Εξακολουθώ να υποστηρίζω πως ο Άρης δεν μπορεί να κριθεί (από μένα και από όλους…) αν πρώτα δεν τον δει ο καθένας με τα μάτια του και φυσικά με ολοκληρωμένο ρόστερ. Επιμένω πως ο Άρης θα κριθεί όταν θα μπει στην ομάδα ο βασικός πλέι μέικερ, ο βασικός σέντερ (αφού θα φύγει ο Γουότκινς) και ίσως ο έμπειρος σμολ φόργουορντ. Μέχρι τότε, όποια εικόνα παρουσιάζει η ομάδα μέσα στο παρκέ – και δεν την έχει κανένας ακόμα – αφορά τον Βαγγέλη Αλεξανδρή, τον Σωτήρη Μανωλόπουλο και τη διοίκηση.
Προσωπικά, μπορεί να γίνομαι δέκτης απόψεων για την ομάδα από ανθρώπους που την έχουν παρακολουθήσει, δέκτης δηλώσεων προβληματισμού από το τεχνικό τιμ ή ακόμα και τη διοίκηση, όμως από τη στιγμή που δεν έχω δει με τα μάτια του τον Άρη δεν πρόκειται να μπω στη διαδικασία να κρίνω αν ο Όλιβερ είναι καλός ή ο Κιρούς τσαπατσούλης ή ο Γουότκινς χωρίς καλά τελειώματα.
Ο Γιάννης Δαμιανίδης σε ανύποπτο χρόνο τα περασμένα χρόνια, όταν ακόμα η ομάδα αγωνιζόταν στην Ευρωλίγκα, αλλά το γήπεδο δεν γέμιζε – γιατί μας… ξίνιζε ο Χέρμπερτ ή γιατί ο Ματσόν έκανε… θεατρινίστικες ενέργειες ή γιατί δεν διεκδίκησε η ομάδα πρωτάθλημα με 2,5 εκατ. μπάτζετ απέναντι στα 30 των δύο της Αθήνα – πως “θα πρέπει ο κάθε αρειανός να αποφασίσει πως θέλει την ομάδα μπάσκετ και που την θέλει”. Είχε δίκιο και αυτή η φράση είναι επίκαιρη και τη φετινή χρονιά. Ανεξαρτήτως των δικών του λαθών που από τον υπογράφων έχουν επισημανθεί όλα αυτά τα χρόνια, ο κ. Δαμιανίδης έχει απόλυτο δίκιο με αυτή τη φράση.
Ο Άρης των 21 τίτλων, που κρέμονται στο ταβάνι του Παλέ και προκαλούν δέος, έχει πουλήσει από τις 11 Σεπτεμβρίου και μετά μόλις 13 εισιτήρια διαρκείας περισσότερα από τους τίτλους του! Ο Άρης που κράτησε όρθιο όλον τον σύλλογο για δεκαετίες, πούλησε σέ εναν μήνα μόλις 34 εισιτήρια. Είναι θέμα του καθενός να πάει ή όχι στο γήπεδο, είναι θέμα του καθενός να πιστεύει ότι κάνει ή δεν κάνει σωστά τη δουλειά ο Δαμιανίδης και οι άλλοι διοικούντες και φυσικά δεν είναι θέμα κανενός Συρίδη να πει σε έναν φίλαθλο να πάει στο γήπεδο.
Ο καθένας έχει την ομάδα μέσα του όπως θέλει, ο καθένας αντιλαμβάνεται και νιώθει το μέγεθος της ανάγκης να πάει να στηρίξει, να πάει να… γουστάρει, να πάει να ουρλιάξει. Είναι προφανές ότι έχει συρρικνωθεί η κατηγορία αυτών που κάνουν τα παραπάνω. Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές, λόγοι όμως; Ο Θανάσης Τζεβελέκης “παράτησε” την ομάδα, την άφησε στα κρύα του λουτρού, άφησε χρέη, όμως ας κάνει ο κάθε αρειανός μια μικρή αναδρομή και να σκεφτεί κάποιον άλλον παράγοντα που έχει βάλει “ζεστά” πάνω από τρία εκατομμύρια ευρώ, κάποιον άλλον που “έσκασε” περίπου 300.000 ευρώ… χθες. Είναι εν μέρει δικές του υποχρεώσεις, αλλά μήπως και ο Ζαχουδάνης στο ποδόσφαιρο δεν είχε δικά του χρέη;
Από τη στιγμή που δεν υπάρχει ο “λεφτάς” στον Άρη (ευτυχώς), να έχει το απόλυτο κουμάντο, η φράση του Δαμιανίδη γίνεται θεμελιώδης… αρχή για την ανάπτυξη του τμήματος μπάσκετ, για την βιωσιμότητά του. Ας αποφασίσει ο κάθε αρειανός πως θέλει τον Άρη, που τον θέλει. Το Παλέ είναι εκεί, η ομάδα (με τις όποιες δυνατότητες) είναι εκεί…
ΥΓ: Από τη στιγμή που πρώτος στόχος είναι η οικονομική εξυγίανση και αυτός έχει καθολική αποδοχή – τουλάχιστον έτσι αντιλαμβάνομαι και να με συγχωρείτε αν κάνω λάθος – από τον κόσμο του Άρη, πως θα μεταφραστεί άραγε η στήριξη στο τμήμα των 21 τίτλων;
