Ο Ντουέιν Κέισι μίλησε ανοιχτά για τον φυλετικό ρατσισμό που βίωσε κι ο ίδιος ως παιδί, με αφορμή τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ. Το συγκλονιστικό μήνυμά του προπονητή των Ντιτρόιτ Πίστονς.
Οι ΗΠΑ βρίσκονται σε κοινωνικό αναβρασμό μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από αστυνομικό, με μία σειρά από διαδηλώσεις να λαμβάνουν χώρα σε πολλές πόλεις της χώρας. Δεν είναι λίγοι μάλιστα οι παίκτες του ΝΒΑ που έχουν βγει στους δρόμους και συμμετέχουν στις ειρηνικές διαμαρτυρίες για το θέμα.
Μία μέρα μετά το μήνυμα της μητέρας του Νάιτζελ Γουίλιαμς – Γκος για τον φυλετικό ρατσισμό που χτύπησε (και) την πόρτα του δικού της σπιτιού, ήταν η σειρά του Ντουέιν Κέισι να μιλήσει ανοιχτά για το θέμα και να παρουσιάσει την προσωπική του εμπειρία. Ο προπονητής των Ντιτρόιτ Πίστονς αναφέρθηκε σε όσα πέρασε ως παιδί στο Κεντάκι και καταδεικνύει πόσο… ίδιος έχει μείνει ο κόσμος μετά από τόσα χρόνια, κι ενώ πλέον μεγαλώνει ο ίδιος το παιδί του.
“Πριν από 54 χρόνια, ήμουν ένα οκτάχρονο παιδί που ζούσε στην αγροτική περιοχή του Κεντάκι, όταν τα σχολεία ήταν ακόμη διαχωρισμένα. Πήγα σε ένα λευκό σχολείο, όπου ούτε με ήθελαν, ούτε με υποδέχθηκαν. Εκείνη την εποχή, δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα για να καταγράψω τη συμπεριφορά απέναντί μου, ούτε τηλεοπτικά δίκτυα με διαρκές πρόγραμμα ενημέρωσης, ούτε social media για να καταγράψουν την πραγματικότητα της κατάστασης ή να μου προσφέρουν υποστήριξη ή να καταδικάσουν τέτοια πράγματα. Μπορώ όμως να θυμηθώ πώς ένιωθα ως οκτάχρονο παιδί. Ένιωθα αβοήθητος. Ένιωθα πως ούτε με έβλεπαν, ούτε με άκουγαν, ούτε με κατανοούσαν.
Παρακολουθώντας τα γεγονότα που εκτυλίσσονται τις ημέρες που ακολούθησαν τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στη Μινεάπολις, σε μια πόλη που κάποτε εργάστηκα ως προπονητής και την οποία αποκαλούσα σπίτι μου, βλέπω πόσοι άνθρωποι συνεχίζουν να έχουν τα ίδια ακριβώς συναισθήματα με μένα -αβοήθητοι, ενοχλημένοι, αόρατοι, εκνευρισμένοι.
Αντιλαμβάνομαι την οργή γιατί η λίστα φαίνεται να μεγαλώνει: Αχμάντ Άρμπερι, Μπριόνα Τέιλορ, Τζορτζ Φλόιντ. Οι αδικίες συνεχίζουν να αυξάνονται και τίποτα δεν μοιάζει να αλλάζει.
Μετά από 54 χρόνια, ο γιος μου είναι τώρα οκτώ χρονών και κοιτάζω τον κόσμο μέσα στον οποίο μεγαλώνει και αναρωτιέμαι, αλήθεια πόσο έχει αλλάξει; Πόσο συχνά κρίνεται εξ όψεως; Μεγαλώνει σε έναν κόσμο όπου βλέπεται, όπου ακούγεται, όπου κατανοείται; Νιώθει αβοήθητος; Θα τον αντιμετωπίσουν σαν τον Τζορτζ Φλόιντ ή τον Αχμάντ Άρμπερι; Τι έχουμε κάνει τα τελευταία 54 χρόνια για να κάνουμε τον κόσμο του οκτάχρονου γιου μου καλύτερο από αυτόν που έζησα εγώ στην ηλικία του; Όλοι θα πρέπει να γίνουμε καλύτεροι”.
