πώς να το κάνω αυτό τη στιγμή που μεγάλωσα μέσα στη δυστυχία και στη μιζέρια. Η αβεβαιότητα και το παντοτινό τέλος ήταν πάντα μέσα μας, ποτέ κανένας που μόχθησε και στερήθηκε, για να δώσει από το λίγο είναι του να σωθεί η ομάδα, δε μπορεί να ξεχάσει.
Ούτε και να το βάλει στα πόδια όμως, δε πρόκειται ακόμα και αν ο ήλιος ανατείλει από άλλη μεριά. Τέτοια είναι η πίστη μας και η θέληση μας. να βάζουμε πλάτη πάντα, είτε δύσκολα είναι αυτά, είτε εύκολα. Χαμένοι στην κοινωνία των ευκαιριακών και των καλοπερασάκηδων. θα είμαστε πάντα αυτοί οι χαμένοι, χαζοί που αν και δεν έχουν να φάνε, δε θα πάνε διακοπές, θα δώσουν με περίσσια χαρά και όρεξη τα υστέρημα τους στην αγαπημένη τους ομάδα.
Και ας τους τα «φάνε», ας τα κακοδιαχειριστούν, ας πάνε να καλύψουν μαύρες τρύπες που δημιούργησαν άλλοι, τους γουστάρουν η όχι. Άτομα που μπήκαν μπροστά για τη λεζάντα η γιατί έτσι είναι το θέλω τους. Ίδιο με τη δική μας καψούρα, τη δική μας αρρώστια. Κάτι που δε θα βγει ποτέ από μέσα μας, ακόρεστη δίψα που δε πρόκειται ποτέ να σβήσει, όσα ποτάμια διχόνοιας και κακίας βγάλουν κάποιοι, οι ίδιοι πάντα γραφικοί.
Καιρός για σκέψη και συλλογισμό, μόνος μέσα στους μόνους και θα πονάς. Τέρμα οι μάσκες, για όλους μας και από όλους μας. Κουβέντες αγνές και μετρημένες πλέον, δε θα περάσει κανένας πάνω από το σύνολο, πάνω από τον ΑΡΗ.
Μπερδεμένες σκέψεις, άλλος τα βρίσκει κουραστικά και βαρετά, άλλος συντονίζεται και εκπέμπει στο ίδιο μήκος κύματος. Το διαρκείας μας, τη συνδρομή μας, εμείς τα κάναμε όλα. Σειρά τώρα να βγούνε όλοι μπροστά, όλοι αυτοί που μιλάνε, κράζουν, κριτικάρουν, λοιδορούν, χαίρονται βαθιά μέσα τους για την αποτυχία μας, τη δυσκολία μας για επιβίωση και χαρά.
Μη μασάτε, κορμιά θα πέσουν και άλλα. Δεν ήρθε μόνο στο δικό μας το σπιτικό η κρίση αλλά σίγουρα δε θα φύγει και έτσι εύκολα, όπως ξαφνικά ήρθε και έμεινε. Χρειάζεται δουλειά και στήριξη από το σύνολο, όσο πιο γοργά το πάρουν όλοι χαμπάρι, συνειδητοποιήσουν που έχουμε μπλέξει, τόσο πιο γρήγορα θα απεμπλακούμε και θα ετοιμάζουμε ξανά βαλίτσες για γούστα και χαρές.
Αυτά τα λίγα και θα τα λέμε πιο συχνά από δω και πέρα. Ενωμένοι στα δύσκολα, οι ματωμένες μας γροθιές θα συνεχίσουν να είναι υψωμένες στον αέρα, σφιγμένες και καταστροφικές, για τον εχθρό.
Πίστη και όχι μιζέρια. Στους δρόμους λύνονται οι διαφορές και τα προβλήματα”.
