Πολύς λόγος έγινε τελευταία για την πρόσληψη του Μίχαλ Πρόμπιερζ και το κατά πόσο θα καταφέρει να αναστρέψει την αρνητική αγωνιστική κατάσταση του Άρη. Η τοποθέτηση των οργανωμένων συγκεντρώνει μεγάλο ενδιαφέρον. «Ο Άρης προσέλαβε προπονητή, όχι Μεσσία» γράφουν χαρακτηριστικά στην τελευταία τους ανάρτηση στο σάιτ τους, οι οργανωμένοι οπαδοί του Super 3.
Αναλυτικά τα όσα επισημαίνονται στο θέμα που αφορά την αλλαγή σελίδας στον πάγκο του Άρη:
«Η πρόσληψη του νέου προπονητή και τα πρώτα δείγματα γραφής του αφήνουν περιθώρια να αναθαρρήσουμε σχετικά με την μαχητικότητα, την αγωνιστικότητα και το πάθος που θα εμφανίζει ο ΑΡΗΣ από εδώ και στο εξής.
Σαφώς και τα παραπάνω στοιχεία δεν είναι αρκετά μόνα τους για να υπερβεί ο ΑΡΗΣ τόσο το κακό αγωνιστικό ξεκίνημα και την κάκιστη αγωνιστική εικόνα, όσο και τη βαθμολογική υστέρηση από τους στόχους. Ωστόσο, είναι απαραίτητα χαρακτηριστικά για τον μετασχηματισμό του ΑΡΗ, από σκορποχώρι, όπως έδειχνε πριν την αλλαγή προπονητή, σε ομάδα που κερδίζει.
Θα πρέπει συνεπώς να έχουν όλοι κατά νου ότι ο νέος προπονητής δεν είναι ο Μεσσίας που δια θαυμάτων και δια εντολών θ’ αλλάξει όλα τα κακώς κείμενα στον ΑΡΗ. Χρειάζεται δουλειά, πολλή δουλειά σ’ όλα τα επίπεδα κι απ’ όλους, αγωνιστικά αλλά και εξωαγωνιστικά.
Και όταν λέμε να το καταλάβουν όλοι, εννοούμε κυριολεκτικά όλοι. Διοίκηση, προπονητές, ποδοσφαιριστές αλλά και κόσμος, πρέπει ο καθένας να κάνει αυτό που οφείλει, συνεχώς και συνεπώς, δίχως προϋποθέσεις και υστερόγραφα, δίχως να περιμένει τι θα κάνουν οι άλλοι. Οι κακές επιλογές, νοοτροπίες και πρακτικές στοίχισαν, αποτιμήθηκαν και θέλουμε να πιστεύουμε ότι εντοπίσθηκαν και, για το καλό όλων, θα διορθωθούν.
Υπάρχουν δυο περίπου εβδομάδες για την αγωνιστική προετοιμασία της ομάδας ώστε να δούμε ένα διαφορετικό πρόσωπο και κυρίως να μετρήσουμε τους τρεις βαθμούς της νίκης. Δεν αρκεί όμως μόνο η προετοιμασία της ομάδας. Ο καθένας από το δικό του μετερίζι πρέπει να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι και το μυαλό του, το ρόλο και τις αρμοδιότητές του και φυσικά από τη συνείδησή του.
Ο αγώνας κόντρα στον Ολυμπιακό του Σιδηρόπουλου έδειξε τι πρέπει να γίνεται και τι πρέπει να μην γίνεται. Την υπνωτισμένη ομάδα που έδειχνε να έχει αποδεχτεί το… μοιραίο, αίφνης, αλλά αργοπορημένα, την αντικατέστησε μια παθιασμένη ομάδα που διεκδίκησε μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο ν’ αλλάξει την έκβαση του αγώνα.
Ομοίως, ένα μοιρολατρικό – από κάποιο σημείο και μετά κι όχι στο σύνολό του βέβαια – «Κλ. Βικελίδης», αίφνης μετατράπηκε σε καμίνι που εξανάγκασε το φυντάνι του Βασσάρα, Σιδηρόπουλο, να διακόψει τον αγώνα δίχως λόγο, απλά και μόνο για να βρει την αυτοκυριαρχία του ο αντίπαλος του ΑΡΗ, ο οποίος ολοφάνερα τα είχε χάσει μέσα στο γήπεδο, και να βρει τρόπο να διαχειριστεί την πίεση.
Πλέον ο στόχος είναι ένας και μοναδικός και δεν μπορεί να υπάρχει άλλος. Νίκη και τρεις βαθμοί στον επόμενο, κάθε φορά, αγώνα. Οποιοσδήποτε έχει ρόλο και λόγο στον ΑΡΗ πρέπει να λειτουργήσει υπό το πρίσμα της αναγκαιότητας βαθμολογικής συγκομιδής. Το ίδιο όμως πρέπει να έχουμε και όλοι εμείς οι υπόλοιποι στο μυαλό και στη στόχευσή μας.
Ο αγώνας της περασμένης Κυριακής ήταν ένα καλό μάθημα για όλους. Μας έδωσε να καταλάβουμε ότι αυτά που λέγονται συνέχεια – μάλιστα σε σημείο κούρασης ορισμένες φορές – δεν είναι απλά άσκοπες επαναλήψεις ανούσιων επιχειρημάτων απλά και μόνο για να γεμίσουν «σελίδες» στο site ή ώρες στις εκπομπές μας αλλά η αλήθεια.
Αλήθεια η οποία φανερώθηκε μπροστά μας στο «Κλ. Βικελίδης» όταν ο κόσμος αποφάσισε να «παίξει μπάλα» και οι παίκτες κατάλαβαν ότι πρέπει και μπορούν να δηλώσουν παρόντες σ’ έναν αγώνα που φαινόταν μεν χαμένος – και μπορεί τελικά να χάθηκε με… άνωθεν βοήθεια προς τους χαϊδεμένους – αλλά από κάποιο σημείο και μετά διεκδικήθηκε μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, με πάθος και αποφασιστικότητα.
Το πάθος και η αποφασιστικότητα σε κερκίδα και αγωνιστικό χώρο δεν έφεραν τους τρεις βαθμούς της νίκης που είναι πάντα το ζητούμενο, έφεραν όμως ένα πολύ καλό παράδειγμα σ’ όλους ως προς το πώς θα πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται κάθε αγώνας του ΑΡΗ, όποια εξέλιξη κι αν έχει αυτός, καθώς τελευταία έχουμε ζήσει όλες σχεδόν τις πιθανές εξελίξεις, από το να ισοφαριζόμαστε στις καθυστερήσεις μέχρι το να προηγούμαστε στο ξεκίνημα του αγώνα ή αντίθετα να βρισκόμαστε πίσω στο σκορ από το ξεκίνημα του αγώνα.
Κανένας λοιπόν δεν είναι άμοιρος ευθυνών, αναλογικά πάντα βέβαια, για την εικόνα που δείχνει η ομάδα μέσα στο γήπεδο. Η αδιέξοδη, λόγω των διαφορετικών απόψεων, συζήτηση περί του αν η ομάδα πρέπει να είναι αυτή που θα ξεσηκώνει τον κόσμο με την απόδοσή της ή αν ο κόσμος θα πρέπει από την κερκίδα να της δίνει την απαραίτητη ώθηση, μπορεί εύκολα – και προς όφελος της ομάδας – ν’ αποφευχθεί αν όλοι κάνουν αυτό «που πρέπει» από την αρχή ως το τέλος κάθε αγώνα…
Πολλή δουλειά μάς περιμένει στον ΑΡΗ… όλους…»
