Λόγια καρδιάς από τον Βασίλη Σίμτσακ για τον άνθρωπο που έσωσε την καριέρα του και την απογείωσε ως το ατομικό αριστούργημα που κατέγραψε στη σπουδαία νίκη επί της Αλμπα Βερολίνου.
Λίγες ώρες μετά τη χειμαρρώδη εμφάνισή του (18 π. με 7/8 δ., 4/4 β., 4 ρ., 1 ασ., 1 κλ., 0 λ. σε 20’ συμμετοχής) στο νικηφόρο 73-63 επί της Αλμπα Βερολίνου στο «Nick Galis Hall», ο ήρωας της βραδιάς Βασίλης Σίμτσακ μιλάει στο SDNA για την ντροπή, που αισθάνθηκε στο Μιλάνο, για τη διαχείριση της κρίσης από τον Δημήτρη Πρίφτη, για το κυριακάτικο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ και εξηγεί για ποιους λόγους αποφάσισε να απενεργοποιήσει τους λογαριασμούς του στα Social Media, όπου έπαψε να υπάρχει (ουδείς γνωρίζει για πόσο) ο Sim the Dream!
-Προτού μπούμε στην καθαρά μπασκετική συζήτηση, υπάρχει μια λαϊκή απαίτηση από τον λαό σου. Να επιστρέψει ξανά ο Sim the Dream στα Social Media. Γιατί έκλεισες τους λογαριασμούς σου στο Twitter και το Instagram;
«Γιατί είδα τον εαυτό μου να ασχολείται παραπάνω από όσο έπρεπε. Και επειδή κάποια στιγμή τον συνέλαβα να κάνει αυτά που κορόιδευα, είπα τέλος! Ως εδω! Τα έκλεισα όλα και να σου πω την αλήθεια… ηρέμησα».
-Επαιξε μήπως ρόλο και η γέννηση του παιδιού σου, με το οποίο θα θέλεις προφανώς να περνάς όσο περισσότερο χρόνο γίνεται;
«Οχι, η απόφασή μου δεν έχει να κάνει με το παιδί. Σκέφτηκα ότι περνούσα αρκετή ώρα μπροστά σε μια οθόνη και ότι αυτό έπρεπε να αλλάξει. Πλέον, θα καθίσω να δω μια ταινία, θα πάω για έναν καφέ και δεν θα αρκεστώ στο να χαζέψω τις φωτογραφίες που θα ανεβάσουν οι φίλοι και οι γνωστοί μου. Θα αποτυπώσω εικόνες της καθημερινότητας».
-Το Sim the Dream ποιος σου το έβγαλε;
(γελάει) «Αυτό βγήκε από όταν έπαιζα μικρός. Επειδή πάντα μου άρεσε ο χαβαλές, όταν έκανα καμία ωραία κίνηση κοντά στο καλάθι, προσπαθώντας να μιμηθώ τον Χακίμ «the dream» Ολάζουον, μου άρεσε και το επαναλάμβανα. Ετσι βγήκε το Sim the Dream. Μου φαίνεται ότι μπορεί να το έβγαλε και ο Αγγελος Τσάμης, δεν θυμάμαι καλά. Μεγάλωσα και δεν έχω πια τόσο καλή μνήμη».
-Τι «έπαθες» απέναντι στην Αλμπα και έκανες το ματς της ζωής σου;
«Θεωρώ ότι έτυχε! Δεν είναι το παιχνίδι μου να βάζω 18 πόντους. Ο ρόλος μου είναι τελείως διαφορετικός, απλά είχα τρομερή αυτοπεποίθηση από την αρχή του παιχνιδιού και οι συμπαίκτες μου μπόρεσαν να με αξιοποιήσουν με διαφορετικό τρόπο από ό,τι σε άλλα ματς. Ενιωθα πάρα πολύ καλά και αυτό βγήκε στο παιχνίδι. Ισως να έπαιξε ρόλο ότι είχα τρεις ημέρες στη Θεσσαλονίκη την οικογένειά μου, η οποία λόγω της δουλειάς της συζύγου μου ζει στην Αθήνα. Μπορεί να έπαιξε και αυτό τον ρόλο του».
-Πώς το εξηγείς ότι στο Αλεξάνδρειο ο Αρης βγάζει φτερά;
«Είναι ο κόσμος! Ετσι όπως το ζω για δεύτερη χρονιά, θεωρώ ότι σε καμία ευρωπαϊκή έδρα δεν υπάρχει αυτή η ατμόσφαιρα. Τέτοια ένταση, τέτοιος παλμός από 5.000 ανθρώπους! Το δεύτερο είναι οι αναμνήσεις από το παρελθόν. Ο κάθε αντίπαλος που μπαίνει και βλέπει τα λάβαρα και τη φανέλα του Νίκου Γκάλη, κυριεύεται από δέος. Το σκέφτεται δύο και τρεις φορές παραπάνω όταν επιχειρεί ακόμη και ελεύθερο σουτ και όλα αυτά λειτουργούν υπέρ μας».
-Σας σκότωσε ψυχολογικά η βαριά ήττα από την Αρμάνι Μιλάνο;
«Ηταν ένα ηχηρό χαστούκι και γενικά αυτές οι δύο εβδομάδες ήταν πολύ άσχημες για μας. Πιστεύω ότι μας επανέφεραν στην πραγματικότητα, γιατί η αλήθεια είναι ότι είχαμε κάπως χαλαρώσει, πράγμα που απαγορεύεται να συμβαίνει σε αυτό το επίπεδο. Ολες οι ομάδες περνούν δύσκολες στιγμές κατά τη διάρκεια της σεζόν. Αυτό είπα και στα παιδιά. Από την καλύτερη ομάδα του ΝΒΑ μέχρι τη χειρότερη στα τοπικά πρωταθλήματα. Ερχονται δύο-τρεις εβδομάδες, στις οποίες όλα πηγαίνουν ανάποδα. Τότε ακριβώς οφείλεις να μείνεις ενωμένος, να εμπιστευτείς τους συμπαίκτες και τους προπονητές σου, κάτι που συμβαίνει στον Αρη και αυτός είναι μονόδρομος για να ξεφύγεις».
-Στις δηλώσεις σου στο Φόρουμ, ανέφερες τη λέξη ντροπή. Γιατί το έκανες αυτό;
«Γιατί ένιωσα μέσα μου ντροπή για τον τρόπο, με τον οποίο έφυγα από το παρκέ. Ενιωσα ντροπή γιατί δεν έβγαλα αυτό που μπορούσα να βγάλω στο παρκέ και με ταπείνωσε ο αντίπαλός μου. Για κάποιο λόγο όλα αυτά τα χρόνια το παίρνω πολύ προσωπικά. Ως Βασίλης. Οταν ο αντίπαλος με εκθέτει τόσο άγρια και χάνω με τέτοιο τρόπο, ντρέπομαι πάνω από όλα για τον εαυτό μου, που δεν κατάφερα να κερδίσω τον αντίπαλό μου. Και κατά δεύτερο, ο τρόπος με τον οποίο ηττήθηκα, δεν αρμόζει στον χαρακτήρα τον δικό μου και της ομάδας. Το παίρνω πολύ προσωπικά».
-Εκτιμάς ότι η βαριά ήττα και ο αποκλεισμός από τον Παναθηναϊκό στο Κύπελλο ήταν η πρώτη ανώμαλη προσγείωση;
«Εγώ πιστεύω ότι το ματς που μας έκανε κακό ήταν στη Ρόδο! Γιατί δεν εμφανιστήκαμε καθόλου στο γήπεδο. Παίξαμε χωρίς ενέργεια, δεν κυκλοφορήσαμε την μπάλα, χάθηκε η αυτοπεποίθηση και στον αγώνα με την Αρμάνι είχαμε δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Το έβλεπα και στα παιδιά και σε μένα ότι όταν ετοιμαζόμασταν να κάνουμε μια ενέργεια, το σκεφτόμασταν υπερβολικά πολύ. Είναι κάποιες σκέψεις, που αν μπουν στο κεφάλι του αθλητή, σε βγάζουν εντελώς από τη συγκέντρωσή σου. Μετά έπεσαν οι προπονητές πάνω μας, με πάρα πολλή προπόνηση και ομιλίες και πλέον θεωρώ πως είμαστε σε καλό δρόμο, ώστε να το ξεπεράσουμε».
-Πώς ακριβώς διαχειρίστηκε την κρίση ο Δημήτρης Πρίφτης;
«Αυτό που βλέπω είναι την καθημερινή προσπάθεια του κόουτς να καθαρίσει το μυαλό μας από αρνητικές σκέψεις. Να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε το πόσο πολύ μας εμπιστεύεται, να βοηθήσει κάποια παιδιά να καταλάβουν ότι μπορούν να βελτιωθούν ακόμη περισσότερο. Και αυτό το βλέπουν οι παίκτες, οι οποίοι με την προσπάθειά τους θα προσπαθήσουν να ανταποδώσουν την εμπιστοσύνη του προπονητή. Για αυτό αισθάνομαι ότι σιγά σιγά αφήνουμε πίσω μας τις δύο πολύ κακές εβδομάδες».
-Δεν θέλω να σε φέρω σε δύσκολη θέση, αλλά έχοντας συνεργαστεί με τον κόουτς Πρίφτη στην ΑΕΚ, στην Καβάλα, στον Ικαρο και στον Αρη, αισθάνεσαι να του χρωστάς κάτι;
«Στον Δημήτρη Πρίφτη χρωστάω όλη μου την καριέρα και θα επικαλεστώ ένα περιστατικό, που δεν θυμούνται πολλοί. Στην πρώτη σεζόν μου στην Καβάλα, έπαθα ολική ρήξη αχίλλειου τένοντα. Πρόκειται για έναν τραυματισμό, που δεν ξεπερνιέται εύκολα και πολλοί παίκτες έχουν πάρει την κατιούσα έπειτα από ένα τέτοιο σοκ. Εκείνο το καλοκαίρι, δεν με ήθελε κανείς. Ούτε να με δοκιμάσει, ούτε καν να συζητήσει το ενδεχόμενο συνεργασίας. Ο κόουτς, όμως, μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία και για αυτό είμαι στρατιώτης αυτού του ανθρώπου και ό,τι μου ζητήσει, θα είμαι δίπλα του. Του χρωστάω τα πάντα. Δεν μπορούσα να περπατήσω. Κούτσαινα. Αρχίσαμε προετοιμασία και εγώ πήγαινα στο ένα πόδι. Εκείνος, όμως, με κράτησε και αυτό δεν το ξεχνάω».
-Πώς θα τον σκιαγραφούσες ως προπονητή;
«Είναι πολύ μοντέρνος, με πολύ ωραίες ιδέες για το μπάσκετ. Και για μένα το κύριο χαρακτηριστικό του είναι ότι είναι ανοιχτόμυαλος σε νέες προτάσεις. Δεν είναι κλεισμένος σε καλούπια. Προχωράει, βλέπει τι χρειάζεται η ομάδα και το εφαρμόζει ψάχνοντας παράλληλα καινούργια πράγματα».
-Οταν βλέπεις να γίνεται κάτι λάθος, έχεις το θάρρος να του εκφράσεις τη γνώμη σου;
«Εχουμε αυτή τη σχέση τόσα χρόνια. Τον εμπιστεύομαι, αλλά και με εμπιστεύεται πολύ. Θα ακούσει την άποψή μου, θα την αξιολογήσει και αν διαπιστώσει ότι έχω δίκιο, δεν θα έχει πρόβλημα να αναθεωρήσει κάποια σκέψη και να πάρει την ανάλογη απόφαση. Είναι ανοικτός σε όλα, συζητήσιμος και ακούει τους παίκτες του».
-Εχετε τσακωθεί ποτέ;
«Φυσικά! Σε μια οικογένεια υπάρχουν και οι τσακωμοί, αλλά την ίδια μέρα, το ίδιο βράδυ, πέφτουν τα κατάλληλα τηλέφωνα και ξεχνιούνται όλα. Είναι καβγάδες της στιγμής».
-Αισθάνεσαι ότι ο Πρίφτης «ταιριάζει» στη νοοτροπία του Αρη; Σε ρωτάω γιατί μερικές φορές παραείναι προσγειωμένος σε έναν σύλλογο, που επηρεασμένος από το ένδοξο παρελθόν του, δεν αρκείται στο να ορθοποδήσει, αλλά θέλει να πετάξει!
«Ταιριάζει και θα σου πω γιατί ταιριάζει. Ο Αρης βρίσκεται σε περίοδο ανοικοδόμησης. Και όπως είχε πει και ο κύριος Λάσκαρης, θέλει χρόνο με το χρόνο η ομάδα να γίνεται καλύτερη εκμηδενίζοντας παράλληλα τα χρέη. Ο κόουτς βρίσκεται σε μια φάση της καριέρας του, κατά την οποία προσπαθεί και αυτός να ανέβει όσο πιο ψηλά γίνεται. Για αυτό λέω ότι ταιριάζει στη νοοτροπία του Αρη. Γιατί οι φιλοδοξίες των δύο πλευρών συμβαδίζουν. Το σημαντικό για μένα είναι η νοοτροπία του κόουτς, ο οποίος δεν βλέπει τον Αρη ως σκαλοπάτι για να πάει σε μια μεγαλύτερη ομάδα στην Ευρώπη ή την Ελλάδα. Βλέπει τον Αρη ως τη μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής του. Δεν ήλθε εδώ για ένα ή δύο χρόνια. Είναι εδώ στοχεύοντας να φτάσει ψηλά μαζί με την ομάδα».
-Την Κυριακή το βράδυ παίζετε με τον ΠΑΟΚ στην Πυλαία. Τι μπορεί να σημαίνει για σένα αυτή η αναμέτρηση;
«Αυτά τα ματς τα έχω προλάβει ως πιτσιρικάς στην Αθήνα. Θυμάμαι όταν έπαιζαν Αρης – ΠΑΟΚ, δεν κουνιόταν φύλλο στους δρόμους. Είμαι τυχερός που το έζησα και το ζω και ως παίκτης. Είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο παιχνίδι. Είναι το ματς όχι μόνο της αγωνιστικής, αλλά και ολόκληρης της πόλης. Η νίκη δίνει τεράστια ικανοποίηση κυρίως στον κόσμο. Το βαθμολογικό κίνητρο περνάει σε δεύτερη μοίρα, γιατί αν δεν έχεις διάρκεια, μπορεί μια νίκη τώρα να μην αρκεί για να πετύχεις τους στόχους σου».
-Ενα ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ δημιουργεί πίεση;
«Σίγουρα δημιουργεί, αλλά όλοι εμείς, όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε μπάσκετ, παρακαλούσαμε να μας ευλογήσει ο Θεός, ώστε κάποια στιγμή στο μέλλον, να μπορέσουμε να γίνουμε κομμάτι αυτής της παράδοσης και αυτής της αντιπαλότητας. Το θέμα είναι να διαχειριστούμε σωστά την πίεση και να επικεντρωθούμε σε αυτά που χρειάζεται το παιχνίδι».
-Βασίλη, σε δύο μήνες κλείνεις τα 35! Εχεις σκεφτεί το τέλος αυτής της αθλητικής διαδρομής; Ως πότε θεωρείς ότι θα παίζεις μπάσκετ;
«Δεν το σκέφτομαι ακόμη. Οσο αντέχω και έχω την υγεία μου θα παίζω. Και φυσικά όσο με θέλουν! Ακόμη και όταν έλθει ώρα της αποχώρησης, δεν θέλω να φύγω από το μπάσκετ. Θέλω να ασχοληθώ με την προπονητική».
-Ξανά στο πλευρό του Πρίφτη δηλαδή…
(γελάει δυνατά) «Δεν ξέρω. Ας έλθει εκείνη η ώρα και θα το συζητήσουμε»…
