O Αργύρης Πεδουλάκης μίλησε εφ’ όλης της ύλης στα ερτζιανά της Αθήνας. Ρωτήθηκε και για τον Άρη, αλλά και για το ελληνικό μπάσκετ.
Διαβάστε τι απάντησε στον ΣΠΟΡ FM:
-Για την ΑΕΚ και τον Άρη: «Κάνει μια σοβαρή προσπάθεια η ΑΕΚ και είναι έξυπνο που επενδύει στους μικρούς. Ο Άρης το ίδιο. Η απόσταση παραμένει ίδια με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, θεωρώ πως το δίπολο στο τέλος της χρονιάς δεν θα σπάσει στο τέλος, αν και λόγω του προγράμματος είναι πιθανό να δούμε ήττες στη διάρκεια της σεζόν».
-Για το ποιον παίκτη από άλλες ελληνικές ομάδες θα ήθελε: «Κανέναν. Πρέπει να νιώσεις ότι ο παίκτης σου είναι ο καλύτερος».
-Για την Εθνική και την έλλειψη επιτυχιών: «Μπορούμε να πούμε πολλούς λόγους. Το πρωτάθλημα δεν είναι πια τόσο δυνατό, δεν υπάρχουν προπονητικά προγράμματα και ο μεγαλύτερος αντίπαλος είναι το ελληνικό σχολείο. Τα παιδιά ειδικά στην ηλικία 15-18 βιάζονται καθημερινά. Το πρωί κάνουν σχολείο και μετά ξανά φροντιστήριο ή ξένες γλώσσες. Τα παιδιά μας βιάζονται. Μεγάλος αντίπαλος είναι και ο Έλληνας γονέας από τη γενιά της ευδαιμονίας. Δεν έχει περάσει αυτό ακόμη, παρά τα μνημόνια. Ο Μωυσής είχε 40 χρόνια στην έρημο τους Ισραηλίτες για να αλλάξουν χαρακτήρα».
-Για το ποδόσφαιρο: «Πώς να μην το αγαπάω; Είναι κομμάτι του αθλητισμού. Το μπάσκετ είναι πιο σκεπτόμενο γι’ αυτό το προτιμώ. Μου αρέσει να βλέπω ομάδες στο ποδόσφαιρο, όπως η Μπαρτσελόνα».
-Για το λόγο που διατηρείται ψηλά το μπάσκετ: «Αυτή τη στιγμή το ελληνικό μπάσκετ είναι ψηλά λόγω της τεχνογνωσίας του. Αυτό έγινε με αίμα και θυσίες. Κάθε χρόνο αυτό βελτιωνόταν. Αν δούμε, οι περισσότερες ομάδες έχουν Έλληνες προπονητές. Αν δείτε μια παιδική ομάδα τι προπονητικό υλικό μαθαίνει, θα καταλάβετε. Το πρόβλημα που υπάρχει είναι πως δεν έχουμε υλικό. Τα Ελληνόπουλα δεν έχουν χρόνο».
-Για το αν υπάρχει περίπτωση να αναλάβει την Εθνική: «Όχι… Είμαι στον Παναθηναϊκό. Όλοι θέλουμε να πάει καλά η Εθνική».
-Για την πολιτική κατάσταση: «Δόγματα στη ζωή μου δεν υπάρχουν. Για μένα είναι ο ουμανισμός, ο άνθρωπος έχει κεντρικό ρόλο στη ζωή μου. Όταν μια χώρα είναι σε κίνδυνο, επιβάλλεται να δοθεί η εξουσία σε άνθρωπο κοινής αποδοχής για να πάρει τις δύσκολες αποφάσεις. Δυστυχώς το σχολείο δεν βοηθά καθόλου. Υπάρχει μια κοινωνική σχιζοφρένεια, αλλά μέχρι ένα σημείο. Εμείς πρέπει να βελτιώσουμε ο καθένας τον εαυτό του λίγο, για να παραδώσουμε καλύτερη κοινωνία στα παιδιά μας. Δυστυχώς τα παιδιά μας γίνονται μετανάστες και δεν υπάρχει πιο ευλογημένο μέρος από τα παιδιά μας».
