Από νωρίς, στα καφενεία
Η 28η του Φεβρουαρίου του 2025, μέρα Παρασκευή, είναι αυτή που επέτρεψε στον 2ο μήνα του έτους να πάρει “εκδίκηση” χρόνων, δεκαετιών, αιώνων. Όσοι τον αποκαλούσαν κουτσοΦλέβαρο, νομίζω πως, θα το σκέφτονται από δω και πέρα, καθώς τα όσα βιώσαμε στους δρόμους και στις πλατείες όλης της χώρας, εκατομμύρια απλών Ελλήνων πολιτών, σημαδεύουν την εποχή ανεξίτηλα. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν θα μετατραπεί σε αφορμή κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων η προχτεσινή ημέρα. Μου είναι δύσκολο να προβλέψω το μέλλον σε ένα, από καταβολής του, δυστοπικό πολιτικό περιβάλλον. Σίγουρα, ξέρω πως, είναι από αυτές τις μέρες, όμως, που πέρασαν απ’ την μνήμη στην καρδιά.
Είναι ο δρόμος, αυτός που είχε την δική του ιστορία και γράφτηκε σε πλακάτ, σε πανιά, σε τοίχους. Με μπογιά. Και αυτήν είναι απείρως προτιμότερη απ’ το αίμα νέων, στην συντριπτική πλειοψηφία τους, παιδιών, σε βαγόνια και συρμούς τρένων. Τις Κυριακές, από νωρίς, στα καφενεία πήγαιναν οι παλιές γενιές. Ακόμα πηγαίνουν, στα λίγα που απέμειναν να θυμίζουν μια άλλη εποχή. Οι λάτρεις της, συνεχίζουν να παίζουν πρέφα, τάβλι, να στοιχηματίζουν για διάφορα γεγονότα, απ’ τους αγώνες της ημέρας ως και το πλήθος του κόσμου σε μια διαδήλωση! Ύστερα; Γήπεδο. Καυγάς!
Θαρρώ πως, ο Μάνος Λοΐζος και η Κωστούλα Μητροπούλου, αγκαλιά από μια γωνιά του παραδείσου, ένιωσαν την ζεστασιά που εξέπεμπε η χώρα, στο όριο δύο εποχών. Του χειμώνα και της Άνοιξης. Κι αν μπορείς για το ποια είναι, ποια ήταν, σωστότερα η κυρία Μητροπούλου, αυτή δεν είναι άλλη από την στιχουργό του… “Δρόμου”!
Προσκυνώ την χάρη σου, λαέ μου…
Όπως υποσχέθηκα στον εαυτό μου και επικοινώνησα μέσω αυτής της στήλης, της περασμένης βδομάδας, μαζί με την γυναίκα και τον πιτσιρικά πήραμε τον κατήφορο προς το κέντρο της Θεσσαλονίκης και κάπως έτσι γίναμε μέλη μικρών ρυακιών, που εξελίσσονταν σε ποτάμια, με προορισμό το άγαλμα και την πλατεία του Βενιζέλου.
Το μέγεθος της διαμαρτυρίας, αλλά και η εμπειρία του βιώματος της συμμετοχής σε μια ογκώδη συγκέντρωση, την μεγαλύτερη όσο εγώ ζω, στην Σαλονίκη είναι από αυτά που σε χαράζουν. Σε διαμορφώνουν. Θέλεις να τις κρατήσεις μέσα σου, να κατακάτσουν, να βγει το απόσταγμα.
Άνθρωποι κάθε κοινωνικής τάξης και ηλικίας, άντρες, γυναίκες, παιδιά, παππούδες, γιαγιάδες, Α.ΜΕ.Α., φοιτητές, εργάτες, ιερείς, οπαδοί δημιούργησαν ένα ετερόκλητο μεγαλείο, μια κοινή προσευχή και πλέον ξεκάθαρη απαίτηση. Όχι παρακαλητό, αλλά απαίτηση.
“Φωνή λαού, οργή Θεού”, κατά την κληρονομιά που μας παραδόθηκε.
“Προσκυνώ την χάρη σου, λαέ μου. Και θαυμάζω, λαέ μου, τα έργα σου”.
Η κάθαρση και ο πυρήνας της ύπαρξης
Το… σύστημα είναι έτσι δομημένο, από καταβολής κόσμου, που έχει την “ικανότητα” να στρέφει υπέρ του τις καταστάσεις. “Το δόγμα του σοκ” είναι ένα καλό εγχειρίδιο για να σε κατευθύνει προς το πώς συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η Naomi Klein περιγράφει, μέσα από τις σελίδες του, την μέθοδο εφαρμογής του στις κοινωνίες. Νομίζω πως, η Ελλάδα είναι ένα από τα μεγάλα παραδείγματα της εποχής μας. Από το 2008 έως και σήμερα, επί 17 χρόνια, εξυφαίνεται ένα σχέδιο κατά το οποίο ο οικονομικός στραγγαλισμός μιας κοινωνίας ακολουθήθηκε από μια αποδόμηση σε πολιτικό, αλλά κυρίως σε ηθικό επίπεδο, με ευθύνη της πλειοψηφίας των κηφήνων, αλλά και του ίδιου του πολίτη που στις 28 του μήνα επέλεξε την κάθαρση, μέσω της μαζικής, της μεγαλειώδους συμμετοχής. Η σήψη και η διαφορά έφτασαν σε τέτοιο σημείο ώστε να ζούμε μια μονοκρατορία από αλαζονικές πολιτικές προσωπικότητες, μαζί με τα δεκανίκια τους, από ανθρώπους χωρίς αίμα στις φλέβες και ψυχή στο σώμα.
Στο ψέμα και την κοροϊδία, που κυριαρχούσαν διαχρονικά, προστέθηκαν η ύβρις, η έλλειψη κάθε στοιχειώδους ενσυναίσθησης σε σχέση με το τι συνέβη στο κέντρο της χώρας με θύματα 57 ψυχές και όλο αυτό, η βεβήλωση των ιερών και οσίων, άγγιξε τον πυρήνα της ύπαρξής κάθε ανθρώπου αυτής της κοινωνίας, αυτού του τόπου. Κάπως έτσι, ηλικιωμένοι, οικογενειάρχες, μικρά παιδιά, ένα γιγάντιο και ετερόκλητο πλήθος απλών ανθρώπων, μη κατευθυνόμενων, φώναξε, ούρλιαξε περί δικαιοσύνης. Και δικαίωσης. Ναι, έχουν υπάρξει γεγονότα και δολοφονίες αντίστοιχης ισχύος. Μάτι, Μάνδρα οι χαρακτηριστικότερες, όμως έρχεται η στιγμή, το πλήρωμα του χρόνου, η κορυφή του παγόβουνου. Εκεί που ξεγυμνώνεται εντελώς ο “βασιλιάς”. Και εκεί, αναζητούνται ξανά οι βασικές μας οι αρχές. Ο πυρήνας της ανθρώπινης ύπαρξης.
Από τις “όρνιθες” του Αριστοφάνη, ως τον Πλάτωνα και τον Μορ, αυτός ο ιδανικός κόσμος, της ισοπολιτείας, της ισότητας, της αρμονίας, εκεί που το ιδανικό πραγματοποιείται, αναφέρεται ως “ουτοπία”. Ο μη κόσμος, μεταφράζοντας την λέξη.
Συμπερασματικά, μιλάμε για κάτι φαντασιακό, για κάτι ανέφικτο, για κάτι ονειρικό όταν αναφερόμαστε στο οποιοδήποτε ουτοπικό περιβάλλον. Οι άνθρωποι, όμως, είναι πλασμένοι για να ονειρεύονται. Και να διεκδικούν. Μέχρι αυτά, τα όνειρα, να πάρουν την εκδίκησή τους, να γίνουν βήματα στους δρόμους, ποτάμια οργής, αγανάκτησης αλλά και αξιοπρέπειας. Θα ήταν άλλη μια μάταιη προσδοκία μου, όλο αυτό, αν δεν ηγούνταν της προσπάθειας οι μάνες και οι πατεράδες, τα αδέρφια, οι φίλοι και οι συγγενείς των παιδιών που δολοφονήθηκαν στην αμαξοστοιχία που τράκαρε μετωπικά, στα Τέμπη.
Όσο δεν χάνεται ο δρόμος, όσο ισχύει η παραπάνω συνθήκη, που εξαυλώνει ιδεολογικές μαστούρες, παρατάξεις, ταμπέλες και ομπρέλες, θα συνεχίσω να βαδίζω στον ίδιο δρόμο, πιασμένος χέρι χέρι με το παιδί μου. Αυτόν της ουτοπίας!
Αντί επιλόγου
Συνήθως, συμβαίνει το ανάποδο. Ο Άρης καταλαμβάνει το μεγάλο μέρος του κειμένου και τα υπόλοιπα γεγονότα αποτελούν τα υστερόγραφα. Σήμερα, Κυριακή πρωί, στην δεύτερη ημέρα του Μαρτίου, αλλάζει η σειρά. Αφ’ ενός μιλάμε για πράγματα βαθύτερα, για αξίες και έννοιες που πρέπει να αποτελούν οδηγό στις ζωές, στην καθημερινότητα. Από την άλλη, όσοι ζήσαμε από κοντά αυτή την ομάδα, τον Σύλλογο, ξέρουμε πως η φράση “ο Άρης είναι ουτοπία”, πέρα από την περιγραφή μιας πραγματικότητας, συνδέει και τον δικό μας, κιτρινόμαυρο, κόσμο με αυτόν που περιγράφεται πιο πάνω.
Ξεκινώντας από μια πολιτεία που άγεται, φέρεται, διαπλέκεται και συνεργάζεται με προσωπικότητες όπως ο Μπέος, στις οποίες επιτρέπεται να απαγορεύουν σε οπαδούς να δίνουν το παρών δίπλα σε αυτό που αγαπούν, φτάνουμε να βλέπουμε αυτούς τους κλόουν να περιφέρονται σε πάγκους και ταρτάν, πολύχρωμοι και αποκρουστικοί.
Σε ένα τέτοιο αγωνιστικό περιβάλλον, ο ποδοσφαιρικός Άρης έχασε τις όποιες, λίγες και ουτοπικές ελπίδες του για διεκδίκηση του στόχου που έθεσε, αυτόν της εισόδου στην τετράδα. Απέτυχε στον βασικό του, δηλαδή και έχοντας χάσει και αυτόν του κυπέλλου μένει ένας, μονάχα. Να τερματίσει στο πάτωμα των προσδοκιών, αλλά και στην αγωνιστική του πραγματικότητα, δηλαδή 5ος και μετά να περιμένει, από καταστάσεις που δεν μπορεί ο ίδιος να ελέγξει, αυτό να οδηγεί σε ευρωπαϊκή έξοδο.
Από κοντά, το μπασκετικό τμήμα του Συλλόγου ήρθε να κλείσει ένα Σαββατόβραδο στο πνεύμα των ημερών. Μια καρναβαλική διάθεση, ειδικά στο σημείο που η ομάδα φάνηκε να παραιτείται, να γίνεται έρμαιο και να απογοητεύει ως νοοτροπία. Καρναβαλική ήταν και η συμπεριφορά στον Βόλο. Προηγείσαι και ξαφνικά εμφανίζεις τον αντίπαλο στην περιοχή σου, του δίνεις απλόχερα την ισοφάριση, οριακά δεν χάνεις και το παιχνίδι. Μέσα στην εβδομάδα, καλά να είμαστε, ίσως μπω σε λεπτομέρειες αλλά σήμερα δεν μπορώ να συμμεριστώ την οργή του κόουτς για την διαιτησία. Είναι η πρώτη φορά, απ’ όταν ήρθε, που διαφωνώ μαζί του, όπως διαφώνησα και με τις επιλογές του στο πρώτο ημίχρονο. Αυτά, όλα, όμως έχουν μικρή σημασία μπροστά στην μεγάλη εικόνα, που δεν είναι άλλη από την απαίτηση για αλλαγή πλεύσης και λειτουργίας. Όλης της ομάδας. Ίσως και όλου του Συλλόγου.
ΥΓ Κατά τραγική ειρωνεία, στην μέρα της κοινωνικής κραυγής περί δικαιοσύνης ο Αλέξης Κούγιας άφησε αυτή την γη. Ένα δημιούργημα των Μ.Μ.Ε., ένας αυτοαποκαλούμενος “κορυφαίος του είδους”, μια προσωπικότητα που μου προκαλούσε αναγούλα, τάση για εμετό, που έβγαζε αλαζονεία, έπαρση και αμετροέπεια, όσο ζούσε και που, στα στέρνα του, επέλεξε να μην σώσει ούτε ένα ψήγμα αξιοπρέπειας, σε σχέση με την παραίτησή του απ’ την υπόθεση Άλκη, γεγονός άμεσα συνδεδεμένο με την υπεράσπιση του Ρουμάνου. Δεν ξέρω πόσα από αυτά που… αυτοδημιούργησε πήρε μαζί του, αλήθεια.
Είναι θλιβερό να μην αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος την ασημαντότητα του μεγέθους του. Την σημασία της ψυχής του. Είναι κρίμα να γίνεται το χρήμα και η ματαιοδοξία του οδηγός στην ζωή και στο μνήμα. Στον ίδιο παρανομαστή ανήκει ο Αχιλλέας της Πύδνας, για τον οποίο θα κλάψουν υποκριτικά μόνο τα πάνελ των πρωινάδικων, επίσης. Στον ίδιο παρανομαστή, επίσης, ανήκει η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτικών, των οποίων η εξουσία θα σταματήσει εκεί που θα τους ξεβράσει και θα τους ξεχάσει η ιστορία.
Κυριακή, 2 Μαρτίου 2025
“ο Χιούι”
