Έφτασα στο γήπεδο στο 20′, καρφί από ταξίδι. Μπήκα, ανέβηκα, έκατσα δίπλα στον Ντιούι, που η ματιά του πρόδιδε πως είχε διεισδύσει στο παιχνίδι. Δεν χρειάστηκε πάνω από ενάμιση λεπτό για να πεταχτούμε πάνω! Γύρισμα με το κεφάλι του Σουλεϊμάνοφ, μία επαφή Μορόν, γκολ. Γκόοοολ!
“Κλασικό λεπτό Άρη του Μάντζιου, ωραίο απόγευμα”, σκέφτηκα. Δεν πρέπει να ήμουν ο μόνος στο γήπεδο. Δυστυχώς, πρέπει να έκανε την ίδια σκέψη και ο προπονητής μας, μαζί με όλη την εντεκάδα και τους αναπληρωματικούς! Αποτέλεσμα;
Ισοπαλία, σαν ήττα.
Τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα
Λατρεύει τα λόγια τα παχιά και τα μεγάλα ο πολύς κόσμος. Αυτά που χαϊδεύουν αυτιά. Αυτά μας… έφαγαν, για χρόνια και συνήθως επαναλαμβάνονται, σε περιπτώσεις θετικών αποτελεσμάτων. Τα ίδια είναι που ακούγονται και το καλοκαίρι, στην περίοδο των μεταγραφών. Ακριβώς τα ίδια, αλλά από την ανάποδη, σαν ουρλιαχτά, ακούγονται και στις στραβές. Μία τέτοια ήταν το εντός έδρας Χ με την Κηφισιά, κακά τα ψέματα και όπως είθισται άρχισαν τα λόγια τα μεγάλα, οι φωνές. Άρχισαν και οι αναπολήσεις! Μέχρι και έναν νοσταλγό του Καμάτσο άκουσα, έναν συνοπαδό να αναφέρει το όνομα του Πορτογάλου που λείπει λέει (!), στο ραδιόφωνο. Τα υπόλοιπα, κλασικά εικονογραφημένα. Να πουλήσει, να φύγει, να έρθει ένας με μέγεθος, με πορτοφόλι κλπ κλπ
Μόνο όταν ακούσω ή διαβάσω αυστηρή κριτική στα καλά απογεύματα, μετά από αποτέλεσμα νίκης, θα αρχίσω να πιστεύω πως υπάρχει πραγματική προοπτική. Σήμερα, για παράδειγμα, είπε επίσημα ο Άκης Μάντζιος πως περιμένει τον Μανού Γκαρσία κάπου στα τέλη της άλλης βδομάδας, ενώ τα… ρεπορτάζ έλεγαν για τα τέλη αυτής που πέρασε. Πού είναι η αλήθεια; Ο Σαβέριο, άλλη μία χαρακτηριστική περίπτωση παίχτη που, λες και έσπασε κάνα πόδι, κοντεύει δίμηνο απουσίας. Κάπου άκουσα για κάποια θέματα με το σίδηρο, όταν ήρθε. Επιβεβαιώνεται η πηγή. Oι δημοσιογράφοι δεν είχαν τέτοια ενημέρωση απ’ την Π.Α.Ε. φαίνεται. Όλα αυτά, μαζί με τις αμυντικές αδυναμίες, σωστό θα είναι να αναφέρονται μετά το 3-2 με την αφελή Τρίπολη ή το 3-0, που μπορούσε να είναι επίσης 3-2 με το αναποτελεσματικό Αγρίνιο. Σήμερα ποιο το νόημα, σκέφτηκα. Θα έμπαινε ο μικρός Παναγίδης πχ και θα κερδίζαμε; Ρωτήθηκε, σωστά αλλά αργοπορημένα στην συνέντευξη μετά το ματς ο Μάντζιος και για τον Πάβισιτς, άκουσα. Πάντα, αυτός που λείπει είναι ο κατάλληλος. Μεγάλο ψέμα, που θρέφουμε με αυτό τον πληγωμένο, οπαδικό, εαυτό μας.
Τα αληθινά τα έργα, τα μικρά
Τι θέλω να πω; Είναι εύκολο να πετάς πέτρα στην δύσκολη. Να τους παίρνει η μπάλα όλους. Να θυμάσαι τις ευθύνες. Αδιαμφισβήτητα, η διοίκηση έχει τις πρώτες και μεγαλύτερες. Από Ιούνιο σε Σεπτέμβριο, σκάρτοι 2 μήνες, η εντεκάδα είχε την Κυριακή πέντε (5) αλλαγές ή τέσσερις, με τον πέμπτο να παίζει εντεκάδα μεν, στην θέση του δε. Από τους καινούργιους, οι 3 δεν έχουν πάνω από δέκα μέρες στην πόλη. Ε, δεν προκύπτουν μαγικά τα πράγματα, ευτυχώς ή δυστυχώς.
Η πολλή δουλειά, η προσπάθεια δημιουργίας συμπαγούς συνόλου και κορμού είναι η στόχευση στις 3 βδομάδες κενό, με 2 Σαββατοκύριακα ανενεργά αγωνιστικά, ενδιάμεσα. Οκτώβριο μήνα! Αν έμπαινε η μεγάλη ευκαιρία του Λορέν Μορόν στο τετ α τετ η ομάδα θα αγόραζε χρόνο, κατά το κοινώς λεγόμενο. Ακόμα και μία από τις 2 ευκαιρίες του Σουηδού αν γίνονταν γκολ θα λέγαμε άλλα σήμερα. Λεπτομέρειες, σημαντικές στην διαμόρφωση αποτελεσμάτων και συναισθημάτων.
Ακόμα και στο Παλέ, όπου το μπασκετικό τμήμα, ο Αυτοκράτορας, κάνει σεφτέ, θα ήταν διαφορετική, ακόμα πιο πυρακτωμένη, η ατμόσφαιρα. Η ψυχοσύνθεση του οπαδού επηρεάζεται, μεταβάλλεται, μεταφέρεται. Χρειάζεται το καύσιμό της, τις νίκες. Δεν ξενερώνει μεν, θυμώνει δε. Λογικό. Αναμενόμενο. Ειδικά σε παιχνίδια που οι βαθμοί πετιούνται, που χάνονται (όπως, πάλι, προφητικά ξανά έγραψα λίγες μέρες πίσω, ως ενδόμυχο φόβο) πολλά παραπάνω από βαθμούς. Εκ πρώτης όψεως, στην Λαμία εκτός και με την Κηφισιά εντός, οι απώλειες πληγώνουν πολύ την ομάδα και θα γίνει εμφανές στην οικονομία του πρωταθλήματος. Ήδη φαίνεται αυτό. Μαθηματικά, απλά, δημοτικού είναι το 8 συν 5 ίσον 13 και 3η θέση. Τώρα 8η. Άλλη ψυχολογία, άλλη όρεξη.
Αυτά έγιναν, όμως. Σε ένα άθλημα που δεν υπάρχουν μάγοι και αντίστοιχα ραβδιά, που να μεταμορφώνουν τους βατράχους σε πρίγκηπες, πρέπει άπαντες να είναι σε εγρήγορση. Να μην επαναπαύονται, να παίρνουν τα μηνύματα, πριν, κατά την διάρκεια και μετά τους αγώνες. Να μελετάνε ενδελεχώς το επόμενο παιχνίδι, με προοπτική το πιο μετά, να αναλύουν, να είναι συγκεντρωμένοι. Αυτά και πολλά ακόμα, έργα μικρά, καθημερινά και αληθινά καλείται να φτιάξει ο Άρης. Ένας Άρης που, με κύρια ευθύνη δικιά του, παρά τις μικρές διαιτητικές αστοχίες, ο ίδιος χάλασε.
Αντί επιλόγου
Υπάρχουν κάποιοι που είτε δεν έχουν υπομονή, είτε διαλαλούν κάτι τέτοιο μετά από τέτοιες μέρες. Μάλιστα, μιλούν και γενικά, επικαλούμενοι τον “λαό”. Αυτά τα συλλογικά συναισθήματα δεν τα μπορώ. Είτε θετικά, είτε αρνητικά. Έχω αρκετή υπομονή για να στηρίξω, να φωνάξω θετικά, να είμαι εκεί, στην κερκίδα. Σέβομαι όποιον δεν θέλει ή δεν μπορεί ή κουράστηκε.
Το βασικό ζήτημα είναι η ίδια η ομάδα να μην κουράζεται, να προσπαθεί. Μόνο με αυτό τον τρόπο, με κόπο, θα αναπληρώσει τα ραβδιά τα μαγικά, που κάποιοι μάταια πρόσμεναν και προσμένουν, είτε για το χορτάρι, είτε για τον πάγκο, είτε για τα γραφεία, ακόμα.
Τρίτη, 3 Οκτωβρίου 2023
“ο Χιούι”