Την περασμένη Παρασκευή η Σκαβολίνι ανακοίνωσε πως τα εισιτήρια διαρκείας που διέθεσε φέτος στους φιλάθλους της είναι 4.123 και τα έσοδα από τα διαρκείας ξεπέρασαν τα 500.000 ευρώ! Μια ιστορική ομάδα που βρίσκεται σε αγωνιστική παρακμή τα τελευταία χρόνια, χωρίς να μπορεί να μπει καν στα πλέι οφ πέρσι, με έναν υποβιβασμό λόγω χρεών στο παθητικό της…
Το Πέζαρο είναι μια κωμόπολη της Ιταλίας, πολύ συρρικνωμένη “αγορά” σε σχέση με την Θεσσαλονίκη. Η ομάδα έχει ζήσει μεγάλες στιγμές στο παρελθόν, όπως και ο Άρης. Τίτλους, συμμετοχές στο κύπελλο Πρωταθλητριών, φόρεσαν τη φανέλα της παίκτες όπως ο Αντονέλο Ρίβα, ο Βάλτερ Μανίφικο, ο Κάρλτον Μάιερς. Πέρσι η ομάδα δεν κατάφερε να μπει ούτε στην οχτάδα, όμως φέτος τα διαρκείας ήταν πάλι πάνω από 4.000, σε γήπεδο που έχει χωρητικότητα 6.200 θεατών. Κάτι παραπάνω από το 60% του γηπέδου θα έχει πληρότητα μόνο από α διαρκείας, αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς ότι θα είναι σχεδόν κατάμεστο μέσα στη χρονιά.
Την ίδια ώρα μια μικρή ισπανική ομάδα, η Μούρθια, που σχεδόν κάθε χρονιά παλεύει για να σωθεί, παίζει σε κοινό 5.000 φιλάθλων στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος (5.025, 5.100 και 4.800 τα εισιτήριά της στους τρεις πρώτους εντός έδρας αγώνες).
Στη Γερμανία, η Τέλεκομ Μπον που δεν μπορεί να συγκριθεί σε καμία περίπτωση με τον Άρη σαν όνομα, ιστορία και παράδοση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ είχε 6.000, 4.510 και 5.690 εισιτήρια στους τρεις αγώνες που έχει δώσει μέσα στην Βόννη!
Αυτοί οι φίλαθλοι δεν πρόκειται να δουν τίτλους, ίσως δεν πρόκειται να δουν και πολλές νίκες (αν και η Βόννη του Σεραπίνας είναι πρώτη). Είναι, όμως, παρόντες στο γήπεδο, στηρίζοντας την ομάδα. Όχι την διοίκηση, την ομάδα, γιατί αγαπούν πρώτα την ομάδα και μετά τις νίκες. Ο Μάριο Μπόνι είχε πει προσφάτως στο blog του πως παρόλο που η Ίντερ, ομάδα που υποστηρίζει στο ποδόσφαιρο, δεν πηγαίνει καλά, εντούτοις την υποστηρίζει με την ίδια θέρμη.
Το μπάσκετ του Άρη θέλει υποστήριξη, όχι για να στηριχθεί ο Δαμιανίδης και ο κάθε Δαμιανίδης, αλλά για να στηριχθεί η προσπάθεια που γίνεται μέσα στο παρκέ, για να δοθεί συνέχεια στην παράδοση που έχει διαμορφωθεί από το πέρασμα των ετών. Το να πάνε οι οπαδοί του Άρη στο γήπεδο, δεν δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στον Δαμιανίδη ή την εκάστοτε διοίκηση, δείχνουν την αγάπη τους για την ομάδα, δείχνουν ότι νοιάζονται γι’ αυτήν.
Ουδείς μπορεί να υποχρεώσει τον οπαδό ή τον φίλαθλο που θα δώσει τα χρήματά του, ούτε που θα δείξει την προτίμησή του, γιατί είναι ηλίου φαεινότερο ότι το ποδοσφαιρικό τμήμα παρότι δεν έχει να επιδείξει επιτυχίες, συγκεντρώνει την προτίμηση των Aρειανών.
Δεν είναι ούτε θέμα έλλειψης κινήσεων μάρκετινγκ ότι το Παλέ τα τελευταία χρόνια γεμίζει μόνο στους αγώνες με τον ΠΑΟΚ, ούτε έχει να κάνει με την διαφωνία του κόσμου στις επιλογές της διοίκησης και του Δαμιανίδη. Άλλωστε δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Αρειανός χρειάζεται να του… ασκηθούν πολιτικές μάρκετινγκ για να πάει στο Αλεξάνδρειο. Ο Άρης σαν ΚΑΕ σαφώς και χρειάζεται τμήμα μάρκετινγκ, ο φίλαθλος όμως όχι. Θυμάμαι σαν τώρα την ατάκη του διευθυντή μάρκετινγκ του Ολυμπιακού, Νίκου Λεπενιώτη πριν δύο χρόνια που έλεγε πως “ακόμα και τώρα που ο Άρης δεν διεκδικεί τίτλους, το brand name που έχει στην αγορά παραμένει ισχυρό”.
