Η πρώτη διαπίστωση και παραδοχή, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, είναι πως έχω καθαρό το μυαλό και βρίσκομαι σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, πράγμα εντελώς διαφορετικό σε σχέση με το βράδυ της περασμένης Κυριακής.
Οι ομάδες, σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο κατά χρονική σειρά, υπέστησαν ήττες που σου… στραβώνουν το στόμα, αν παρακολούθησες τα παιχνίδια και την εξέλιξή τους, παρόλα αυτά κομμάτι του Άρη που εγώ ζητάω να βλέπω εμφανίστηκε σε Πάτρα και Πειραιά, αντίστοιχα. Εκεί που η δεύτερη παράταση, αλλά και ένα γκολ στα χασομέρια έκριναν την μοίρα των αγώνων, όμως εδώ υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα για να καταπιαστούμε, εμβαθύνοντας.
Χορεύοντας στο σχοινί
Αν η λέξη “αφελής”, αλλά και “ανόητος”, έπρεπε ντε και καλά να συνοδεύονται από μια φωτογραφία δίπλα τους, λίγοι θα διαφωνούσαν πως αυτές θα ήταν της Π.Α.Ε. και της Κ.Α.Ε. ή και ανάποδα. Μαζί με αυτές, κάλλιστα θα μπορούσαν να προστεθούν φράσεις όπως:
“Ανεπίδεκτος μαθήσεως”, “αυτός μυαλό δεν βάζει”, “ιδανικός αυτόχειρας”, “εθισμένος στην ήττα”.
Η αυτοκαταστροφική νοοτροπία, με κορυφαία παραδείγματα αυτά των πρώτων ημερών του 2025, φαίνεται πως, ακολουθεί τις επιλογές όσων αποφάσισαν ή αποφασίζουν την δομή και λειτουργία των ομάδων μας σε παρκέ και χορτάρι.
Κάποιος που, δεν θέλει να πάρει το δάχτυλό του και να κρυφτεί πίσω από αυτό αλλά, ζητάει να αγγίξει την ουσία που κρύβεται στα όσα συμβαίνουν, οφείλει να εστιάσει στα λόγια του Μαρίνου Ουζουνίδη. Μέσες, άκρες, αυτά έλεγαν πως αφ’ ενός δεν μπορεί να σταθεί σε καλά λόγια περί εμφάνισης, “ψυχής” κλπ όταν έρχεται η ήττα και ειδικά με τέτοιον τρόπο και από την άλλη, ακόμα πιο ηχηρό ήταν το μήνυμα πως προέχει η, εκ νέου, δημιουργία ισχυρών αποδυτηρίων, που είναι το “άλφα και το ωμέγα” κάθε ομάδας που διεκδικεί στόχους. Μάλιστα, ανέφερε πως αυτά δεν είναι όπως ο ίδιος επιθυμεί.
Θα προσθέσω στα παραπάνω πως και το πρώτο γκολ, της ισοφάρισης, είναι πολύ φτηνό. Δεδομένου ότι βάζει άμεσα τον αντίπαλο στο παιχνίδι, το λες και εκνευριστικά γελοίο. Έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης, έντασης, μυαλού, μαζεμένα σε λίγα μόλις μέτρα, με την μπάλα στην κατοχή μας. Είναι σαν κάποια… φάουλ που δεν γίνονται όταν προηγείσαι με 3 πόντους έχοντας γυρίσει από υπερπροσπάθεια, για να παραλληλήσω τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί με αντίπαλο τον Προμηθέα.
Πόσοι από μας πιστεύουν ότι 11/10 φορές δεν θα δεχτούμε τρίποντο, ισοφάρισης ή και ήττας; Πόσοι, επίσης, έχουν την πεποίθηση πως η μπάλα θα μας ευνοήσει ξανά, όπως στην ευκαιρία του Ζέλσον, τετ α τετ που προέρχεται από επικίνδυνο πούλημα της μπάλας στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου, που ο Κουέστα απέκρουσε με υπερένταση, με την άκρη του παπουτσιού του; Αν βασίζεις τις τύχες σου στα ακροδάχτυλα, άνω και κάτω άκρων, της ύστατης ενέργειας, χορεύοντας μόνιμα σε τεντωμένα σχοινιά, την κατάληξη οφείλεις να την γνωρίζεις.
Ό,τι δεν πάρεις μοναχός
Ο κόουτς Καστρίτης έδειξε εκνευρισμένος στην ερώτηση του δημοσιογράφου περί βαθμολογικών κινδύνων και εν γένει περιπετειών. Κρίνω πως δεν θα έπρεπε να το κάνει. Η αλήθεια είναι αυτή, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Το ερχόμενο Σάββατο η αναμέτρηση έχει πολλά στοιχεία από… Μίλωνα, 2,5 δεκαετιών πίσω. Αν η “έχουμε τραβήξει τα πάνδεινα από τραυματισμούς” ρητορική κυριαρχήσει και δεν αντιληφθούν/με άπαντες το τι παίζεται, φοβάμαι πως θα είναι αργά αυτή την φορά.
Η φράση “με το μαχαίρι στα δόντια” ή “άπαντες στην τσίτα για 40 λεπτά” που πρέπει να είναι ήδη σφηνωμένη απ’ τον πρώτο έως τον τελευταίο κιτρινόμαυρο, παίχτη, στέλεχος προπονητικού επιτελείου, διοικούνται ή οπαδό που θα είναι στο Αλεξάνδρειο φαντάζει λίγη. Το ίδιο θα ισχύσει, εννοείται ακόμα και στο σενάριο που θέλουμε όλοι, δηλαδή της νίκης και στα εντός με Πανιώνιο και Λαύριο. Το παιχνίδι με τους Ροδίτες ακολουθούν 2 σερί εκτός, με Περιστέρι και Μαρούσι. Ειρήσθω εν παρόδω, αέρας πέρασε απ’ την “δυτική όχθη” η ομάδα των βορείων προαστίων, την ώρα που οι νεοσμυρνιώτες έβγαζαν διπλό, κάπου στην πόλη. Με λίγα λόγια, ισχύει και παραϊσχύει η προειδοποίηση, καθώς δεν φημίζεσαι ως Σύλλογος για τις συμπάθειες που έχεις και την βοήθεια που παίρνεις από “φίλους” όταν το έχεις ανάγκη.
Κάπου, σε έναν στίχο λέει πως:
“Ό,τι δεν πάρεις μοναχός, κανείς δεν θα ‘ρθει να στο δώσει”. Θα έπρεπε να λέει, στην συνέχεια, πως οι όποιοι… άλλοι, θα πάρουν και με το παραπάνω τις γνωστές και ως “ανέλπιστες βοήθειες”. Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ εσύ ομάδα σοβαρή δομείς στα μέσα Γενάρη και δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις.
Ο καθρέφτης της στρεβλής λειτουργίας
Ο Ουζουνίδης, για να επανέλθω στο ποδόσφαιρο, δήλωσε πως έχει στομάχι να αντέξει, αλλά σίγουρα θα ούρλιαζε άνετα με όσα συμβαίνουν όσο κάθεται στον πάγκο. Στην παρωδία με τους Κρητικούς είδε τον Φαμπιάνο να αποβάλλεται, ενώ ο Ζαμόρα είχε ήδη “πουλήσει” την εμπιστοσύνη του και την ομάδα. Το Σάββατο το βράδυ πρόλαβε να δει τον Μάγιο να μένει εκτός πριν την σέντρα της έναρξης, τον Ντιαντί να παθαίνει λάστιχο στο τέταρτο, τον Σαβέριο που ήρθε απ’ τον πάγκο να πατάει στο λάθος πόδι και να περνάει εκτός, αφήνοντάς του το περιθώριο για μία μόνο κίνηση στα εναπομείναντα 35-40 λεπτά.
Εκτός από αυτά, ο Μοντόγια αδυνατεί να αντιληφθεί πως ο διαιτητής τον περιμένει στην γωνία. Στο πρώτο, αφελές, μαρκάρισμα του την χαρίζει. Αυτό δεν επαναλαμβάνεται στο επόμενο. Θα μου πεις “να μαρκάρει με τα μάτια;”. Όχι, φυσικά. Ίσα ίσα που υπάρχει και πεντακάθαρο κόψιμο, από μπροστά μάλιστα. Στην χειρότερη, απλό φάουλ. Όμως, όταν παίζεις στην λάσπη οφείλεις να ξέρεις τους κανόνες. Να “διαβάζεις” τις συνθήκες. Αυτές έγραφαν πως ο VAR τυφλώθηκε στο πέναλτι που γίνεται στον Νταρίντα, στο 10′. Επίσης, έλεγαν πως ο ξένος ρέφερι μπαίνει… άλλος στο δεύτερο ημίχρονο. Σαν κάτι να τον ταρακούνησε στα αποδυτήρια. Αλλάζει συμπεριφορά, φυσικά μονόπλευρα. Άρα;
Δεν έχει άρα. Συμπεριφέρεσαι σαν “πρόβατο, στην σφαγή” επαναλαμβανόμενα. Κάτι έδειξε πως σώζει η διαμαρτυρία του Κουέστα με τον Μπράμπετς στο καραμπινάτο επιθετικό φάουλ που, αρχικά, είχε μετρήσει ως γκολ. Πίεσαν, έμειναν όσο έπρεπε στο κέντρο, χωρίς να αρχίσει το παιχνίδι και εξανάγκασαν στην εξέταση της φάσης. Βέβαια, είχε προλάβει να περάσει στο γήπεδο ο Λίντσεϊ Ρόουζ. Συμπτωματικά, μετά από Αγρίνιο και Χαριλάου με Ο.Φ.Η. δεχόμαστε γκολ ή κάρτες, ανά περίπτωση, με συμμετοχή (ή μη) και ευθύνη του.
Προσωπικά, χωρίς να με απασχολεί η στοχοποίηση αλλά η νοοτροπία, θα επεδίωκα την ειρηνική λύση του συμβολαίου, τόσο του Μαυριτανού όσο και του Κοσταρικανού. Τα “σοκ”, που λέμε συχνά και η εγκαθίδρυση βασικών κανόνων λειτουργίας μίας ομάδας απαιτούν και αποφάσεις που ίσως κοστίσουν σε πρώτο χρόνο αλλά μακροπρόθεσμα θα αποβούν σωστές. Δεύτερος παίχτης που “πουλάει την εμπιστοσύνη”. Το δις εξαμαρτείν…
Πολλοί θα σταθούν στο επερχόμενο, εντός έδρας, ντέρμπι με τον Π.Α.Ο.Κ., τις απουσίες, τα χίλια μύρια, αλλά το ζήτημα του Άρη είναι πέρα από το αποτέλεσμα αυτού του αγώνα. Αυτό, φυσικά και έχει σημασία, όπως θα είχε και ο βαθμός ή οι βαθμοί στο Καραϊσκάκη, αλλά εδώ θα μιλήσουν τα μαθηματικά.
Τρίπολη και Ο.Φ.Η. (5 και έξι χαμένοι βαθμοί, αντίστοιχα), Βόλος Νουμπουσού εντός με τρεις, σύνολο 14 βαθμοί μόνο σε αυτά, αρκούν για να αναδείξουν ποια παιχνίδια μας βάζουν στην ανάγκη “πρωταθλητισμού” για τις θέσεις 5-8 με χαμένες ήδη τις ισοβαθμίες.
Τον αγώνα με την ομάδα (και τις τακτικές) “του λιμανιού” τον βλέπαμε με δύο ρομαντικά Αρειανάκια, όπως ο Νικ και ο Κίκο, ο Λιούι και ο Ντιούι, αλλά οι στιγμές απαιτούν ρεαλισμό, περισσότερο από συναίσθημα. Αυτό ήταν και το συμπέρασμα μιας ήρεμης και σοφής κουβέντας που ακολούθησε και που φυσικά δεν γράφεται.
Γράφεται, όμως, αυτό που λίγοι θα αναφέρουν, αλλά από αυτή την στήλη έχει επισημανθεί ξανά και μάλιστα στο ίδιο γήπεδο. Δεν είναι άλλο από την απόφαση του Θόδωρου Καρυπίδη να καθίσει στον πάγκο της ομάδας. Επικοινωνείς πως θα ηγηθείς, ως επικεφαλής, σε έναν αγώνα και σε μια έδρα που έχεις δηλωμένους εχθρούς, σε προσωπικό αλλά και Συλλογικό επίπεδο. Δεύτερη φορά, μέσα σε λίγα χρόνια, επαναλαμβάνεις μια συμπεριφορά που, απ’ όλους τους ιδιότητες των ομάδων της κατηγορίας, ένας ίσως και δύο θα έπρατταν. Και αυτοί όχι και τόσο βέβαια. Στα μάτια μου, ο διοικητικός ηγέτης του Άρη, μαζί με τους ανθρώπους που πρέπει να είναι κοντά του, έχει θέση σε σουίτα. Εκεί, οποίο και αν είναι το κλίμα, αφήνεις αυτούς να εκτεθούν. Αντίθετα, η θέση που επιλέγεις είναι, κατ’ εμέ, η βάση, η ρίζα της λαθεμένης και στρεβλής φιλοσοφίας σου, που καθρεφτίζεται και στην ομάδα. Αυτό, αδικεί τα όσα έκανες ή προσπαθείς να κάνεις και φυσικά έχει άμεσο αντίκτυπο στα μάτια παρατηρητών. Φίλων και εχθρών. Οι δεύτεροι, σχεδιάζουν πολύ πιο ύπουλα σχέδια απ’ όσα νομίζεις.
Θα επανέλθω, επ’ αυτού …
Αντί επιλόγου
Είναι κάποιες στιγμές, σημαντικές, σημαίες στην ζωή του ανθρώπου. Ο γιος μου έκλεισε, χτες, τα εννιά του χρόνια και είναι σε θέση να συζητάμε πολλά παραπάνω απ’ όσα έλεγα εγώ με τον πατέρα μου, κάποτε. Δείγμα της ωριμότητας των παιδιών, πλέον.
Σε μια μεγάλη, απογευματινή, βόλτα του έλεγα πως στην ταινία “Braveheart” είναι μια σκηνή κατά την οποία ένας Σκωτσέζος προύχοντας, που σαπίζει από μια αρρώστια της εποχής, προσπαθεί να πείσει τον γιο του πως είναι προς συμφέρον του να πουλήσει τον μαχητή, συμπατριώτη του. Την τραγική διαπίστωση του γιου για την ποιότητα της ψυχής του πατέρα του, ακολουθεί η απόφαση να τον αφήσει να τελειώσει μόνος την θλιβερή ζωή του.
Υπάρχουν άνθρωποι και ανθρωπάκια. Άρρωστοι με υγιείς ψυχές, υγιείς γεμάτοι σαπίλα. Υπάρχουν και αρρωστημένα άρρωστοι, αθεράπευτα σάπιες ψυχές, που ως “επαγγελματίες” και αυτοπροσδιοριζόμενοι κορυφαίοι θα αφήσουν αυτό τον κόσμο μαζί με έναν λεκέ πίσω τους. Αυτά τα διαπλεκόμενα τρωκτικά, συνήθως, καλύπτουν το περιεχόμενό τους με τους φουσκωμένους τραπεζικούς λογαριασμούς ή την διαπλοκή του υπηρετούν, με ευλογίες ψήφων.
Αν κάτι μάθαμε με τον μικρό μου, συζητώντας για αποκρουστικές προσωπικότητες αλλά και μουσική, είναι πως στην ζωή σου μπορείς να γίνεις πολλά πράγματα, να φτάσεις ψηλά ή να πέσεις και χαμηλά. Έχει μεγάλη σημασία να μην γίνεις Κούγιας ή Λοβέρδος, φίλε. “Το πιο σπουδαίο είναι η ψυχή σου, δικέ μου”, που λέει και ο ποιητής των στίχων.
Κυριακή, 12 Ιανουαρίου 2025
“Ο Χιούι”
