Ξεκινάω να γράφω τα παρακάτω στο ημίχρονο του μπάσκετ. Ο λόγος είναι προφανής και δεν είναι άλλος από την αποσυμπίεση. Κάποιος, κάπου, τώρα βρίζει, κατεβάζει ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει, καπνίζει ή πίνει. Ένας άλλος ορκίζεται πως δεν θα ξαναπατήσει στο Παλέ. Συγκεντρώνω όση εσωτερική δύναμη μου απομένει και απλώνω λίγες σκέψεις.
Ο Κούκοτς των φτωχών, ο Καζαντζάκης και οι αντιπαθητικοί
Μετά το πρώτο δεκάλεπτο, με σκορ 18-16 κατά, με μια προσπάθεια φιλότιμη και τρεις, μόλις, παίχτες να σηκώνουν την φανέλα και να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, ακολούθησε ένα 11-0 με το καλημέρα του δεύτερου. Ανάμεσα σε αντιπαθητικές φυσιογνωμίες και κερκίδα που ψάχνει, σώνει και ντε, να βρει “αντίπαλο”, βρίζοντας Άρη και Θεσσαλονίκη απ’ το τζάμπολ, είχαμε και τον… πολύπειρο σπίκερ!
“Είδε” τα δύο αντιαθλητικά των παιχτών μας, αλλά δεν έκανε σχόλιο σε ένα, ενός Αμερικανού, του Πανιωνίου. Στον απέναντι πάγκο, μία επίσης καθόλου συμπαθητική φυσιογνωμία. Ψιλά γράμματα, αυτά, αλλά άξια αναφοράς. Ασύγκριτα τα μεγέθη των δύο Συλλόγων, όμως ο Άρης εμφανίζεται στην Αθήνα έρμαιο, βορά στις ορέξεις του οποιουδήποτε, που αναζητά και παίρνει τα λεπτά της δημοσιότητας που του αναλογού.
Μέσα σε όλα, έρχεται από τον πάγκο τους ο νεαρός… Τόνι Κούκοτς, με κάτι τρίποντα απ’ το σπίτι του. Εμείς; Οι δύο πιτσιρικάδες, τους οποίους στηρίζω, συμπαθώ και θεωρώ πως θα αφήσουν πράγματα, η τριάδα που βαστάει τα σχοινιά, αλλά και κάτι περιφερόμενα φαντάσματα. Είμαι κατά των προσωπικών αναφορών και του “σταυρώματος” παιχτών. Δεν φταίνε, κάποιοι που είδαν φως και μπήκαν. Μετά τον ανεκδιήγητο Αμερικανό, των λίγων ματς, που ήρθε, είδε και απήλθε, έχουμε και έναν Έλληνα που ένας Θεός ξέρει, αλλά εγώ δεν μπορώ να διακρίνω, τον λόγο που βρίσκεται στο ρόστερ. Μαζί με τον, πολυσυζητημένο, Αμερικανό επίσης, σέντερ που περιμέναμε και περιμέναμε και περιμέναμε και μπήκε και ακόμα τον περιμένουμε, αφού αρκείται σε λίγα λεπτά συμμετοχής, κάνοντάς τα σαλάτα. Μπροστά του ο… Ρόμπερτς φαντάζει Μπάρκλεϊ και ο Χατζηδάκης Χακίμ, μιας και πιάσαμε τα του παλιού NBA!
Οι ευθύνες και η εικόνα του Αυτοκράτορα που, ειρήσθω εν παρόδω, αποκάλεσε και βάφτισε, άθελά του, ο σχωρεμένος Μάκης Δενδρινός σε ένα, άπληστου μνήμης, παιχνίδι με την ίδια ομάδα από την “πλατεία” αντίπαλο, είναι συγκεκριμένες. Όχι γενικές και αόριστες.
Συντονίζομαι, να δω το δεύτερο ημίχρονο. Ελπίζω… ή μάλλον, δεν ελπίζω τίποτα! Είμαι λεύτερος, κατά Καζαντζάκη.
Το σταθερό μοτίβο
Επανέρχομαι, γράφοντας άρθρο, ουσιαστικά, σε… live ρυθμούς. Με την λήξη. Πάλι, ξεκινάω με τα περιττά. Έχουν κι αυτά την αξία τους, όσο ανάξια λόγου και μεγέθους κι αν είναι!
“Επίθεση”, λέει ο Λυκογιάννης! Μιλάμε για την τελευταία, ενός αγώνα που η διαφορά ήταν στους 17 πόντους. Σφηνωμένους, μετά το θλιβερό δεύτερο δεκάλεπτο της ομάδας μας. Ο σπίκερ, προφανώς έχοντας ενημερωθεί για τις μεροληπτικές κρίσεις του, “κάνει τον καλό” προσπαθώντας να μας πει πως το παιχνίδι δεν τελείωσε, σε διάφορα σημεία της επανάληψης. Πονηρός. Ένας από τους πολλούς.
Ο όρος “σεβασμός” είναι σχετικός. Γι’ αυτό τον λόγο δεν κατακρίνω την εντολή του αντίπαλου κόουτς. Παρ’ όλα αυτά, απαιτώ να είναι τέτοια και του δικού μας, όταν θα αλλάξουν τα κόζια και τα δεδομένα. Όχι πολύ μακριά, σε έναν γύρο, περίπου. Ως τότε, ο γυμνός Αυτοκράτορας, όπως αποδεικνύεται περίτρανα με τις μεταγραφικές επιλογές, μαζί με τους τραυματισμούς, πρέπει να κάτσει και να δει σοβαρά τα δεδομένα, τις επιλογές και να λάβει άμεσες αποφάσεις. Κοινώς, να… ντυθεί, μην ξεπαγιάσουμε.
Υπάρχει ένα σταθερό μοτίβο. Η ομάδα παλεύει 2,5 με 3 περιόδους, καταρρέει σε μία, σε κάθε παιχνίδι. Με νύχια και με δόντια, προσπαθεί να επανέλθει. Στις δέκα φορές, οι εννιάμισι είναι μάταιες οι προσπάθειες. Υπάρχει και το άλλο μοτίβο. Να πάρουμε εμείς διάφορα, με τον εκάστοτε αντίπαλο να παλεύει και στις δικές του δέκα, να επιστρέφει στις μισές. Ίσως και παραπάνω.
Σήμερα, με τον Τολιόπουλο να έχει ντυθεί Στεφ Κάρι, ξανά, φτάσαμε ως τους -9, μέχρι να εμφανιστεί ξανά σουτ απ’ τον “Τόνι”, που είπαμε πιο πάνω.
Οι προβλέψεις του… Καζαμία
Ο ημεροδείκτης, το ημερολόγιο, το κάλεντάρι, που λένε και οι ξένοι, είναι ο γνωστός Καζαμίας. Ο όρος χρησιμοποιείται και σε σχέση με το αθλητικό πρόγραμμα μιας διοργάνωσης, μέσα στην χρονιά που μπαίνει. Επίκαιρος στα τέλη Δεκεμβρίου, με αρχές Γενάρη. Για όσους παρακολούθησαν τον πιτσιρικά στα περσινά, πρώτα, λεπτά συμμετοχής του, ήταν εύκολη η… πρόβλεψη.
Η πρώτη προτροπή, λοιπόν, λέγεται “άμεση επέκταση συμβολαίου” και δέσιμο του μικρού με τον Άρη. Ήταν η όαση, η μόνη ελπίδα, πέραν της (άλλης μίας) ηγετικής εμφάνισης του Τολιό και την τίμια των Λαζέφσκι και Χατζηδάκη. Ο ηγέτης εμπνέει και ο νεαρός Καζαμίας βλέπει και πατάει πάνω στα βήματα του αρχηγού του Άρη. Μακάρι να αποτελέσει οδηγό και για τον έτερο πιτσιρικά, τον Πουρλίδα.
Από κει και πέρα, ισχύουν τα εξής:
1. Ο Ρόμπερτς και ο Μπάνκς, μαζί, δεν κάνουν έναν παίχτη. Για την ακρίβεια, 0,75 ο πρώτος, 0,20 ο δεύτερος. Είναι εξοργιστικά τα όσα δεν κάνουν επιθετικά, όντας παφατηρητές, συνήθως και στην δικιά μας ρακέτα.
2. Ο Χοτζ βρίσκεται αλλού και αν υπήρξε συζήτηση για το αν θα “χωρέσει στα παπούτσια” του Ντε Τζούλιους, αυτό φαντάζει ως ανέκδοτο με τους μηδέν (0) πόντους του σε τέτοιο παιχνίδι, με λύσεις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, για τον Καστρίτη και το σταφ.
3 Επ’ ουδενί δεν πρέπει να γίνει κουβέντα για αλλαγές στον πάγκο. Ίσα ίσα, όταν σου έχει δείξει δείγματα γραφής με… κανονική ομάδα, αν θέλεις να δείξεις αποφασιστικός και εκεί κανείς ανανέωση, από τώρα.
3+1. Για να θυμηθώ τα ονόματα των Βισσαρίου και Γκιουζέλη, ανατρέχω στα φύλλα αγώνος. Συνεπώς, να είναι καλά τα παιδιά αλλά, δεν μπορούν να υποστηρίξουν κάτι από τον Άρη που οραματίζεται κάποιος οπαδός του. Μαζί με τους δύο Αμερικανούς ψηλούς, αμφιβάλλω αν μπορούν να σταθούν σε επίπεδο Α2 και το λέω χωρίς να έχω κάτι με τα παιδιά.
5. Χωρίς τους Μποχωρίδη, Γούντμπερι, Νόλεϊ, αποδεικνύεται φτωχό και πολύ κατώτερο των περιστάσεων το υπόλοιπο ρόστερ, με πολλούς παίχτες χωρίς σφυγμό, φλόγα και πάθος και κάμποσους που τυχαία βρίσκονται εδώ. Σίγουρα, τρεις απουσίες δεν είναι λίγες (+1 όπως η πώληση Ντε Τζούλιους), όμως είναι πραγματικά κρίμα που δεν αποκτά υπεραξία ο Άρης, που έχει την τύχη να έχει έναν ηγέτη με την στόφα του Βασίλη Τολιόπουλου.
Άπαντες, βέβαια, θα στηρίζονται από μένα, που σέβομαι οποιονδήποτε ιδρώνει την κιτρινόμαυρη φανέλα με το σήμα στην καρδιά. Παρόλα αυτά, σαν τον μικρό, το παιδί του παραμυθιού, δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μπροστά στην αλήθεια. Αυτή, λένε πως, είναι γυμνή. Όπως και ο Αυτοκράτορας, την στιγμή που μιλάμε και η ευθύνη βαραίνει σε συντριπτικό ποσοστό την διοίκηση με τις παχιές εξαγγελίες.
Αντί για επίλογο και παρά την στενοχώρια της τελευταίας εβδομάδας, η διακοπή που έρχεται πρέπει να συσπειρώσει και το μπάσκετ. Διχαστικός δεν υπήρξα ποτέ. Ειδικά όταν ένα απ’ τα κομμάτια της ομάδας δείχνει να μην πατάει καλά. Πρώτα πρώτα, αφού γίνει η απαραίτητη κριτική, αυτό θα στηριχτεί. Αποτελεί ιερή υποχρέωσή μου και παρότρυνση.
Κυριακή, 17 Νοεμβρίου 2024
“ο Χιούι”
