Κατά την παρακολούθηση κάποιας χολιγουντιανής υπερ-παραγωγής όλοι έχουμε κατά καιρούς ψελλίσει πως «δεν γίνονται αυτά».
Ή μάλλον έχουμε συμπεράνει πως «αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες».
Υπάρχουν όμως κάποιες φορές που η πραγματικότητα σκαρώνει ιστορίες που θα ‘καναν και τον πιο ευφάνταστο σεναριογράφο να νιώσει «μυρωδιάς». Σαν αυτή του Πίτερ Κούλινγκ…
O πρωταγωνιστής αυτής της υπόθεσης δεν είναι υπόδειγμα. Δεν είναι ιδανικό παράδειγμα για τα παιδιά κανενός. Υπήρξε ένας εγκληματίας που άξιζε την τιμωρία που του επιβλήθηκε -και ίσως ακόμα παραπάνω. Πέρα όμως από όλα αυτά τα απαίσια πράγματα, υπήρξε και κάτι άλλο: Ένα εκπληκτικό παράδειγμα του πού μπορεί να φτάσει και τι μπορεί να ρισκάρει κάποιος για χατίρι του ποδοσφαίρου.
Αν και Άγγλος, ο 33χρονος (τότε) Κούλινγκ ζούσε κάτι σαν το «American dream»: Λεφτά, γυναίκες, πολυτέλειες… Ζούσε σε σπίτι που κόστιζε 350.000 ευρώ, με ηλεκτρικές πύλες, θερμαινόμενη πισίνα και γυμναστήριο στον κήπο. Στο γκαράζ του στριμωχνόταν ένας μικρός στόλος από πολυτελή αυτοκίνητα. Όπως συμβαίνει όμως στη συντριπτική πλειοψηφία αντίστοιχων προνομίων, αυτά δεν είχαν κατακτηθεί με «καθαρό» τρόπο.
Μέχρι που τον Φλεβάρη του 2005 το παραμύθι τελείωσε. Η φούσκα έσκασε. Και έφτασε η ώρα που ο playboy από το Λιντς θα πλήρωνε για τις πράξεις του. Και τι πράξεις… Μία και μία: Συμμετοχή σε δίκτυο διακίνησης ναρκωτικών. Παράνομη οπλοκατοχή. Ξέπλυμα βρώμικου χρήματος. Κατηγορίες που παραδέχθηκε αμέσως. Όχι ότι θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς βέβαια, όταν στο σπίτι του είχαν βρεθεί ηρωΐνη και κοκαΐνη αξίας 80.000 ευρώ, εξοπλισμός συσκευασίας, δυο αυτόματα πολυβόλα (!) και 17 γεμιστήρες…
Κάπως έτσι, από τα τζακούζι και τις θερμαινόμενες πισίνες, ο Κούλινγκ βρέθηκε να… απολαμβάνει τις παροχές της φυλακής «Moorland Prison» του Ντονκάστερ. Για λίγο όμως. Ή έστω για πολύ λιγότερο από τα 14 χρόνια που το δικαστήριο είχε αποφασίσει ότι πρέπει να εκτίσει εκεί. Πάνω στην τριετία λοιπόν, βρήκε τον τρόπο να τερματίσει… αυτοβούλως την κράτησή του. Και διακωμωδώντας τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας του ιδρύματος, απέδρασε!
Το σημαντικό όμως δεν είναι γιατί το έκανε (αν και ο ίδιος είπε εκ των υστέρων στο δικαστήριο ότι υπήρχαν απειλές κατά της ζωής του κι ότι οι υπεύθυνοι αρνήθηκαν να τον μεταφέρουν σε ασφαλέστερες εγκαταστάσεις, όπως συνέβαινε σε αντίστοιχες περιπτώσεις). Ούτε τι έκανε στο διάστημα που ήταν καταζητούμενος έχει σημασία. Το φοβερό της ιστορίας είναι το πώς εκείνη τελείωσε…
Στις 11 Οκτωβρίου 2009, λοιπόν, το «Western Flatts Park» φιλοξενούσε μια από τις δυνατές μονομαχίες της περίφημης Sunday League, ερασιτεχνικής κατηγορίας της Αγγλίας. Η East End Park Working Men’s Club FC (ναι, η μια ομάδα ήταν αυτή) φιλοξενούσε την Oldfield Whites. Κι ενώ ο διαιτητής είχε μόλις σφυρίξει την έναρξη του β’ ημιχρόνου δεν πρόλαβε να παιχτεί ούτε μια μπαλιά. Περίπου 20 ένοπλοι αστυνομικοί όρμησαν στον αγωνιστικό χώρο. Έκλεισαν κάθε δρόμο διαφυγής. Και μπροστά στα έκπληκτα μάτια συμπαικτών, αντιπάλων και θεατών, συνέλαβαν έναν από τους παίκτες.
«Μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο και μια γυναίκα αστυνομικός τον άρπαξε και του έβαλε τα χέρια πίσω από την πλάτη», περιέγραψε ο διαιτητής του αγώνα, Έβερτον Άρθερτον, σημειώνοντας ότι δεν είχε δει ποτέ κάτι τέτοιο στα 19 χρόνια καριέρας του.
«Άρχισαν να έρχονται πίσω από τα δέντρα, από τη μεριά του δρόμου, από όλες τις πλευρές του αγωνιστικού χώρου. Δεν μπορούσε να πάει πουθενά», εξήγησε ο διευθυντής των γηπεδούχων, Ρόνι Ρόμπερτς. Και αποκαλύπτοντας το πώς ένας καταζητούμενος έφτασε να ηγείται των μετόπισθεν της ομάδας του, σημείωσε: «Ένας από τους παίκτες μας τον είχε συστήσει. Τον βάλαμε να παίξει στόπερ και τα πήγαινε αρκετά καλά. Ίσως έγινε γενναιότερος τόσον καιρό ως καταζητούμενος. Δεν γίνεται να μην τον προσέξεις, είναι ένας πολύ ψηλός τύπος με κόκκινα μαλλιά».
Κάποιος λοιπόν τον είχε προσέξει πριν μπει στο γήπεδο. Κάποιος -αρκετές ημέρες πριν- είχε πληροφορήσει την Αστυνομία πως θα έκανε το ντεμπούτο του. Και πριν αυτό ολοκληρωθεί, ο Κούλινγκ -φορώντας τη φανέλα του, τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια στα πόδια και χειροπέδες στα χέρια- ξανάπαιρνε τον δρόμο για τη φυλακή.
Για να επιβεβαιωθεί ξανά μια μεγάλη αλήθεια: Πως όποιος κι αν είσαι, ό,τι κι αν είσαι (από παπάς μέχρι διάβολος κι από πιτσιρικάς μέχρι συνταξιούχος), θα ρίσκαρες τα πάντα, ακόμα και την ελευθερία σου, για να παίξεις δυο ώρες μπαλίτσα στα μέρη που μεγάλωσες…
Πηγή: sport-gm.gr
