Πως λέμε: «από τότε που βγήκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο», κάπως αντίστοιχα ισχύει και για τον επαγγελματισμό στον αθλητισμό.
* Στον Άκη, σύντροφο στα όπλα
Ό,τι κι αν μου πούνε, όσα επιχειρήματα κι αν επιστρατευτούν από τους επαγγελματολάτρεις, ποτέ δε θα πεισθώ ότι ένα ζήτημα πίστης και συναισθήματος μπορεί να νερωθεί από τις επαγγελματικές ανάγκες.
Πήγαινε σε όποια μαύρη ομάδα θέλεις… Τάσο Χαλκιά (ξεχνάω και το μικρό σου όνομα, πλέον), πάρε όσα λεφτά θέλεις από τα ξετιναγμένα μας ταμεία Σηφάκη (μη μου πεις ότι δε σε χόρτασαν…), αλλά μη ζητάτε, συγχρόνως, στο όνομα του επαγγελματισμού σας να ξορκίσουμε την πίκρα μας.
Εσείς τη… «δουλειά σας» κι εμείς τη δική μας.
Ευτυχώς, ο Άρης είχε πάντοτε πλούσια δεξαμενή τερματοφυλάκων. Από τον εντυπωσιακό Βελλιάδη, τον πιστό φύλακα Γκαντίνα, τον ευφυή Χρηστίδη, τον γάτο Παπαφλωράτο, τον Κύπριο μαχητή Πατζιαρά, τον βασιλιά Γκουιντάρ, τον χαρισματικών αντανακλαστικών Κατσιαούνη, ως τους σημερινούς κλειδοκράτορες της εστίας μας όλοι έχουν κριθεί κι έχουν αξιολογηθεί, πάνω απʼ όλα στο ταμείο της συνείδησής μας.
Κι όταν κάποιοι, όπως ο πρόσφατος Βελλίδης προπονούνται στις αντιρρήσεις της κερκίδας, ας μη γυρνάνε την πλάτη, θεωρώντας εαυτούς αδικημένους.
Το οπαδικό ένστικτο πάντα κάτι γνωρίζει. Αλάθητο δεν είναι, βέβαια, αλλά και υψηλό ποσοστό εύστοχης κρίσης διαθέτει. Για τους λόγους αυτούς ποτέ δε θα ξεχάσει, πως σʼ αυτό το… γαμημένο το ποδόσφαιρο, όπου διακρίνει κανείς τη συντομότερη απόσταση μεταξύ παραδείσου και κολάσεως (διανύεται σʼ ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, περίπου), ο Σωκράτης Διούδης θα κατέχει πάντα μια θέση στην καρδιά μας.
Εκείνη η επέμβασή του στα τελευταία λεπτά του αγώνα με τον Πανθρακικό ήταν μια επέμβαση ζωής για εκείνον και για τον Άρη. Επένδυση στην κίτρινη συνείδηση, που θα του αποδώσει την ισχυρότερη πρόσοδο στην αρειανή κρίση και μνήμη.
Όπου κι αν βρεθεί στον ποδοσφαιρικό του βίο, όπου κι αν μετακομίσει, μην σκεφτεί ποτέ να την … πουλήσει.
Τριάντα αργύρια θα εισπράξει, όπως κάποιοι προκάτοχοί του!
