O χθεσινός Άρης ήταν πολύ καλός και αν δεν είχε κάποια σκαμπανεβάσματα στην απόδοση του δεν θα έδινε την ευκαιρία στον Ορφέα να ελπίζει για κάτι καλό από την συγκεκριμένη αναμέτρηση.
Το σημαντικότερο όλων έγκειται στο γεγονός ότι μπόρεσε και βρήκε τις λύσεις όταν τις είχε ανάγκη, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση την σχετικά άμεση απάντηση στο τέρμα της ισοφάρισης.
Η παρουσία των Σαμαρά και Φερνάντες στην άμυνα ήταν σταθερή. Δεν υπέπεσαν στο μεγάλο λάθος, ενώ κέρδισαν σχεδόν όλες τις μονομαχίες με τους αντιπάλους επιθετικούς. Έδειξαν, όμως, μαζί φυσικά και με τους υπόλοιπους της άμυνας -και όχι μόνο- αδυναμίες στα στημένα, από όπου προήλθαν και οι μοναδικοί κίνδυνοι από πλευράς φιλοξενούμενων.
Ίσως τους επηρέασε η αλλαγή στο σύστημα μαρκαρίσματος, καθώς ο Πάουλο Κάμπος συνήθιζε την άμυνα man to man, ενώ ο Ντομπρασίνοβιτς ζήτησε άμυνα ζώνης.
Σίγουρα,όμως, δεν είναι στοιχείο που μπορεί να προβληματίσει έντονα, καθώς μπορεί να επιδιορθωθεί μέσω της δουλειάς που θα γίνει τις επόμενες μέρες στην προπόνηση.
Επιθετικά οι “κίτρινοι” έδειξαν τον καλό τους εαυτό. Πέρα από τους Πόι, Καπνίδη και Ν΄Λουντούλου που έφεραν εις πέρας τις υποχρεώσεις τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, υπήρξαν συνεργασίας και πολλές βοήθειες και από τους υπόλοιπους παίκτες της ομάδας, με εξαίρεση ίσως τον Παπαδόπουλο που έδειξε να μην βρίσκεται σε καλή μέρα.
Σημαντική και η συμβολή των Σουνά και Λιόλιου στο επιθετικό κομμάτι, καθώς αμφότεροι ταλαιπώρησαν την αντίπαλη άμυνα με τις προωθήσεις τους από το κέντρο και τα αριστερά αντίστοιχα, ενώ και τα γεμίσματα τους στην αντίπαλη περιοχή είχαν σχεδόν πάντα αποδέκτη.
