Ήρθε από το… πουθενά ως λύση ανάγκης και αρκετά οικονομική, μπήκε στον αγώνα με τα Τρίκαλα και με περίσσιο αγωνιστικό θράσος ήταν από τους κορυφαίους της νίκης του Άρη, μόλις με δύο προπονήσεις στα πόδια του. Ο Ομάρ Προύιτ αποκαλύπτεται στο PRESSARIS λίγο μετά το ντεμπούτο του με την κιτρινόμαυρη φανέλα!
Πόσο δύσκολο είναι για ένα νέο αθλητή να κάνει ένα καινούριο ξεκίνημα σε μια ομάδα με μεγάλη πίεση μόλις δύο μέρες πριν αλλάξει η χρονιά;
Δεν είναι πίεση για μένα. Είμαι ενθουσιασμένος για την ευκαιρία. Η πίεση υπάρχει πάντα, σε κάθε παιχνίδι, σε όλη τη ζωή μου. Δεν βλέπω το μπάσκετ σαν πίεση, αλλά σαν κάτι που μου αρέσει και θέλω να είμαι ανταγωνιστικός κάθε φορά που είμαι στο παρκέ.
Ερχόμενος στον Άρη ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που έψαξες για την ομάδα;
Το είπα στην οικογένειά μου και στους δικούς μου ανθρώπους ποια είναι η καινούρια μου ομάδα και ο καλύτερός μου φίλος είχε ακούσει για τον Άρη.
Από που είχε ακούσει για τον Άρη;
Στο Λύκειο είχαν μια εργασία πριν μερικά χρόνια και αναζητούσαν τα πιο όμορφα κοινά σε γήπεδα και όταν είχε κάνει αυτή την εργασία του εμφανίστηκαν οι φίλαθλοι του Άρη! Μετά τον αγώνα μας, τον πήρα τηλέφωνο και του είπα ότι είχε όντως δίκιο.
Ποιες ήταν οι εντυπώσεις του από την πρώτη επαφή με τον κόσμο και το γήπεδο;
Πρώτη αντίδραση είναι ότι σκέφτηκα πως είναι… τρελό, υπέροχο όλο αυτό! Δεν έχω βρεθεί ποτέ ξανά σε ένα τέτοιο περιβάλλον, το κοινό να είναι όρθιο και να τραγουδάει συνέχεια για την ομάδα! Στη Λιθουανία το κοινό της Σιαουλιάι ήταν πολύ διαφορετικό, όχι τόσο ενεργητικό ή τόσο μέσα στο παιχνίδι, όπως εδώ.
Είδες τα λάβαρα στην οροφή του γηπέδου, γνώρισες τον κόουτς που είναι θρύλος στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, προφανώς γνωρίζεις και για το ότι ο Νίκος Γκάλης μπήκε στο Hall of Fame. Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου από την ομάδα;
Είναι εντυπωσιακό ότι είμαι σε μια ομάδα με τόσο μεγάλη παράδοση στο μπάσκετ και είμαι μέρος αυτής που προσπαθεί να χτίσει και πάλι κάτι καινούριο. Είναι πολύ όμορφη η εμπειρία αυτή. Ο κόουτς έχει πετύχει πολλά, ξέρει πως γίνεται αυτό, άρα είναι πολύ καλό για μένα και θα προσπαθήσω να μάθω όσα περισσότερα μπορώ.
Το ήξερες ότι είναι ο προπονητής που κέρδισε για τελευταία φορά πριν 12 χρόνια την Εθνική των ΗΠΑ;
Δεν το είχα συνδυάσει αυτό στο μυαλό μου, αλλά θυμάμαι εκείνον τον αγώνα και είδα ξανά κάποια στιγμιότυπα. Είναι πραγματικά ενδιαφέρον που ήταν αυτός που μας κέρδισε και ήταν ο τελευταίος που το έκανε.
Αυτό που είδαμε από τον Ομάρ Προύιτ είναι το καλύτερο ή όχι;
Όχι, δεν ήταν το καλύτερό μου. Μπορώ να παίξω και καλύτερα, άλλωστε ήμουν στο παρκέ για 13 λεπτά, γιατί ακόμα δεν γνωρίζω τα συστήματα της ομάδας καλά. Ακόμα μαθαίνω, αλλά το καλύτερο πιστεύω ότι θα έρθει προσεχώς.
Ο προπονητής σου στο Γουίλιαμ & Μέρι, Τόνι Σέιβορ είπε ότι η μεγαλύτερη ικανότητά σου είναι η αίσθηση που έχεις για το παιχνίδι. Είδαμε κάτι τέτοιο στο ντεμπούτο σου από τη συνεισφορά σου σε όλους τους τομείς και όχι μόνο στο σκοράρισμα…
Έχω αυτοπεποίθηση σαν παίκτης. Ξέρω τι μπορώ να κάνω μέσα στο γήπεδο, νιώθω ότι όταν βρίσκομαι στο παρκέ είμαι έξυπνος παίκτης. Μου αρέσει να παίρνω ριμπάουντ, να πασάρω, να κάνω πολλά και διαφορετικά πράγματα στο γήπεδο, για να βοηθήσω την ομάδα. Όλα προέρχονται από την αυτοπεποίθησή μου.
Πολλά από τα θετικά στοιχεία του παιχνιδιού σου τα είδαμε. Ποια είναι τα αρνητικά και αυτά που πρέπει να βελτιώσεις;
Οι περισσότεροι μου λένε εδώ και χρόνια ότι είμαι πολύ αδύναμος σωματικά. Ίσως υπάρχουν στιγμές που μέσα στο παιχνίδι με σπρώχνουν πιο εύκολα. Αμυντικά ίσως δεν έχω τόσο καλό πρώτο βήμα, αλλά δεν είμαι ο χειρότερος αμυντικός. Είμαι κανονικός αμυντικός. Έχω αδυναμίες όπως όλοι, υπάρχουν πράγματα που πρέπει να βελτιώσω, αλλά αυτό που θέλω είναι να μπαίνω στο γήπεδο και να δίνω πάντα το 100%.
Η μητέρα σου υπήρξε ο κύριος παράγοντας που σε ώθησε στο μπάσκετ. Γιατί αποφάσισες εν τέλει να παίξεις μπάσκετ;
Η μητέρα μου είναι μέλος του Hall Of Fame στο πανεπιστήμιο του Κεντάκι, ήταν προπονήτρια μετά, οι αδελφές μου έπαιζαν επίσης μπάσκετ, μεγάλωσα με μια μπάλα του μπάσκετ στα χέρια μου, αλλά δεν με ανάγκασε κανείς να παίξω μπάσκετ. Έμαθα να το αγαπάω το μπάσκετ, αν και έκανα κι άλλα αθλήματα, έκανε ράγκμπι, μπέισμπολ, κολύμβηση…
Τι σου αρέσει στο μπάσκετ;
Είναι ομαδικό άθλημα, μου αρέσει πολύ πως κυλάει το παιχνίδι, αυτό το πάνω-κάτω που έχει στις δύο πλευρές του γηπέδου, η ένταση που βγάζουν οι παίκτες. Είναι άθλημα που πρέπει να είσαι απολύτος συγκεντρωμένος και είναι ένα άθλημα που μπορεί μόνο ένας παίκτης να αλλάξει όλη τη μορφή του.
Είναι αυτή η Πρωτοχρονιά η πιο περίεργη της ζωής σου;
Προφανώς και είναι, γιατί για πρώτη φορά δεν θα είμαι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι και πολύ διαφορετικό το ότι από την Αμερική πήγα στη Λιθουανία και από εκεί στην Θεσσαλονίκη, από το κρύο ήρθα σε ένα θερμότερο κλίμα. Με βοήθησαν οι άνθρωποι εκεί για να προσαρμοστώ στην Ευρώπη, αλλά όντως είναι περίεργο όλο αυτό.
Νιώθεις ευλογημένος που μεγάλωσες και έπαιξες μπάσκετ σε μια μπασκετική πολιτεία των ΗΠΑ όπως το Κεντάκι, πήγε στη Λιθουανία όπου το μπάσκετ είναι… θρησκεία και τώρα είσαι στον Άρη που το μπάσκετ έχει τεράστια παράδοση;
Σαφώς και νιώθω έτσι. Γενικώς προσπαθώ να κρατάω πάντα τα θετικά σε κάθε μου κίνηση. Είμαι ευλογημένος που έχω βρεθεί σε μέρη όπου το μπάσκετ πραγματικά το αγαπούν, γιατί αυτό βοηθάει και εμένα να γίνω καλύτερος. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να είσαι σε μέρη όπου ο κόσμος πραγματικά υποστηρίζει αυτό που κάνεις.
