Πέντε κουβέντες… Όσο ο κόσμος παραμένει πικραμένος, απογοητευμένος, «αδειασμένος» από μια ακόμη ήττα, από μια βαριά ήττα, μαύρη σελίδα στην ιστορία του Άρη.
1. Ο Άρης βρίσκεται σε μια ασφυκτική κατάσταση. Δύσκολη βαθμολογική θέση, χρειάζεται λύσεις πραγματικές για να ξεκολλήσει. Λύσεις, όχι επικοινωνιακά τρικ ή επαναλαμβανόμενα λάθη που έγιναν τα τελευταία χρόνια και έφεραν τον σύλλογο στο χείλος του γκρεμού. Με πολλούς συνένοχους.
2. Χρειάζεται, όπως λένε και στην Αλκμήνης πια (sic) έναν «κανονικό προπονητή». Το αν είναι αυτός ο Αναστασίου, αυτό χωράει, όμως, πολλή συζήτηση. Ένας προπονητής που θα πάρει την ομάδα από το χέρι για να παλέψει μέχρι τέλους, κάνοντας την υπέρβαση. Με δεδομένο ότι όλοι αντιλαμβανόμαστε ποια είναι τα αγωνιστικά όρια των κίτρινων. Γιατί ας μην ξεχνάμε (και πάλι) από ποιους παίκτες αποτελείται ο Άρης, εξαιτίας των οικονομικών εγκλημάτων με αποκορύφωμα τη χρήση της τελευταίας τριετίας.
3. Χρειάζεται, όμως και μια «κανονική διοίκηση», ικανή κι αποφασισμένη να αναλάβει τις ευθύνες της, που θα χειριστεί πρόσωπα και καταστάσεις. Με μια ενιαία φωνή, μια ενιαία γραμμή και όχι τρεις και τέσσερις διαφορετικές στα διάφορα σημεία του ορίζοντα. Μια «κανονική διοίκηση» που θα εμπνεύσει τον κόσμο, την ομάδα, θα την προστατεύσει από “εχθρούς και φίλους”, π.χ. από μια σειρά διαιτησιών που την οδηγούν στον αφανισμό. Όπως είδαμε σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια, όπως είδαμε και στην Κομοτηνή. Μια “κανονική διοίκηση” που θα παίρνει αποφάσεις.
4. Χρειάζεται φυσικά και την Κοινωνία Μελών σε ένα πραγματικά δραστήριο και αποφασιστικό ρόλο, ως «μεγαλομετόχου». Τίθεται θέμα επί της ουσίας πια, δια γυμνού οφθαλμού, να μπορεί να εμπνεύσει το δ.σ. της ΚΜΑ. Όχι κρυφτούλι, όχι υπεκφυγές. Όχι την «μπάλα έξω» με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον οικονομικό έλεγχο και την γενική συνέλευση.
5. Στον Άρη είναι όλα «κάτι σαν». «Κάτι σαν προπονητής», “κάτι σαν ομάδα”, «κάτι σαν διοίκηση», «κάτι σαν μεγαλομέτοχος», «κάτι σαν κάθαρση και διαφάνεια». Το μόνο που παραμένει ατόφιο και πραγματικό, όπως φάνηκε τη Δευτέρα είναι ο κόσμος του, αν και κινδυνεύει κι αυτός να «κολλήσει» από το μικρόβιο του «κάτι σαν» (εάν δεν έχει κολλήσει…).
