“Ένας, απ’ τους πιο αρσενικούς και ντόμπρους χαρακτήρες, που’ χουν πέρασαν, ποτέ, απ’ τον Άρη, είναι ο Γιώργος ο Σιγάλας”. Mε αυτά τα λόγια ξεκινάει η αποκαλυπτική συνέντευξη του διεθνή καλαθοσφαιριστή στην εφημερίδα του Super 3, τον Super Aris…
H συνέχεια είναι άκρως ενδιαφέρουσα:
“Μπορεί, να μην προέρχεται απ’ την οικογένεια του Συλλόγου, αλλά, τίμησε τη φανέλα του, όσο λίγοι (…και πολλοί περισσότερο από πολλούς …Αρειανάρες) και δικαίως αγαπήθηκε απ’ τον κόσμο της ομάδας μας. Ένας χαρακτήρας και μια προσωπικότητα που δε κρύφτηκε, ποτέ, πίσω απ’ το δάχτυλο του, λέγοντας, στα ίσια αυτό που πιστεύει. Αυτό έκανε και μ’ εμάς, όταν, συναντώντας τον, πρόσφατα, ζητήσαμε να μας πει την άποψη του για το φετινό ΆΡΗ, επιχειρώντας, παράλληλα, κι ένα φλας μπακ της κιτρινόμαυρης καριέρας του.
Παρακολουθείς τα δρώμενα και τις εξελίξεις που συμβαίνουν, αυτό το διάστημα, στον ΆΡΗ;
«Σαφώς και τις παρακολουθώ, όπως, άλλωστε κι όλων των υπολοίπων ομάδων του πρωταθλήματος. Δεν έχω πάψει ποτέ από το χώρο… Απ’ ότι βλέπω κι απ’ ότι μαθαίνω, πέραν των γνωστών προβλημάτων που υφίστανται, με την ενημερότητα και την απαγόρευση των μεταγραφών, φαίνεται, τα πράγματα, να ‘χουν μπει, πλέον, σε μια τάξη και σε μια σειρά. Ή, τουλάχιστον, δεν βγαίνουν προς τα έξω, είτε οικονομικά, είτε άλλου είδους προβλήματα…»
Η άποψη σου για το φετινό ΆΡΗ, ποια είναι, λοιπόν;
«Θεωρώ, ότι το αρχικό πλάνο, ο αρχικός σχεδιασμός, ήταν, τελείως, διαφορετικός, μ’ αυτόν που ακολουθήθηκε στη συνέχεια. Ένα λάθος, οι επιπτώσεις, του οποίου, φαίνονται ακόμη και σήμερα. Είναι γνωστό, ότι το καλοκαίρι, δε δόθηκε μεγάλη βάση και μεγάλη βαρύτητα στους Έλληνες παίκτες. Τόσο ο Βεργίνης, όσο και ο Πελεκάνος, οι οποίοι, σίγουρα, είναι παιδιά που μπορούν να βοηθήσουν, ήρθαν κι ενσωματώθηκαν αργά και μόνο όταν είχε, ήδη, φτάσει η κατάσταση στο απροχώρητο. Δε ξέρω, ίσως να ‘ταν η φιλοσοφία του, τότε, προπονητή και της διοίκησης, αυτή, αλλά, σίγουρα, ήταν κάτι που στοίχησε, αφού τ’ αποτελέσματα που έφερε η ομάδα, σε καμιά περίπτωση, δεν ήταν αυτά που έπρεπε κι αυτά που περίμενε ο κόσμος της.»
Οι αλλαγές που έγιναν βοήθησαν;
«Πιστεύω, ότι, πλέον, ο ΆΡΗΣ διαθέτει ένα υλικό που, αν ευνοηθεί κι απ’ ορισμένες καταστάσεις και συγκυρίες, μπορεί να πάει πολύ καλύτερα στο πρωτάθλημα, κι όχι, φυσικά, να βρίσκεται στις θέσεις που ‘ναι σήμερα. Έχει ένα προπονητή που ξέρει το άθλημα κι ασφαλώς το πλεονέκτημα ενός κόσμου, που είναι, πάντα, δίπλα του.»
Χρειάζεται πίστωση χρόνου, αυτή η ομάδα;
«Δε ξέρω αν, η συγκεκριμένη, φράση ταιριάζει, στη περίπτωση του φετινού ΆΡΗ. Πίστωση χρόνου, δίνεται, σε μια ομάδα, όταν αυτή έχει στόχους κι εγώ, ειλικρινά, δε ξέρω, ποιους, μπορεί, να ‘χει ο φετινός ΆΡΗΣ και που, πραγματικά, θέλει να τον βγάλει η χρονιά. Θέλει να τερματίσει ψηλά, θέλει να βγάλει, φέτος, 3-4 παίκτες, βάζοντας τις βάσεις για τη δημιουργία μιας νέας ομάδας, θέλει να σωθεί, τι…; Προσωπικά, κάπου, έχω μπερδευτεί … Οι στόχοι που θα τεθούν, πρέπει να’ ναι συγκεκριμένοι, κι όχι, απλά, για να υπάρχει ο ΆΡΗΣ στο πρωτάθλημα. Είναι κρίμα να πάει, έτσι, χαμένη, ολόκληρη χρονιά…»
Πιστεύεις ότι, κάπου, στο πίσω μέρος του μυαλού μας, πρέπει να ‘χουμε και το νου μας, μην τυχόν κι εμπλακούμε σε, τυχόν, περιπέτειες;
«Δε, νομίζω, καθώς, έχουν μείνει, ήδη, μια-δυο ομάδες, αρκετά, πίσω αλλά, δεν παύουν τα πάντα να ‘ναι πολύ ρευστά, είτε προς τα κάτω, είτε προς τα πάνω, οπότε κι επιβάλλεται, ο ΆΡΗΣ, να βρίσκεται, πάντοτε, σ’ εγρήγορση…
Βλέπουμε, φέτος, να υπάρχει ένας τρομερός ανταγωνισμός, απ’ τη τρίτη θέση και κάτω και δε πρέπει ,επ’ ουδενί, ο ΆΡΗΣ, ν’ αφήσει να τον προσπεράσουν οι εξελίξεις. Είναι τόσο ρευστά τα πράγματα, φέτος, που, τα πάντα, μεταβάλλονται από στιγμή σε στιγμή κι οποιαδήποτε, ευκαιρία, μπορεί να παρουσιαστεί, δε πρέπει να πάει χαμένη…»
Με το πάθος και τη θέρμη με την οποία μιλάς, νομίζουμε, ότι δεν έπαψες ποτέ να αισθάνεσαι και να ‘χεις τον ΆΡΗ στη καρδιά σου.
«Νομίζω ότι, αυτό, πλέον, είναι κάτι γνωστό. Όλοι, το ξέρουν κι εγώ, δεν το αρνήθηκα ποτέ. Μπορεί να γεννήθηκα και να μεγάλωσα στον Ολυμπιακό, αλλά, συνέβησαν τόσα, πολλά, πράγματα, τόσες, πολλές συγκυρίες και τυχαία γεγονότα, που θα χαρακτήριζα αυτό το δέσιμο, με τον ΆΡΗ, σαν φυσικό επακόλουθο. Σα πεπρωμένο της μοίρας…
Ακόμα κι ως παίκτης του Ολυμπιακού, όταν ήμουν, έτυχε να κάνω παρέα με Αρειανούς, ενώ, μην ξεχνάμε, ότι τη μεγάλη ομάδα του Ολυμπιακού, της οποίας, ήμουν μέλος, Αρειανοί τη δημιούργησαν. Όλη αυτή η «προϊστορία» μου, με τον Σύλλογο, σε συνδυασμό, φυσικά, με όλα αυτά που έζησα, τα τέσσερα, δύσκολα, μεν, αλλά, πολύ καλά χρόνια, που πέρασα στον ΆΡΗ, ήταν, λογικό, να με «δέσουν» με την ομάδα και τον κόσμο της.»
Ξέρεις, όμως, ότι κι ο κόσμος του ΆΡΗ, σ’ έχει πάντα, μέσα, στη καρδιά του.
«Με τους οπαδούς του ΆΡΗ, υπήρξε, απ’ την αρχή, μια εκπληκτική σχέση, που πήγαζε απ’ την αμοιβαία εκτίμηση κι εμπιστοσύνη, που υπήρχε, ανάμεσα μας. Ο κόσμος, κατάλαβε, ότι στάθηκα, απόλυτα, τίμιος ,απέναντι, σ’ αυτόν και την ομάδα, απ’ τη πρώτη ως και τη τελευταία στιγμή της παρουσίας μου σ’ αυτήν. Είδε, ότι δεν ήρθε ο… Πειραιώτης, για να κάνει αγγαρεία ή να κοροϊδέψει, αλλά, για να δώσει και τη ψυχή του στην ομάδα…»
Σε πλήγωσε που δε μπόρεσες να πανηγυρίσεις έναν τίτλο;
«Στο Σαρλερουά, έζησα με τον ΆΡΗ, τον τελευταίο τελικό της καριέρας μου, τη τελευταία μου ευκαιρία, για έναν, ακόμη, Ευρωπαϊκό τίτλο.
Αναμφίβολα, η απώλεια αυτού του κυπέλλου, ήταν ένα γεγονός, το οποίο, με πλήγωσε. Δυστυχώς, ή ευτυχώς, το μπάσκετ, ο αθλητισμός κι η ζωή, γενικότερα, έτσι είναι…
Δεν ήμασταν αυτοί που έπρεπε, εκείνη την ημέρα, υστέρησαν, κάποια απ’ τα βασικά ατού της ομάδας μας και μοιραία, έτσι, ήρθε αυτή η ήττα.
Ανεξαρτήτως, πάντως, της όποιας, κατάληξης, πραγματικά, αισθάνομαι, τρομερά υπερήφανος, που τελείωσα τη καριέρα μου, μ’ αυτή την ομάδα και μ’ ένα τελικό Ευρώπης.
Όπως, επίσης, αισθάνομαι και το ίδιο, φοβερά, υπερήφανος, που, κατάφερα, να ξαναβγάλω την ομάδα, μετά από 15 χρόνια και πάλι στα σαλόνια της Ευρωλίγκα, σ’ εκείνη τη δραματική σειρά αγώνων, που, στο πέμπτο και τελευταίο παιχνίδι της σειράς, σπάσαμε την έδρα του Αμαρουσίου. Πολύ μεγάλες στιγμές, που είναι αδύνατο να τις ξεχάσεις…»
Το τέλος, όμως, δεν ήρθε, όπως, ίσως, το περίμενες, ή το ‘χες σχεδιάσει.
«Δεν έκρυψα, ποτέ, ότι η επιθυμία μου, ήταν να παραμείνω στην ομάδα και δε μιλάω, φυσικά, σε καμιά περίπτωση, χαριστικά, αλλά, αξιοκρατικά… Πίστευα, ότι θα μπορούσα να προσφέρω κάτι καινούργιο σ’ αυτήν, ακόμα και μετά την ολοκλήρωση της καριέρας μου, ακόμα κι από ένα νέο πόστο. Όπως, πίστευα ότι άξιζε, το ρίσκο και το κόπο να επενδύσει κι αυτή σ’ εμένα. Θα μου πείτε δεν το ‘κανε ο Ολυμπιακός αυτό, απ’ τον ΆΡΗ, το περίμενες…; Ήλπιζα, περισσότερο από δω, γι αυτό. Μου το ‘χε δώσει ,αν θέλετε, η αγάπη του κόσμου, αυτό το δικαίωμα…»
Μήπως, η τότε, κατάσταση στα διοικητικά του ΆΡΗ, δεν επέτρεπε έναν χαρακτήρα και μια προσωπικότητα, σαν τη δική σου. Που θα επενέβαινε στα, κάθε λογής, κακώς κείμενα, διαπίστωνε στη λειτουργία και τις επιλογές που θα γίνονταν;
«Ανέκαθεν κι οπουδήποτε κι αν ήμουνα, η προσωπικότητα κι ο χαρακτήρας μου λειτουργούσε, πάντοτε, με γνώμονα το καλό και το συμφέρον του συνόλου και της ομάδας που υπηρετούσα και τίποτε άλλο. Το θέμα είναι, να υπάρχουν στις διοικήσεις των ομάδων, στελέχη που να αναγνωρίζουν, ποια είναι τα πρόσωπα που, πραγματικά έχουν τις δυνατότητες να προσφέρουν κι όχι απλά να …υπάρχουμε και να …περνάμε την ώρα μας, με, αμφιβόλου αξίας, επιλογές ή …αλλαγές παικτών και προπονητών.»
