Άθελα του (…όπως κι ορισμένοι ακόμα συμπαίκτες του), ο Ανδρέας Τάτος, το τελευταίο διάστημα, βρέθηκε στο στόχαστρo κάποιων. Για όσα έγιναν κι όλα όσα πρέπει να γίνουν, ώστε να βγούμε απ’ αυτό το τέλμα, μιλάει σήμερα στον SUPERARIS, σε μια συνέντευξη, έξω απ’ τα δόντια, που το σίγουρο είναι, ότι θα συζητηθεί…
Εδώ και λίγες μέρες, έχει έρθει ένας καινούργιος προπονητής στην ομάδα. Πως βλέπεις να πάνε τα πράγματα;
«Πιστεύω ότι θα πάνε πολύ καλύτερα από πριν, τόσο από ψυχολογικής άποψης, όσο κι από θέμα δουλειάς και λειτουργίας της ομάδας, μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Είμαι πολύ αισιόδοξος…»
Πως σου φάνηκε ο Μιλίνκοβιτς;
«Πολύ αξιόλογος. Και μόνο ότι ψηφίστηκε, δυο φορές, ως ο κορυφαίος προπονητής στη Σερβία, αν μη τι άλλο, λέει πολλά… Ειδικά, αυτή τη στιγμή, τον έχουμε ανάγκη, να μας «βγάλει» πράγματα για ν’ αρχίσουμε ν’ αποδίδουμε, επιτέλους, καλό κι ουσιαστικό ποδόσφαιρο…»
Ήταν αγωνιστικό, ή ψυχολογικό το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζατε, το προηγούμενο διάστημα;
«Ήταν ένας συνδυασμός και των δυο, αυτών, παραγόντων. Ο ΆΡΗΣ είναι μεγάλη ομάδα, με τεράστιο κόσμο κι είναι λογικό όταν δεν έρχονται τα κατάλληλα αποτελέσματα να υπάρχει πίεση. Απ’ την άλλη πλευρά, όμως, φαίνονταν κι απ’ τη γενικότερη εικόνα που παρουσιάζαμε ότι, όντως, υπήρχε πρόβλημα. Εμφανίζαμε εικόνα ομάδας που δεν έχει δουλέψει καθόλου…»
Είναι πολύ σοβαρό αυτό που λες…
«Γιατί, δε φαίνονταν αυτό, μέσα στο γήπεδο…;
Αν είχαμε δουλέψει, σωστά, τέτοια θα ‘ταν η εικόνα που θα παρουσιάζαμε; Και σ’ άλλη θέση θα βρισκόμασταν, τώρα και θα μας έβγαιναν κάποιοι αυτοματισμοί μέσα στο παιχνίδι μας… Δυστυχώς, όσο πικρή κι αν είναι, αυτή είναι η αλήθεια κι ο κόσμος που βλέπει ποδόσφαιρο, το βλέπει αυτό το πράγμα …»
Εσύ κι ο Αγκάνθο, άγνωστο για ποιο λόγο, βρεθήκατε στο στόχαστρο της προηγούμενης τεχνικής ηγεσίας κι ειδικά του Μούτα.
«Τι να πω, τώρα, γι αυτό το θέμα, ευτυχώς, τελείωσε…
Ακόμα και τώρα, πάντως, προσπαθώ να καταλάβω το λόγο που ήταν εναντίον μου ο κ. Μούτας κι ο κ. Χατζηνικολάου, σε σημείο να λένε, ακόμα και μπροστά σε δημοσιογράφους, τόσα αρνητικά πράγματα για μένα…»
Δε νοείτε, στέλεχος της ομάδας και πόσο μάλλον, ο ίδιος ο τεχνικός της διευθυντής(…τρομάρα του, ή μάλλον τρομάρα δική μας) ν’ απαξιώνει έτσι απροκάλυπτα παίκτες περιουσιακά στοιχεία, όπως έκανε μ’ εσένα και τον Αγκάνθο. ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ…
«Μα, όπου κι αν αγωνίστηκα, ακόμα κι αν δεν έπαιζα, δεν δημιούργησα το παραμικρό πρόβλημα με τη συμπεριφορά μου, ούτε κι είχα τέτοια θέματα…
Τα ίδια, περίπου, συνέβαιναν και με το Νταβίντ, έναν απ’ τους καλύτερους ποδοσφαιριστές μας κι ένα πάρα πολύ καλό παιδί. Ξέρετε, ποιο ήταν αυτό που με πείραζε και μ’ ενοχλούσε πιο πολύ…;
Ότι κάποιοι, ήρθαν είκοσι μέρες στον ΆΡΗ και το ‘παιζαν …βασιλικότεροι του βασιλέως. Ήθελα να καταλάβει ο κόσμος τι παίζονταν, όσο πιο γρήγορα, γίνονταν…
Ένας τεχνικός διευθυντής πρέπει, πάνω απ’ όλα, να προστατεύει τα συμφέροντα και τα περιουσιακά στοιχεία της ομάδας κι όχι στα καλά καθούμενα να δημιουργεί, προστριβές και κόντρες με τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές της. Πως, μετά, να πάει καλά μια ομάδα, όταν υπάρχει μια τέτοια αρρωστημένη κατάσταση στο εσωτερικό της…;»
Ο τύπος, αποδείχθηκε μια πραγματική λαίλαπα για το Σύλλογο…
«Μα, για να κάνεις αυτή τη δουλειά πρέπει να τη γνωρίζεις κι ο συγκεκριμένος ήταν άσχετος…
Δεν είμαι αυτός που αποφασίζει, αλλά, για μένα ένας τεχνικός διευθυντής, πρέπει να ‘ναι μόνιμος στον ΆΡΗ κι όχι να ‘ρχεται και να φεύγει με τον εκάστοτε προπονητή. Πρέπει να ‘ναι σπλάχνο του ΆΡΗ, να ξέρει τι σημαίνει αυτή η ομάδα και να θέλει πραγματικά το καλό της. Έτσι φτιάχνονται οι ομάδες…»
Νοιώθεις, πιο ελεύθερος, τώρα
«Η αλήθεια είναι πως ναι. Πήγαινα προπόνηση και πονούσε το κεφάλι μου απ’ τη στεναχώρια και τα νεύρα…Πλέον, όπως είναι λογικό, νοιώθω πολύ πιο χαρούμενος και το μόνο που με νοιάζει αυτή τη στιγμή είναι να ‘μαι γερός και δυνατός, ώστε να δώσω, όσα μπορώ περισσότερα στην ομάδα μου να ξεφύγει απ’ αυτό το Γολγοθά που περνάει…»
Πέρυσι, ή φέτος, τα βλέπεις πιο δύσκολα…;
«Δυστυχώς, νομίζω φέτος. Πρέπει να λέμε αλήθειες στο κόσμο κι η πραγματικότητα είναι ότι θα έπρεπε να γίνονταν πιο προσεκτικές κινήσεις στο σχεδιασμό και τη στελέχωση της ομάδας και να μην έφευγαν ποδοσφαιριστές όπως ο Παπαστεριανός, ο Καζναφέρης και ο Κοέλιο…
Ήταν και καλά παιδιά και καλοί παίκτες και ισχυρές προσωπικότητες μες τα αποδυτήρια και είχαν «δέσει» με το όλο κλίμα της ομάδας…
Στα δύσκολα φαίνονται οι άνθρωποι…
Αλήθεια εκείνος που πήρε αυτές την απόφαση, αναλογίστηκε πόσο μεγάλο κακό έκανε στην ομάδα..;»
Μα, ακριβώς, αυτά, βλέπει ο κόσμος κι αρχίζει ν’ ανησυχεί…
Αυτό που χρειάζεται, πάντως, είναι ηρεμία και καθαρό μυαλό, ώστε να έρθει η ανάκαμψη. Άλλωστε, βρισκόμαστε, μόλις στη τέταρτη αγωνιστική…
«Έτσι είναι, δε χρειάζεται να υπάρχει πανικός και να τα καταστρέψουμε απ’ την αρχή όλα. Νομίζω ότι με λίγη υπομονή θα μπορέσουμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό στη συνέχεια…»
Μακάρι. Είναι κρίμα, φέτος, που φαίνεται να νοικοκυρεύονται κάπως τα πράγματα, να ‘χουν συμβεί, όλα αυτά…
«Αυτό είναι αλήθεια. Υπάρχει τεράστια διαφορά στη λειτουργία της ομάδας, τη φετινή περίοδο. Πέρυσι, αν και δεν ήμουν απ’ την αρχή, έβλεπα ότι, πράγματι, υπήρχαν πολλά προβλήματα. Φέτος, όλα αυτά, δεν υπάρχουν… Φυσικά, αυτό δεν είναι κάτι που αλλάζει, τόσο γρήγορα, απ’ τη μια μέρα στην άλλη, αλλά η γενικότερη εικόνα και εντύπωση που υπάρχει, είναι ότι η ομάδα είναι απόλυτα συνεπής στις υποχρεώσεις της κι ο πρόεδρος δείχνει ότι έχει όραμα να νοικοκυρέψει το Σύλλογο…»
Τώρα, που τα περιθώρια για διορθωτικές κινήσεις είναι ακόμη πιο στενά, μοιραία, όλο το βάρος πέφτει στις πλάτες τις δικές σας, των πιο έμπειρων ποδοσφαιριστών της ομάδας…
«Οπωσδήποτε. Πάντως, είμαι αισιόδοξος, γιατί, πραγματικά, πιστεύω ότι έχουμε στην ομάδα, αρκετούς ποιοτικούς ποδοσφαιριστές που είμαι σίγουρος ότι αν δουλευτούν σωστά απ’ το καινούργιο προπονητή κι έχουν τη κατάλληλη καθοδήγηση μπορούν να κάνουν θαύματα».
Πως είναι το κλίμα, αυτή τη στιγμή, στην ομάδα;
«Σίγουρα, μετά απ’ αυτό το ξεκίνημα, ψυχολογικά, είμαστε λίγο πεσμένοι. Το κλίμα, πάντως, ανάμεσα μας, παραμένει πολύ καλό…
Πιστεύω, ότι η έλευση του καινούργιου προπονητή θα μας βοηθήσει, πάρα πολύ, να παίξουμε καλό ποδόσφαιρο κι όλα να πάνε πολύ καλύτερα, πλέον…»
Μια νίκη θ’ αλλάξει πολλά πράγματα…Θα ξεμπουκώσει την ομάδα…
«Μακάρι, μακάρι…Όλοι αυτό ευχόμαστε…Τη Κυριακή παίζουμε ένα πάρα πολύ κρίσιμο ματς, με το Λεβαδειακό, μια ομάδα που βρίσκεται στην ίδια περίπου κατάσταση μ’ εμάς. Πρέπει να καταθέσουμε χαρακτήρα και ψυχή και να πάρουμε πάση θυσία τη νίκη για να δούμε με πολύ διαφορετικό μάτι τη συνέχεια του πρωταθλήματος. Έτσι πως ήρθαν τα πράγματα, περιθώρια γι άλλες απώλειες, ειδικά μέσα στην έδρα μας, δεν υπάρχουν…»
Εμείς, να ξέρεις, πιστεύουμε σ’ εσάς και τις δυνατότητες σας και θα ‘μαστε και πάλι δίπλα σας, πιο δυνατά και πιο φανατισμένα από ποτέ…
«Σας ευχαριστούμε πολύ γι αυτό. Χωρίς ν’ αποτελεί δικαιολογία, είναι αλήθεια ότι, ψυχολογικά, ήμασταν χάλια…Από κει και πέρα πρέπει ο καθένας από μόνος του να κάνει την αυτοκριτική του, να δει τι φταίει και να κοιτάξουμε πως θ’ αντιστρέψουμε τη δύσκολη αυτή κατάσταση.»
Τι μήνυμα θέλεις να δώσεις στο κόσμο, αυτές τις δύσκολες ώρες…
«Αυτή τη στιγμή, πραγματικά, δε ξέρω τι μπορώ να πω στο κόσμο. Είναι το στήριγμα μας κι εμείς τον έχουμε πικράνει πάρα πολύ. Θέλω να αλλάξουμε, άμεσα, αυτή την εικόνα, προσφέροντας τον λίγη χαρά, αρχής γενομένης, απ’ αυτή τη Κυριακή. Είναι κάτι που το εύχομαι μέσα απ’ τη καρδιά μου…
Είμαι πάρα πολύ στεναχωρημένος κι είναι κάτι που δεν το λέω απλά και μόνο για ν’ ακουστεί, αλλά, γιατί, πραγματικά, είναι η αλήθεια. Δέθηκα με την ομάδα και τον κόσμο της…
Πέρασα, πέρυσι, μαζί τους, απίστευτες στιγμές, που θα’ ναι φυσικά, για πάντα, χαραγμένες μέσα μου. …
Στιγμές πρωτόγνωρες, που ήταν κάτι που ούτε καν μπορούσα να φανταστώ. Γι αυτό κι επέστρεφα, άλλωστε…Έχοντας όλα αυτά, χαραγμένα στη ψυχή και το μυαλό μου…»
Ξέρεις, αυτό που μας έκανε εντύπωση, ήταν που πήρες το αεροπλάνο απ’ την Αθήνα κι ήρθες, μαζί με τον Ζαραδούκα, στο αποχαιρετιστήριο δείπνο της περυσινής ομάδας…
«Οδικώς ήρθα κι εννοείτε πως ήταν κάτι που δε θα το ‘χανα με τίποτα…»
Αντρέα, σ’ ευχαριστούμε. Γερά τη Κυριακή και με τη νίκη…
«Κι εγώ σας ευχαριστώ για όλα όσα κάνετε για μας…Μόνο εσάς έχουμε και σας χρειαζόμαστε πιο πολύ από ποτέ…»
