Καταγράφηκαν σε λιγότερο από 24 ώρες εκατοντάδες χιλιάδες απόψεις, όσα και τα… προφίλ στο facebook, ανώνυμα, επώνυμα, καλοπροαίρετα ή όχι για το θέμα ενός t-shirt με πρωταγωνιστή τον Ιντέγε που τύπωσε ο Άρης προς διάθεση για τον φίλαθλο κόσμο. Μέσα σε αυτό το κάδρο, προσθέτουμε και την δική μας άποψη, με την προτροπή να μπει ένα φρένο στην εσωστρέφεια, αλλά και στην ισοπέδωση των πάντων.
Τα πράγματα είναι εξόχως απλά, με βάση την δική μας οπτική γωνία:
1. Τυπώθηκε ένα απλό t-shirt από το τμήμα μάρκετινγκ… Ούτε συλλεκτικό είναι, ούτε η επίσημη φανέλα του Άρη είναι, ούτε καν το σήμα του Άρη δεν έχει πάνω του. Ένα από τα τόσα και τόσα μπλουζάκια που μπορεί να κυκλοφορήσουν, να φορεθούν, να ξεχαστούν σε κάποιο συρτάρι. Όπως π.χ. ο συμβολικός πανηγυρισμός του Ντιγκινί με το σήμα του Άρη ή του Σιώπη στο κάγκελο. Όλα στο πλαίσιο της καζούρας, της πίκας ενός ντέρμπι. Ούτε… αεροπλάνα με πανό σηκώθηκαν, ούτε πανό ανέβηκαν, ούτε φανέλες από τα αμούστακα παιδιά της ακαδημίας του Ολυμπιακού αρπάχτηκαν με βίαιο τρόπο για να επιδειχθούν κάποιοι (τρομάρα τους)…
2. Το μπλουζάκι δεν έγινε φυσικά για να… πανηγυρίσει ο Άρης την ισοπαλία. Ο Άρης έφυγε απογοητευμένος, τσατισμένος γιατί απώλεσε ο ίδιος ένα “τρίποντο” σε συνδυασμό με την σφυρίχτρα του Σιδηρόπουλου. Άλλωστε, ισοπαλία έφερε για τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι. Δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Οι εικόνες έδειξαν τους ποδοσφαιριστές του γηπεδούχου να πανηγυρίσουν για την ισοπαλία και τους φίλους της ομάδας να αποχωρούν ανακουφισμένοι.
3. Η εικόνα που φέρει το μπλουζάκι καταγράφει έναν πανηγυρισμό με μεγάλο συμβολισμό. Όλος ο πανηγυρισμός των ποδοσφαιριστών του Άρη καταγράφει έναν μεγάλης σημασίας πανηγυρισμό: η κίνηση του Ιντέγε, ο Ροζ που δείχνει το σήμα, οι υπόλοιποι που κλωτσάνε στην άκρη τα αντικείμενα που πέφτουν βροχή, μέσα σε ένα γήπεδο, το οποίο συνδέθηκε με την δήθεν εξυγίανση, όπου ομάδες “αγάλματα”, απλά έσκυψαν το κεφάλι. Ένας πανηγυρισμός που έγινε μερικά μέτρα από το σημείο, όπου εισέβαλε ένας ιδιοκτήτης ομάδας με το όπλο με ύφος “εγώ είμαι το αφεντικό και εσείς θα υπακούετε”, χωρίς επί της ουσίας να προκύψει η ανάλογη παραδειγματική τιμωρία. Μια εικόνα μιας ομάδας που δεν θέλει να σκύψει το κεφάλι, παρά το τεράστιο κόστος.
4. Ένας πανηγυρισμός ενός γκολ από μια ομάδα που τιμωρήθηκε σκληρά, άδικα, εξοντωτικά δια ασήμαντον αφορμή. Ένα άδειο μπουκάλι που (κακώς) έπεσε στο γήπεδο με πρωταγωνίστρια την Κουρομπίλια (αυτήν που… πανηγύριζε την πρόκριση στην Τούμπα ως βοηθός) έφερε την αρχή του τέλους του Άρη αφαίρεση βαθμών, μηδενισμούς και στέρηση της “χρυσοφόρου” εξόδου στην Ευρώπη. Που δεν είχε ποτέ σχέσεις συναλλαγής με το δημόσιο. Που έφταιξε και πλήρωσε ακριβά, αλλά επέστρεψε με τις όποιες μικρές της δυνάμεις, αλλά με έναν υπερήφανο κόσμο.
Τόσο απλά είναι τα πράγματα…
5. Την ώρα που η προπαγάνδα, ούσα τοξική δείχνει πανικοβλημένη γιατί μια ομάδα έπαιξε στα ίσια για μια ακόμη φορά, έχοντας δέκα φορές πιο κάτω οικονομικό μπάτζετ. Μια προπαγάνδα που παρουσιάζει απώλεια μνήμης (όπως απώλεια όρασης παρουσίασε π.χ. το Pay per view) για περιπτώσεις πανό της Θύρας 4 στο μπαράζ του Βόλου υπέρ του Ολυμπιακού, προτροπή και πανό στους παίκτες του ΠΑΟΚ να… χάσουν από την Καλαμαριά για να πέσει ο Άρης, 26 πάνε-έλα παικτών στο δρομολόγιο Θεσσαλονίκη-Πειραιά, γενναίες πριμοδοτήσεις τύπου Γλου, άνοιγμα τραπεζών Κυριακή ξημερώματα ή αποφάσεις αθλητικού δικαστή στο άγριο χάραμα, συναντήσεις στο Sofitel με Μαρινάκη-Μελισσανίδη ή ποντιακή σέρα (τρομάρα τους…) με Μελισσανίδη και άλλα πολλά…
Το μπλουζάκι λοιπόν κοστίζει δέκα ευρώ… Όποιος θέλει το παίρνει, όποιος δεν θέλει δεν το παίρνει. Δεν είναι ούτε η αρχή, ούτε το τέλος του κόσμου. Εκείνο που σίγουρα πρέπει να πάρουν όλοι τους όμως, είναι η θετική ενέργεια και αύρα στον δρόμο προς το γήπεδο, γιατί ο Άρης έχει αγώνα με την ΑΕΛ και μια σειρά αγώνων σε ένα πρωτάθλημα, όπου θα κληθεί να παλέψει μόνος τους. Απέναντι σε ομάδες, σε διαιτητές, σε VAR, σε δορυφόρους και τοξική προπαγάνδα…
