Σχολιογράφος blog-ΑΡΗ με ξεχωριστό τρόπο την κιτρινόμαυρη επικαιρότητα. Ξεχωριστό κι ανατρεπτικό το… προσωνύμιο του: Χιούι! Μέσα από το PRESSARIS θα καταθέτει τις δικές του απόψεις, σκέψεις, προβληματισμό! Μείνετε συντονισμένοι…
—————————————————————————————————————————
Προβληματίστηκα αρκετά για να γράψω δύο δικές μου σκέψεις για το “θέμα Μαντσίνι” που προέκυψε, όλως τυχαίως σε μέρα που και αποτέλεσμα προέκυψε και κερδήθηκε έδαφος χαμένο και ισορροπία, μερική έστω, μαζί με ηρεμία ήρθε. Κατέληξα στα παρακάτω:
Αν γίνει ιστορική αναδρομή γεγονότων, είναι σίγουρο ότι, δεν θα φτάσει ο διαδικτυακός χώρος για να αναλυθούν διεξοδικά τα όσα έχουν συμβεί σε βάρος και με στόχο τον Άρη, έτσι ώστε να μπει φρένο σε μία πορεία, να εκτροχιαστεί η, κατά εποχή, ομάδα και γενικότερα ο Σύλλογος από τους στόχους του. Αυτό, αφορά σε όλα τα αθλήματα, με κύριο εκφραστή του τα δύο πιο δημοφιλή και σε αυτό έπαιξαν ρόλο διάφορα πρόσωπα, που εκτείνονται από καθαρά παραγοντικά “α(θ)λητικά”, έως πολιτικά. Φυσικά, ανάλογα με την συνθήκη, υπήρξαν άθελά τους ή και ηθελημένα, οι “εντός των τειχών” σύμμαχοι, για να ευοδωθεί το προσδοκόμενο αποτέλεσμα…
Το μισό… δικό μου. Και το άλλο μισό, επίσης!
Ανήκω στην γενιά που μεγάλωσε ζώντας τα επικά, μπασκετικά, ντέρμπι της Θεσσαλονίκης. Άρης εναντίον Π.Α.Ο.Κ. ή και ανάποδα, με το Παλέ μισό μισό. “Πενηνταρίσιο”, όπως θα έλεγε ο μετέπειτα όρος που κυριάρχησε και αφορούσε στην διαιτησία. Στα “εντός”, εμείς απ’ την πλευρά της Εγνατίας, οι άλλοι απέναντι, στα “εκτός” ανάποδα. Εντός και εκτός το ίδιο, επί της ουσίας, αλλά “να ‘χαμε να λέγαμε”, για τους τύπους. Τυπική ήταν, συνήθως και η διαδικασία. Είτε πολύ πίσω, είτε μπροστά, είτε εύκολα, είτε δύσκολα, μάντευε κάποιος με ακρίβεια την κατάληξη. Κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι μέχρι να έρθει η μέρα που θα αναγκαζόμασταν να εκπροσωπηθούμε με… “μπαλόνια στο ταβάνι του Παλέ”. Στο ενδιάμεσο και πριν να κλείσει εκείνη η γιορτή, για εμάς συνήθως, παίχτηκε και ένα ρέκβιεμ, σε ένα φάιναλ φορ κυπέλλου, εκείνο “των απλήρωτων”, που λέει και η ιστορία. Τότε, συνευρέθηκαν οπαδοί του Άρη και των τριών “από κάτω”, Α.Ε.Κ. , Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού στο ταπεινό γήπεδο της πόλης μας.
Κάποιοι, παράλληλα με αυτά, επεξεργάζονταν τα σχέδια για το “μετά”, αφού δεν βρίσκονταν λύση για το “τώρα”. Ήταν τόσο βαθιές οι, αγωνιστικές, “πληγές”, που παρά τον διαφαινόμενο εκτοπισμό του Αυτοκράτορα, αυτό δεν αρκούσε. Ο φόβος της ήττας είχε διαπεράσει τα κύτταρα 2, μπορεί και τριών γενιών. Το “μισό δικό σου, μισό δικό μου”, έγινε “ολόκληρο για πάρτη μου”. Η αρχή του τέλους, μιας εποχής ολόκληρης. Αυτή, θα έκλεινε οριστικά την πόρτα στην ιστορία με τα όσα, ποδοσφαιρικά, ακολούθησαν τα κατοπινά χρόνια…
Μερική τύφλωση!
Ξαφνικά, επειδή η “δώστε όλο το πέταλο” γραμμή δεν περνούσε, προέκυψαν ασθένειες στην πόλη των ένοχων μυστικών. Οι “δεν μπορούμε να δούμε” από εκεί, έγιναν η εξαίρεση στον κανόνα πολλών άλλων οπαδών, πολλών ομάδων της χώρας, αλλά και του εξωτερικού, που έβλεπαν κανονικά. Κόπηκε και το “πάνε έλα” του ενός στο γήπεδο του άλλου. Ταυτόχρονα, σχεδόν, η πάντα παρούσα και ανησυχούσα Πολιτεία έδειχνε έκπληξη σε φαινόμενα που έπαιρναν διαστάσεις και αφορούσαν στην βία του δρόμου, που έβγαινε απ’ τις κερκίδες. Βέβαια, η ίδια είχε φροντίσει να ταυτιστεί σχεδόν με την γραμμή “ο καθένας σπίτι του” και έτσι ξεκινούσε η “εκπαίδευση” μίας γενιάς ολόκληρης που δεν έβλεπε τον αντίπαλο απέναντι και συνήθως όποιον δεν βλέπεις τον μυθοποιείς και σε εξοργίζει πιο πολύ και τον ψάχνεις αλλού. Έξω, στον δρόμο, σε μαγαζιά, σε στέκια. Εννοείται πως, η ευθύνη στις καταστάσεις που ακολούθησαν δεν είναι μακριά από τους οπαδούς, αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα του παρόντος.
Και κάπως έτσι, οδηγήθηκες από δική σου επιλογή, ένα μεσημέρι ή ένα βράδυ, τυφλός και δαιμονισμένος, να ποδοπατάς, κανονικά ή με αυτοκίνητο, τον άλλον, τον “ξένο”. Μετά, το να φτάσεις να μαχαιρώσεις με μανία, ως θανάτου, είναι ζήτημα χρόνου. Είχες προλάβει να το ξανακάνεις, εκεί που παίζουν παιδιά, αλλά δεν σε βρήκαν, είπαν. Κάλυψη, στο δολοφονικό ένστικτο κι εσύ, τυφλωμένος από μίσος, από άρρωστο μυαλό, έπεσες στην παγίδα που μόνος σου, με έπαρση και αλαζονεία έστησες. Και συμπαρέσυρες μια κοινωνία ολόκληρη. Κι αυτή, σαν εσένα. Τυφλή, επιλεκτικά…
Μπήκαν στην πόλη…
Οι οχτροί της πόλης, κατά Ξυλούρη, υπήρξαν συγκεκριμένοι. Υπήρξε, κατά βάση, μία νοοτροπία του “Εδώ, μόνο εμείς”, λες και ποτέ δεν τους δίδαξε κάποιος, συγγενής έστω, που τα έμαθε αλλιώς τα γράμματα πως “Εδώ συνυπάρχουμε. Διαφωνούμε, είμαστε αντίπαλοι, αλλά συνυπάρχουμε”. Αυτή η αρρώστια, βέβαια, είναι κολλητική. Οι μέντορες και “πατεράδες” της δηλητηριασμένης αυτής λογικής, σε ραδιόφωνα και εφημερίδες, έβγαζαν χολή, πρωτοσέλιδα με μαχαίρια και αίματα, χώριζαν στα δύο την χώρα, “οι κάτω και οι πάνω” και κάπως έτσι απέκτησαν και θέση γκουρού στα τεκταινόμενα. Οι μπαρμπα – Μίμηδες, με τα… μουστάκια τους. Αυτοί γέννησαν τους μετά.
Παράλληλα, το σύστημα έστελνε μηνύματα που δεν ήμασταν όλοι σε θέση να αποκωδικοποιήσουμε. Την μία θα ήταν κάποιος “εκ Μυτιλήνης” που μοίραζε τις ομάδες σε αθλήματα, την άλλη κάποιο ντουβάρι, σε περίβολο εκκλησίας, την άλλη ένα πετούμενο, κοράκι κατά κύριο λόγο. Αυτό, το τελευταίο, σε έβρισκε, συνήθως, μπόσικο. Άρρωστο από δικές σου, εκτός λογικής, επιλογές. Εκεί, σε αποτελείωνε. Συνήθως, είχαν προηγηθεί οι εντός της οικογένειας αμετροέπειες, τα φαινόμενα αλαζονείας και κάπως έτσι “είδες τον Χάρο με τα μάτια”, που λένε, σε αγωνιστικό επίπεδο πάντα. Αυτοί, πρόλαβαν και τον φιλοξένησαν, ως πρόσωπο ερχόμενο εκ λιμένα βέβαια, αλλά ούτε αυτό είναι η ουσία αυτού του κειμένου.
Παρά τρίχα δεν αποτέλεσες κρίκο της αλυσίδας αυτής που σε κρατάει δέσμιο, χαμηλά. Εξάλλου, μία ομάδα ακόμα προσπαθεί να ανέβει και ταλαιπωρείται. Ένας σημερινός 15αρης, μπορεί και 20αρης, στην πραγματικότητα δεν έχει μνήμες της. Περνάει στην λήθη. Η ιστορία ξαναγράφεται, απ’ τους “δυνατούς”, όπως έχει ειπωθεί! Οι πολιτικές γλίτσες του τόπου, τόσο σε τοπικό, όσο και σε εγχώριο, γενικότερα, επίπεδο έσκυβαν. Πόνεσε η μέση και τα γονατάκια τους από τις επικύψεις. Ζήσαμε να δούμε το θλιβερό αμαξάκι να μην υποστηρίζεται απ’ τους παράγοντές του μια αυτοί να προσκυνάν τον βασιλιά. Αφερίμ αφέντη!
Συνοπτικά
Μην πλατειάσω. Θα πάει μακριά η βαλίτσα. Ατέλειωτα τα περιστατικά, όπως έγραψα στην αρχή. Συνοψίζω γεγονότα, διδακτικά, της τελευταίας 5ετιας μόλις, έτσι για φρεσκάρισμα του νου.
– Επανέρχεσαι. Με κόπο και βάσανα, με σωστά και λάθη, αρχίζεις ξανά. “Είμαι εδώ ρε κουφάλες. Ανασαίνω ακόμα”. Λίγους μήνες μετά, οι πρώτες φήμες από τα “κέντρα αποφάσεων” έδωσαν γραμμή πως “Αυτός δεν κάνει. Τρώτε παραμύθι. Θα βαρέσει κανόνι”. Λέξεις που άκουσα από άτομα κλειδιά του υποκόσμου τους, με τα ίδια μου τα αυτιά. Έκανα τον ανήξερο στους ανησυχούντες. “Βρε λες; Σώπα;”!
– Δημιουργείς αγωνιστικές συνθήκες, βελτιώνεσαι, κάνεις πολλά λάθη βέβαια, αλλά και σωστά. Δουλεύεις τελοσπάντων, δεν κάθεσαι. Ευρώπη, ξανά το ίδιο και πάλι και ξανά. Τις δύο τελευταίες χρονιές, εφαρμόζεις το πλάνο “ξεβράκωμα”, μάλιστα. Μπάτζετ και στατιστικά, ρόστερ και… πρότζεκτ, φύλλο και φτερό. Οριακά τελειώνεις τρίτος. Ενοχλείς, αιφνιδιάζεις. Ο ιός στα χρόνια του ιού. Προσβάλεις τον παρθένο οργανισμό τους. Αυτή την φορά των συμμάχων.
– Σαν να ζεις την ιστορία της πόλης που γεννήθηκες, εμφανίζονται φαντάσματα, ακόμα και 20 χρόνων πριν. Ξεχασμένα ονόματα βγαίνουν από σεντούκια, ξεσκονίζονται ράφια που έχουν επάνω τους πάπυρους, για να βρεθεί κάτι. Το παραμικρό. Και βρίσκεται! Εφευρέτες, επιστήμονες, ταχυδακτυλουργοί. Έχουν διεισδύσει εκεί που, τάχαμου, έφτυναν και πολεμούσαν, απ’ την εποχή των “27 στον Βόλο”, έχουν συμμαχήσει, για το καλό του ποδοσφαίρου, τάχαμου. Εκεί, σε συρτάρια, γίνονται τα θαύματα. Ονόματα ανυπόληπτων αθλητών ή παραλίγο αθλητών, γίνονται αφορμή για κυνήγι διαρκείας. Μέσα σε δυόμιση χρόνια έγιναν τα απίθανα. Πάγωμα κινήσεων μεταγραφών, βαθμοί μείον, χρέη που επί δραχμής μπορεί να ήταν 5, έγιναν επί ευρώ 200. Ταυτόχρονα, πορτοκαλί οχιές να δηλητηριάζουν μυαλό. Δεν μπορούν αλλιώς, αφού στα γήπεδα, στο χορτάρι, στα πόδια αντιστέκεσαι. Δεν μπορούν στα πόδια, με τίποτα. “Ξέρω πως δεν σημαδεύουνε τα πόδια. Στο μυαλό είναι ο στόχος…”. Ποιητές γίναμε ή έστω αυτούς επικαλεστήκαμε για να επιβιώσουμε στην παράνοια!
– Ξέφυγες από πολλά. Μπλέκεις, βέβαια, πάλι. Ε κάνεις λάθη κι εσύ, πώς θα γίνει. Βιάζεσαι, φορές. Παρόλα αυτά, επανέρχεσαι, διορθώνεσαι. Δεν είναι αυτό, μονάχα. Τους κάποτε μέσους όρους των 2000 εισιτηρίων τους πήγες στα 10 χιλιάρικα. Συσπείρωση. Εσύ, που η ιστορία σε ξέχασε σε επίπεδο επιτυχιών. Μα πώς; Αφού “εμείς φτιάχνουμε κόσμο απ’ τον κόσμο μας, εμείς δεν γίναμε για τους τίτλους”! Χαλάς τις ιστορίες, ξυπνάς τα παιδάκια απ’ τα παραμύθια τους. Τώρα, τελευταία, ακόμα και η τεχνολογία σε κοντράρει. Απίθανα πράγματα! Εμφανίζονται κομάντο σε σφυρίχτρες και τα ξεφτιλίζεις. Τουλάχιστον 3 από αυτούς συνάντησες σε σκάρτο έναν μήνα, σε όποιο γήπεδο, μέσα έξω.
– Το έργο, το σενάριο, γνωστά. Κάποτε, πρασίνισε η φανέλα για τρεις, μέσω προσφυγής, πιο μετά άλλοι τρεις πήγαν παραδίπλα, μετά από μεθόδους γνωστές, με μπίρι μπίρι. Πώς γράφεται αυτό στα Αργεντίνικα, Ντάνιελ;
-Εσύ τον δρόμο σου περπάτα. Μην φοβάσαι. Μόνο να διορθώνεσαι και να παίζεις με τα πόδια. Αυτά δεν τα αντιμετωπίζουν, το ξέρουν. Θα συνεχίσουν να σημαδεύουν αλλού. Θα έρχονται δήμαρχοι να σου λένε “όχι”, όψιμοι νταήδες και μετά να αλλάζουν πλεύση “για την ομορφιά του ποδοσφαίρου”, όταν η φανέλα είναι πράσινη και τα ευρώ πολλά! Το ίδιο θα προσπαθήσει να επιτευχθεί και αλλού, αλλά εκεί έχεις φίλους, παιδιά διαφορετικής προτίμησης, αλλά με αγνή οπαδική ψυχή και δεν θα τους περνάει. Αποδείχτηκε, λίγες μέρες πριν.
– Θα έρχονται διαμαντένιοι μάνατζερ, θα παρασέρνουν παίχτες νεαρούς, που έχουν ταλέντο και όνειρα, σε μία προσπάθεια να επαναληφθούν τα αλήστου μνήμης σκηνικά με Νιρέν, Μόρις, Επαλέ. Πάγια τακτική τους. Μην τους κάνεις εύκολα το χατήρι. Μην στοχοποιείς τον αθλητή, τον επαγγελματία έστω ή τις κινήσεις της ομάδας σου. Δες πιο βαθιά. Δεν είναι αυτά ο στόχος, ούτε τα παραπάνω, το ταλέντο και η ικανότητα. Η πρόοδός σου είναι και αυτή περνάει από την γνώση. Είπαμε, το μυαλό σου σημαδεύουν…
Αντί επιλόγου
“Καμιά φορά ανοίγει η πόρτα σιγά σιγά και μπαίνεις.
Φοράς άσπρο κάτασπρο κουστούμι και λινά παπούτσια.
Σκύβεις βάζεις στοργικά στη χούφτα μου
72 φράγκα και φεύγεις.
Έχω μείνει στη θέση που μ’ άφησες
για να με ξαναάβρεις.
Όμως πρέπει νά ‘χει περάσει πολύς καιρός
γιατί τα νύχια μου μακρύνανε
κι οι φίλοι (μου) με φοβούνται.
Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες
έχω χάσει την φαντασία μου
κι όταν ακούω «Κατερίνα» τρομάζω.
Νομίζω πως πρέπει να καταδώσω κάποιον.
Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον
που λέγανε πως είσαι συ.
Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
γιατί γράψανε πως σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος,
το νου σου ε;”
(Κατερίνα Γώγου, “Τρία κλικ αριστερά”, 1978)
ΥΓ Σκέψου λίγο. Ψύχραιμα. Μόνο Άρης. Όλο Άρης! Μια ζωή…
Τετάρτη, 16 Νοεμβρίου 2022
“ο Χιούι “
