Το αυριανό παιχνίδι του Άρη με τον Πανιώνιο στο Αλεξάνδρειο ίσως είναι το τελευταίο της φετινής χρονιάς. Ίσως όχι. Ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί στο παιχνίδι ο κόσμος που θα γεμίσει την σάλα “Νίκος Γκάλης” είναι βέβαιο ότι θα δώσει και την τελευταία ικμάδα δύναμης που έχει για να… ξαναδεί την ομάδα στο ίδιο γήπεδο. Είναι επίσης βέβαιο ότι θα την χειροκροτήσει ακόμα κι αν δεν έρθουν τα πράγματα όπως θα θέλει.
Αυτά τα παιδιά που αποτελούν το φετινό ρόστερ του Άρη και αυτός ο προπονητής ένα πράγμα δίδαξαν σε όλους μέσα στη χρονιά. Ότι όποιος δουλεύει, ανταμείβεται. Οι παίκτες και ο Βαγγέλης Αγγέλου δούλεψαν σκληρά μέσα στο γήπεδο, για να ανατρέψουν μια κατάσταση που δεν είχε γυρισμό. Από σκορποχώρι, έγιναν ομάδα μέσα στην χρονιά και μέσα από συγκεκριμένο πρόγραμμα και συγκεκριμένους μικρούς στόχους, έφτασαν χθες έναν πόντο μακριά από το μπρέικ στην έδρα της τρίτης καλύτερης ομάδας φέτος και σήμερα βρίσκονται μπροστά στην πρόκληση της ισοφάρισης της σειράς που θα την οδηγήσει σε τρίτο παιχνίδι.
Αυτοί οι παίκτες για τους οποίους ορισμένοι δήλωναν πως “στόχος μας είναι η παραμονή”, αυτοί οι παίκτες, από χθες, σαν… λιοντάρια (όπως εύστοχα είπε ο Αγγέλου) μάχονται για να βάλουν τον Άρη στην πρώτη τετράδα του πρωταθλήματος.
Δεν ξέρω τι μπορεί να κάνει ο Άρης αύριο απέναντι στον Πανιώνιο μετά από έναν αγώνα που έγινε μόλις 48 ώρες πριν και κρίθηκε στην παράταση. Αυτοί οι παίκτες, αυτός ο προπονητής μου βγάζουν προσωπικά τη θέληση να τους χειροκροτήσω ότι κι αν γίνει αύριο, γιατί μέσα στο γήπεδο κάνουν αυτό το οποίο προστάζει ο… κύριος που βρίσκεται στο στέρνο τους. Μάχονται λυσσαλέα για τον “θεό του πολέμου”, μάχονται για να πείσουν όλους τους φιλάθλους ότι αξίζουν να παίξουν σε γεμάτο γήπεδο. Και που ξέρεις…
ΥΓ: Ο Βαγγέλης Αγγέλου είναι μακράν του δεύτερου ο “προπονητής της χρονιάς” στο φετινό πρωτάθλημα.
