Απ’ όλες τις μεταγραφές του ΑΡΗ , φέτος το καλοκαίρι, ο Σουλεϊμάνοφ είναι η δεύτερη καλύτερη μετά τον Μορόν. Στο παιχνίδι με τον ΠΑΣ άνοιξε το σκορ και ξεκλείδωσε την πολυπρόσωπη άμυνα του αντιπάλου.
Η κεφαλιά σίγουρα δεν είναι το φόρτε του αλλά στη φάση του γκολ κατάφερε να τρυπώσει στην περιοχή, να κερδίσει σε ταχύτητα τον αμυντικό και να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα, λυτρώνοντας τους φιλάθλους , που δεν γέμισαν το Χαριλάου, και τον πάγκο. Ήταν ο καλύτερος του γηπέδου και του άξιζε να βρει τη φάση που θα τον έχριζε σκόρερ. Ήταν κινητικός, διεισδυτικός, ομαδικός , προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την ατομική του ποιότητα , έκανε όλα όσα έπρεπε ώστε να φύγει η ομάδα νικήτρια , από ένα ακόμα εντός έδρας παιχνίδι.
Ο ΑΡΗΣ για δεύτερη συνεχόμενη αγωνιστική έπαιξε στην έδρα του και κατάφερε να κάνει δύο νίκες, απαραίτητες για συγκομιδή βαθμών. Και σε αυτόν τον αγώνα μπήκε για να πιέσει και να δημιουργήσει, δυστυχώς όμως έχασε ένα ολόκληρο ημίχρονο, χωρίς την μεγάλη ευκαιρία , με μεγάλη κατοχή μπάλας , αλλά με έλλειψη της σωστής δημιουργίας. Σε παγκόσμια πρώτη είδαμε τρία εξτρέμ να παίζουν πίσω από το φορ κάτι που πραγματικά εξέπληξε.
Η ταυτόχρονη συμμετοχή των Παναγίδη-Σουλεϊμάνοφ- Κάρλσον είχε ως εφαρμογή την συνεχή εναλλαγή θέσεων , ώστε να «χαθεί» η άμυνα του ΠΑΣ, δεν βγήκε ποτέ η τελική πάσα. Το ζητούμενο ήταν να μπει η μπάλα στην περιοχή κι αυτό δεν φαινόταν εφικτό με την προαναφερόμενη τριάδα. Ο μόνος που την έφερνε μέσα ήταν ο Φεράρι , περνάει στους διακριθέντες του παιχνιδιού, με σέντρες, Έτσι μπήκε το πρώτο γκολ. Ο προπονητής προφανώς θεώρησε ορθολογική την συγκεκριμένη τακτική , δεν ήταν λειτουργική όπως θα ήθελε. Το δίδυμο Νταριντά-Βερστράτε ήταν αξιόπιστο στα καθήκοντά του , ο ΑΡΗΣ δεν απειλήθηκε ποτέ ουσιαστικά, με τον τσέχο να μην καταφέρνει να βγάζει μπαλιές μπροστά.
Η αναγκαστική αλλαγή Οντουμπάτζιο με Μοντόγια αποδείχθηκε χρήσιμη στην συνολική εικόνα της ομάδας. Ο Iσπανός έπαιξε καλύτερα και συνεργάστηκε καλά με τον Σουλεϊμάνοφ στα πλάγια. Ο Φεράρι έπαιξε για τον Κάρσλον αλλά και τον Παναγίδη και τον Μενέντεζ, όταν μπήκε αλλαγή. Έκανε όλη την πλευρά δικιά του και έδωσε την ασίστ για το γκολ. Φαμπιάνο και Μπράμπετς δεν χρειάστηκε να επέμβουν σε φάση και αναλώθηκαν στην προσπάθεια χτισίματος του παιχνιδιού από πίσω.
Ο ΠΑΣ ήταν κι αυτός μία ομάδα που ήρθε να ταμπουρωθεί στην άμυνα του και να ελπίζει ότι θα πάρει βαθμό ή βαθμούς από τύχη. Δεν παίζεται έτσι ποδόσφαιρο. Εξάλλου είναι γνωστό ότι αυτός ο τρόπος δεν βοηθάει σχεδόν ποτέ. Θα κάνει φάση ο αντίπαλος, θα βάλει το γκολ και τελειώνει εκεί το παιχνίδι. Ο ΑΡΗΣ , αφού είχε την αριθμητική υπεροχή, μετά την αποβολή του Τζίνο, πέτυχε και δεύτερο γκολ. Κάπου εκεί τελείωσε και το ενδιαφέρον για το παιχνίδι. Ο μεν ΠΑΣ δεν μπορούσε να αντιδράσει, ο δε ΑΡΗΣ απλώς κρατούσε τη μπάλα.
Είναι καλό που η ομάδα λόγω συγκυριών δίνει συνεχόμενα παιχνίδια εντός έδρας. Όσο κερδίζει και ανεβαίνει στη βαθμολογία, δημιουργεί καλή ψυχολογία και αποκτάται αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στο σύνολο. Οι παίκτες έχουν ανάγκη να νιώσουν ότι υπάρχουν δυνατότητες για κάτι καλύτερο, να φύγει η εικόνα και το στραπάτσο των πρώτων αγωνιστικών από το μυαλό τους και να βρουν το κίνητρο τους. Όλα παίζουν τον ρόλο τους.
Και το επόμενο παιχνίδι είναι εντός έδρας , κάτι που μοιάζει με ευκαιρία σκαρφαλώματος ακόμα ψηλότερα στον βαθμολογικό πίνακα. Ο ΑΡΗΣ χρειάζεται περισσότερη στήριξη από τον κόσμο, χρειάζεται το γεμάτο γήπεδο. Μπορεί να υπάρχει η πικρία του κακού ξεκινήματος αλλά όπως και να έχει «ΑΡΗΣ είσαι». Κάθε αγωνιστική και ένα σκαλί προς τα επάνω.
