Η εμφάνιση στη Λεωφόρο προϊδέαζε ότι υπάρχει πρόβλημα στην αντιμετώπιση των δύσκολων αγώνων και των απαιτήσεων που δημιουργούνται στην διάρκεια των πλέι οφ.
Μπορεί οι νίκες με τους δύο δικεφάλους να έκρυψαν κάτω από το χαλί το πρόβλημα, αλλά πλέον είναι φανερό ότι με την πίεση να έχει φτάσει στο ζενίθ , αυτή η ομάδα δεν μπορεί να την διαχειριστεί. Για την ακρίβεια δεν γίνεται καμία διαχείριση αγώνων με κάποιο σκοπό. Με τον παο δεν έπρεπε να χαθεί το ματς.
Με το οσφπ ήταν απαραίτητη η νίκη για να υπάρχει μαξιλαράκι ασφαλείας από τον πέμπτο της βαθμολογίας. Δεν έγινε. Αγώνας must win και δεν υπήρξε σοβαρή ευκαιρία. Δεν γίνεται έτσι. Δυστυχώς. Ο οργανισμός ΑΡΗΣ δεν έχει τις δυνάμεις ή και τις δυνατότητες ακόμη, για να ανταπεξέλθει στα πραγματικά δύσκολα.
Οι φίλαθλοι περιμένουν, ειδικά φέτος, μία νίκη που θα δείξει ότι τα πιστεύω τους και οι φιλοδοξίες τους βρίσκουν ανταπόκριση στον ΑΡΗ. Ο ίδιος ο ΑΡΗΣ απογοητεύει μη μπορώντας να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Καμία έκπληξη ότι τη φετινή χρονιά δεν γέμισε το γήπεδο.
Ο κόσμος καταλαβαίνει και δεν παραμυθιάζεται. Όταν η ομάδα θα γίνει αντάξια των προσδοκιών τότε θα υπάρχει και η ανάλογη ανταπόκριση. Είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Μέχρι τότε… υπομονή.
– Στα του παιχνιδιού τίποτα φοβερό και μη αναμενόμενο. Χάθηκε ένα ημίχρονο , στο οποίο ο ΑΡΗΣ προσπαθούσε να βάλει γκολ, κι ένας οσφπ που κρατούσε με ευκολία τη μπάλα αλλά δεν έβρισκε τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να σκοράρει αυτός. Όλη η τακτική του ημιχρόνου ήταν από τη μία η κίνηση του Μαντσίνι στα δεξιά του στόπερ του οσφπ , για να πάρει μπάλα μέσα στην περιοχή, μιας και ο αμυντικός δεν μπορούσε να τον ακολουθήσει, αλλά χωρίς αποτέλεσμα από κει και πέρα.
Από την άλλη ο προπονητής των αντιπάλων επέλεξε να παίζει σε όλο το πλάτος του γηπέδου και δημιουργούνταν οι ευκαιρίες στους πλάγιους μπακ να έχουν τη μπάλα σε ανοιχτό γήπεδο γιατί η άμυνα του ΑΡΗ συνέκλινε προς τη μπάλα και όχι στους παίκτες. Δύο κινήσεις που δεν απέφεραν κέρδος στις δύο ομάδες. Αμυντικά όλοι πρόσεχαν να μην γίνει το λάθος. Και δεν έγινε. Ένας ΑΡΗΣ άχρωμος, άγευστος , άοσμος.
– Στο δεύτερο ημίχρονο κάτι πήγε να αλλάξει με τις συγκλίσεις των δύο πλάγιων του κέντρο προς την περιοχή. Βρήκε χώρο ο Σούντγκρεν με τον Εμπακατά να παίξουν στο διάδρομο της γραμμής, δεν κατάφεραν όμως να δημιουργήσουν καμία επικίνδυνη κατάσταση. Το γκολ ήρθε πάλι από στημένη φάση ενώ αντίστοιχα ο ΑΡΗΣ δεν απείλησε ποτέ με τον ίδιο τρόπο. Πάνω που αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι κάτι άλλαξε σ’ αυτές τις φάσεις , προσγειωθήκαμε ανώμαλα.
– Η ομάδα δεν έχει τη δύναμη να ορίσει τη μοίρα της. Δόθηκαν τόσες ευκαιρίες, μέσα στη χρονιά και στα πλέι οφς, να ξεκαθαρίσει με το στόχο της Ευρώπης. Αποδείχθηκε ότι λείπουν πολλά. Έχασε μέσα από τα χέρια της νίκες που θα άλλαζαν την πορεία της. Έχει χαθεί η πίστη για το κάτι παραπάνω κι αν ακόμα υπάρχουν ελπίδες για την Ευρώπη είναι γιατί η αεκ είναι σε κακό φεγγάρι.
– Πίστευα στη νίκη γιατί όταν περπατάς σε μονόδρομο δεν έχει επιλογές πέρα από το να παλέψεις για να φτάσεις στον προορισμό σου. Περίμενα να δω παίκτες που να ξέρουν τι θα κάνουν, πως θα το κάνουν, πως θα συνεργαστούν μέσα στο γήπεδο. Η ψυχολογία όμως ήταν με τη μεριά των αντιπάλων που ήρθαν να κερδίσουν, επιβάλλοντας από την αρχή τον δικό τους ρυθμό και τα δικά τους θέλω στον αγωνιστικό χώρο. Ο ΑΡΗΣ έχει έλλειμμα προσωπικοτήτων. Μας κέρδισε ο Αβραάμ που φέτος δεν ξέρω αν έπαιξε σε άλλο παιχνίδι 90 λεπτά.
– Η ομάδα μας θέλει αλλαγές μέσα στον αγωνιστικό χώρο Παίκτες σαν τον Ιτούρμπε, τον Εντιαγέ, τον Καμαρά, είναι πολυτέλεια για το επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος. Θα έπρεπε να ποτίσουν με τις παραστάσεις που έχουν, τους υπόλοιπους για καλύτερη λειτουργία μέσα στο γήπεδο. Δεν το πέτυχαν.. Είμαστε στο ίδιο έργο θεατές με το ίδιο αποτέλεσμα.
-Η τύχη του ΑΡΗ είναι πλέον στα χέρια άλλων. Η εικόνα της ομάδας δεν δίνει την εντύπωση ότι θα καταφέρει τρεις νίκες για να εξασφαλίσει τον στόχο της. Ελπίζω μόνο στον εγωισμό των παικτών να θέλουν να αποδείξουν ότι αξίζουν περισσότερα απ’ όσα μας έδειξαν. Κι αυτό με επιφύλαξη….
