Το πιο σημαντικό θέμα του αγώνα με τον Παναιτωλικό, είναι ο τραυματισμός του Πάλμα. Διανύει περίοδο μεγάλης φόρμας, σκοράρει, πιέζει, δημιουργεί ρήγματα στις άμυνες, έχει ρέντα στα στημένα κτυπήματα, είναι το νούμερο ένα απειλή για κάθε αντίπαλο. Θα κοστίσει η απουσία του στο επόμενο παιχνίδι. Ελπίζω να προλάβει, αν είναι εφικτό, το ντέρμπι. Τον χρειαζόμαστε όπως και να ‘χει.
Κατά τα λοιπά είδαμε το επίπεδο των Ελλήνων διαιτητών. Σφύριξε ο συγκεκριμένος , ότι απίθανο θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Δεν είναι η φάση του οφσάιντ στο Γκρέι. Είναι λάθος αποφάσεις σε κόρνερ, λάθος σφυρίγματα φάουλ, επιλεκτική ευαισθησία σε μαρκαρίσματα των παικτών του ΑΡΗ. Ένας διαιτητής που θέλει να πάει μπροστά αλλά δυστυχώς δεν μπορεί. Καμία οπτική στο παιχνίδι, καμία συγκέντρωση.
Περιφερόταν στο γήπεδο ως παρατηρητής που είχε σκοπό να ανατρέψει ότι γινόταν μέσα στο γήπεδο. Μια φανερή προσπάθεια για να δημιουργηθεί πρόβλημα στον ΑΡΗ. Μια επιλογή της νέας τάξης πραγμάτων της Ε.Π.Ο. για να αναδείξει πιστούς στο δόγμα της: ο ΑΡΗΣ δεν δικαιούται να παίζει με καλή διαιτησία. Θα μου πεις μόνο τώρα γίνονται αυτά; Όχι βέβαια. Αλλά τώρα πλέον γίνονται τόσο φανερά που είναι να απορεί κανείς. Δεν μπορεί κάποιος να επιβάλλει την ισονομία των αγώνων; Όσο συνεχίζεται αυτό το σκηνικό, τόσο το ελληνικό ποδόσφαιρο θα κατεβαίνει τα σκαλοπάτια που το οδηγούν στα Τάρταρα. Το κάνουν στον ΑΡΗ που είναι μία ομάδα που τουλάχιστον σε σχέση με τις άλλες, παίζει ποδόσφαιρο. Το αναδεικνύει. Ας το έφτιαχναν και οι άλλοι.
Ασχολήθηκα με τη διαιτησία, κάτι που δεν συνηθίζω, γιατί ήταν τραγικά κακός ο συγκεκριμένος. Οι αποφάσεις του έκοβαν τον ρυθμό, την πίεση, γιατί όταν έναν κόρνερ μετατρέπεται σε άουτ , τότε η ομάδα που αμύνεται παίρνει ανάσες, κρατάει μπάλα, «παγώνει» το ρυθμό και αλλάζει το momentum του παιχνιδιού. Ο ΑΡΗΣ , σε σύγκριση με το παιχνίδι στη Λιβαδειά, ήταν πολύ καλύτερος. Σ’ αυτό έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι ο Παναιτωλικός έπαιξε με 10 κώνους στους χώρους του γηπέδου, για να γεμίσει την άμυνα και να μην απειληθεί. Ήταν κακός ο τρόπος που έπαιξε και η ευθύνη είναι του προπονητή του. Μέσα στο Χαριλάου ο ΑΡΗΣ θα επιτίθονταν και θα διεκδικούσε τη νίκη. Όταν βγήκαν οι φάσεις που έδειξαν ότι δεν υπάρχει βάθος στην άμυνα, έγινε αντιληπτό ότι το γκολ ήταν θέμα χρόνου.
Ο ΑΡΗΣ ήταν καλός στο γρήγορο παιχνίδι, με πάσα άμεσα , δύο δημιουργούς τον Ματέο και τον Μανού, έναν Ετέμπο που πάτησε σε όλο το γήπεδο, και έναν Πάλμα που ήταν πάρα πολύ κινητικός. Ιδιαίτερη αναφορά θα κάνω στον Ετέμπο, που ο ερχομός του, έχει αλλάξει την ομάδα, γιατί λειτουργεί ως «οδόφραγμα» σε κάθε επίθεση των αντιπάλων. Κερδίζει όλες τις μονομαχίες, καλύπτει με παραδειγματικό τρόπο την άμυνα, είναι γρήγορος, και μπαίνει σε όλες τις φάσεις ως διεκδικητής. Είναι χαρακτηριστικά που τα «βγάζει» σε κάθε παιχνίδι και η αλήθεια είναι ότι τον απολαμβάνω για το πείσμα του και την θέλησή του. Πήρε αναίτια κίτρινη κάρτα σε φάση που δεν έκανε καν φάουλ. Ντροπή στον διαιτητή.
Ο Ματέο έχει την πλήρη στήριξη του Πάρντιου , βγάζει ενενηντάλεπτα σε διαφορετικές θέσεις και αποδίδει καλύτερα γιατί βγάζει αυτοπεποίθηση. Έχασε ευκαιρία που φαίνεται εύκολη, αλλά βρήκε τη μπάλα όταν ήδη είχε κάνει το βήμα προς τα εμπρός, αλλά ήταν σημαντικό ότι ήταν μέσα στην περιοχή, κάτι που μας λείπει ως ομάδα. Ο Μανού εξέθεσε την άμυνα βγάζοντας τρεις μπαλιές στην πλάτη της, δείχνοντας ότι έστω και με λίγο κενό χώρο μπορεί να κάνει ζημιά.
Ο Πάρντιου για ακόμα ένα παιχνίδι έκανε δοκιμές, Το δίδυμο Ματέο-Μανού έδωσε επιθετικότητα, είχαν καλή συνεργασία, έψαξαν να βρουν τα κενά στη ζώνη άμυνας των αντιπάλων, έκαναν τους συμπαίκτες τους καλύτερους. Δε νομίζω όμως ότι είναι δίδυμο που μπορεί να παίξει σε πιο δύσκολα παιχνίδια. Εκεί χρειάζεται δύναμη , περισσότερα μαρκαρίσματα και τρεξίματα προς τα πίσω, κάτι που δεν θα βοηθήσει η παρουσία τους. Ο Νταριντά έρχεται να καλύψει ένα κενό , δίπλα στον Ετέμπο, ελπίζοντας ότι θα επιβεβαιώσει όσα έχουν γραφτεί γι’ αυτόν. Για τους δύο πλάγιους αμυντικούς θα περιμένω να τους δω σε πιο δύσκολα παιχνίδια. Η παρουσία τους με τον Παναιτωλικό ήταν αψεγάδιαστη και τακτικά αλάνθαστη. Η ενδεκάδα μετά το 80ο λεπτό έδειχνε περισσότερο κάτι από τα προσεχώς.
Ο Γκρέι σκόραρε τρία γκολ, μέτρησε το ένα, αλλά έχασε ξανά φάση που δεν χάνεται. Όταν κάτι επαναλαμβάνεται παύει να είναι σύμπτωση. Κι αυτό γιατί όταν όλη η φάση είναι σωστά παιγμένη και χάνεται στην τελευταία επαφή, πρέπει να δούμε τι μπορεί να πάει λάθος. Βάζει τα δύσκολα και δεν βάζει αυτά που φαίνονται απλά. Είναι περίεργο και ταυτόχρονα ανεξήγητο. Η ομάδα υποχρεούται να το δει.
Κλείνω βάζοντας την ευχή μου για τον καινούριο χρόνο. Ελπίζω ο προπονητής Πάρντιου να έχει έρθει και να αισθάνεται ότι μπορεί να προσφέρει στην ομάδα. Να έχει κίνητρο και να θέλει να οδηγήσει την ομάδα σε επιτυχίες. Πιστεύω ότι η δικιά του δουλειά, με την εμπειρία που κουβαλάει, μπορεί να μας κάνει χαρούμενους. Αρκεί να πιστεύει στον εαυτό του και στην ομάδα.
Για όλους εσάς εύχομαι ότι καλύτερο για τον καινούριο χρόνο και να πανηγυρίσουμε τίτλο τον Μάιο. Να είστε όλοι καλά.
Υ.Γ. Ο θάνατος του Βασιλιά του ποδοσφαίρου Πελέ, επισκιάζει κάθε άλλη είδηση σε όλο τον κόσμο. Ο άνθρωπος που δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν, γιατί ήταν ο πρώτος και μοναδικός που ανάγκασε τους πάντες να υποκλιθούν στο ταλέντο του. Θα τον θυμόμαστε για πάντα.
