Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής ανήρτησε στο facebook μια ανέκδοτη ιστορία που αφορά το πριμ κατάκτησης του πρωταθλήματος του 1979 από τον Άρη, την οποία αφιέρωσε στη μνήμη του Τάσου Σπάρταλη που έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα 20 χρόνια πριν!
Ο πρώνην παίκτης και προπονητής του Άρη έγραψε: “Αφιερωμένο στους συμπαίκτες μου, στην μνήμη του Τάσου Σπάρταλη που συμπληρώνει 20 χρόνια από τότε που έφυγε και του εφόρου Γιώργου Λαγού που μας άφησε πρόσφατα.
Την χρόνια που πήραμε το πρωτάθλημα ο μεγαλύτερος μισθός στην ομάδα ήταν 10.000 δρχ., ο μισθός μου στην εταιρεία που εργαζόμουν ήταν 8000 δρχ. για να κάνετε συγκρίσεις… Βέβαια είχαμε πρίμ σε κάθε νίκη, που δεν υπερέβαινε τις 500 δρχ. στον καθένα. Θα έλεγα εδώ ότι στα 10 χρόνια που έπαιξα στον Άρη η εξόφληση της μεταγραφής μου έγινε μετά από 6 χρόνια και δεν υπέγραψα ποτέ απόδειξη εξόφλησης, αλλά πάντα έναντι οδοιπορικών και πριμ!!
Όταν κατακτήσαμε τον τίτλο με φώναξε ο πρόεδρος Απόστολος Γεωργιάδης, από τους καλύτερους προέδρους που διοίκησαν την ομάδα, και μου πρότεινε μιας και δεν υπήρχε η δυνατότητα η ομάδα να μας δώσει πριμ, να κάνουμε μια φωτογράφιση, να βγάλουμε πόστερ και να τα διαθέσουμε στον κόσμο ο καθένας μόνος του και να πάρουμε τα έσοδα.
Τις περισσότερες διέθεσε ο Τάσος Σπάρταλης, ο επονομαζόμενος Αμπντουλάχ λόγω του χρώματος, συμπαίκτης μας από την Αναγγένηση. Ακολούθησε εμένα, τον Παπαγεωργίου και τον Παγώνη στην μετακίνηση μας στον Άρη. Προσωπικά επειδή ντρεπόμουν να ζητήσω χρήματα τις μοίρασα όλες εκτός από δύο που τις κράτησα για ενθύμιο!!
Παράλληλα μιας και η κατάκτηση του πρωταθλήματος στο μπάσκετ γινότανε μετά από 50 χρόνια πολλοί φίλαθλοι που είχαν δικά τους καταστήματα προσεφέρθησαν να μας κάνουν δώρα.
Το πρώτο που επισκέφθηκα μαζί με τον Παπαγεωργίου ήταν κατάστημα υαλικών στην Βασιλέως Ηρακλείου, του Άγγελου Γκάγκου και παραμένουμε φίλοι από τότε. Εγώ πήρα ένα σέτ από πιατέλες και ο Χάρης κάτι διακοσμητικά για το σπίτι.
Στο δεύτερο πήγα με τον Στέλιο Καλαντίδη, βρισκόταν λίγο πιο κάτω από την είσοδο του κινηματογράφου Έσπερος στην Δημητρίου Γούναρη. Δυσκολευτήκαμε να το βρούμε γιατί δεν είχε ταμπέλα, μας αναγνώρισε όμως ο ίδιος και βγήκε και μας κάλεσε. Ήταν ένα ημιυπόγειο 20 τετραγωνικών με λίγα πουκάμισα. Δαγκωθήκαμε αλλά ψύχραιμα του είπα ότι πήγαμε να τον ευχαριστήσουμε μόνο. Με πίεση μας χάρισε από ένα πουκάμισο, από σεβασμό ενημερώσαμε τους συμπαίκτες μας να μην πάει κανείς άλλος!!
Μεγάλωσα στην Αγία Τριάδα, αρειανοκρατούμενη περιοχή, όπου ήμουν ιδιαίτερα αγαπητός. Υπήρχαν σε μικρή ακτίνα το καφενείο Γιαννακός, το σουβλατζίδικο του Σαράφου των Ιερολοχιτών, το εστιατόριο τα “Θύματα” πού έτρωγαν αθλητές του συλλόγου, το ΠΡΟΠΟ του Λέλου, το καθαριστήριο των Αθανασιάδη, Γαρίτση και το καφενείο των γονιών μου.
Ένα απόγευμα πέρασε και με πήρε ο Παναγιώτης Μαργαρίτης, αδερφός του Σωτήρη Μαργαρίτη μέλους της διοίκησης του Άρη για πολλά χρόνια. Κατεβήκαμε στην αγορά, πήγαμε στο κατάστημα από τα ακριβότερα εκείνη την εποχή, του Γιώργου Μπιτζίδη πρώην παίκτη του Πανσερραϊκού και του Άρη. Του είπε μια πρόταση: “Ντύστον από πάνω μέχρι κάτω”.
Πήρα κοστούμι, πουκάμισο, ζώνη, παπούτσια, πλήρωσε σεβαστό ποσό και βγαίνοντας από το κατάστημα με φίλησε με ευχαρίστησε για την χαρά που του έδωσα και μου έβαλε και ένα ποσό στην τσέπη. Ήταν το μεγαλύτερο πριμ που πήρα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος!!
Για να θυμούνται οι παλιοί.. και μαθαίνουν οι νεότεροι!!”
