Όταν ο Νίκος Πασιαλής εντάχθηκε στην ομάδα του ΑΡΗ, ήταν μόλις 17 ετών. Από τις αλάνες του χωριού του, στις Σέρρες, μετακινήθηκε στον μεγάλο ΑΡΗ μια ομάδα που τότε όλοι οι πιτσιρικάδες των γύρω Νομών ονειρεύονταν να παίξουν με τη φανέλα του. Οι συνθήκες της ζωής για το αγροτόπαιδο ήταν πολύ αντίξοες, αλλά το πάθος του για την μπάλα ασίγαστο.
Είχε προλάβει από τα 15 του να αγωνιστεί για την ομάδα του Ροδολίβους που ήταν η πιο σημαντική της εποχής εκείνης και λίγο στην ομάδα του χωριού του. Εκείνη την εποχή διάφοροι φίλαθλοι των μεγάλων ομάδων της Θεσσαλονίκης ¨όργωναν¨ τα χωριά για να βρουν ταλέντα. Ταλέντο ήταν και ο Πασιαλής αλλά δεν τον «τσίμπησαν» αμέσως. Τα σκάουτιγκ των ομάδων δεν είχαν τη σημερινή οργάνωση οπότε ο Νίκος δοκιμάστηκε και στις 3 ομάδες της Θεσσαλονίκης και κατέληξε στον ΑΡΗ χάρις στο ότι αυτός που τον συνόδεψε στην συμπρωτεύουσα ήταν Αρειανός και φίλος του Νίκου Τσαρούχα. Και αφού τον ίδιο τον έφερε στον ΑΡΗ ο φίλος του κυρ Νίκου, έφερε κι ο Πασιαλής από τη Μεσολακκιά δύο ακόμα ποδοσφαιριστές για τον ΑΡΗ , τον Χατζηνικολάου και τον Τσέλιο!
-Υποστήριζες από μικρός, από παιδί τον ΑΡΗ;
-Μα πώς θα ήταν δυνατόν; Στο χωριό μου και γενικά στη γύρω περιοχή Αρειανοί δεν υπήρχαν. Άντε να ήταν ένας Αρειανός στα γύρω χωριά. Όλοι υποστήριζαν τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Δεν υπήρχαν και τα ΜΜΕ που υπάρχουν τώρα, ούτε καν εφημερίδες δεν είχαμε στο χωριό μου. Το μικρόβιο, γιατί για μικρόβιο πρόκειται το κόλλησα όταν ήρθα στον ΑΡΗ.
O ΕΡΧΟΜΟΣ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΑΡΗ
-Και πώς επέλεξες στην ηλικία των 17 ετών να έρθεις στον ΑΡΗ;
-Έκανα δοκιμαστικό, για την ακρίβεια έκανα και στον Ηρακλή και στον Πάοκ, είχα και από αυτούς προτάσεις, όμως αυτός που με έφερε ήταν Αρειανός, έχει «φύγει» τώρα, ήταν από το χωριό μου και ήταν πολύ φίλος με τον κ. Τσαρούχα και στην ουσία ο κυρ Νίκος έκανε και τη μεταγραφή μου. Είχε δώσει 60.000 δρχ στο χωριό μου για να πάρει ο ΑΡΗΣ το δελτίο μου. Εγώ θέλω να πιστεύω ότι προκειμένου να πάω στον ΑΡΗ θα μου το έδιναν το δελτίο, όμως η κίνηση του κυρίου Τσαρούχα τους διευκόλυνε.
-Εκείνη την εποχή ο κ. Τσαρούχας θα έλεγες πως έκανε πολλά για τον ΑΡΗ;
-Έκανε, αλλά κυνηγήθηκε πολύ ο καημένος. Δεν καταλάβαινε όμως τίποτα, πρόσφερε από όποιο πόστο μπορούσε αν και ήταν κόκκινο πανί για μια μερίδα του φίλαθλου κόσμου. Ο ίδιος όμως είχε αγάπη για το σύλλογο και όταν αντιλαμβανόταν ότι μπορούσε να προσφέρει με όποιον τρόπο έμπαινε μπροστά μόνο και μόνο για το καλό του ΑΡΗ. Και μια και μιλάμε για τον κυρ Νίκο, θα πω και κάτι που δεν το γνωρίζουν πολλοί: Η μεταγραφή του μεγάλου Έρικσον που φόρεσε τη φανέλα του ΑΡΗ έκλεισε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, στις 15 Ιουλίου 1983 που ολοκληρώνονταν τότε οι μεταγραφές. Πρωταγωνιστές της σπουδαίας αυτής κίνησης ήταν ο Νίκος Τσαρούχας και ο Γιώργος Μπουντοβίνος, οι παράγοντες αυτοί ταξίδεψαν στην Σουηδία και έκαναν τις σκληρές διαπραγματεύσεις με τους ανθρώπους της σουηδικής ομάδας Χάμαρμπι. Στη μεταγραφή ρόλο έπαιξε και ένας ομογενής προπονητής που έμενε στη Σουηδία Ζαγαρίτης. Αυτό λοιπόν ήταν ένα μικρό δείγμα από το ρόλο του κ. Τσαρούχα σε μια μόνο σούπερ μεταγραφή από τις πολλές που είχε συνδρομή για την ομάδα μας. Πάντα σε δύσκολες εποχές και δύσκολες συνθήκες μέλημα του ήταν να βοηθάει τον ΑΡΗ.
-Στην Θεσσαλονίκη ήρθατε οικογενειακώς;
-Όχι. Μόνο εγώ κατέβηκα στην Θεσσαλονίκη μόνος μου, δεν ήρθαμε δηλαδή οικογενειακώς. Τελείωσα το Γυμνάσιο τότε έδωσα εξετάσεις και πέρασα στην ΕΑΣΑ (σήμερα ΤΕΦΑΑ). Οι γονείς μου ήταν αγρότες και ο πατέρας μου κάποια στιγμή έκανε μεταφορές με ένα φορτηγό νταλίκα που απέκτησε. Εμείς είμαστε 3 αδέρφια. Έχω μια αδερφή στην Αθήνα όπου έχει εκεί την οικογένειά της και έναν ακόμα αδερφό που έμεινε στο χωριό. Η αδερφή μου σπούδασε φαρμακευτική, εγώ ΤΕΦΑΑ και ο αδερφός μου δούλευε στην Τράπεζα. Τώρα κοίτα πώς ταιριάζουν όλα, ο πατέρας μου επειδή είχε το φορτηγό έκανε ταξίδια και είχε ανοίξει το μυαλό του ήταν πολυταξιδεμένος που λέμε και μας είχε προτρέψει και τους 3 να σπουδάσουμε. Εγώ δεν ήμουν από τους πιο μελετηρούς μαθητές, μεσαίες επιδόσεις είχα. Αλλά τότε το πολύ καλό ήταν ότι για να μπεις στη Γυμναστική Ακαδημία δίναμε εξετάσεις και στα αγωνίσματα –μήκος, 400 μ. σφαίρα και ενόργανη-και αυτό δεν ήταν ένα μικρό ποσοστό όπως είναι σήμερα, αλλά η μισή βαθμολογία. Παρόλα αυτά την πρώτη χρονιά που έδωσα εξετάσεις δεν πέτυχα και τη δεύτερη που ξαναέδωσα πέρασα στη Γυμναστική Ακαδημία. Στο μεσοδιάστημα προπονιόμουν στην ομάδα του ΑΡΗ όπου είχα πάρει μεταγραφή, οπότε είχα περισσότερο χρόνο για διάβασμα. Έμενα στους ξενώνες που έχει ο Σύλλογος κάτω από τη θύρα 1, μαζί με τον Π. Μποϊκογλου, τον Θόδωρο Ζελελίδη, τον Γ. Καδόπουλο εμείς όλοι ήμασταν από χωριά που μας είχε πάρει ο ΑΡΗΣ και μέναμε σε κάτι δωματιάκια που υπήρχαν κάτω από την κερκίδα Θ1.
ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ
-Πώς ήταν οι συνθήκες εκεί;
-Κοίτα καλά ήταν, δεν είχαμε και πολλές απαιτήσεις τότε. Ένα δωμάτιο είχαμε ζεστό, ένα σαλονάκι στο βάθος με μια τηλεόραση και μια τουαλέτα κοινή, αλλά και το γήπεδο δίπλα για προπονήσεις, χωρίς ταλαιπωρία από μετακινήσεις και χάσιμο χρόνου. Εγώ βέβαια είχα και πολύ καλή προσαρμοστικότητα. Είτε σε καλύβα με βάλεις να μείνω είτε σε παλάτι προσαρμόζομαι με τις συνθήκες και δεν παραπονιέμαι. Τι απαιτήσεις να έχουμε εκείνη την εποχή. Εγώ μεγάλωσα σε χωριό στην Μεσολακκιά, που δεν είχαμε ρεύμα, δεν είχε το σπίτι μας νερό, με στάμνες κουβαλούσαμε νερό από την κοινόχρηστη βρύση, δεν είχαμε θέρμανση, με το μαγκάλι ζεσταινόμασταν και έξω είχε μείον βαθμούς, μέναμε σε ένα παλιό χωριό πάνω στο βουνό, στο Παγγαίο, στα 12 μου χρόνια κατεβήκαμε στο νέο χωριό που ήταν πιο κάτω 10 χλμ μακριά προς τον κάμπο, στην Νέα Μεσολακκιά. Ζήσαμε σε μεγάλη φτώχια και αυτό με έκανε συνετό, δεν πετούσε το μυαλό μου εύκολα, δεν μαγευόμουν. Ήξερα ότι ήρθα στον ΑΡΗ να παίξω μπάλα. Οι παροχές του Συλλόγου μου φαίνονταν πολύ καλές. Αν και εγώ δεν είχα παροχή φαγητού όπως τα άλλα παιδιά πήγαιναν κάθε μεσημέρι και έτρωγαν στη Βασ. Όλγας ήταν μέσα στις συμφωνίες της μεταγραφής τους. Εγώ δεν είχα αυτή την παροχή, για μένα είχαν συμφωνήσει να μου παρέχουν μόνο στέγη. Άλλωστε εγώ έμεινα εκεί ένα χρόνο. Μετά πήγα και έπιασα σπίτι στην Μ. Μπότσαρη μόνος μου. Και για τις υπόλοιπες ανάγκες μου με βοηθούσε ο πατέρας μου.
-Ζει ο πατέρας σου Νίκο;
-Ζει, είναι 94 ετών τώρα. Μόνος του μένει, ευτυχώς χωρίς προβλήματα υγείας. Η μητέρα μου «έφυγε» πριν 6 χρόνια στα 83 της χρόνια. Ο πατέρας μου ζει στο χωριό και κάθε Σαββατοκύριακο πηγαίνω να τον δω και να εξυπηρετήσω κάποιες ανάγκες του. Έχει ένα φούρνο μικροκυμάτων, του πηγαίνω φαγητά για να τα ζεσταίνει και να τρώει, του ψωνίζω, του καθαρίζω το σπίτι και γενικά είναι καλά έχει υγεία που είναι το κυριότερο και πορεύεται όπως σου είπα στο χωριό.
Η ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ
-Οι χρονιές που έπαιξες στον ΑΡΗ θα έλεγες ότι είχαν δυσκολίες για σένα;
-Η μόνη δυσκολία που συνάντησα με το πού ήρθα στην ομάδα μου ήταν μέχρι να καθιερωθώ. Γιατί τότε ο ΑΡΗΣ είχε παίκτες μεγαθήρια. Παίκτες που τους βλέπαμε στην τηλεόραση και τους θαυμάζαμε. Παίκτες που όλοι οι πιτσιρικάδες της εποχής μου θα θέλαμε να τους μοιάσουμε. Εμπειρότατους από την κατηγορία κι εγώ ήμουν γι αυτούς πιτσιρικάς 20 χρονών και φάνταζε δύσκολο να πάρω τη θέση κάποιου από αυτούς που έπαιζαν. Γιατί και οι θέσεις τότε ήταν παγιωμένες. Όταν τότε στον ΑΡΗ αγωνίζονταν ο Φοιρός, ο Βένος, ο Πάλλας, ο Μόκαλης, ο Ζήνδρος, ο Μπαλής, ο Κούης, ο Τζιφόπουλος, ο Μιχαλίτσιος, ο Όλε… παικταράδες. Αυτούς βρήκα την πρώτη χρονιά που εντάχθηκα στην ομάδα. Εγώ όταν υπέγραψα επαγγελματίας στην ομάδα, προπονητής ήταν ο Βίτσαν, αλλά τότε σταδιακά αυτοί οι μεγάλοι παίκτες άρχισαν λόγω ηλικίας να αποχωρούν. Μετά το 1982 ήρθε ο Γεωργιάδης και μετά ήρθε ο Λίμπρεχτς. Το δύσκολο επίσης ήταν ότι τότε η αποστολή είχε 16 παίκτες και οι αλλαγές ήταν δύο, οπότε οι ευκαιρίες σε έναν νέο ήταν ακόμα λιγότερες. Αναγκαστικά όμως από τραυματισμούς ή κάρτες ή ντεφορμάρισμα κάποιοι παίκτες απουσίαζαν και δινόταν οι ευκαιρίες, αλλά έπρεπε να αρπάξεις κάθε ευκαιρία από τα μαλλιά.
ΤΑΥΤΙΣΤΗΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΗ
-Αφότου ήρθες στον ΑΡΗ, την αγάπησες αυτή την ομάδα;
-Όχι απλά αγάπησα αυτή την θαυμάσια ομάδα.. Ταυτίστηκα με τον ΑΡΗ, από τα 17 μου χρόνια μέχρι τώρα που είμαι στα 62 μου, 45 ολόκληρα χρόνια υπηρετώ από κάθε πόστο που μου ζητήθηκε τον ΑΡΗ. Μόνο ΑΡΗΣ υπάρχει για μένα, κατοικώ και στη γειτονιά εδώ στο Χαριλάου, παρακολουθώ όλα τα παιχνίδια του ΑΡΗ μέσα οπωσδήποτε και έξω εκδρομές όποτε είναι αυτό εφικτό.
-Ποια ήταν η πιο δύσκολη φάση της ζωής σου, εννοώ ως περιστατικό
-Όταν τραυματίστηκα στη Σουρωτή, Οκτώβριος του 2009, συγκεκριμένα με μαχαίρωσαν στο μηρό από την πίσω μεριά και να σου πω, δεν το κατάλαβα τότε κιόλας. Εκείνη την ώρα γινόταν φασαρία, υπήρχε ένταση, ήταν και πολύς ο κόσμος. Το μαχαίρι του δράστη μπήκε και βγήκε αστραπιαία και μετά είχα πολύ αιμορραγία γέμισα από πάνω μέχρι κάτω αίματα. Ήμουν πάντως τυχερός γιατί το μαχαίρι δεν βρήκε την κεντρική αρτηρία. Αν αυτό είχε συμβεί και δεν προλάβαιναν να με πάνε στο νοσοκομείο, τώρα δεν θα μιλούσαμε… Ήταν λοιπόν στο γήπεδο της Σουρωτής… Ήταν το ημίχρονο του αγώνα… Εγώ ήμουν στο κέντρο εκείνη την ώρα. Οι μισοί από τους δράστες ήταν με κράνη και μάσκες στην κερκίδα. Στην αρχή δεν μας κυνηγούσαν. Καθόμασταν εκεί, δεν περιμέναμε ότι θα μπουν μέσα. Είχαμε δυο άτομα της ασφάλειας του ΑΡΗ, ξεκίνησαν να μαλώνουν με αυτούς και βάρεσαν κι όποιους άλλους βρήκαν μπροστά τους. Αφού μάλωσαν με κάποιους δικούς μας πιτσιρικάδες, τους έδειραν και τους έδιωξαν από την κερκίδα, οι υπόλοιποι φοβούμενοι μήπως δεχτούν επίθεση πήδηξαν μέσα στο γήπεδο, περισσότερο για να γλιτώσουν, κάπου φάνηκε ότι σταματάνε τα επεισόδια… Όμως προτού να βγουν οι ομάδες έξω για το δεύτερο ημίχρονο όρμησαν και οι δράστες χωρίς να τους προκαλέσει κάποιος μπήκαν το γήπεδο καμιά δεκαριά από τους 20-30, οι οποίοι είχαν καδρόνια, μία αλυσίδα μεγάλη είχε ο άλλος, ενώ κάποιοι είχαν και μαχαίρια.
Δυστυχώς δεν το είδα το μαχαίρι, μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα δεχθεί ένα χτύπημα στο πρόσωπο και μου είχαν σκίσει την μπλούζα, αλλά μέσα σε όλο το χαμό αισθάνθηκα έναν φευγαλέο πόνο στο πόδι. Τελικά διαπίστωσα ότι έχω μια μαχαιριά 3-4 εκατοστά βάθος… Φυσικά διακομίστηκα με ασθενοφόρο στο ΑΧΕΠΑ όπου με έκαναν ράμματα, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό…
ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΣΤΗ ΣΟΥΡΩΤΗ
-Νίκο πιστεύεις ότι εσύ στοχοποιήθηκες τυχαία;
-Εντελώς τυχαία, αυτοί χτυπούσαν όποιον έβρισκαν μπροστά τους, μαχαίρια είχαν, αλυσίδες, καδρόνια μαζί τους και με αυτά φοβέριζαν ή και χτυπούσαν τον κόσμο. Εκείνη την περίοδο είχαν κάνει πολλές τέτοιες επιδρομές. Μαζεύονταν 100-200 άτομα χωρίζονταν σε ομάδες, εξοπλίζονταν με αυτά που σου είπα και πήγαιναν και έκαναν επεισόδια. Δεν ξέρω αν το έκαναν με άλλες ομάδες αλλά με εμάς υπάρχει αυτή η γνωστή κόντρα. Το συγκεκριμένο περιστατικό έγινε όταν παίζαμε με τον Παοκ για το κύπελλο της ΕΠΣΜ και αυτοί λογικά δεν ήθελαν να χτυπήσουν παίκτες και προπονητές αλλά είχαν το νου τους στον κόσμο που παρακολουθούσε. Το παιχνίδι ως παιχνίδι ήταν πολύ ήρεμο, όμως μόλις εμφανίστηκαν αυτοί οι κόσμος φοβήθηκε πήδηξαν μέσα στο γήπεδο και αυτοί τους ακολούθησαν και έγινε το έλα να δεις.
-Θεωρείς ότι εκείνο το περιστατικό ακραίας βίας συνδέεται με έναν τρόπο με τη δολοφονία του Άλκη;
-Και στην περίπτωση τη δική μας στη Σουρωτή (όπως και με την περίπτωση του Άλκη) θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν πολύ χειρότερα. Για την ακρίβεια Άγιο είχαμε και δεν υπήρχε κάποιος νεκρός. Ναι τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσε να υπάρχει και τότε νεκρός. Αυτοί έκαναν πολλές παρόμοιες επιθέσεις εδώ στην περιοχή Χαριλάου, με στόχο πάντα Αρειανούς επώνυμους και μη. Με επιθέσεις αστραπή πήγαιναν χτυπούσαν και έφευγαν. Επί χρόνια υπήρχε και μια ατιμωρησία, πήγαιναν στα δικαστήρια και έβγαιναν λάδι. Όπως και στη δική μου περίπτωση ήρθαν 10 άτομα που προσήγαγε η αστυνομία, όπως είπα φορούσαν κράνη και μάσκες, είχαν καλυμμένα τα χαρακτηριστικά τους στην επίθεση και αθωώθηκαν όλοι ελλείψει στοιχείων. Και έμεινε σε μένα αυτή η οδυνηρή εμπειρία, η μαχαιριά η στεναχώρια που τράβηξα όλες εκείνες τις μέρες και η θλίψη που κανένας ένοχος δεν καταδικάστηκε.
-Δεν σου έμεινε κάποιο ψυχολογικό;
-Όχι, ψυχολογικό πρόβλημα δεν με κατέλαβε. Εξάλλου είμαστε μαθημένοι στα επεισόδια τόσα χρόνια στα γήπεδα. Πέρασαν όμως τόσα χρόνια 13 για την ακρίβεια και δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε την παραμικρή λεπτομέρεια από όλο αυτόν το χαμό. Συναισθηματικά δεν με επηρέασε πολύ γιατί εγώ έχω μάθει από μικρός αυτά να τα ξεπερνάω και να είμαι ψύχραιμος ότι κι αν συνέβαινε. Μπορεί εξωτερικά να δείχνω μια ηρεμία και ψυχραιμία, όμως μέσα μου είμαι αρκετά σκληρός ώστε να μπορώ να ελέγχω τέτοιες καταστάσεις.
ΚΡΥΟ ΑΙΜΑ
-Όταν έπαιζες πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου;
-Πολύ κρύο αίμα, πολύ σκληρός ήμουν γενικά, δεν επηρεαζόμουν εύκολα ούτε από έδρες ούτε από τις φωνές του κόσμου, ούτε από χαρακτηρισμούς. Το πρώτο ματς που έπαιξα ήταν στο Λάρισα-ΑΡΗΣ το 1980, η Λάρισα με Βαλαώρα, Παραφέστα, Γκαλίτσιο, Μουσιάρη. Σε μια σκληρή διεκδίκηση της μπάλας έβρισα τον Βαλαώρα, αυτός ήρθε από πίσω μου με τράβηξε από τα μαλλιά, γυρνάω εγώ απότομα του τραβάω μια μπουνιά στην κοιλιά, σωριάστηκε κάτω, έπεσαν όλοι οι Λαρισαίοι από πάνω μου ζητώντας από το διαιτητή να με αποβάλλει. Τελικά τη γλίτωσα με κίτρινη κάρτα. Βέβαια αργότερα το μετάνιωσα για την ενέργεια μου αυτή. Απλά θέλω να πω πως στο πρώτο παιχνίδι που έπαιξα είχα ποδοσφαιρικό θράσος. Δεν είχα τεχνική, δεν είχα μαεστρία, είχα προσόντα, ήμουν πολύ σκληρός, είχα καλό άλμα, ήμουν και γρήγορος…
-Είπες ότι δεν είχες τεχνική;
-Εγώ λέω αλήθειες τώρα, ποδοσφαιρικά ήμουν αυτοδίδακτος, μέχρι που ήρθα στον ΑΡΗ δεν είχα κάνει προπόνηση στη ζωή μου. Από την αλάνα ήρθα στον μεγάλο και οργανωμένο ΑΡΗ. Και στις δύο ομάδες της περιοχής μου Ροδολίβος και Μεσολακκιά τι νομίζεις, είχαμε προπονητή; Απλά μαζευόμασταν την Κυριακή και παίζαμε. Ξέρεις τοπικό πρωτάθλημα εκεί στις Σέρρες, παντελής η απουσία οποιασδήποτε οργάνωσης. Μόνοι μας οι παίκτες ξέραμε ποιοι θα έπρεπε να παίξουν ξέραμε τις θέσεις μας περίπου, πηγαίναμε παίζαμε και γυρνούσαμε. Ασφαλώς το άλμα που έκανα ερχόμενος στον ΑΡΗ ήταν πολύ μεγάλο και οι διαφορές πολύ μεγάλες. Αν και η εξέλιξη μπορεί να ήταν διαφορετική αν πιθανά πήγαινα σε μια μικρότερη ομάδα. Κανένας δεν ξέρει, όλα αυτά είναι θεωρητικά.
-Χωρίς προπονητή και προπονήσεις στο χωριό σου πώς επέλεξες τη θέση του αμυντικού;
-Αρχικά να πω ότι ξεκίνησα ως επιθετικός, στο χωριό μου αγωνιζόμουν στη θέση του σέντερ φορ. Αλλά όταν ήρθα στον ΑΡΗ ο προπονητής μου στους έφηβους, ο Μανώλης Κεραμιδάς με γύρισε πίσω. Και το δέχθηκα λόγω της προσωπικότητας του Κεραμιδά. Εκείνη την εποχή εγώ τον Κεραμιδά τον έβλεπα σαν θεό. Στα 17 μου χρόνια δεν είχα περιθώρια για αντιρρήσεις, θεωρούσα ότι από μένα πολλά περισσότερα ήξερε αυτός και πειθάρχησα και άρχισα να αγωνίζομαι ως αμυντικός. Αποδείχθηκε ότι τελικά η θέση που μου ταίριαζε ήταν στην άμυνα και δικαιώθηκε ο Κεραμιδάς.
ΕΡΙΚΣΟΝ ΚΑΙ ΣΚΟΜΠΟΕ
-Ποιος κατά τη γνώμη σου είναι ο καλύτερος ξένος παίκτης εκείνης της εποχής που ήρθε στον ΑΡΗ;
-Αναμφισβήτητα ο Ούλφ Έρικσον. Και ο Σκόμποε ήταν καλός αλλά ο Έρικσον ήταν δύο σκαλιά πάνω από μας. Ξεχώριζε και στην προπόνηση και στα παιχνίδια από την μπάλα που ήξερε και από την ταχύτητα του, την αντοχή του, τις τεχνικές εξοικονόμησης δυνάμεων. Ήταν αποτελεσματικός και με τα πόδια και με το κεφάλι, καθαρός παίκτης όταν αγωνιζόταν. Εθνική Σουηδίας έπαιζε… και έκανε αρκετές συμμετοχές στον ΑΡΗ έκανε πάνω από 100 συμμετοχές. Μάλιστα τη σεζόν 1983-84 πρόσφατα διάβασα πρόσφατα σε μια αναδρομή που έγινε ότι έβαλε 7 γκολ και ήταν δεύτερος σκόρερ της ομάδας μας μετά τον μεγάλο Ντίνο Κούη. Και όπως είπα και νωρίτερα ο κ.Τσαρούχας έφερε τον κατά τη γνώμη μου καλύτερο ξένο ποδοσφαιριστή στην ομάδα μου.
-Με το σκοράρισμα δεν είχες κάποια έφεση ε;
-Έφεση στο σκοράρισμα λίγοι παίκτες έχουν. Ακόμα κι αυτό το δουλεύεις. Εγώ έβαλα στην καριέρα μου λίγα γκολ, μόλις 3, αλλά τα θυμάμαι. Θυμάμαι ότι έβαλα ένα γκολ μέσα στη Λάρισα στο 1-1, επίσης μέσα στο Χαριλάου με τον Ολυμπιακό είχα βάλει γκολ στον Σαργκάνη είχα κάνει το 2-2, χάναμε 1-2 και είχα ισοφαρίσει, τελικά όμως χάσαμε 2-3. Και ακόμα ένα γκολ έχω βάλει, συνολικά 3 γκολ, αλλά δεν το κυνηγούσα κιόλας το γκολ. Ασχολιόμουν πιο πολύ με τα αμυντικά μου καθήκοντα. Αλλά επίσης εκείνη την εποχή οι προπονητές δεν δούλευαν με τόση επιμέλεια τα στημένα και τις στημένες φάσεις. Οπότε δεν υπήρχε και πλάνο να προωθούνται π.χ. οι αμυντικοί για να σκοράρουν. Απλά σε κάποιες περιπτώσεις τύχαινε και μπορούσες να σκοράρεις. Αλλά κοίτα πώς αλλάζουν οι εποχές. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο το 60% των γκολ που μπαίνουν προέρχονται από στημένες φάσεις. Οπότε αφού το 60% των γκολ προέρχονται από στημένες φάσεις, ο προπονητής πρέπει να δουλεύει τουλάχιστον τη μισή προπόνηση με στημένα. Τώρα οι προπονήσεις γίνονται σε γκρουπ εξειδικευμένα, τότε όλοι μαζί προπονούμασταν. Μόνο οι τερματοφύλακες είχαν και έξτρα προπόνηση. Όλοι οι άλλοι σε όποια θέση κι αν παίζαμε προπονούμασταν όλοι μαζί. Δεν υπήρχαν συγκεκριμένες οδηγίες για το πώς έπρεπε να κινούμαστε σε συγκεκριμένες φάσεις. Το ταλέντο και η έμπνευση μετρούσαν περισσότερο και λιγότερο ητεχνική.
-Το ποδόσφαιρο όπως παίζεται τα τελευταία χρόνια σου αρέσει;
-Ναι μου αρέσει. Γιατί σίγουρα το ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια είναι πιο θεαματικό από ότι ήταν παλιά. Αν βάλεις στο YouTube να δεις παιχνίδια του 70 και του 80 εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να τα δω. Δεν μπορώ να το παρακολουθήσω όποιο παιχνίδι κι αν είναι. Είναι τόσο αργό το ποδόσφαιρο της εποχής εκείνης και τόσο γρήγορο το σημερινό πού εκείνα τα παιχνίδια της παλιάς εποχής θέλει μεγάλη υπομονή για να τα δεις ολόκληρα να πάρουν την μπάλα οι παίκτες να τη σταματήσουν να κάνουν κοντρόλ να ντριπλάρουν έναν αντίπαλο, να τη δώσουν στον επόμενο παίκτη που παρακολουθεί και κανένας αντίπαλος να μην τον μαρκάρει… Ταλαιπωρία σκέτη. Τώρα αυτά τα χρόνια τα τελευταία δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια με το που παίρνεις την μπάλα πρέπει αμέσως να ξέρεις τι να την κάνεις. Βέβαια αυτή είναι η εξέλιξη του ποδοσφαίρου έτσι; Και αυτό εξαρτάται πάρα πολύ δηλαδή από την ταχύτητα. Εκεί βασίζεται, στη φυσική κατάσταση. Επίσης υπάρχουν πολλοί νέοι ποδοσφαιριστές και οι ακαδημίες που βγάζουν πάρα πολλούς παίκτες υπάρχει πληθώρα παικτών και επομένως αυτοί οι οποίοι παίζουν πρέπει να είμαι σε ανταγωνιστικό επίπεδο καλύτεροι από πολλούς άλλους σε σχέση με την παλιότερη εποχή. Επίσης έχουν αλλάξει οι προπονήσεις μπήκε τεχνολογία στο ποδόσφαιρο υπάρχουν και οι τεχνολογικές πρόοδοι τα εργομετρικά, συνέχεια κάνουν στους ποδοσφαιριστές αναλύσεις αίματος βλέπουν τι συμβαίνει σε κάθε φάση του πρωταθλήματος ή σε κάθε περίοδο. Η διατροφή παίζει πολύ μεγάλο ρόλο επίσης. Εμείς εκείνη την εποχή τη δική μου δεν υπήρχε καν αυτό το πράγμα εμείς τρώγαμε γύρους και πηγαίναμε να παίξουμε μπάλα ποιος θα μας το έλεγε; Ποιος έπρεπε να μας καθοδηγήσει;
Και μιλάμε τώρα για επαγγελματίες, έτσι; Στον Άρη βέβαια δεν είχαμε καμία και καθοδήγηση υπήρχε βέβαια ο Λάζαρος Κιοφιτζόγλου ο οποίος μας έδινε διάφορες συμβουλές όσον αφορά τη διατροφή ιδιαίτερα πριν από τα παιχνίδια. Είχε έρθει από τη Γερμανία ήξερε πολλά πράγματα. Ήτανε λίγο πιο μπροστά από μας πάνω σε αυτά τα θέματα αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει σχέση με την διαιτολόγια ήταν μασέρ, φυσιοθεραπευτής είχε σπουδάσει.
Η ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗ
-Πώς και δεν έγινες προπονητής μετά που τελείωσες την καριέρα σου στην ποδοσφαιρική;
– Την προπονητική όσο έκανα τον προπονητή στα ερασιτεχνικά τμήματα του ΑΡΗ το έκανα από χόμπι. Αν ήθελα να γίνω επαγγελματίας σίγουρα θα γινόμουν. Αλλά θα έπρεπε να φύγω από τη Θεσσαλονίκη. Πάντως αρχικά να σου πω ότι δεν είχα ποτέ σκοπό να κάνω καριέρα προπονητή. Δεν μπορούσα… Με τίποτα δεν μπορούσα να γίνω γυρολόγος, δεν ήταν στο στιλ μου, δεν ήθελα να παρατήσω την οικογένειά μου να πηγαίνω ένα χρόνο στα Τρίκαλα, ένα στα Γιάννενα, ένα στην Κρήτη αλλά το κυριότερο είναι ότι δεν μου άρεσε όπως λειτουργούσαν οι σύλλογοι. Πώς δηλαδή γινόταν η εξέλιξη των προπονητών. Πολλοί προπονητές να ξέρεις έχουνε γίνει προπονητές μόνο μέσα από δημόσιες σχέσεις έκαναν τα χατίρια στους προέδρους και έγιναν προπονητές και ακόμη και σήμερα υπάρχουν τέτοιοι προπονητές οι οποίοι συνέχεια βρίσκουν δουλειά, δεν τους κακολογώ, καλά κάνουνε και αυτός ακόμη είναι ένας τρόπος για να βγάζουν το ψωμί τους και για να κάνουν καριέρα. Εμένα το στυλ μου είναι διαφορετικό εγώ δεν μπορώ ούτε να κολακεύω τους προέδρους ούτε να τους παρακαλάω, ούτε να κάνω μαζί τους δημόσιες σχέσεις, ούτε να τους κάνω τα χατίρια. Γιατί ξέρεις πάντοτε υπάρχει μία έρπουσα φημολογία ότι ο πρόεδρος υπάρχει πιθανότητα να σου πει ότι αυτό το ματς πρέπει να το δώσουμε ή μην βάζεις αυτόν τον παίκτη βάλε τον άλλον. Εγώ αυτά δεν μπορούσα να τα δεχθώ αυτά που σου λέω συμβαίνουν ακόμη και στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα όπου οι διοικήσεις πιέζουν τους προπονητές για τη χρησιμοποίηση κάποιων συγκεκριμένων παικτών. Εγώ δεν μπορούσα να δεχτώ ότι θα γινόντουσαν τέτοιες παρεμβολές στο έργο μου όπως «αδικείται ο τάδε παίκτης βάλτον σε ένα ματς να τον δούμε τι κάνει» κλπ. Αυτά είναι πολύ μακριά από τη φιλοσοφία μου. Αυτό λοιπόν είναι που εγώ θεωρώ ότι είναι παρέμβαση στο έργο του προπονητή και ότι όλα αυτά μαζί τα ονομάζουμε μία λέξη βρωμιά του ποδοσφαίρου. Είναι η λογική που με απέτρεψε από το να γίνω προπονητής τουλάχιστον επαγγελματίας εγώ αυτή τη βρωμιά του ποδοσφαίρου σε ένα βαθμό σε γήπεδα Β και Γ εθνικής την έχω ζήσει. Δεν θέλω να μιλήσω συγκεκριμένα αλλά στα αποδυτήρια ερχόταν ο πρόεδρος της άλλης ομάδας και μας έλεγε: «Το παιχνίδι αυτό θα ρθει ισοπαλία»… και ερχόταν ισοπαλία. Έλεγαν σε μας τους αντίπαλους ποδοσφαιριστές « εμείς τα έχουμε βρει. Το παιχνίδι αυτό θα βγει ισοπαλία» τι να έκανε ο προπονητής μας και πώς να αντιδρούσαν οι παίκτες… αυτό εγώ το θεωρώ βρωμιά του ποδοσφαίρου.
-Κάθισες ωστόσο ως προπονητής στον πάγκο του ΑΡΗ…
-Ναι, ως υπηρεσιακός, ήταν τον Οκτώβριο του 2012, απομακρύνθηκε ο Μ. Κατσαβάκης η ομάδα δεν πήγαινε καλά, στα 6 πρώτα παιχνίδια του πρωταθλήματος δεν μπορέσαμε να κερδίσουμε τους βαθμούς που προσδοκούσαμε με βάση το πρόγραμμα. Θυμάμαι Πρόεδρος τότε ήταν ο Αλ. Κατσιαούνης, ενώ στη διοίκηση ήταν και ο Σ. Λαμπριάκος, και ανέλαβα εγώ την ομάδα μέχρι η Διοίκηση να βρει τον επόμενο προπονητή. Τα πρώτα δύο παιχνίδια ήταν ντέρμπι, μέσα στη Λεωφόρο με τον Παναθηναϊκό φέραμε 1-1, με τον Ολυμπιακό στο Χαριλάου φέραμε 2-2, μετά στο τρίτο παιχνίδι μέσα στην έδρα μας με τη Βέροια που τότε έπαιζαν ο Ολαϊτάν, ο Καλτσάς κλπ κερδίσαμε 2-1, στο τέταρτο παιχνίδι μέσα στη Λιβαδειά χάσαμε 2-1 με σφαγή από τον διαιτητή. Από τα Γιάννινα πάλι μέσα στο Χαριλάου χάσαμε 1-2 και μετά πήγαμε στον Πανθρακικό όπου χάσαμε 4-0, εκτός έδρας με τον Ατρόμητο κερδίζαμε 0-1 και στο 93 λεπτό, ενώ τότε δεν υπήρχαν καθυστερήσεις ισοφαριστήκαμε σε 1-1. Μέσα στην Τρίπολη φέραμε 1-1 και με την Ξάνθη στο Χαριλάου 0-0. Συνολικά κάθισα στον πάγκο ένα δίμηνο σε 10 αγώνες και απότι θυμάμαι με αντικατέστησε ο Αλκαράθ. Πάντως γενικά η χρονιά τότε ήταν δύσκολη γιατί δεν είχαμε παίκτες. Από ξένους είχαμε τον Ακάνθο, τον Κοέλιο και τον Πουλίδο που τραυματίστηκε στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό και δεν ξαναέπαιξε. Και από Ελληνες τι νομίζεις πώς είχαμε, τον Βελλίδη, τον Παπαζαχαρία, τον Τσουκάνη, τον Κανούλα, τον Τριανταφυλλάκο… και τις… «φίρμες» Παπαστεριανό, Καπετάνο, Τάτο. Όπως καταλαβαίνεις με αυτό το ρόστερ τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα και κάθε βαθμός πολύτιμος.
ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΤΟΥ ΑΡΗ
-Θεωρείσαι πάντως στρατιώτης του ΑΡΗ και μάλιστα επειδή βοήθησες την ομάδα σε μια δύσκολη περίοδο.
-Και ανιδιοτελώς. Θέλω να το γράψεις αυτό. Και όχι μόνο ανιδιοτελώς, ούτε χάρη δεν έχω ζητήσει. Κατά καιρούς αυτός ο τεράστιος σύλλογος που λέγεται ΑΡΗΣ είχε και έχει ακόμα παράγοντες ή και φιλάθλους σε καίρια πόστα και στην πολιτική και επιχειρηματίες και προσωπικότητες. Αλλά εγώ δεν είμαι καλός στις δημόσιες σχέσεις δεν μπορούσα να ζητήσω κάτι από αυτούς τους ανθρώπους αν και είμαι σίγουρος ότι θα μου ικανοποιούσαν την επιθυμία μου όποια κι αν ήταν στα λογικά πλαίσια.
-Στους παλαίμαχους συμμετέχεις;
-Πηγαίνω, αν και δεν μπορώ να παίξω γιατί έκανα εγχείριση στο ισχύο μου πριν από 3 χρόνια, δύσκολη εγχείριση για να παίξω μπάλα, για το περπάτημα δεν με ενοχλεί. Κάποτε αυτή η επέμβαση ήταν γολγοθάς, τώρα δεν είναι τίποτα μετά τη δεύτερη μέρα πάτησα και περπάτησα έστω και λίγα βήματα. H ιατρική έχει προχωρήσει.
-Το επώνυμό σου σε έχει δυσκολέψει καθόλου, λόγω προφοράς;
-Εμένα καθόλου, αλλά πολλοί φίλοι μου για να μην πω το μεγαλύτερο ποσοστό αντί για Πασιαλή με φωνάζουν Πασσαλή, τρώνε δηλαδή το γιώτα. Και όσοι είναι μακριά από τον ΑΡΗ ή δεν ασχολούνται και πολύ με το ποδόσφαιρο πιστεύουν ότι είμαι ο Πέτρος Πασσαλής. Έκανε και πιο μεγάλη καριέρα πήγε και στον Ολυμπιακό είναι και από τη Μακεδονία, οπότε συχνά υπάρχει σύγχυση. Και προηγουμένως που πήγα να βγάλω μια κάρτα στο βενζινάδικο είπα Πασιαλής με αργή άρθρωση γιατί πολλοί αν το πω γρήγορα βάζουν κι ένα Χι στη μέση. Δηλαδή το κάνουν Πασχιαλής… Εν τω μεταξύ αν πατήσεις στο google το όνομα μου θα βγάλει ΠΑΣ Γιάννενα, αρκετοί με ρωτούν αν είμαι ο Πασιαλής από τα Ιωάννινα. Επειδή εκεί έπαιξα αρκετά χρόνια.
**Ο Νίκος Πασιαλής είναι παντρεμένος με την Πασχαλία και έχει δύο κόρες, την Κατερίνα που ζει στην Αγγλία και τη Χριστίνα. Είναι πια συνταξιούχος εκπαιδευτικός (γυμναστής).
** Η συνέντευξη με τον Νίκο Πασιαλή έγινε στον άνετο χώρο του café Deseo, περιοχή Χαριλάου.
ΝΙΚΟΣ ΠΑΣΙΑΛΗΣ βιογραφικό
Γεννήθηκε στη Μεσολακκιά στις Σέρρες το 1960.
1975 αγωνίστηκε στο Ροδολίβος Σερρών
1976 αγωνίστηκε στη Μεσολακκιά Σερρών
1977 αγωνίστηκε στα μικρά ερασιτεχνικά τμήματα του ΑΡΗ
1979-1980 αγωνίστηκε στον Αγροτικό Αστέρα με υποσχετική
1980-1985 αγωνίστηκε επαγγελματικά στον ΑΡΗ
1985-1990 αγωνίστηκε επαγγελματικά στον ΠΑΣ Γιάννενα
1990-1992 αγωνίστηκε επαγγελματικά στον Παναιτωλικό
1993-1994 αγωνίστηκε επαγγελματικά στον Ατσαλένιο Ηρακλείου
1994-1995 αγωνίστηκε επαγγελματικά στον Αλμωπό Αριδαίας, όπου έπαθε χιαστό και τερμάτισε την ποδοσφαιρική του καριέρα.
Από κει και πέρα 2003-2014 ασχολήθηκε προπονητικά με τα μικρά τμήματα του ΑΡΗ (Κ19 και Κ20).
