Κυριακή του Θωμά, λέει, σήμερα. Και την είπαν έτσι, για να δείξουν τον… άπιστο! Οι πιστοί, τάχαμου. Αυτόν που ομολόγησε, “Ο Κύριός μου και ο Θεός μου” και που, δια λογχήσεως, στην Ινδία, μαρτύρησε. Γι’ αυτό και η μνήμη του Αγίου τιμάται στις 6 Οκτωβρίου, αλλά εδώ μιλάμε για την ανάγκη των πολλών να δείξουν τον έναν!
Δεν είναι τυχαίο που αποκαλούνται πιστοί οι οπαδοί, ούτε και ναός το γήπεδο. Άσχετα με τα “πιστεύω” ή όχι του καθένα και της καθεμιάς, παίρνω αφορμή από την μέρα, την ντύνω με τα κιτρινόμαυρα του Άρη και αποκαλύπτω όσα δεν “ακούμε” σωστά …
Ο κοκκαλιάρης!
Η ποδοσφαιρική ομάδα έφερε Χ στο Περιστέρι. Έχει 3 νίκες και 1 ισοπαλία στο μίνι πρωτάθλημα των… διαιρέσεων, το οποίο αποφάσισαν να κάνουν ενδιαφέρον, αλλοιώνοντας τις συνθήκες και τους βαθμούς, κατά του Άρη. Γνωστά αυτά. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα είχε τελειώσει η υπόθεση πάτωμα, όπου πάτωμα είναι η 5η θέση, από την περασμένη αγωνιστική. Όμως, τα δεδομένα είναι αυτά. Είσαι υποχρεωμένος να παλέψεις με το παράλογο.
Αν κάτι ήταν σίγουρο, αυτό ήταν η νίκη της Τρίπολης μέσα στην Κρήτη και δέχτηκα το δώρο, μιλώντας ως παίχτης ενός άλλου ναού. Αυτού του τζόγου. Από κει και πέρα, αυτό που μας καίει, πάντα, είναι η δικιά μας εμφάνιση, η αγωνιστική συμπεριφορά της ομάδας μας. Μια μέτρια εμφάνιση στο μεγαλύτερο διάστημα του παιχνιδιού, αρκετά κακή σε κάποια σημεία του. Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο.
Με διάφορα κορυφαίος ο Κουέστα, υποφερτοί οι Μορόν, Μάγιο, Μεντίλ, Σαβέριο, Μόντσου, Μπράμπετς. Σχεδόν αόρατος ο Σπίκιτς, που χάνει τις ευκαιρίες, κομβική η κακή εμφάνιση του Σιφουέντες, ο Ζαμόρα… ας μην πω καλύτερα και γίνω εμμονικός με το παιδί.
Μέσες άκρες, αυτή ήταν η εικόνα. Μένουν δύο παιχνίδια, αρχής γενομένης από το εκτός έδρας στην Κρήτη, με τελευταίο εντός έδρας με τον Αστέρα της Τρίπολης. Με νίκη στο Ηράκλειο τελειώνεις οριστικά το έργο. Αν στραβώσει το ματς, μοιραία πάμε στο φινάλε. Ιδανικό σενάριο το να μην χρειαστεί κάτι τέτοιο, αλλά απαιτείται μέγιστη επαγρύπνηση, αγωνιστικότητα και… εξυπνάδα. Καπατσοσύνη.
Η διαχείριση των συνθηκών είναι ένα διαχρονικό πρόβλημα του Συλλόγου, είναι η αλήθεια, αλλά εδώ ο λόγος γίνεται για μία συμπεριφορά σωστή, εδώ και αρκετό καιρό. Συνεχείς νίκες, λίγες μη ήττες, άρα η εικόνα που σχηματίζεται θολώνει λόγω των παρεμβάσεων άλλων παραγόντων, άσχετων με τα καθαρά ποδοσφαιρικά. Αυτών που προαναφέρθηκαν και αφορούν στην διαίρεση των κερδισμένων, στο γήπεδο, βαθμών. Μαζί με αυτά, τα πουλιά όπως το χτεσινό έρχονται και δένουν το γλυκό.
Όλα τα παραπάνω, σε ένα πρωτάθλημα που πολλοί, παλιότεροι, γνωρίζουν και ως “αυτό του Θωμά”! Να τος πάλι μπροστά μας και μάλιστα στην μέρα του, στην δικιά του Κυριακή! Είναι γεννημένος για αυτή την μέρα ο Θωμάς. Ειδικά ο κοκκαλιάρης!
Με το κλειστό του μπάσκετ που παίζαμε, συντονίστηκε στο δεύτερο ημίχρονο η τηλεόρασή μου. Το μυαλό μου, βέβαια, πρόλαβε να αποσυντονιστεί! Αν και είχα χάσει την… ευκαιρία να δω τον Άρη να σπαταλάει προβάδισμα 16 πόντων και πρόλαβα το ματς να παίζει στο όριο. Άρχισε να αφηγείται ο σπίκερ το τι προηγήθηκε, αλλά εγώ έβλεπα το τι συνέβαινε.
O χορός των δαιμόνων
Ο μπασκετικός Άρης μιμούνταν το ρεμπέτικο του Φέρρη! Όταν το είδα, λίγα χρόνια πίσω, έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Μια συνειδητοποίηση με έκανε να νοιώσω ηττημένος, χαζός, καθώς επί δεκαετίες δεν άκουγα το αυτονόητο, αλλά φαντασιωνόμουν.
Ο στίχος δεν μιλούσε για κανέναν Ροβιόλη, αλλά έλεγε “με βιολί, σαντουροβιόλι, θα χορέψουν και οι διαβόλοι”!
Έλα απόψε στου Θωμά, το πασίγνωστο άσμα!
Κλείνει η μουσική παρένθεση, αν και όλα είναι ζήτημα αρμονίας, ισορροπίας, μελωδίας. Στα παρκέ, πλην μιας χρονιάς φωτοβολίδας, της περσινής, ο Άρης είναι μια ορχήστρα ξεκούρδιστη, φάλτσα. Βιολί και σαντούρι, το σαντουροβιόλι που είπαμε, αν κουμπώσουν δίνουν όμορφα συναισθήματα, αλλά εδώ μιλάμε για μια νοοτροπία, μια συμπεριφορά, μια κουλτούρα κυριολεκτικά για τα πανηγύρια. Πλήρης παράδοση, λες και απέναντι ήταν οι Γουόριορς, άλλος ένας διασυρμός. Κανένας σεβασμός σε όσους αγαπάνε, στήριξαν και στηρίζουν τα κιτρινόμαυρα του Αυτοκράτορα.
Και ξέρεις, όλα συμβαίνουν. Παιχνίδια ανατρέπονται, διάφορες χάνονται, καλύπτονται, όμως είναι εξοργηστικό το να βλέπεις την πλήρη παραίτηση, τον ωχαδερφισμό, το τουρλουμπούκι, τον περιφερόμενο θίασο. Αυτό δεν καταπίνεται εύκολα.
Αντί επιλόγου
Σε έναν κόσμο υποκριτών, ντεμέκ πιστών, κάθομαι δίπλα στον Θωμά της Κυριακής. Του κάνω παρέα, του άπιστου αλλά πιο πιστού από πολλούς. Δεν θέλω να βάλω το δάχτυλο στις πληγές για να πιστέψω. Δεν μπορώ, όμως και να μου το κουνάνε αυτοί που έπρεπε να απολογούνται και να τρέχουν, ήδη, για να βρει το τμήμα – ναυαρχίδα λύσεις κι εμείς λίγη γαλήνη.
Κυριακή του Θωμά
27 Νοεμβρίου 2025
“ο Χιούι”
