Η αγάπη για τον Αρη οδήγησε ένα εννιάχρονο αγοράκι να βιώσει μια μοναδική περιπέτεια για να δει τον αγώνα της ομάδας του. Μια περιπέτεια που αποτέλεσε την αφορμή να αναδειχθεί κι ένας άλλος «αγώνας», αυτός της επιβίωσης για την οικογένειά του!
Ο εννιάχρονος Πολυχρόνης Παπαδόπουλος έφυγε «σκαστός» από το σπίτι του στο Κορδελιό την Κυριακή και αφού διέσχισε σχεδόν όλη τη Θεσσαλονίκη έφτασε στην άλλη άκρη της πόλης, στη Χαριλάου, για τον αγώνα του Αρη με την Καλλονή στο «Κλεάνθης Βικελίδης».
«Εάν έλεγα στους γονείς μου ότι θα πάω στο γήπεδο, δεν θα με άφηναν, αλλά το ήθελα τόσο πολύ! Τους είπα ότι πάω να παίξω στη γειτονιά και έφυγα» λέει στη «δημοκρατία» ο μικρός μαθητής (θα πάει δ’ δημοτικού) και εξιστορεί την περιπέτειά του: «Ξεκίνησα μετά τις 4 το απόγευμα. Πήρα δύο λεωφορεία ως το γήπεδο. Δεν είχα χρήματα πάνω μου και δεν πλήρωσα εισιτήριο! Πρώτα πήρα το Νο 19 για τον Σταθμό και μετά το Νο 10. Ηταν μέσα και ένα δυο άλλα παιδιά από το Κορδελιό. Χρειάστηκαν δυο ώρες να φτάσω»!
Για το πώς κατάφερε και μπήκε στο γήπεδο μάς λέει με ενθουσιασμό: «Ζήτησα να μπω μαζί με τα πανό της ομάδας, αυτά που βάζουν οι οργανωμένοι οπαδοί. Ηταν ο μόνο τρόπος. Πραγματικά, το χάρηκα πολύ».
Ανησυχία στο σπίτι
Την ίδια ώρα η οικογένειά του, βλέποντας ότι άργησε να επιστρέψει στο σπίτι, άρχισε να τον αναζητεί. «Αρχίσαμε να ψάχνουμε. Ρωτήσαμε στη γειτονιά. Δεν ήταν πουθενά! Κάποιος φίλος του τελικά μας είπε ότι θα πήγαινε στον Αρη! Αρχίσαμε να τον ψάχνουμε» λέει η μητέρα του μικρού Χαρούλα. Η ώρα είχε πάει περίπου 8 το βράδυ. Η αγωνία έδωσε τη θέση της στην ανακούφιση. Από την ιδιωτική ασφάλεια του Κλεάνθης Βικελίδης ο Πολυχρόνης εντοπίστηκε και τελικά επέστρεψε με συνοδεία ενός μεγαλύτερου φίλου του στο Κορδελιό, στις 10 το βράδυ, δίνοντας τέλος στην εξάωρη περιπέτεια!
«Το είχα ξανακάνει, αλλά τότε δεν με πήραν μυρωδιά. Εάν χρειαστεί, θα το… ξανασκάσω για τον Αρη» μας είπε… ευθαρσώς ο μικρός, δηλώνοντας παράλληλα θαυμαστής του Αγκάνθο!
O πατέρας του Σταύρος, δύο χρόνια άνεργος (βαφέας αυτοκινήτων), τονίζει: «Δεν θα χρειαστεί να το σκάσει. Θα τον προσέχουμε περισσότερο, παρά τα μεγάλα προβλήματα επιβίωσης που έχουμε. Είμαστε μαχητές ως οικογένεια. Γι’ αυτό και μένουμε εδώ, αν και η Ελλάδα μάς πληγώνει. Πρέπει όλοι να πολεμήσουμε στη χώρα μας, για να μη δούμε μια μέρα τη… γερμανική σημαία στον Λευκό Πύργο»!
Πηγή: Εφημερίδα “Δημοκρατία”
