Ο άλλοτε τεχνικός του Άρη, Λευτέρης Σούμποτιτς παραχώρησε συνέντευξη στα ερτζιανά της Θεσσαλονίκης κι αναφέρθηκε σε όλους και σε όλα με αφορμή βέβαια την επέτειο της κατάκτησης του Κυπέλλου Κόρατς στη Προύσα κόντρα στη Τοφάς το 1977 (3 Απριλίου).
Αναλυτικά τα όσα είπε στον ARENA FM:
«Πως μπορείς να ξεχάσεις μία τέτοια επιτυχία; Ακόμη και Ευρωλίγκα να κερδίσω το τρόπαιο με τον Άρη θα είναι πάντα στη καρδιά μου γιατί ήταν το πρώτο στην καριέρα μου ως προπονητής.
Σίγουρα ήταν δύσκολο αλλά στον αθλητισμό έχουμε δει πολλά να συμβαίνουν. Εγώ μάθω 40 χρόνια ως αθλητής πως μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή δεν πρέπει να τα βάζεις κάτω. Έτσι έγινε και τότε. Είχα πει πριν φύγουμε για την Προύσα πως υπάρχει ακόμη ένα ημίχρονο και τα καταφέραμε. Πιστεύω πως ήταν ένας άθλος από όλους μας (παίκτες, προπονητικό επιτελείο, 15 φίλαθλοι που μας ακολούθησαν σε ένα δύσκολο ταξίδι) αλλά και μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των ελληνικών ομάδων».
Εκείνη την περίοδο οι σχέσεις Ελλάδα-Τουρκία δεν ήταν στα καλύτερά τους, κάτι που έκανε ακόμη πιο δύσκολο το έργο μας. Αυτή τη στιγμή τα πράγματα έχουν αλλάξει και είναι όπως πρέπει να είναι κανονικά», ανέφερε στην αρχική του τοποθέτηση.
Για τον Ζαφείρη Σαμολαδά, είπε: «Ήταν πολύ σημαντική η συμβολή του στην ομάδα. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος έδωσε ότι είχε και δεν είχε για τον Άρη. Θυμάμαι κι όλας εκείνη την περίοδο δεν μπορούσε να έρθει μαζί μας επειδή είχε κάνει μία μικρό επέμβαση στην καρδιά. Η αλήθεια είναι πολλές φορές ξεχνάμε ορισμένες ανθρώπους όπως αυτόν αλλά είναι βέβαιο πως θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία του Άρη.
Για την είσοδο του Νίκου Γκάλη στο Hall Of Fame, τόνισε: «Επιτέλους. Μεγάλη διάκριση για τον Νικ που το δικαιούται χωρίς καμία αμφιβολία. Πολλές φορές σκέφτομαι μάλιστα αν υπήρχαν τα social media την εποχή που παίξαμε τι θα είχε γραφτεί για αυτόν τον παίκτη, όπως και για τους Γιαννάκη-Φασούλα. Όλοι εμείς που παίξαμε μαζί με τον Γκάλη ξέρουμε πόσο σπουδαίος παίκτης ήταν. Πιστεύω πως η συγκεκριμένη διάκριση άργησε λίγο αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Ο Νίκος πρέπει να αισθάνεται πολύ περήφανος. Πολλοί ειναι αυτοί που έχουν κερδίσει τίτλους αλλά να σε αναγνωρίζει όλος ο κόσμος είναι σπουδαίο επίτευγμα. Παράλληλα, ο Νικ εκτός από σπουδαίος αθλητής ήταν και ο ολοκληρωμένος άνθρωπος αφού ποτέ δεν έβαζε το εγώ πάνω από την ομάδα.
Τι σημαίνει για έναν αθλητη να μπαίνει στο Hall Of Fame; «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη διάκριση που θα μπορεί να έχει ο κάθε αθλητής. Στο Hall Of Fame μπαίνεις και δεν βγαίνεις ποτέ. Έχω πάει αρκετές φορές κι έχω δει πολύ σπουδαίους παίκτες. Σε αναγνωρίζει ολόκληρος ο κόσμος.
Πως γίνεται o Νίκος Γκάλης να μην έχει μία θέση στο Ελληνικό μπάσκετ; «Δεν είμαι αρμόδιος να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση αλλά θα πω το εξής. Πριν την χρονιά που πήγα στον Άρη έφυγαν οι Ιωαννίδης, Γκάλης και Γιαννάκης. Και ρώτησα έναν άνθρωπο γι αυτό, πως γίνεται δηλαδή την μια στιγμή να είσαι κορυφαίος και την άλλη να μην ασχολείται κανείς μαζί σου. Και μου απάντησε χαρακτηριστικά: Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Μου έχει μείνει αυτό το πράγμα. Δυστυχώς όταν είσαι κορυφαίος σε αποθεώνουν όλοι αλλά στη συνέχεια σε αφήνουν στη άκρη, Φοβούνται ότι θα τους πάρεις τη θέση ή τη Δόξα και δεν σε θέλουν κοντά. Είναι βέβαιο πάντως πως ο Γκάλης αλλά και οι υπόλοιποι της λαμπρής γεννιάς του θα έπρεπε να είχαν μία θέση στην ομοσπονδία.
Αν έχεις αφήσεις κάτι στον Άρη κι επιστρέψεις στον πάγκο; «Το έχω πει αρκετές φορές. Εφόσον η ομάδα έχει προπονητή είναι πολύ δυσάρεστο να μιλάς γι αυτό το πράγμα. Εγώ έχω δηλώσει Αρειανός κι έχω κατακτήσει 11 τίτλους σε 7 χρόνια. Από την στιγμή που η ομάδα έχει προπονητή δεν μπορώ να εκφράσω την γνώμη μου. Αν κάποια στιγμή έρθει η ευκαιρία μπορεί να τελειώσω την καριέρα μου εκεί. Πιστεύω ένας προπονητής έχει ημερομηνία λήξης. Έχω ακόμη τέσσερα-πέντε χρόνια οπότε θα δούμε.
