Πατημένο
Πάντα πίστευα πως, αν κάνω αυτό που μπορώ, ειδικά στον μέγιστο βαθμό, θα μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος και χωρίς τα “και αν;” ερωτήματα να με βασανίζουν. Κάπως έτσι, εξαντλούσα και συνεχίζω να το κάνω μέχρι και σήμερα, κάθε πιθανότητα για να βρεθώ κοντά στην ομάδα. Στο σήμα. Στην φανέλα. Μπορεί την μία βδομάδα να χρειάζομαι ηρεμιστικά για να κατακάτσει το σύννεφο στο κεφάλι μου ή και αντικαταθλιπτικά, φορές, όμως την αμέσως επόμενη θέλω να πάω στο γήπεδο, να δω τον Άρη, να τραγουδήσω, να φωνάξω.
Δεν λέω πως έτσι “πρέπει” να κάνουν όλοι. Ο καθένας κρίνει και λειτουργεί κατά πώς αισθάνεται. Προσωπικά, έχω κατασταλάξει, ξέρω τι με ηρεμεί, τι με φορτίζει, τι με εμπνέει την μία και την άλλη με απογοητεύει, αλλά κοντά του νιώθω όμορφα. Απλά, έχω την τιμή και την χαρά, μέσω του PRESSARIS και την στήλης αυτής, να εκφράζω και πέντε απόψεις, γνώμες, για το πώς μπορεί στα δικά μου μάτια, αλλά και ως απόσταγμα των όσων λέμε με φίλους, να πάει 2 βήματα παραπέρα η ομάδα, ο Σύλλογος.
Τα παραπάνω τα σκεφτόμουν καθώς οδηγούσα στην Εγνατία, στον δρόμο από την Δυτική Μακεδονία προς Θεσσαλονίκη. Μιλώντας με τον αδερφό, για να περάσω να τον πάρω και να πάμε παρέα στο γήπεδο, συνειδητοποίησα πως έπρεπε να “το πατήσω” παραπάνω. Στις 14:55 ήμουν στα διόδια στον Πολύμυλο και έπρεπε να ήμασταν στο γήπεδο κάνα τέταρτο πριν ξεκινήσει το ματς, όπως συνηθίζουμε.
Το ερώτημα παρέμενε και δεν ήταν άλλο απ’ το πώς θα μπορέσει ο Άρης να πατήσει γκάζι, μετά το φιάσκο της Λιβαδειάς. Για να μην “την πατήσει” παραπάνω.
Αν μπλέκεις με μαθηματικά
Φτάνοντας στα Μάλγαρα, 15:30, κατάλαβα πως είμαστε εντός του χρονικού πλάνου. Ασυναίσθητα, κοίταξα τον δείκτη της βενζίνης. Είχε ανάψει το λαμπάκι. Το ντεπόζιτο, όταν αδειάζει, είναι αποτέλεσμα της οδικής διαχείρισης και της συμπεριφοράς σου, στο ταξίδι. Το κατανόησα, το αποδέχτηκα.
“Άδειο ντεπόζιτο”, σε μια ομάδα, μπορεί να είναι τα απανωτά λάθος αποτελέσματα, το χάσιμο στόχων και ακόμα χειρότερα η έλλειψη κινήτρων, σε συνδυασμό με την λανθασμένη νοοτροπία. Τον εφησυχασμό. Μπορεί, από την άλλη, να είναι και η μικρότερη ικανότητα σε σχέση με τις προσδοκώμενες αξίες.
Είναι και μαθηματικά, κατά μία έννοια. Αν ο αριθμητής, στο κλάσμα αξία/νοοτροπία/αγωνιστική και πνευματική συμπεριφορά, είναι μικρότερος απ’ τον παρονομαστή, όπου “παρονομαστής” ο στόχος, τότε και το αποτέλεσμα θα είναι μικρό.
“Έμπλεξα με τα νούμερα και τις πράξεις”, σκέφτηκα. Όπως μπλεγμένη με αυτά είναι και η ομάδα. Συν, πλην, διαφορές, αποστάσεις με τους πάνω και τους από κάτω, τι χάθηκε, τι κερδήθηκε, ως τώρα. Άλλος ένας, σημαντικός, παράγοντας. Οι βαθμοί. Που μπορεί να έρχονται ή να χάνονται, αντίστοιχα, ανεξαρτήτως απόδοσης.
Ο περιφερειακός, οι περιφερειακοί και τα άκρα
Τα βάλαμε κάτω, αφού κινούμασταν στον περιφερειακό, πλέον και καταλήξαμε πως οι… περιφερειακοί, οι εξτρέμ της ενδεκάδας θα έπρεπε, πρέπει, να είναι πιο επιδραστικοί. Είδαμε πως ξεκινάνε Σπίκιτς και “Φέτφα”. Ο Κροάτης, μάλιστα, πρώτο ματς στην “κανονική” του θέση. “Έξω αριστερά”, που έλεγαν οι παλιότεροι.
Από τα πρώτα λεπτά, διέκρινε κάποιος την ψυχοπνευματική ετοιμότητα, καθώς οι μονομαχίες έβγαζαν νικητές εμάς. Ειδικά ο Μόντσου, είχε καθοριστικές αγωνιστικές αποφάσεις, στην άμυνα, που “έσβηναν” κάθε κίνδυνο. Το χτύπημα κόρνερ και το φάουλ, ήταν απλά το επιστέγασμα. Ένα 2-0 που θα μπορούσε άνετα να είναι και 3, ίσως και 4 υπέρ μας με μηδέν του Παναιτωλικού. “Έπρεπε” να έχει μπει εκείνο το “βολ πλανέ” του Σιφουέντες, από κόρνερ του Ισπανού, για παράδειγμα.
Οι σοβαρές ομάδες δεν κοιτάζουν να “εκδικηθούν”, ούτε λειτουργούν με το θυμικό. Αγρίνιο στον πρώτο γύρο και Σιδηρόπουλος (βλέπε Φιλαδέλφεια, καράτια Μπρινιόλι κλπ) ήταν ένας συνδυασμός που θα μπορούσε να “χαλάσει” το μυαλό μας. Παιχτών, προπονητών, οπαδών. Παρένθεση. Ο Άκης, κλασική μανίσια πηγή χιούμορ, μου έστειλε μνμ για την μικρή παρουσία του κόσμου, στα πέριξ και στις κερκίδες του Χαριλάου, όταν ήμουν κάπου στην Βέροια. Εκείνη την στιγμή ήξερα πως θα κερδίζαμε! Κλείνει η παρένθεση.
Το… ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Αντρέα!
Ο Μορόν “έκανε την δουλειά που ξέρει”, τον Μόντσου ακολούθησε σε απόδοση ο Σιφουέντες, με σπουδαία εμφάνιση και των Φετφαζίδη, Σπίκιτς, Μεντίλ. Τα άκρα, που λέγαμε. Το ρητορικό ερώτημα είναι “γιατί πρέπει να φτάνεις στα… άκρα για να συμβαίνουν τα εύλογα και τα απλά”; Φαίνεται πως, κανονικά εξτρέμ ήρθαν τον χειμώνα. Επίσης, κανονικό αριστερό μπακ, σύγχρονο σε επίπεδο κινήσεων και απόδοσης, ήρθε και αυτό πρόσφατα, αφού είχαμε 2 ήδη.
Δεν ήρθε, όμως, δεύτερος τερματοφύλακας και συνεχίζουμε να ψιθυρίζουμε προσευχές “περί υγείας” του Κουέστα. Δεν ήρθε ούτε στόπερ. Με έναν μη ευπαθή Βέλεθ, πιστεύω πως, δεν θα ήταν αναγκαίο κάτι τέτοιο. Παρόλα αυτά, ο Τετέι που ο Άρης ούτε κοίταξε ως πιθανότητα προσθήκης πριν από λίγο καιρό, “χόρεψε” Φαμπιάνο και Μπράμπετς σε πολλές περιπτώσεις και χρειάστηκε υπερπροσπάθεια και από τους δύο, αλλά και κάλυψη από συμπαίχτες για να μην δούμε κανένα περίεργο έργο, με το σκορ ήδη στο 2-1. Θα ήταν πραγματικά κρίμα, βάση των όσων απέδωσε η ομάδα, αλλά άντε να βρεις λόγια και δύναμη, μετά, να μιλήσεις για καλή απόδοση.
Δύο ακόμα σημαντικά στοιχεία σε σχέση με τις επιλογές παιχτών ήταν η πρώτη φορά του Ντουντού (οκ θυμήθηκα εκείνο το… “εκδίκηση και ντου” σύνθημα), που έδειξε πως υπάρχει προοπτική, αλλά πάνω απ’ όλα η 15λεπτη, πλέον, χρησιμοποίηση του Πάρντο! Επειδή το υποσχέθηκα, βγάζω το καπέλο στον Ουζουνίδη. Αφ’ ενός, ανέστησε και ενεργοποίησε έναν παίχτη που φαίνονταν χαμένο στοίχημα και που ήταν σαν “δημόσιος υπάλληλος επί ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Αντρέα” στον πάγκο και αφ’ ετέρου, όπως εύστοχα είπε το καρντάσι, μπορεί να είναι και ένα μήνυμα προς τις… σουίτες! Τους βάζω, αφού αυτούς έχω.
Το μήνυμα που, σίγουρα, πρέπει να πήρε ο κόουτς ήταν, για άλλη μια φορά, από τον φέρελπη, αλλά ανόητο ποδοσφαιρικά Ζαμόρα. Μαζί με τα δύο στόπερ, κατάφερε σε πολύ λιγότερα λεπτά συμμετοχής, να μας εκνευρίσει.
Όταν παλεύεις με τις πιθανότητες, κοιτάζοντας προς τα επάνω, αλλά και με το να απομακρυνθείς από μπελάδες, βλέποντας προς τα κάτω, αρκεί μια στιγμή αφέλειας για να μας μπλέξει, σε πολλαπλό επίπεδο. Το “πνευματικό ρεζερβουάρ” του συγκεκριμένου παίχτη θέλει γέμισμα. Αλλιώς, αν δεν ισχύει αυτό που είδαν τα μάτια μου, ίσως θα πρέπει να μιλήσουμε περί υπερτιμημένες “παικτικής αξίας”, που λέγαμε παραπάνω. Στα κλάσματα.
Αντί επιλόγου
Δεν μπλέκω σε κουβέντες για το αν “πρέπει να φύγει ή να μείνει” ο Καρυπίδης, για το “αν ταβάνιασε” και άλλα τέτοια, ειδικά μετά από στραβά αποτελέσματα. Ούτε υποστηρίζω το αντίθετο, ειδικά μετά από θετικά αποτελέσματα, αντίστοιχα. Δεν είναι τέτοιος ο ρόλος μου. Άποψη έχω και θάρρος επίσης για να την γράφω. Με σεβασμό απέναντι στην ομάδα που αγαπάω. Πάνω από αυτά, είμαι οπαδός και ήδη σχεδιάζω την επόμενη βδομάδα, μαζί με την γυναίκα και τον μικρό, να πάμε μια μικρή εκδρομή στον Βόλο και παράλληλα να δούμε Άρη.
Αυτό, νιώθω πως, μου αναλογεί και προσπαθώ να το κάνω όσο καλύτερα μπορώ. Αυτό είναι και το βασικό παράπονό μου, από την διοίκηση, φέτος ειδικά, αλλά και τα τελευταία 2-3 χρόνια. Πως δείχνει, ώρες ώρες, να μην εξαντλεί τις πιθανότητες. Να μην κάνει την μέγιστη, δυνατή, προσπάθεια. Και το γράφω, έχοντας φύγει ικανοποιημένος από το γήπεδο. Τόσο σε ό,τι αφορά την απόδοση όσο και σε ό,τι αφορά το αποτέλεσμα. Ικανοποιημένος είμαι, εξαρχής και από την πρόσληψη Ουζουνίδη. Παρά το λάθος, της εποχής, που συνέβη. Το μόνο μελανό σημείο, σήμερα, είναι πως άφησα στην γυναίκα ένα αμάξι με άδειο ντεπόζιτο, για να πάει στην δουλειά το πρωί και ποιος την ακούει αύριο. Το τίμημα των επιλογών του καθένα…
ΥΓ Μεγάλο ρισπέκτ, ξανά, στην διαχρονική παρουσία και συμπεριφορά των οπαδών του Παναιτωλικού. Μαζί με τους Γιαννιώτες του Π.Α.Σ., είναι ψηλά στην εκτίμησή μου.
ΥΓ 2 Θα έλεγα πως είσαι μεγάλο πουλί ρε Σιδηρόπουλε, αλλά η κουτοπονηριά που σκαρφίστηκε ο “varίστας” και ολοκλήρωσες εσύ, 2η φορά φέτος απέναντι στον Άρη, αποδεικνύει πως είσαι κομπλεξικός και “λίγος”.
ΥΓ 3 Την Παρασκευή, 28 Φεβρουαρίου, ήδη έχω κάνει τα κουμάντα μου, για να μην πάει Σχολείο και να βρεθώ με τον πιτσιρικά μου στην πορεία που αφορά στο έγκλημα των Τεμπών. Μακριά από κάθε κομματικό χουλιγκάνο και από κάθε ταμπέλα και πανί οποιουδήποτε τυμβωρύχου. Για την αξιοπρέπεια, την ανάσα, το οξυγόνο, τους γονείς και τους συγγενείς των ανθρώπων που δολοφονήθηκαν και για την απαίτηση περί δικαιοσύνης που έχει και αισθάνεται κάθε δημοκράτης άνθρωπος, στον τόπο αυτό.
Δευτέρα, 24 Φεβρουαρίου 2025
“ο Χιούι”
