Αγώνας για το χρυσό μετάλλιο, αγώνας για το ρεκόρ, αγώνας απλά για τη συμμετοχή ή για την ίδια τη ζωή. Αυτοί είναι οι ήρωες των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο.
Να παλεύεις με τον καρκίνο, να τον νικάς και λίγους μήνες μετά να αναδεικνύεσαι «χρυσός» Ολυμπιονίκης. Να είσαι σκλάβος στην χώρα σου, να το σκας αναζητώντας μια καλύτερη ζωή και βρίσκεται στην μεγάλη γιορτή του αθλητισμού. Ή να σκοντάφτεις και να πέφτεις και να βλέπεις μια αντίπαλό σου να σου απλώνει το χέρι για να σε βοηθήσει να σηκωθείς.
Εκτός από τον Μάικλ Φελπς και τον Γιουσέιν Μπολτ, υπήρξαν αθλητές στο Ρίο που μας έκαναν να συγκινηθούμε, να δακρύσουμε, να τους χειροκροτήσουμε για την προσπάθειά τους, να υποκλιθούμε στη δύναμη και στη θέλησή τους.
Η Νίκι Χάμπλιν και η Άμπι Ντ’ Αγκοστίνο μπήκαν στο κουλουάρ του «Ζοάο Χαβελάνζε» για να τρέξουν 5.000 μέτρα και να προκριθούν στον τελικό. Στον προκριματικό του αγωνίσματος, περίπου τέσσερις γύρους πριν από τον τερματισμό η Χάμπλιν από τη Νέα Ζηλανδία παραπάτησε και έπεσε. Η Αμερικανίδα Ντ’ Αγκοστίνο την ακολουθούσε, έχασε κι αυτή το βήμα της, παραπάτησε, επίσης, και βρέθηκε κι αυτή κάτω. Σηκώθηκε πρώτη η Αμερικανίδα κι ενώ θα μπορούσε να συνεχίσει τον αγώνα της για να μην χάσει κι άλλο χρόνο έκανε κάτι… πρωτοφανές. Σχεδόν αδιανόητο… Έτεινε το χέρι της για να βοηθήσει την αντίπαλό της να σηκωθεί. Η Ντ’ Αγκοστίνο, όμως, είχε τραυματιστεί στην πτώση της. Πονούσε στο δεξί πόδι. Θα έπρεπε να εγκαταλείψει τον αγώνα. Και ήταν η σειρά της Νεοζηλανδής να τείνει το δικό της χέρι, να την αγκαλιάσει, να της δώσει κουράγιο και να την… παρασύρει στο τρέξιμό της. Η Αμερικανίδα δεν μπορούσε να συνεχίσει. Ζητά από τον Νεοζηλανδή να μην χάσει άλλο χρόνο, να συνεχίσει να τρέχει. Η Χάμπλιν, όμως, δεν θέλει να την αφήσει αβοήθητη. Σαν να μην υπάρχει κανένας άλλος γύρω. Σαν να είναι μόνο οι δυο τους εκεί. Τερμάτισαν τελευταίες στη σειρά τους. Αγκαλιάστηκαν στον τερματισμό και οι εικόνες τους έκαναν το γύρο του κόσμου. Θα τους απονεμηθεί το μετάλλιο Πιέρ Ντε Κουμπερτέν για το εξαιρετικό ήθος που επέδειξαν.
Ο Αργεντινός Σαντιάγο Λάνχε, μαζί με την Σεσίλια Καράντσα, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα Narca της ιστιοπλοΐας. Στα 55 του κι έχοντας νικήσει τον καρκίνο. Πριν από μερικούς μήνες διαγνώστηκε με καρκίνο στους πνεύμονες. Αυτός που μια ζωή ήταν μέσα στον αθλητισμό, που δεν είχε βάλει τσιγάρο στο στόμα του. Ήταν επιθετικός ο καρκίνος. Υποβλήθηκε σε επέμβαση. Και αμέσως μόλις ολοκληρώθηκε η ανάρρωσή του, πήρε το σκάφος και έκανε βουτιά στη θάλασσα. «Τώρα που το σκέφτομαι ήταν θετική εμπειρία. Αρχικά ήμουν τυχερός που βρήκα τον καρκίνο. Ίσως αν δεν ταξίδευα τόσο πολύ κι αν δεν κουραζόμουν τόσο σε αυτή την ηλικία να μην είχα καταλάβει πως κάτι δεν πάει καλά. Πέντε μήνες μετά την επέμβαση έκανα ποδήλατο, ένα μήνα αργότερα μπορούσα να πάλι να ανοίξω πανιά. Ο καρκίνος ήταν απλά… μια πέτρα. Ο αθλητισμός με έμαθε να μην εγκαταλείπω ποτέ τη μάχη. μάχη για τη νίκη και για τη ζωή» είπε ο Λάνχε μετά τον αγώνα του. Έχει άλλα δύο μετάλλια, χάλκινα, και υποσχέθηκε ότι θα είναι παρών σε τέσσερα χρόνια και στο Τόκιο.
Στα 32 του ο Γκουόρ Μαριάλ από το Νότιο Σουδάν έτρεξε στον μαραθώνιο. Δεν είχε ελπίδες για διάκριση. Η δραματική ιστορία ζωής του σόκαρε τον αθλητικό κόσμο. Από το 1983 μέχρι το 2005 συνολικά δύο εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, θύματα του δεύτερου εμφυλίου στη χώρα. Σε αυτόν τον πόλεμο o Mαριάλ έχασε 28 συγγενείς του. Η οικογένειά του ξεκληρίστηκε. Ο ίδιος προσπάθησε να δραπετεύσει για να αναζητήσει μια καλύτερη ζωή, αλλά δεν τα κατάφερε. Πιάστηκε από παραστρατιωτικούς και έζησε μαζί τους ως σκλάβος ενός πολέμαρχου στο Χαρτούμ! Ζούσε στο σπίτι ενός θείου του, όταν εισέβαλαν οι στρατιωτικοί και τον άρπαξαν. Στην αρχή τους ξέφυγε, προσπάθησε να το σκάσει, τον έπιασαν ξανά, του έσπασαν το σαγόνι. Την δεύτερη φορά που χρειάστηκε να τρέξει στη ζωή του, δύο χρόνια αργότερα, ορκίστηκε στον εαυτό του πως θα είναι και η τελευταία. Δραπέτευσε, τα αφεντικά τον κυνηγούσαν επί ώρες. Πέρασε στην Αίγυπτο, μετά στην Ευρώπη και από εκεί στις ΗΠΑ σε στρατόπεδο φιλοξενίας προσφύγων. Ένας από τους υπεύθυνους εκεί του πρότεινε να ασχοληθεί με τον στίβο. Το 2012 πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου ως ανεξάρτητος και στο Ρίο ήταν ο σημαιοφόρος του Νότιου Σουδάν.
Η Ραφαέλα Σίλβα είναι παιδί της Cidade De Deus. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη μεγαλύτερη παραγκούπολη της πατρίδας της, στο δυτικό Ρίο ντε Τζανέιρο, 15 χιλιόμετρα από εκεί που ήταν το Ολυμπιακό Χωριό. Στα εννέα της χρόνια, η Ραφαέλα εντάχθηκε στο Instituto Reação, μία μη κυβερνητική οργάνωση με σκοπό να στρέψει φτωχά παιδιά στην ενασχόληση με τον αθλητισμό. Πρόεδρος του ιδρύματος ήταν ο Φλάβιο Κόντο, ο οποίος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας είχε κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο. Για την Ραφαέλα ήταν πρότυπο. Η ενασχόλησή της με τον αθλητισμό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν νέα εμπόδια στη ζωή της. Το 2012 αποκλείστηκε στα προκριματικά των Ολυμπιακών Αγώνων για αντικανονική λαβή. Δέχθηκε ακόμα και ρατσιστική επίθεση από συμπατριώτες της. Έλεγαν ότι είναι σαν πίθηκος και καλύτερα να μείνει σε κλουβί. Μόνο ο Θεός γνωρίζει πόσο υπέφερα για να φτάσω εδώ». Έτσι γράφει το τατουάζ που έχει στο κορμί της. Ξέρει και η ίδια. Χρειάστηκε να παλέψει με τη βία, πολλά χρόνια πριν πατήσει το τατάμι. Μεγάλωσε εκεί που δεν υπάρχουν κανόνες, εκεί που νόμος είναι η θέληση του πιο δυνατού. Η Σίλβα απέδειξε ότι και οι αδύνατοι μπορούν να βρουν διέξοδο… Ακόμα και μακριά από την «Πόλη του Θέου». Κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο τζούντο.
H Φαμπιέν Σεν Λουί αγωνίστηκε στο τρίαθλο, ένα άθλημα εξαιρετικά απαιτητικό και επίπονο. Μπορεί να μην κατάφερε να ολοκληρώσει τον αγώνα της, αλλά δεν έχει σημασία. Τον περασμένο Δεκέμβριο η 28χρονη διαγνώστηκε με μια σπάνιας μορφής καρκίνο στους σιελογόνους αδένες. «Πρέπει να το παλέψω μέχρι να τελειώσει. Είμαι άρρωστη αλλά τώρα είμαι στο Ρίο και είμαι πολύ χαρούμενη που είναι εδώ. Ήταν κάτι σοκαριστικό για μένα και για την οικογένειά μου. Πρέπει να είμαστε δυνατοί. Πιστεύω ότι τώρα είμαι πιο δυνατή» είπε η Σεν Λουί, η οποία έκανε δύο χειρουργεία για να αφαιρέσει τον όγκο και τους καρκινικούς ιστούς. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας εγχείρησης παρουσιάστηκαν επιπλοκές: «Παρέλυσε το πρόσωπό μου για τρεις μήνες. Δε μπορούσα να χαμογελάσω. Δε μπορούσα να κάνω τίποτα. Χαμογελούσα αλλά μόνο το αριστερό κομμάτι του προσώπου μου. Ντρεπόμουν αλλά είχα την υποστήριξη της οικογένειας και των φίλων μου, του συντρόφου μου αλλά και του προπονητή μου. Όλοι με υποστήριξαν με όλη τους τη δύναμη. Πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος λόγος που το περνάω αυτό…».
Ο Φεντερίκο Μπρούνο κατά τη διάρκεια του μαραθωνίου υπέστη θλάση. Αυτό όμως δεν τον απέτρεψε από το να τερματίσει. Ο Αργεντινός δρομέας για να περιορίσει τον πόνο έτρεχε στην τελική ευθεία με πλάγια βήματα. Τελικά κατάφερε να τερματίσει μετά από δύο ώρες και 40 λεπτά δείχνοντας τεράστια ψυχική δύναμη.
Ο Αιθίοπας Φεγίσα Λιλέσα κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στον μαραθώνιο, αλλά η κίνηση που έκανε με τα χέρια του τη στιγμή του τερματισμού βάζει σε μεγάλο κίνδυνο τη ζωή του! Θέλησε με αυτό τον τρόπο να εκφράσει την εναντίωσή του σε όσα γίνονται στην πατρίδα του και συγκεκριμένα στη μεταχείριση που έχει η φυλή Ορόμο (μέλη της οποίας βασανίζονται και θανατώνονται) στην οποία ανήκει κι ο ίδιος, σχηματίζοντας με τα χέρια του ένα «Χ», που είναι και το σύμβολό της. «Αν πάνω πίσω στην Αιθιοπία, μπορεί να με σκοτώσουν», εμφανίζεται να δήλωσε ο Ολυμπιονίκης σύμφωνα με την «Sydney Morning Herald», προσθέτοντας πως: «Αν δεν με σκοτώσουν, μπορεί να με βάλουν φυλακή. Αν δεν με βάλουν θα με μπλοκάρουν στο αεροδρόμιο. Μπορεί να μετακομίσω σε άλλη χώρα».
Η Σιμόν Μάνιουελ βγήκε από την ολυμπιακή πισίνα του Ρίο και ξέσπασε σε κλάματα. Ίσως όχι μόνο επειδή κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα ελεύθερο. H 20χρονη κολυμβήτρια είναι η πρώτη Αφροαμερικανή που κατακτά την πρώτη θέση σε ατομικό αγώνισμα στους Ολυμπιακούς Αγώνες! Η Μάνιουελ έγραψε ιστορία όχι μόνο με το επίτευγμά της μέσα στην πισίνα, αλλά και με όσα είπε μετά την απονομή στη συνέντευξη Τύπου. Στις δηλώσεις της στάθηκε στη βία εναντίον των μαύρων στις ΗΠΑ. «Το χρυσό μετάλλιο δεν ήταν μόνο για εμένα. Ήταν για τους ανθρώπους που ήρθαν πριν από εμένα και με ενέπνευσαν να μείνω στο άθλημα. Είναι για τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι δεν μπορούν να το κάνουν. Ελπίζω να είμαι μια έμπνευση για τους άλλους να βγουν εκεί έξω και να δοκιμάσουν να κολυμπήσουν. Ίσως να είναι πολύ καλό αυτό» ήταν τα πρώτα λόγια της και συμπλήρωσε: «Έχω επίγνωση τι σημαίνει η νίκη μου για όσα συμβαίνουν αυτά τα χρόνια στις ΗΠΑ. Σημαίνει πολλά, ειδικά με το τι συμβαίνει στον κόσμο σήμερα, ειδικά με ορισμένα από τα θέματα της αστυνομικής βίας. Αυτή η νίκη ελπίζω να φέρει την ελπίδα και την αλλαγή σε μερικά από τα θέματα που βρίσκονται σε εξέλιξη». Η Μάνιουελ μοιράστηκε την την πρώτη θέση με την 16χρονη Καναδή Πένι Ολέκσιακ.
Πολύ κλάμα έριξε στο Ρίο ο Χουάν Μαρτίν Ντελ Πόρτο. Πλάνταξε όταν νίκησε τον Νόβακ Τζόκοβιτς στην πρεμιέρα, όταν απέκλεισε στα ημιτελικά τον Ράφα Ναδάλ, το πήρε κάπως πιο… ψύχραιμα όταν έχασε στον τελικό του ολυμπιακού τουρνουά τένις από τον Άντι Μάρεϊ. Μετά από δύσκολα χρόνια, μετά από χειρουργεία στο χέρι, ο Αργεντινός μπήκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες ως Νο.145 του κόσμου και πετυχαίνοντας… ένα σωρό ηχηρές νίκες, έφτασε στον τελικό της διοργάνωσης και κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο. Μετά τη συγκλονιστική προσπάθειά του «Ντέλπο» περίπου 10.000 άτομα τον υποδέχθηκαν στη γενέτειρά του, το Ταντίλ.
Ο Πιότρ Μαλαχόφσκι κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιοσ τη δισκοβολία. Δεν θα το κρατήσει, όμως. Αποφάσισε να το πουλήσει να δώσει τα χρήματα σε για την θεραπεία του 3χρονου Όλεκ Σιμάνσκι, από την πολωνία, που υποφέρει για σχεδόν δύο χρόνια από ρετινοβλάστωμα, έναν καρκίνο των ματιών που επηρεάζει τα μικρά παιδιά. «Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να σωθούν τα μάτια του Ολεκ στην Πολωνία. Η μόνη πιθανότητα είναι να πάει για θεραπεία στη Νέα Υόρκη», δήλωσε ο Μαλαχόφσκι. «Σας καλώ όλους να συμμετάσχετε στην προσφορά. Αν μπορέσετε να με βοηθήσετε, το ασημένιο μετάλλιο μου μπορεί να είναι πιο πολύτιμο για τον Ολεκ από το χρυσό» συμπλήρωσε ο «ασημένιος» Ολυμπιονίκης με την… χρυσή καρδιά.
Ο Ρενό Λαβιλένι έβαλε τα κλάματα στο βάθρο των νικητών του άλματος επί κοντώ. Ο Γάλλος κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στο αγώνισμα κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο, αλλά οι Βραζιλιάνοι φίλαθλοι δεν του συγχώρησαν τη δήλωση ότι η συμπεριφορά τους κατά την διάρκεια του αγώνα (όπου τον αποδοκίμαζαν έντονα) έμοιαζε με αυτή των Ναζί απέναντι στον Τζέσε Όουενς. Ο Λαβιλένί ζήτησε συγγνώμη, αλλά οι Βραζιλιάνοι δεν άλλαξαν στάση με αποτέλεσμα ο Γάλλος να ξεσπάσει σε λυγμούς την ώρα που ακουγόταν ο εθνικός ύμνος της Βραζιλίας προς τιμήν του νικητή του αγωνίσματος, Τιάγκο Ντα Σίλβα.
Το κλίμα πριν από την αναμέτρηση της Αργεντινής με τη Βραζιλία για το ολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ ανδρών ήταν τεταμένο. Ο Λουίς Σκόλα με ένα μήνυμά του συνόψισε σε μερικές αράδες το πραγματικό νόημα του αθλητισμού και των Ολυμπιακών Αγώνων πέρα από κάθε μίσος και αντιπαλότητα. «Η Νότια Αμερική είναι ένα σπουδαίο μέρος, είναι διασκεδαστικό να βλέπεις σπορ. Ο τρόπος που κάνουμε αθλητισμό είναι διασκεδαστικός. Απλώς περνούμε τα όρια μερικές φορές. Αν μπορούμε να σταματήσουμε ακριβώς πριν τη γραμμή θα είναι το καλύτερο σόου. Θα είναι όμορφο. Σκεφτήκαμε ότι αν κάνουμε τους ανθρώπους να σκεφτούν ότι πρόκειται απλώς για ένα παιχνίδι, υπάρχει οικογένεια και όλο αυτό. Θα είναι πολύ καλύτερο για όλους. Πολλές φορές είμαστε εμείς, οι παίκτες και οι αθλητές που λένε “θα είναι πόλεμος, θα είναι ματς δίχως αύριο, θα είναι μάχη”, όλες αυτές οι λέξεις που χρησιμοποιούμε και δηλώνουμε, μας κάνουν μεγάλο μέρος του προβλήματος σε μερικές περιπτώσεις και δεν θέλουμε να είμαστε μέρος του προβλήματος. Οι αθλητές, αν το αρχίσουμε, έχουμε μια κάτι παραπάνω από μεγάλη ευκαιρία να το αλλάξουμε. Αν συνεχίσουμε να μιλάμε έτσι, σα να είναι μια μάχη, ένας πόλεμος, πιθανότατα θα συνεχίσει να γίνεται. Κανείς δεν πέθανε σήμερα. Κανείς δεν θα πεθάνει στο επόμενο παιχνίδι. Είναι απλώς ένα παιχνίδι».
Πηγή: sdna.gr
