Είδα το ντέρμπι της Τούμπας στην επαρχία, σε καφενείο της. Αρκετά πιο ήσυχα απ’ την βουή μίας καφετέριας, της πόλης, με λιγότερους ανθρώπους, ανακατεμένους. Για παρέα είχα τον Γιάννη, 55ρη περίπου, παλιάς κοπής Αρειανό της επαρχίας και κάπου παραδίπλα, οριακά στα χρόνια του Κλεάνθη Βικελίδη, ο κύριος Γιώργος. Άλλης γενιάς, απογοητευμένος γενικότερα με το επίπεδο ποδοσφαίρου στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Ας συμφωνήσουμε κάπου
Δεν χρειάζεται να υπερασπίζεται κάποιος, με το στανιό, τα φαλτσοσφυρίγματα κάποιου διαιτητή, επειδή είναι φίλος ή οπαδός της Χ ή της Ψ ομάδας. Θα μου πεις “Εδώ, το κάνουν χωρίς ντροπή δημοσιογράφοι, αθλητικογράφοι μεγάλων αθλητικών ιστότοπων, ο κόσμος έτσι γαλουχείται ” και θα έχεις δίκιο.
Οι “ασπρόμαυρες πένες”, από τα αθλητικά προπύργιά τους ως και τις πιο ουδέτερες ιστοσελίδες, βάλθηκαν να κάνουν το… άσπρο μαύρο, κατά την προσφιλή τους τακτική. Γνωστοί μαθητάδες, παλιών δασκάλων, ονόματα να μην λέμε. Απ’ το 2ο ή 3ο λεπτό φάνηκε η πρόθεση, για όποιον βλέπει. Από ένα μη δοθέν φάουλ στο κέντρο υπέρ του Άρη. Έμελλε, η ίδια φάση εντός περιοχής, να μην δοθεί επιθετικό φάουλ ή, έστω, να μην ελεγχθεί από το VAR. Ας συμφωνήσουμε πως η τεχνολογία είναι ένα εργαλείο, η αξία του οποίου αναδεικνύεται από την χρήση του ανθρώπου. Τουλάχιστον σε αυτό.
Είναι πολλά τα σφυρίγματα, κατά το δοκούν από τον Ούγγρο σεφ. Έναν “Σιδηρόπουλο” του εξωτερικού. Προσεκτικό, τόσο όσο, αλλά και με την άνεση να εκτεθεί, πάλι στο μετρό που του επιτρέπεται. Χαρακτηριστικά, κάπου στο 3ο ή 4ο λεπτό των καθυστερήσεων, δεν δίνει τη δεύτερη κίτρινη, κόκκινη κάρτα, ως όφειλε σε μαρκάρισμα γνωστού Βραζιλιάνου χαφ του αντιπάλου, που κατά το παρελθόν γλίτωσε την ίδια κάρτα στο Χαριλάου, σε πολλαπλή απόπειρα να “κόψει πόδια” παικτών μας.
Όχι ότι είναι η αιτία της ήττας μας. Εδώ δεν κάνουμε σημαία κίτρινες κάρτες, όπως διδάσκει ο μηχανισμός προπαγάνδας για το αλήστου μνήμης παιχνίδι στο Κλεάνθης Βικελίδης, τότε που στο 20′ προηγούμασταν, είχαμε χάσει πέναλτι και είχαν μπει, οριακά, εντός της εστίας του Χαλκιά.
Πνευματική ανεπάρκεια
Παρασύρθηκα. Απολογούμαι. Πάει καιρός που με απασχολεί το ποδόσφαιρο και όχι η γαρνιτούρα, που λατρεύει η Θεσσαλονίκη και η δημοσιογραφία της να βάζει. Λογικό αυτό. Άμπαλη, σε μεγάλο βαθμό. Κανένας σεβασμός στο ίδιο το άθλημα, στο ποδόσφαιρο. Καμιά διάθεση για μελέτη του, για γνώση πάνω στο αντικείμενο. Το ίδιο και στην πρωτεύουσα, βέβαια, εκεί που ποιητές της πορτοκαλί πένας είδαν τσακάλια και αγέλες!
Ο Άρης αποδείχτηκε ανεπαρκής πνευματικά, για τέτοιας σημασίας παιχνίδι. Στην εποχή που αμβλύνονται οι διαφορές και καλείσαι να χύσεις πολύ ιδρώτα για να κερδίσεις μικρότερης εμβέλειας και αξίας αντιπάλους, ακόμα και εντός, είναι απαράδεκτη η συνθήκη να δίνεις απλόχερα 8 κόρνερ και 4-5 στημένα εκτός και κοντά στην περιοχή σε ένα μόλις ημίχρονο. Η αιτία της ήττας ήταν αυτή. Στατιστικά, αποδείχτηκε η πιθανότητα. Ένα γκολ σε οκτώ κόρνερ. Ήταν και τα φάουλ, άρα η πιθανότητα αυξήθηκε με ευθύνη μας.
Απ’ το σημείο του πέναλτι μέχρι το τέλος του ημιχρόνου, πάγκος και παίχτες έφυγαν κάπου αλλού. Μία συνολική ευθύνη, για εμένα. Με εξαίρεση την μεγάλη ευκαιρία του Μαντσίνι που, κατά την διάρκεια της φάσης, αλλά και εκ του αποτελέσματος κρίθηκε λανθασμένη (σπάσε μπάλα ρε Ντάνιελ) δεν προέκυψε, δεν δημιουργήθηκε συνθήκη αξιόλογη. Δικαιολογώ, με κρύο μυαλό πλέον, τον παίχτη. Έχει σκοράρει εκεί, γνωρίζει, σωστά έπραξε σε θέση βολής. Αυτό σημαίνει αυτοπεποίθηση. Εκ των διασωθέντων.
Δεν αρκούσε η κυριαρχία σε κατοχή στο δεύτερο ημίχρονο. Ειδικά απ’ το 70′ και μετά. Πολλά ατομικά λάθη, προπονητικά επίσης. Δεν θα σταθώ σε πρόσωπα, γιατί αν “δω” τον Ματέο πχ που έγραψαν πολλοί, θα πρέπει να έχω δει νωρίτερα το κάκιστο παιχνίδι των έμπειρων και αξιόλογων στόπερ. Όλοι κερδίζουν, όλοι χάνουν. Όλοι προετοιμάζονται ή όχι, σωστά για τα 90+ λεπτά ενός αγώνα. Συνολική, λοιπόν, η ευθύνη. Αυτό σημαίνει “αρχή δεσίματος του γκρουπ, του συνόλου”, του νέου Άρη που σχηματοποιείται εδώ και λίγους μήνες.
Η σωστή σημασία των αγώνων
Τα παιχνίδια, τα τοπικά ντέρμπι, πρέπει να κατανοήσουμε όλοι πως, στον Άρη που μεγαλώνει δεν είναι τίποτα παραπάνω από ευκαιρία για βαθμολογική συγκομιδή για τον στόχο. Ως εκεί. Το γόητρο ή τα παιχνίδια με ατάκες ανήκουν σε άλλες εποχές. Τότε που αρκούσε το χάπι της νίκης εκεί ή εδώ, για να κρύψει την συνολική μετριότητα. Δεν έχει ανάγκη από “πελάτες” ο Άρης του 2023. Μεγαλώνει. Έχει υποχρέωση για αγωνιστική ισορροπία, κάλυψη κενών, αντικατάσταση αδύναμων κρίκων ή παιχτών που δυσκολεύονται να ακολουθήσουν το υψηλό επίπεδο.
Την ίδια, βαθμολογική, σημασία με ένα παιχνίδι στην Λεωφόρο, στη Φιλαδέλφεια, στην Τούμπα ή στο Καραϊσκάκη έχει ματς όπως το σημερινό. Με τον Αστέρα Τρίπολης, εντός. Μεγαλύτερη, μάλιστα, είναι η ανάγκη να εκπαιδευτεί η ομάδα να κερδίζει, το δυνατόν ευκολότερα, τέτοια παιχνίδια σαν αυτό που θα γίνει σε λίγες ώρες. Αυτά καθιερώνουν. Τα υπόλοιπα ρυθμίζουν την θέση. Λίγο πάνω, λίγο κάτω. Την λεπτομέρεια.
Ζητούμενο, σήμερα, είναι η συγκέντρωση και η αγωνιστικότητα απ’ την αρχή ως το τέλος. Ούγγρος δεν θα υπάρχει, αλλά η σαλάτα στον σχεδιασμό είναι δικιά μας ευθύνη. Απέναντι είναι ένας άνθρωπος που μας ξέρει. Εγώ, θα καλωσορίσω τον φίλο Άκη Μάντζιο και τον Φακούντο Μπερτόλιο, που τόσο συμπαθεί ο πιτσιρικάς μου και ο μικρότερος ξάδερφός του. Μετά το ματς, θα πάω να τους βρω, να τους δώσω το χέρι. Θα πρέπει να είναι χαμένοι στο χορτάρι. Αυτό είναι το ζητούμενο. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.
ΥΓ Διπλάσιες βολές οι Μπουλς, λογικά, του Προμηθέα της Πάτρας. Λαμπρά!
Κυριακή, 8 Ιανουαρίου 2023
“ο Χιούι”
