“Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να τρελαθείς, υπάρχουν κι άλλοι τόσοι, για να λες υπομονή… υπομονή”!
Κάποτε, όσοι βιώνουμε για δεκαετίες την κιτρινόμαυρη, ποδοσφαιρική, παράνοια, γίναμε λογιστές. Κάπου εκεί, μέσα προς τέλη της δεκαετίας του 90. Ανίκανοι, λίγοι για το μέγεθος του Συλλόγου παράγοντες (τι ελεεινή λέξη!) μας έμπλεκαν σε λογιστικά κόλπα, νούμερα μαθηματικών, ένα χάος αμπαλοσύνης και ερασιτεχνισμού, συνδυασμένο με την αβάντα των ραδιοφώνων της πόλης. Μία μίζερη πραγματικότητα, ένας Άρης όπως τους βόλευε. Μία χαρά και 10 λύπες, χωρίς όραμα, πλάνο, σχέδιο. Ένα έρμαιο.
Ωριμάσαμε, μεγαλώσαμε σαν άνθρωποι και οπαδοί, για την γενιά μου μιλώντας, σε τέτοιες καταστάσεις. Ήρθαν κι άλλα, πάντα με κοινό τόπο την ανικανότητα της διαχείρισης καταστάσεων που είχε αφετηρία, συχνά, το “εντός των τειχών”. Εκεί που έδειχνε να χτίζεται κάτι, μία αδιόρατη δύναμη τα γκρέμιζε. Όπου δεν ήταν ικανή η εσωτερική ηλιθιότητα, έρχονταν μία σφυρίχτρα, μία σημαία, πάνω ή κάτω και κάπως έτσι προέκυπτε ένας ποδοσφαιρικός Σίσυφος. Καταδικασμένος να σπρώχνει μία πέτρα προς την κορυφή και αυτή να γλιστράει. Τα τελευταία χρόνια επιστρατεύτηκαν και οι αποφάσεις των “επιτροπών”, οι αφαιρέσεις βαθμών, οι απαγορεύσεις μεταγραφών. Τι άλλο περιμένεις για να δεις;
Μοιραία, αυτό όλο, γεννάει εκνευρισμό, που παίρνει την μορφή αντίδρασης. Τα εκάστοτε επεισόδια της εποχής, η νεανική ορμή και οργή είχαν τις ρίζες τους. Πολλές φορές, μετατράπηκαν και σε εσωτερικές έριδες. Έξτρα τροφή για τον μολυσμένο, ραδιοφωνικό και δημοσιογραφικό αέρα της πόλης.
Αν το, παλιάς κοπής, σφύριγμα – διακοπή της φάσης στον αέρα, έτσι απλά και ανεξήγητα, γίνονταν μεταξύ τους, μεταξύ των τεσσάρων μπιγκφορεξυγιαντών δηλαδή, θα είχαμε οριακά πολεμικές καταστάσεις, πύρινα άρθρα, χώρες κομμένες στην μέση, ομάδες να αποχωρούν και τα ρέστα. Τώρα σιωπή. Ο Άρης συνεχίζει να είναι, γι’ αυτούς, κάτι περιττό. Το ερώτημα είναι πώς θέλει να λογίζεται ο ίδιος, απέναντι σε όλο αυτό. Πώς, η δεδομένη ποιότητα και η διαφαινόμενη πληρότητα του υλικού του, θα γίνει χρήσιμο εργαλείο στα χέρια του ίδιου. Όλο αυτό αρχίζει και τελειώνει, για εμένα, στα γραφεία που παίρνονται οι αποφάσεις για την λειτουργία του τμήματος ποδοσφαίρου. Όταν θα αποφασίσει ο μεγαλομέτοχος να γίνει σύμμαχος της επένδυσής του, λιγότερο παρεμβατικός, περισσότερο ενεργός με την έννοια της στελέχωσης του συνόλου αλλά και του να αφήνει να αποφασίζουν οι γνώστες, οι ειδικοί, τότε θα έχει μπει η ασπίδα. Η μόνη θωράκιση της ομάδας του Άρη απέναντι σε όλο αυτό που συμβαίνει ήταν, είναι και θα είναι το ποδόσφαιρο. Τίποτε άλλο. Αυτή είναι η αλήθεια και η διαχρονική πραγματικότητα.
Οι… Μπέοι, οι θλιβερές αυτές προσωπικότητες, τα δεκανίκια του συστήματος από εποχές “πλατείας” έως και τώρα, στα χρόνια της Πύδνας, θα είναι ασήμαντα εμπόδια όταν ο ίδιος ο Άρης θα αντιληφθεί το πώς πρέπει να λειτουργεί. Όσο θα, σκέφτεται να ή θα, αλλάζει προπονητές κάθε εξάμηνο και χρόνο, όσο θα περιμένει 6 μήνες για να σχηματίσει βασικό δίδυμο στα χαφ, όσο θα αλλάζει πλάνο, σχέδιο και προορισμό σε αγωνιστικό επίπεδο, τόσο θα γίνεται βούτυρο στο ψωμί όλων των παραπάνω, για να αλοίφουν σε αυτό την μαρμελάδα και τέτοια να γίνεται το μυαλό μας, κατά το χιλιοτραγουδισμένο σύνθημα. Ο ίδιος ο Άρης (απ)έδειξε πώς μπορεί να γίνει αυτό που θα τους ενοχλεί, ανάμεσα και πάνω τους. Ο ίδιος ο Άρης έδειξε, επίσης, πως μπορεί να τους στρώσει το έδαφος για να “παίζουν μπάλα” όπως γουστάρουν. Διαλέγει και παίρνει.
Με στίχους ξεκίνησε το κείμενο, με στίχους κλείνει:
“Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ
και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω
θα περιμένω άλλες μέρες”!
(Η μοναξιά του σχοινοβάτη, Κατσιμίχα)
Όλο Άρης, μια ζωή! Don’t give up…
Σάββατο, 21 Ιανουαρίου 2023
“ο Χιούι”
