Επί του πιεστηρίου, το Σάββατο έπεσα για ύπνο μεσημεράκι και ξύπνησα στα τελειώματα της τρίτης περιόδου στο κλειστό των Λιοσίων. Κοιμήθηκα κατάκοπος, λες και ήμουν ο Τζούρασεκ και έγραφα χιλιόμετρα από Τετάρτη σε Κυριακή ή ο Σανόγκο που δεν καταλαβαίνεις πότε βρίσκεται από ριμπάουντ σε τρίποντο!
Βλέπω είμαστε στο +7, το ματς τουμπάρει, ξαναγυρνάει υπέρ μας, παίζει οριακά στο σκοινί, σαν ακροβάτης. Αυτό, μας αντέχει!
“Άλλο ένα Άρης απόγευμα”, σκέφτομαι καθώς ετοιμάζω ελληνικό καφέ!
Ρεβάνσ…ισμοί
Αν κάτι είχε την πρώτιστη σημασία στην αγωνιστική συμπεριφορά των ομάδων μας, σε Παλέ και Χαριλάου, στην σάλα “Νίκος Γκάλης” και στο χορτάρι του “Κλεάνθης Βικελίδης”, αυτό ήταν τα κλειστά αυτιά. Η επικέντρωση στον στόχο, παρά τις λογικές δυσκολίες και εμπόδια που θα προέκυπταν και η “never give up” νοοτροπία έκαναν παράλληλα την εμφάνισή τους στα γκρουπ παιχτών και προπονητών, σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ.
Κάπως έτσι, τα δύο απ’ τα πολλά αδέρφια της οικογένειας που βρίσκονται κάτω απ’ τα κιτρινόμαυρα χρώματα του Άρη, έδειξαν τον δρόμο. Επίκαιρη η κουβέντα, των πολλών, πονηρών, βάζοντας μπροστά τα παιδιά. Ο σκληρός πυρήνας της κιτρινόμαυρης φαμίλιας έδωσε απαντήσεις και κατευθύνσεις. Θύμισαν τις οικογενειακές αξίες, παραμερίζοντας τους καυγάδες στα τραπέζια, έθεσαν εκ νέου τον άγραφο κανόνα, αυτόν που λέει πως η επιτυχία του ενός εμπνέει τον άλλο, πως η χαρά, το πάθος και η επίτευξη του στόχου της ποδοσφαιρικής ομάδας γίνεται αφορμή για πείσμα, για να κατορθωθεί το ίδιο και στο μπάσκετ. Και αν μέχρι την Τετάρτη το βράδυ, το δεύτερο μας είχε μάθει σε νίκες, σε σημαντικά ματς, στις εκπνοές των αγώνων, στο ποδόσφαιρο αυτό αποτελούσε εξαίρεση.
Παράλληλα, θέλω να πιστεύω πως οι “εγώ στηρίζω το μπάσκετ μόνο” ή “δεν θα με δούνε στο Αλεξάνδρειο, αλλά μόνο στην μπάλα” απόψεις, πείσματα επικίνδυνα και διχαστικά, έκαναν στην άκρη. Τουλάχιστον από την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου. Μία ρεβάνς, επιτυχημένη, που έδειξε να σβήνει τις τάσεις ραβανσ…ισμών που κάποιοι καλλιέργησαν και καλλιεργούν, εσκεμμένα ή μη, σε βάρος αυτού που (διατείνονται πως) αγαπάνε.
Της κερκίδας τα παιδιά
Κυκλοφόρησαν και κυκλοφορούν πολλά βίντεο, ερασιτεχνικά ή από παιδιά που επιμελούνται την επικοινωνία της κερκίδας, όπως των επισήμων λογαριασμών Π.Α.Ε. και Κ.Α.Ε., του/ων συνδέσμου/ων ή του AMF, τα οποία προκαλούν έντονα συναισθήματα. Συναισθήματα τα οποία έγιναν γενεσιουργός δύναμη, φωνή και σύνθημα, φλόγα και μετάδοσή της, με αποτέλεσμα να μπει το καλάθι/follow/κάρφωμα του Γκάλινατ. Γράφω βραδάκι Σάββατο. Είδα το δεύτερο βίντεο του Aris Media Factory. Στο 19′ σταμάτησα. Με πήραν τα κλάματα. Νικόλας με τον πατέρα του, τρένο για να μυηθεί, ένα παλικάρι να λέει πως “αφού δεν μπορούμε να είμαστε εκεί, θα είμαστε εδώ και θα στέλνουμε ενέργεια στην μπάλα”. Λύγισα. Όχι οι αντοχές κι ας έχουν γίνει, από χρόνια, κλωστές. Συγκινήθηκα βαθιά. Κιτρινόμαυρα.
Ο δρόμος απ’ το κόψιμο του Φαμπιάνο πριν η μπάλα φτάσει στο αντίπαλο φορ στην μικρή περιοχή, τα εύστοχα χτυπήματα πέναλτι και τις αποκρούσεις του Χούλιαν Κουέστα ως τα τρίποντα του Τολιόπουλου,, του Μποχωρίδη και τα καρφώματα του Μπάνκστον, έδειξε πως, απέχει λίγο. Συγκοινωνούντα δοχεία, που ενώνονται μέσω μίας ενέργειας η οποία μεταδίδεται, κατά το σύνθημα, απ’ της κερκίδας τα παιδιά. Την ελπίδα σου, ρε Άρη! Ένας συντονισμός, τα αποτελέσματα του οποίου καταγράφηκαν σε κάμερες, αποτυπώθηκαν σε πρόσωπα, άλλος έπιανε το κεφάλι, μία έκρυβε το πρόσωπο, παραπέρα ένας ακόμα αδερφός σταυροκοπιόταν. Το λίγο του καθένα, το πολύ των όλων. Σωστά έβαλαν την ίδια, περίπου, ώρα τα δύο παιχνίδια. Έπρεπε να συμβεί όλο αυτό. Να αποτελέσει την νέα μαγιά.
Θεωρία σχετικότητας
Συνήθως, φαντάζουν σχήματα λόγου εκφράσεις όπως “είμαστε μια οικογένεια”, “θέλουμε τον κόσμο και την δύναμή του δίπλα μας”, αλλά έρχονται στιγμές όπως αυτές που βιώσαμε στις 17 Ιανουαρίου που δείχνουν πως ο λόγος αποκτά σάρκα και οστά. Για κάποιες στιγμές, αναρωτιέται κάποιος για την μεταφυσική εφαρμογή των πραγμάτων που βιώνει. Και αν οι “αδρεναλίνη junkies”, όπως εύστοχα περιγράφεται στο μοναδικής ποιότητας και αυτοκριτικής βίντεο του Aris Media Factory, δικαιούνται τις στιγμές στις οπαδικές ζωές τους, αυτές που θα τους ενισχύουν την πίστη πως δεν στηρίζουν κάτι μάταιο, αλλά μία ουτοπία η οποία μπορεί να ενσαρκωθεί, εδώ προκύπτει η ευκαιρία για να αναπτερωθεί ηθικό, να σηκωθείς ενώ ήσουν πεσμένος, να πιστέψεις ξανά πως η ρόδα γυρνάει…
Ναι, ξέρω. Πολλές φορές το γράφω, για να μου το υπενθυμίζω, μάλιστα. Συνέχεια στην συνέπεια. Επαναφέρω την ρήση του προπονητή του ανιψιού και των πιτσιρικάδων στην ομάδα μπάσκετ που παίζει. “Ο αθλητής θυμάται, ο πρωταθλητής ξεχνάει”! Αυτό, μάλιστα, τους ανέφερε πως πρέπει να ισχύει στον ίδιο τον αγώνα, από την μία φάση στην άλλη. Έτσι δομούνται οι χαρακτήρες. Έτσι χτίζονται οι προσωπικότητες.
Την Τετάρτη το βράδυ, κατά την διάρκεια του ποδοσφαιρικού αγώνα, ρεβάνς, του Άρη με την Α.Ε.Κ. , ο Αρειανός ή το Αρειανάκι, από την Λαπωνία και τον Καναδά, ως το Κονγκό, την Γερμανία, την Σουηδία και την Αγγλία, από το Σουφλί και την Χελιδόνα, μέχρι την Γαύδο, απ’ την Ρόδο και την Κω ως τα Γιάννενα και την Ηγουμενίτσα, απ’ την Πάτρα και την Σπάρτη ως την Λήμνο και την Χίο, απ’ το σαλόνι του σπιτιού του ως την καφετέρια έδωσαν κι από κάτι. Λίγο ή πολύ. Και πήραν. Κάτι. Λίγο, σε σχέση με αυτό που θα κάνει το χαμόγελο να μην φύγει. Πίστεψαν, όμως. Ξανά. Μετά από συννεφιά ενάμιση χρόνου, η ίδια αντίπαλος, με άλλον τρόπο, ψυχοφθόρο φυσικά ξανά, ήταν ο κοινός παρονομαστής. Η ζωή συνεχίζει να δίνει ευκαιρίες. Το πώς θα τις (μετα)χειριστείς είναι η λεπτομέρεια.
Απ’ τον Ματέο στον Βερστράτε, απ’ την Αργεντινή ως το Βέλγιο, απ’ το Μεξικό στην Ελλάδα, απ’ την “1” στην “3”. Όλα είναι σχετικά. Τόσο μακριά και τόσο κοντά.
Αντί επιλόγου
Δεν ξέρω αν πρέπει οι (ανίκανοι) αποφασίζοντες, που συνεχίζουν να (κατά)πολεμούν την βία πρέπει να ανοίξουν τις κερκίδες ή όχι, τελικά. Στο φινάλε, με άδειες η ομάδα βρίσκει τον τρόπο!
Γούρια; Πλάκα κάνω, φυσικά. Δεν υπάρχουν γούρια. Υπάρχει δουλειά. Συνεχής. Στόχευση, ανάλυση, δημιουργία της ευκαιρίας. Αυτή δεν προκύπτει. Χτίζεται. Όπως χτίζεται και η φανέλα, το μέταλλο, μέσα απ’ την πορεία στο πρωτάθλημα. Αξίωμα. Το κύπελλο, οι προκρίσεις είναι άλλο πράγμα. Η καλή βραδιά, η στιγμή.
Την Κυριακή το βράδυ ο Άρης έχει άλλη μία ευκαιρία μπροστά του, για να δημιουργήσει συνθήκες περαιτέρω ανταγωνισμού. Πρώτα με τον ίδιο του τον εαυτό. Μετά, με τον προσεχή αντίπαλο, τον Ολυμπιακό των εκατομμυρίων, της έπαρσης, του θυμού και της κάθε αντιποδοσφαιρικής απόφασης, του… Κούγια! Οι “φύγε εσύ, έλα εσύ” ερυθρόλευκοι θα έρθουν για να σώσουν πιθανότητες και αξιοπρέπεια, εν μέσω παγωνιάς και πιθανής χιονόπτωσης που ξεκίνησε και στην πόλη. Είναι το φαβορί της αναμέτρησης κι εμείς το αουτσάιντερ, στα δικά μου μάτια. Κανένα πρόβλημα. Φαντάζει ιδανική ευκαιρία για αναρρίχηση, βήμα βήμα κι άλλο, στην βαθμολογία. Εξάλλου, πέντε πόντοι μας χωρίζουν. Αν γίνουν δύο, αργά το βράδυ της Κυριακής, θα μπούνε κι άλλα δεδομένα στην κουβέντα μας. Μακάρι, λέω εγώ.
ΥΓ 1 Όταν κανείς unfair απέναντι στην ίδια την ομάδα σου, στοχοποιώντας παίχτη πριν από σημαντικό παιχνίδι, οφείλεις να τιμήσεις τα παντελόνια που φοράς, ζητώντας συγνώμη, ειδικά μετά από τέτοια εμφάνιση. Θα έλεγα και για τον προπονητή, όπως και για τον τερματοφύλακα. Καθόλου αμελητέες λεπτομέρειες, στην εποχή του “εγώ”. Στο φινάλε, οι ίδιοι ξέρουν τι θα άκουγαν αν ήταν άλλη η κατάληξη.
ΥΓ 2 Πιθανολόγησα τον ρόλο του φαβορί της αντιπάλου και η ανωτερώτητά της στο πρώτο ημίχρονο, ειδικά, έκρινε εύστοχη την παρατήρηση. Βέβαια, πρέπει να είσαι (παντοιοτρόπως) ανόητος για να χαρακτηρίζεις άδικο τον αποκλεισμό της ομάδας σου και να επικαλείσαι τον διαιτητή, επιχειρώντας να μας βγάλεις τυφλούς. Μία κάκιστη, θα πω, διαιτητική τριάδα. Ας είναι. Αυτός είσαι. Ευτυχώς ο προϊστάμενος της αθλητικής ιστοσελίδας που, από τύχη, σπόντα και βίσμα (προσπαθείς να) αρθρογραφείς και ο προπονητής σου είναι άλλος.
ΥΓ 3 Βήμα βήμα. Ένα μόνο, κάθε φορά. Η ομάδα προκρίθηκε στους προημιτελικούς, στους 8. Ως εκεί. Λεπτομέρειες για τον θεσμό αυτόν, πρώτα ο Θεός, μεσοβδόμαδα. Ως τότε, για να μην πάθουμε καμιά σαλμονέλα, λίγο θαλασσινό ιώδιο την Κυριακή το βραδάκι!
Ελαφρύ το χώμα τεράστιε Κώστα Παπαϊωάννου. Καλό παράδεισο. Να αναπαυτείς εν ειρήνη, δίπλα σε τόσους ακόμα, στρατιώτη του Άρη!
18 Ιανουαρίου 1915 – 18 Ιανουαρίου 1984
“Δηλητήριο στην φλέβα” ακόμα ο Άρης για εμάς, σπουδαίε Βασίλη Τσιτσάνη!
Κυριακή, 21 Ιανουαρίου 2024
“ο Χιούι”
