Έχει άτιμο γινάτι τελικά αυτός ο Άρης. Όλο εκεί να τους χαλάει τα σχέδια. Η νίκη μέσα στο Πανθεσσαλικό είναι από αυτές που ατσαλώνουν μια ομάδα. Που αναδεικνύουν τον χαρακτήρα της. Κόντρα σε όλα, ο Άρης δεν έπεσε στην παγίδα και μέσα στο χορτάρι τους χάλασε τη μέρα.
Θα ήθελα πάρα πολύ να σταθώ στα όσα έγιναν εντός των γραμμών του γηπέδου, έστω και σε μια αναμέτρηση ειδικών συνθηκών, που σχεδόν στο σύνολο της διεξήχθη με λειψές ενδεκάδες, όμως δυστυχώς αυτό δεν είναι εφικτό.
Όσα χρόνια παρακολουθώ τον (ποδοσφαιρικό) Άρη, πραγματικά με τρώει το γιατί αυτή η ομάδα έχει τόσες εστίες αντιπάθειας στον ελληνικό ποδοσφαιρικό χάρτη. Πως και γιατί ξεπήδηξαν τόσοι όψιμοι «εχθροί», μεγέθη που δεν μπορούν να μπουν καν σε σύγκριση με τον Άρη, αλλά τον αντιμάχονται με τόση συνέπεια, που καταντά εμμονή. Οκ, κάποιοι επιχειρούν να πουλήσουν εκδούλευση, αλλά και πάλι, είναι ανεξήγητο.
Ο Άρης ξέρει ότι ο Βόλος είναι αφιλόξενος. Όχι βέβαια η πόλη και οι κάτοικοι της, που μόνο οφέλη προσμέτρησαν από την προσέλευση Αρειανών οπαδών, που άφησαν τα ωραία τους λεφτά στις τοπικές επιχειρήσεις. Αυτούς αν τους ρωτήσεις θα σου πουν ότι δεν είναι «αλήτες», αλλά… οικογενειάρχηδες και τους θέλουν σε κάθε ευκαιρία στην πόλη και τα καταστήματα τους. Είναι ευλογία για μια επαρχιακή ομάδα να βρίσκεται στην πρώτη εθνική κατηγορία και να φιλοξενεί 5-6 αναμετρήσεις τη σεζόν ομάδες που κουβαλούν κόσμο στο πλευρό τους. Κι αυτό θα έπρεπε να το αντιλαμβάνεται ο Δήμαρχος Βόλου, σεβόμενος τη θεσμική του ιδιότητα.
Θαρρώ πως όλοι ήταν υποψιασμένοι, ότι σε ένα τέτοιο παιχνίδι, υπό τους περιορισμούς μάλιστα που έθεταν τα υγειονομικά πρωτόκολλα -βούτυρο στο ψωμί κι αυτά άθελα τους, σε εκείνους που επιδίωκαν «μπάχαλα» – η παρουσία του κόσμου του Άρη στις κερκίδες θα αποτελούσε στοιχείο της αναμέτρησης.
Η ανεξήγητη χρήση βίας από τη μεριά της Αστυνομίας, τα δακρυγόνα και οι βόμβες κρότου λάμψης παραλίγο να παίξουν το ρόλο τους και να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του Αχιλλέα, που από τον χρόνο κιόλας ανάρτησης της ανακοίνωσης που εξέδωσε η ομάδα του, έδειξε σαν έτοιμος από καιρό!
Αν ο κόσμος του Άρη ήταν ανεπιθύμητος στον Βόλο και στο Πανθεσαλλικό θα έπρεπε να υπάρχει ένα σχέδιο από μεριάς Αστυνομίας, που θα απέτρεπε το ταξίδι στο Βόλο (βάσει ποιου νόμου όμως;) ή πολύ περισσότερο την προσέγγιση στο γήπεδο. Αλλά και πάλι εδώ προκύπτει ένα μεγάλο «γιατί;». Γιατί να απαγορεύσεις την είσοδο στο γήπεδο σε κάποιον που νόμιμα προμηθεύτηκε εισιτήριο και πληρούσε τις προϋποθέσεις βάσει υγειονομικών πρωτοκόλλων, να πάρει θέση στην κερκίδα;
Ευτυχώς όσα θλιβερά έγιναν έξω από το γήπεδο και στις κερκίδες, όπου ο Αχιλλέας με τα παλικάρια του έδωσαν παράσταση, αλλά κυρίως η κίνηση του παγκίτη Μπαρτόλο (και εν συνεχεία του Νίνη) να επιτεθεί φραστικά αλλά και με τα χέρια του κατά του Μπερτόγλιο στη διακοπή της αναμέτρησης, δεν «φρέναραν» τον Άρη.
Για το τέλος άφησα την εκείνη την εικόνα, που μέσα στη μαυρίλα του χθεσινού αγώνα, μας επιτρέπει να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα μπορούμε να μιλάμε μόνο για ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Αναφέρομαι στη μόνη στιγμή που οι γηπεδούχοι κατάφεραν να… μαρκάρουν αποτελεσματικά εκ των πρωταγωνιστών του αγώνα, τον Αμπουμπακάρ Καμαρά.
Αυτό που δεν πέτυχαν οι αμυντικοί του Αχιλλέα, το πέτυχαν οι παιδικές ψυχές και ο ενθουσιασμός για το ποδόσφαιρο των ball boys, που σταμάτησαν τον Μαυριτανό για μια selfie, ενώ οι ομάδες κατευθύνονταν στα αποδυτήρια μετά την απόφαση του Καραντώνη για προσωρινή διακοπή. Εμείς αυτό το ποδόσφαιρο θέλουμε!
