Αν υπάρχει κάποιος που γνώριζε καλύτερα από κάθε άλλον τον αδικοχαμένο Roy Tarpley, αυτός δεν είναι άλλος από τον Rolando Blackman. Τον έζησε στα καλά και στα άσχημα. Από το 1986 μέχρι και το 1991 έπαιζαν μαζί στο Ντάλας και ο Blackman, ήταν σαν μεγάλος αδερφός ως εκ των παλαιότερων στην ομάδα. Του σταθηκε όσο κανείς άλλος. Προσπάθησε να τον βοηθήσει, όταν τα ναρκωτικά και το αλκοόλ άρχισαν να κλέβουν το ταλέντο του.
Ήταν εκείνος που τον έπεισε να πάει σε κλινική για αποτοξίνωση.
Ήταν εκείνος που του είπε στην πρώτη του προπόνηση, ως rookie, με τους Mavericks, να φροντίζει έτσι ώστε κάθε χρόνο να του έχει ένα εισιτήριο για το AllStarGame.
Κόσμησαν και οι δύο κάποια στιγμή τα Ελληνικά γήπεδα. Ο Blackmanστην ΑΕΚ, ο Roy σε Άρη, Ολυμπιακό, Ηρακλή και Έσπερο. Είχαν δύο χρόνια να μιλήσουν. Ο Tarpley ήταν εξαφανισμένος. Προσπαθούσε να πολεμήσει τους δαίμονες που τον κυνηγούσαν σχεδόν τρεις δεκαετίες. Στο τέλος λύγισε.
Η εξομολόγηση του Blackman είναι συγκλονιστική.
Τι ήταν για σένα ο Roy;
Υπήρξε κάτι σαν μικρός αδερφός. Είναι μία πάρα πολύ δύσκολη στιγμή για μένα και με δυσκολία μπορώ να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου για να μιλήσω για τον Roy. Επαθα σοκ. Στενοχωρήθηκα. Eίναι ευλογία κάθε φορά που έχεις την ευκαιρία να είσαι δίπλα σε κάποιον τόσο αγαπητό άνθρωπο και τόσο σπουδαίο ταλέντο.Θα μπορούσε να είναι ένας από τους σπουδαιότερους παίκτες στην ιστορία του ΝΒΑ.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που μίλησες μαζί του;
Εχασα την επαφή τα τελευταία δύο χρόνια. Ήξερα πως ζούσε ανάμεσα στο Ντάλας και την Αλαμπάμα, αλλά είχε απομακρυνθεί. Δεν ήθελε γενικά επικοινωνία. Μίλησα με την μητέρα του μόλις έμαθα πως ο Roy ήταν νεκρός. Θέλησα να την συλληπηθώ. Ηταν συντετριμένη. Η μητέρα του μου είπε ότι ήταν άρρωστος εδώ και καιρό. Επιπλοκές από τις καταχρήσεις.
Ποιό είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι τον Roy;
Αυτό που σκέφτομαι είναι ένας ανθρώπος που ήταν στα όρια του κωμικού. Ήταν ένας διασκεδαστής για όλη την ομάδα. Μία αστείρευτη πηγή γέλιου και θετικής ενέργειας. Μας χαλάρωνε όλους. Ηταν αστείος. Πάντα χαμογελαστός. Και φίλε, όταν πατούσε στο παρκέ ήταν ένα τρομερό ταλέντο, που όμοιό του δεν είχα δει ποτέ και ούτε ξανάδα. Τα έκανε όλα. Ετρεχε σαν γαζέλα. Μοντέρνος παίκτης πριν την εποχή του. Κυρίαρχος όταν έπαιζε. Αν δεν ήταν το καταρραμένο αλκοόλ και τα νακρωτικά, θα είμστε μάρτυρες ενός ανεπανάληπτου παίκτη.
Πότε κατάλαβες ότι είναι χαρισματικός;
Στην πρώτη προπόνηση στο Ντάλας. Δεν υπήρχε κάτι που δεν μπορούσε να κάνει. Η τελειότητα του παιχνιδιού ήταν το κάτι άλλο. Εγώ του έλεγα κάθε χρόνο: «Θέλω εισιτήρια για το All Star Game, γιατί εκεί θα παίζεις σε όλη σου την καριέρα». Η κυριαρχία του και το τι έκανε στο παρκέ ήταν απαράμιλλα. Αμυνα, ριμπάουντ, κινήσεις μέσα στη ρακέτα, περιφερειακό σουτ, χειρισμός της μπάλας, τρέξιμο. Πράγματα τρομερά. Βγήκε όμως εκτός ελέγχου. Πολύ αλκοόλ. Μετά ήρθαν και τα ναρκωτικά. Είναι αρρώστεια αυτή.
Κάνατε σπουδαία πράγματα στους Mavericks. Φτάσατε μέχρι τους τελικούς της Δύσης το 1988 και οι μετέπειτα πρωταθλητές Lakers χρειάστηκαν 7 παιχνίδια για να σας αποκλείσουν.
Εκεί ακριβώς ανήκε ο Roy. Σε αυτήν την μεγάλη σκηνή. Να τον βλέπεις να προβληματίζει με το παιχνίδι του θρύλους όπως ο Kareem, o Magic, o Worthy ή ο Cooper. Πόσο κυρίαρχος Θεέ μου. Ξέρεις πριν από κάθε αγώνα μας έλεγε πόσους πόντους και πόσα ριμπάουντ θα έχει και το έκανε. Θυμάμαι στεκόταν στα αποδυτήρια και μας φώναζε: «Απόψε θα έχω 20 πόντους και 15 ριμπάουντ. Και θα κυριαρχήσω». Εβγαινε εκεί εξω και το έκανε. Ηταν ο μοναδικός λόγος που μπορέσαμε να κοντράρουμε τους Lakers το 1988. Είχες μ.ο κάτι σαν 16 πόντους και 13 ριμπάουντ. Σε εκείνη τη σειρά έκανε ό,τι χρειαζόταν η ομάδα.
Αν μπορούσες να τον κατατάξεις, βάσει ταλέντου και με γνώμονα τα καλύτερά του χρόνια στο ΝΒΑ, σε ποιά θέση θα τον έβαζες;
Θα έλεγα πως ήταν κάτι μεταξύ Karl Malone καιTim Duncan. Συνδύαζε τη δύναμη με τη φινέτσα. Αν δεν λοξοδρομούσε πιθανότατα να μιλούσαμε για το κορυφαίο «τεσσάρι» στην ιστορία του ΝΒΑ. Ξέρεις τι του έλειπε σε σχέση με τον Malone και τον Duncan; Ότι δεν μπόρεσε να είναι το ίδιο σοβαρός και πειθαρχημένος, μακριά από το γήπεδο. Όταν έφευγε από τα αποδυτήρια για να πάει εκεί έξω, στην ζωή, τότε ξεκινούσε η καταστροφή.
Βρεθήκατε και οι δύο στην Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του ’90, άλλο ένα κοινό σας στοιχείο.
Ναι, στην αγαπημένη μου Ελλάδα. Οι Έλληνες φίλαθλοι ήταν πολύ τυχεροί που απόλαυσαν έναν τέτοιο παίκτη. Εκανε δύο σούπερ χρονιές στον Αρη και στον Ολυμπιακό. Να σου πω όμως κάτι; Τότε ήταν το 50% του παίκτη που ήξερα εγώ στο ΝΒΑ. Παρ’ όλα αυτά ήταν εκείνες τις δύο σεζόν, μακράν ο καλύτερος Αμερικάνος στην Ευρώπη. Μάλλον ο καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη. Είναι μαζί με τον McAdoo και τον Dominique, ο καλύτερος Αμερικάνος που έπαιξε ποτέ στην Ευρώπη.
Σου ζήτησε ποτέ βοήθεια;
Ο Roy είχε μάθει πάντα να δίνει κι αυτό δείχνει το πόσο καλός άνθρωπος ήταν. Δεν ζητούσε ποτέ. Δεν ήθελε να μας φορτώσει με τα προβλήματά του. Ομως, Θεέ μου, προσπάθησαν να τον βοηθήσω. Μόλις κατάλαβα το πρόβλημά του, στην αρχή με το αλκοόλ. Τον έστειλα σε συμβούλους, για να μπορέσει να πάρει βοήθεια. Προσπάθησα να τον βάλω σε κέντρο απεξάρτησης και να αντιμετωπίσει την αρρώστεια που είχε. Αλλά η μία φορά δεν υπήρξε αρκετή. Ηταν δύσκολο για όλους μας. Σπαράζει η καρδιά μου. Πολλοί προσπαθήσαμε να τον βοηθήσουμε. Δεν τα καταφέραμε. Αποτύχαμε. Όταν πληροφορήθηκα πως πέθανε, αναρωτήθηκα αν προσπάθησα όσο θα έπρεπε, για να τον βηθήσω. Αν θα ήταν διαφορετική η κατάληξή του, αν είχα επιμείνει περισσότερο στο να βρει βοήθεια για το πρόβλημά του. Αν κάτι με θλίβει τώρα, είναι που δεν μιλήσαμε εδώ και πολύ καιρό. Σπαράζει η καρδιά μου για τον Roy. Θα τον θυμόμαστε για πάντα να στέκεται όρθιος στη γωνία των αποδυτηρίων, να μας λέει αστεία, λίγο πριν βγούμε στο παρκέ, για να ξεδιπλώσει αυτό το θεόσταλτο ταλέντο του.
Πηγή: nba.sport24.gr
