Σχολιογράφος blog-ΑΡΗ με ξεχωριστό τρόπο την κιτρινόμαυρη επικαιρότητα. Ξεχωριστό κι ανατρεπτικό το… προσωνύμιο του: Χιούι! Μέσα από το PRESSARIS θα καταθέτει τις δικές απόψεις. σκέψεις, προβληματισμό! Μείνετε συντονισμένοι…
—————————————————————————————————————————————————————————–
Το αποτύπωμα της ψυχής…
Να με συγχωρείτε, αλλά, δεν μπορεί τα σημαντικά να περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Ως τέτοια, εξόχως σημαντικά, άξια μελέτης και διδασκαλίας για τα παιδιά, στα σχολεία της χώρας, είναι τα όσα ανάρτησε στα social media η ψυχή του Αλέξανδρου.
Μια ανάρτηση της οποίας οφείλω να γίνω κι εγώ μαθητής, μελετητής και κοινωνός. Σε μία πραγματικότητα συνεχών αποκαλύψεων για εγκλήματα σε βάρος παιδιών, γυναικών, αδύναμων ανθρώπων στους οποίους οι “δυνατοί” επιβάλλονται και στην συνέχεια λουφάζουν και κοιτάνε πώς θα ξεγλιστρίσουν προς τα βαθύτερα σκοτάδια της ψυχής τους, ανάμεσα σε κατάθεση απόψεων του καθενός πικραμένου, σε καταιγισμό γνωμών ανθρώπων χωρίς γνώση… Μέσα σε σωρεία τραγικών, υποκριτικών ειδήσεων “ντυμένων με πίξελ σε παιδικά πρόσωπα”, βορά στο κοινό, σε “παιχνίδι με τις λέξεις προς όφελος”, που κάνουν την οργή να φουντώνει και το μυαλό να θολώνει, μίλησε η ψυχή, η τελευταία ανάσα της και τα λόγια της υπήρξαν συγκλονιστικά. Κεραυνοβόλησαν με εντολή, έδειξαν μονοπάτι, άφησαν… αποτύπωμα!
Κάθομαι και μελετάω, λέξη προς λέξη, ξανά και ξανά, την δημοσίευση του κειμένου ενός ανθρώπου που ήξερε πότε και πώς θα διδάξει το επόμενο μάθημά του. Μάθημα για εμένα, καθώς θύμωσα μαζί του στο παρελθόν, λόγω της εμπλοκής του με τα κοινά, όπου θεώρησα πως χάνει την καθαρότητα του ειδώλου. Ένα είδωλο που δεν δίστασε να “λερωθεί”, αποδεικνύοντάς μου, τώρα, ότι είναι άλλο πράγμα το να διαφωνούμε σε πολιτικές επιλογές και άλλο να συνπορευόμαστε σε αξίες.
Ένα κείμενο που νιώθω πως οφείλω να επικοινωνήσω με τους κοντινούς μου ανθρώπους, με την γυναίκα, το παιδί, τους γονείς, τα αδέρφια μου, βιολογικά και οπαδικά, τους φίλους και τις φίλες μου. Ισάξιο, ανώτερο του μεταλλίου που πήρε κάποτε, το βάθρο στο οποίο ανέβηκε αυτός ο άνθρωπος. Στην ζυγαριά τους, μετάλλια/πράξη ζωής, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ανέβηκε σε υψηλότερο σκαλί την, φαινομενικά, “μαύρη” Παρασκευή που άφησε τα του εδώ κόσμου, προσφέροντας τα πρώτα προς υπηρεσία της δεύτερης. Ανέδειξε την ουσία, χαιρετώντας. Έτσι κάνουν οι σπουδαίοι. “Έσπασε μάνα”, το πόδι του κάποτε, “έσπασε η ψυχή της” τώρα, συγκόλλησε τις αξίες φεύγοντας. Υπερήφανη να είστε, Κυρία μου. Ο γιος σας το απέδειξε ξανά.
Κι αν δεν πρόλαβα τα γεγονότα εκείνη την ημέρα, αφού είχα ήδη στείλει προς δημοσίευση ένα άρθρο στο pressaris.gr νομίζω πως μία ωδή στον μεγάλο αυτό μαχητή, μάγκα, άνθρωπο και φωτεινό παράδειγμα, πρέπει να αποδοθεί σήμερα.
Ωδή όχι με λόγια τετριμμένα, περί μαχών και διάφορα αντίστοιχα. Μία περισυλλογή, ουσιαστική, γύρω από κάθε λέξη που ψιθύρισε η ψυχή του σπουδαίου ανθρώπου και αθλητή, του συνοπαδού Αρειανού που έχουμε συναντηθεί, άγνωστοι όντες, σε κερκίδες. Εκεί που αμβλύνονται οι διαφορές, που ενώνονται οι φωνές. Το κείμενο του Αλέξανδρου είναι διδακτικό για εμένα. Με ταρακουνά, με κάνει να σιωπώ, να λέω πιο λίγα, να φιλτράρω καλύτερα. Είναι ένα απόσταγμα ήθους, σοφίας, παραδοχής, αξιοπρέπειας. Τα δικά του γραπτά αρκούν, χωρίς περιττά δικά μου. Μεταξύ άλλων, είπε…
“Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.
Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.
Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.
Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου”.
Ελαφρύ το χώμα, βαριά η κληρονομιά, ευθύνη οι αξίες Αλέξανδρε!
ΥΓ Στις 17 Οκτωβρίου θα έκλεινε 43 χρόνια. Τι σημασία έχει το πόσο θα ζήσεις; Το “πώς” να φροντίσεις.
“Στο τελευταίο ταξίδι της ζωής μου, δεν θα ξεχάσω να πάρω μαζί μου…”
Σάββατο, 15 Οκτωβρίου 2022
“ο Χιούι”
