“Πάμε και όπου βγει”, είπε ο μηχανοδηγός σε συνομιλία του με τον σταθμάρχη ή τον ελεγκτή ή τον όποιον, τέλος πάντων. Λίγες λέξεις, που εκφράζουν την εγκληματική, όπως αποδεικνύεται, ανεμελιά όσων έχουν την ευθύνη των πραγμάτων της χώρας, σε θέσεις ευθύνης. Κάθε θέση είναι θέση ευθύνης. Αυτό δεν κατανοήσαμε, οι περισσότεροι, ποτέ.
“Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες εγώ, μονάχος μου, θα σώσω τον κόσμο. Αν δεν σωθεί, εγώ θα φταίω“, έγραψε ο μέγας Νίκος Καζαντζάκης. Έχω ευθύνη για αυτό που συμβαίνει, για αυτό το σάπιο, για αυτό το δυσκίνητο τέρας, σε πολλούς τομείς τριγύρω.
Πάνω στο τρένο φάντασμα
Πέρασαν 30 χρόνια από όταν έγραφε ο Παύλος Παυλίδης και τραγουδούσαν τα Ξύλινα Σπαθιά τους στίχους του. “Είχε ξεκινήσει, όταν πρόλαβα να δω πως στο πρώτο το βαγόνι είχε μόνο το τιμόνι, μα δεν είδα πουθενά τον οδηγό”. Αυτή η κοινωνία είσαι. Του αυτόματου πιλότου, της τύχης του να γυρίσει ή και όχι, την γραμμή ένας σταθμάρχης. Αυτός που θα πετροβοληθεί απ’ τους πάντες. Τους “αναμάρτητους”, που θα ρίξουν την πέτρα στην πόρνη. Λες και ζεις κάπου στα μέσα του 1800 και αν κάνει το λάθος ο ένας την πληρώνουν οι πολλοί. Οι αθώοι.
Η επιστήμη, η πολυφορεμένη, σου τρυπάει την φλέβα, σε βοηθάει να επικοινωνείς ανέπαφα, VAR ελέγχου σου έβαλε για να σε εξελίξει, αλλά δεν μπόρεσε η έρμη να αλλάξει τις γραμμές από “το τρενάκι του τρόμου”, που πάνε δίπλα δίπλα και παράλληλα (περπατάνε παράλληλα!), να βάλει αισθητήρες και έλεγχο δορυφορικό σε πορεία τρένων! “Το τρένο στέλνει σήματα, σινιάλα του καπνού…”, κατέληγε ο σπουδαίος στιχουργός. Την πρώτη Μαρτίου, “το λιβάδι του μεγάλου Μανιτού” υποδέχτηκε νεανικές, στην πλειοψηφία τους, ψυχές. Η θυσία του 2023, τα παιδιά, τα νιάτα σου, που πληρώνουν αμαρτίες γονέων…
Τρόμος των μηχανοδηγών
Όσοι είχαμε την τύχη να διαβούμε, οδικώς, τα Τέμπη τα παλιά, ξέρουμε καλά πως σχεδόν μας χάιδευε το αυτί το χέρι όποιου οδηγού έρχονταν κόντρα. Ειδικά αν ήταν καλοκαίρι και είχαμε ανοιχτά παράθυρα. Περνούσες την “Κοιλάδα”, έφτανες να πληρώσεις εκείνο το ένα ευρώ στα διόδια πριν βγεις στον κάμπο και νόμιζες πως άλλαζες πίστα. Σαν τα ηλεκτρονικά. “Κέρδιζες ζωή “. Γαμώ την τύχη μας. Από σπόντα ζούμε. Από συγκυρίες. Καταδικασμένοι να πληρώνουμε νταλαβέρια και κομματοσκυλίκια. Αυτή είναι η κοινωνία μας. Η κοινωνία του Εθνικού πένθους. Του μετά. Ποτέ της λύσης, που θα διορθώσει. Από τα πριν…
“Μες την κοιλάδα των Τεμπών, τρόμος των μηχανοδηγών”, προφήτεψε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και τραγούδησε ο Σωκράτης Μάλαμας. Η προφητεία εκπληρώθηκε και εκεί. Στις γραμμές. Πολύ πριν περάσεις την Γευγελή. Στα καζίνο της καλόμαθες, βλέπεις, κακομοίρη. Προηγήθηκαν, στα νιάτα μας, στα 20 και κάτι χρόνια μας, οι μαθητές απ’ το Μακρυχώρι που “τους θέρισαν” τα νοβοπάν, οι οπαδοί του Π.Α.Ο.Κ. που πλήρωσαν το καπρίτσιο ενός πιτσιρικά που ήθελε να οδηγήσει. Εκεί που, ο κιμπάρης Αρειανός, άφηνε και αφήνει το ελάχιστο, το στεφάνι σεβασμού και υποκλίνεται στο δράμα και στον πόνο. Δυστυχώς, χρόνια μετά, οι ίδιο οι συνοπαδοί εκείνων των παιδιών, λερώνουν ιερά και όσια, βάφοντάς τα με αίμα, με δρεπάνια και μαχαίρια. Ένα κοινωνικό τρένο με τυφλή πορεία.
Σιωπή
Το τελευταίο κεφάλαιο που πρόσθεσε στην Ασκητική του ο Καζαντζάκης είχε τον τίτλο “Σιωπή”. Η “Ασκητική”, μία κραυγή που ποτέ δεν άκουσε η κοινωνία. “Η κοινωνία προτιμά ο νους να ξεκουράζεται”, που λέει ένας φίλος, στιχουργός και αυτός. Νιώθω ευθύνη και οργή και θυμό, ξανά. Πιθανότατα θα νιώσω ξανά αυτό το συναίσθημα, στο μέλλον, σε κάποια ανύποπτη στιγμή, με κάποια τραγική αφορμή. Αν, βέβαια, με ευνοήσει η συγκυρία και δεν είμαι εγώ ή κάποιος δικός μου κάπου, σε ένα τραίνο, σε ένα καράβι, σε ένα αεροπλάνο, σε τίποτα σκαλιά και γίνει θύμα, θυσιαστεί και τότε η κοινωνία, η υποκρίτρια, σιωπήσει. Για λίγο. Για τόσο όσο. Μέχρι το επόμενο ποστ, που θα λέει “Πάμε”. Μην ρωτάς πού πάμε. Όπου βγει…
ΥΓ: Μοιραία, σε δεύτερη μοίρα όσα μας απασχολούν σε σχέση με τον Άρη, θα μείνουν στην άκρη για κάποιες μέρες. Ο ελάχιστος σεβασμός σε μάνες, πατεράδες, φίλους, συγγενείς. Η σιωπή που ουρλιάζει. Η κραυγή…
Πέμπτη, 2 Μαρτίου 2023
“ο Χιούι”
