«Ενδεκάδα με εκπλήξεις και πρωτοτυπίες» αναφώνησαν άπαντες ακούγοντας τους παίκτες που θα κατέβαζε ο Πάρντιου στη Λεωφόρο. Γεγονός, πρώτη φορά είδαμε τον Εμπακατά να παίζει δεξιός πλάγιος και από πίσω του ο Οντουμπάτζιο. Μία υποτίθεται μη αναμενόμενη κίνηση από τον προπονητή.
Έλειπε ο Μαντσίνι, τραυματίστηκε ο Καμάτσο και μπήκε ο επόμενος. Το ζήτημα είναι τι ήθελε να πετύχει. Να δέσει την άμυνα; Να γίνει πιο επιθετικός; Να πιέσει σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο του γηπέδου; Κάθε κίνηση πρέπει να έχει και ένα αποτέλεσμα. Δεν προέκυψε μ’ αυτή την «έκπληξη». Στο τέλος , ως άλλος Μάντζιος στην Τούμπα, έβαλε τον αμυντικό Πίρσμαν να κόψει την στημένη φάση. Άραγε πόσοι χρειάζονται για να αποκρούσουν μία σέντρα από φάουλ; Πρέπει ο ΑΡΗΣ να είναι απ’ τις λίγες ομάδες στον κόσμο, που δέχεται αδιαλείπτως τέρμα από στημένο και δεν απειλεί ποτέ στα δικά του. Αν συνεχίσει μ’ αυτό το ρυθμό θα γράψει κάποιο ρεκόρ. Οι λάτρεις της στατιστικής θα βρούνε κάτι αντίστοιχο.
Δεν αντέχεται, αλήθεια.
– Μέσα στα τόσα προβλήματα που βιώνει αυτό το ρόστερ του ΑΡΗ, υπάρχει κι ακόμα ένα. Η έλλειψη προσανατολισμού. Τι θέλουμε να πετύχουμε; Πάμε για νίκη; Πάμε για να μη χάσουμε; Θα παίξουμε επίθεση; Πως θα κάνουμε άμυνα; Η αρχική ενδεκάδα, για κάποια λεπτά, έδειξε ότι είχε ένα βηματισμό. Έκοψε στο κέντρο, έλεγξε το ρυθμό του παιχνιδιού, έχασε δύο καλές ευκαιρίες. Γενικά πατούσε στο γήπεδο καλύτερα από τον Παναθηναϊκό που φάνηκε ότι είχε υποτιμήσει τον ΑΡΗ. Περίμενε πιο εύκολη νίκη.
Εκεί ήταν το κρίσιμο σημείο του παιχνιδιού. Μπορεί να έκανε δύο ευκαιρίες ο ΠΑΟ αλλά δεν έδειχνε ότι μπορεί να απειλήσει με αξιώσεις. Το timing ήταν του ΑΡΗ, αλλά δεν υπήρξαν οι ανάλογες αντιδράσεις. Δεν βρέθηκαν οι τρόποι για να κάνει τις ευκαιρίες γκολ. Τα ανεπιτυχή αποτελέσματα έχουν αφήσει σημάδια. Οποιαδήποτε άλλη ομάδα, παίζοντας καλά για κάποιο διάστημα στον αγώνα, θα είχε βρει τέρμα. Ο ΑΡΗΣ όχι. Ο Παναθηναϊκός έμπαζε στην άμυνα. Δεν είχε συνοχή και οι παίκτες του έχαναν εύκολα τις φάσεις. Σ’ αυτή την άμυνα βάζεις γκολ. Είναι τραγικό ότι οι παίκτες μας δεν τα κατάφεραν.
– Στέκομαι στον προσανατολισμό που πρέπει να έχει ο ΑΡΗΣ γιατί δεν μου έδωσαν να καταλάβω πως ήθελαν να κερδίσουν. Ή για να το πω διαφορετικά ΑΝ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΝ ή απλώς να μην χάσουν και να χαρούν μία ισοπαλία.
Ο σχηματισμός του 4-2-3-1 με τον Εμπακατά στα πλάγια , παίχτηκε όπως θα παιζόταν αν ήταν ο Μαντσίνι ή ο Καμάτσο. Θα καταλάβαινα καλύτερα την επιλογή του , αν ο προπονητής έδινε οδηγίες για να παίξει την πλευρά και ο Οντουμπάτζιο έκλεινε στον άξονα της άμυνας , ώστε να μην υπάρχουν κενοί οι χώροι έξω από την περιοχή. Δεν το είδα να γίνεται έτσι. Από την άλλη , στην επίθεση δεν είχε καμιά σημαντική προσφορά για να πω ότι άξιζε η «έκπληξη». Ένα πρόσωπο για να καλύψει μια θέση. Αυτό ήταν τελικά. Απόδειξη ότι έγινε αλλαγή για να μπει ο Ντιοπ. Επειδή τον παίκτη τον πήρανε για να έχει θέση στο κέντρο, ήταν πραγματική έκπληξη ότι πήγε να παίξει στα άκρα. Τι περίμεναν απ’ αυτή την αλλαγή; Σε εκείνο το σημείο ο Οντουμπάτζιο είχε χάσει όλες τους κούρσες από τον αντίπαλο του και ήταν καταπονημένος. Γενικότερα οι αλλαγές ήταν αποτυχημένες. Ούτε ο Πάλμα μπορούσε να παίξει στα άκρα, ούτε ο Γκρέι έδειξε ότι ήταν σε mood παιχνιδιού, για να κάνει κάτι περισσότερο από τον Ζερβίνιο. Ο Ετέμπο με τον Νταμπό, όσο άντεξαν, έκαναν καλή εμφάνιση.
– Ουσιαστικά μετά το 65ο λεπτό, ο ΑΡΗΣ έχανε σταδιακά τα στοιχεία που ζόρισαν τον ΠΑΟ. Το ότι έβαλαν μέσα έναν καλό αλλά ανέτοιμο παίκτη , με αποτέλεσμα να ξανατραυματιστεί, έδειχνε ότι αλλιώς το περίμεναν κι αλλιώς εξελίσσονταν ο αγώνας. Έλα όμως που ο ΑΡΗΣ δεν εκμεταλλευόταν την συγκυρία. Εκεί που ήταν χαμένοι και αδύναμοι οι αντίπαλοι, έπρεπε να παίξεις το παιχνίδι της νίκης. Λάθος η προσέγγιση κατά την άποψη μου. Η φοβική αντιμετώπιση των τελευταίων λεπτών του παιχνιδιού, για να μην χαθεί ο βαθμός, αναπτέρωσε τις ελπίδες των «πράσινων», πήραν αυτοπεποίθηση, έτρεξαν περισσότερο και πέτυχαν γκολ. Τι κατάφερε τελικά ο ΑΡΗΣ; Έχασε ένα παιχνίδι και έμεινε ΠΟΛΥ μακριά από τους προπορευόμενους.
– Ακόμα μία φορά θα ακούσω ευχές και ελπίδες για αήττητα σερί από δω και πέρα, για ομαδάρες που θα φανούν στη συνέχεια, γιατί μέχρι τώρα δεν ήταν δυνατό να γίνει, για προπονηταράδες που τώρα θα βγάλουν τον καλό εαυτό των παικτών και θα βρούνε το σωστό σύστημα που κερδίζει, για νοοτροπίες και συνοχές , για ολοκληρωτικές αλλαγές κ.ο.κ.
Η καλή εμφάνιση του Ετέμπο έδειξε τι έλειπε από το καλοκαίρι. Έναν παίκτη θέλαμε και δεν το είχαμε. Η επίθεση από κει που φαινόταν πλήρης, πάσχει. Και πάσχει γιατί δεν ξέρει κανείς που να τοποθετήσει τον Πάλμα, τι θέση να βρει για τον Ματέο, αν τελικά μας κάνει ή δεν μας κάνει ο Γκαρθία. Ας πει κάποιος στον κόουτς ότι το σύστημα με ένα επιθετικό και άκαπνους μέσους, δεν πρόκειται να πετύχει. Ούτε ο Ιτούρμπε ήταν ποτέ σκόρερ, ούτε ο Ματέο μπορεί να βάλει δέκα γκολ τη χρονιά, ούτε ο Μαντσίνι σκοράρει κατά ριπάς.
– Μία αποπροσανατολισμένη συμπαθητική εμφάνιση , με ήττα στο τέλος, είναι το καλύτερο που είχε να προσφέρει ο ΑΡΗΣ αυτή την αγωνιστική. Η επόμενη θα κρίνει αν θα φτάσουμε στην εξάδα, γιατί με αυτά τα αποτελέσματα δεν πάμε μπροστά. Τα πισωγυρίσματα έρχονται το ένα μετά το άλλο. Μην ψαχνόμαστε στο τέλος. Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις!!!
