Ήταν μια ακόμη συγκλονιστική συνέντευξη στον Super Aris. Χωρίς υπερβολή, χωρίς διάθεση κολακείας. Ο Γιάννης Γιαννιώτας, έβγαλε τα… σώψυχά του στην εφημερίδα των οργανωμένων οπαδών σε μια συνομιλία, όπως θα την χαρακτηρίζαμε, που θα συζητηθεί!
Ο νεαρός επιθετικός των κίτρινων δέχθηκε δύσκολες και σκληρές ερωτήσεις. Το ξεκαθάρισε ότι “δεν θα πουλήσει ποτέ τον Άρη”. Βέβαια, άφησε ένα παράθυρο ανοιχτό. Αν είναι για να σωθεί ο σύλλογος θα λειτουργήσει προς το συμφέρον του Άρη.
Διαβάστε την αποκαλυπτική συνέντευξη του Γιαννιώτα, όπως τη δημοσίευσε στο τελευταίο του φύλλο ο Super Aris:
Αποτέλεσες τη μεγάλη αποκάλυψη του φετινού ΆΡΗ και έναν απ’ τους ελάχιστους λόγους που έκαναν τον Αρειανό οπαδό να χαμογελάσει και να αισθανθεί υπερήφανος. Ποιά είναι τα δικά σου συναισθήματα για τη σεζόν που έφυγε; Περίμενες ότι θα είχε, αυτή την εξέλιξη;
«Πίστευα κάπου μέσα μου ότι θα μου δίνονταν η ευκαιρία ν’ αγωνιστώ, αλλά σε καμιά περίπτωση ότι θα έκανα τόσα πολλά παιχνίδια. Βασικά περίμενα να παίζαμε πλει όφς, κι εκεί να μου δίνονταν η ευκαιρία ν’ αγωνιζόμουν σε δυο-τρία παιχνίδια.»
Μπορεί για τον ΆΡΗ να ήταν άλλη μια αποτυχημένη χρονιά, για σένα, όμως, ήταν μια χρονιά ορόσημο, σωστά;
«Λογικό δεν είναι; Απ’ το απόλυτο τίποτα, απ’ το απόλυτο μηδέν, στην πρώτη ομάδα. Απ’ το άγχος και την υπερένταση που ένοιωθα στην αρχή, ούτε ύπνος μ’ έπιανε. Στριφογύριζα στο κρεβάτι περιμένοντας να ξημερώσει να πάω προπόνηση.»
Αυτό που πάνω απ’ όλα γουστάρουμε σ’ εσένα ξέρεις ποιο είναι; Η ψυχολογία κι η νοοτροπία που ‘χεις κάθε φορά κι ανεξαρτήτως αντίπαλου ή έδρας, που μπαίνεις να παίξεις. Που δε χαμπαριάζεις τίποτα. Αυτό ακριβώς που ζητάμε απ’ τους ποδοσφαιριστές μας. Αυτό ακριβώς που αρμόζει στο όνομα και την ιστορία του ΆΡΗ.
«Αν το χρωστάμε αυτό σε κάποιον, αυτός ο άνθρωπος δεν είναι άλλος απ’ τον Στέφανο τον Γιώρη. Μεγαλύτερη κληρονομιά δε γίνονταν να μας άφηνε. Αυτός ήταν που μας είχε εμφυσήσει με τη ψυχολογία αυτή. Από μικρά παιδιά, έτσι μας είχε μάθει. Παίζαμε με τον ολυμπιακό και τον παναθηναϊκό και μας έλεγε:
«…και ποιοι είναι αυτοί ρε, που θέλουν να σας κερδίσουν; Ο ΆΡΗΣ ρε, είμαστε εμείς. Θα τους γ…»
Πριν από κάθε ματς μας έλεγε ότι, σήμερα πρέπει να κερδίσουμε με 3-0.Μπαίναμε μέσα με τη ψυχολογία, όχι απλά να κερδίσουμε, αλλά, με στόχο να βάλουμε τρία γκολ οπωσδήποτε. Κερδίσαμε με 2-1 μια φορά και κόντεψε να γκρεμίσει τα αποδυτήρια. Έτσι έχω μάθει να λειτουργώ όλα αυτά τα χρόνια. Να μπαίνω μέσα για να κερδίζω, δε μου αρκεί ούτε η ισοπαλία και δε με νοιάζει ούτε που παίζω, ούτε και ποιος είναι ο αντίπαλος.»
Τι ήταν για σένα αυτός ο άνθρωπος;
«Ότι και να πω είναι λίγο. Είναι αμέτρητες οι στιγμές κι οι ιστορίες που ‘χω να θυμηθώ. Κατ’ αρχήν ,όχι απλά δε μου ‘χε πει μπράβο ποτέ, αλλά το μπινελίκι που μ’ έσερνε ήταν ατελείωτο και …κατ’ εξακολούθηση. Το τι ‘χα ακούσει, όλα αυτά τα χρόνια δε περιγράφεται… Ήξερα όμως ότι για ν’ ασχολείται τόσο πολύ μαζί μου, σημαίνει ότι μ’ αγαπάει και πως ότι λέει και κάνει είναι για το καλό μου.»
Ζήσαμε μαζί σου ,φέτος, δυο συγκλονιστικά στιγμιότυπα που θέλουμε να τα θυμηθούμε παρέα. Το δεύτερο χρονικά ήταν στο Αγρίνιο, όταν πανηγύρισες το γκολ που πέτυχες, βγάζοντας τη μπλούζα και δείχνοντας το μήνυμα στο μπλουζάκι που είχες γράψει γι αυτόν.
«Ήμουν σίγουρος ότι θα ‘βαζα γκολ, το ‘χα προαίσθημα. Γι αυτό και το μπλουζάκι το ‘κανα πριν ξεκινήσει το ματς. Ήταν ένας τρόπος να πω ευχαριστώ σ’ έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν ήταν μόνο λόγια και ο οποίος με βοήθησε πραγματικά. Μπορούσα να κάνω μια απλή δήλωση, αλλά νομίζω ότι ο κ. Στέφανος άξιζε πολύ περισσότερο από κάτι τέτοιο.»
Συγκλονιστικό δεν έκανε το πανηγυρισμό μόνο ο τρόπος, αλλά ειδικότερα η στιγμή που έγινε κι ενώ το σκορ ήταν ήδη 4-0.Κι όμως ούτε ντράπηκες ,ούτε δίστασες όπως, ίσως, θα έπρατταν οι περισσότεροι τη δεδομένη στιγμή.
«Προς στιγμή το σκέφτηκα κι αυτό. Τι έκανα τώρα λέω, η μισή Θεσσαλονίκη θα με βρίζει. Αλλά δε μ’ ένοιαζε. Έκανα ακριβώς αυτό που ήθελα και αισθανόμουν ότι έπρεπε να κάνω.»
Το δεύτερο και πρώτο χρονικά ήταν στο ματς της τούμπας, όπου αν και σακατεμένος απ’ τους τόνους κλωτσιάς που πρόλαβες να μαζέψεις, όχι απλά δε «μάσησες» αλλά στη κυριολεξία κουτσαίνοντας, μπήκες να συνεχίσεις…
«Όταν περιμένεις αυτό το παιχνίδι μια ολόκληρη χρονιά και δε προλαβαίνεις ν αγωνιστείς ούτε ένα πεντάλεπτο ,σκέφτεσαι ότι δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει σ’ εσένα αυτό το πράγμα. Το πρώτο που σκέφτηκα τη στιγμή που χτύπησα ήταν: «…ωχ, τι θα λέω στο κόσμο τώρα που μπήκα κι ούτε πέντε λεπτά δε πρόλαβα να παίξω;»
Η κλωτσιά με βρήκε λίγο πάνω απ’ τον αστράγαλο, σε σημείο που ούτε τα δάχτυλα του ποδιού μπορούσα να κουνήσω. Δε «μ’ άκουγε» το πόδι μου…Ο γιατρός μου είπε ότι την είχα φάει πάνω στο νεύρο. Πατούσα με τα αριστερό κι απ’ το πόνο έτρεμε όλο μου το σώμα.
Δε διανοούμουν, όμως, ότι θα ‘φευγα έτσι απ’ αυτό το παιχνίδι. Είχα το ίδιο προαίσθημα που είχα και στο Αγρίνιο. Ήμουν σίγουρος ότι θα σκόραρα.»
Έπρεπε να τους το κάρφωνες σ’ εκείνη τη φάση. Ας όψεται, όμως, η αιώνια κωλοφαρδία τους.
«Όταν είδα το Κρέσιτς να ‘ρχεται έτσι καταπάνω μου, με το πόδι τόσο απλωμένο ,είπα, δε μπορεί θα το μαζέψει. Το μόνο που πρόλαβα ήταν να σφιχτώ για να μη χτυπήσω, ακόμα, περισσότερο και να πλασάρω. Να φανταστείτε απ’ τη κλωτσιά που έφαγα, όχι απλά δεν έβλεπα που πήγαινε η μπάλα, αλλά είχα γυρίσει ολόκληρος και μπροστά μου, μόλις σηκώθηκα αντί για τον Κρέσιτς, έβλεπα το Βελλίδη.»
Είναι τέτοια η φάρα αυτών των θρασύδειλων που δε δίστασαν να χτυπήσουν ΠΙΣΩΠΛΑΤΑ και τον Αντώνη Λεπιτσά, τον προπονητή τερματοφυλάκων που σε βοηθούσε να περπατήσεις, στο τέλος του παιχνιδιού.
«Πράγματι ήρθε κάποιος κρατώντας ένα μπουκάλι σπασμένο και τον χτύπησε πισώπλατα. Κι ούτε γάτα, ούτε ζημιά… Δε μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια περιστατικά σε άλλα γήπεδα και κανείς να μη τιμωρείτε και στο δικό μας γήπεδο, που δεν έχει γίνει το παραμικρό, όλα αυτά τα χρόνια, να διακόπτετε ολόκληρος αγώνας για ένα πλαστικό μπουκάλι που «έξυσε» την επόπτρια. Δε λέω να εφαρμόζονται οι κανονισμοί κι οι νόμοι. Αλλά σε όλους το ίδιο .Όχι επιλεκτικά ,όπως έγινε σ’ εμάς.»
Γιατί, μόνο αυτό ήταν; Τι δεν έγινε, και φέτος επιλεκτικά εις βάρος του ΆΡΗ; Είμαστε η μόνη ομάδα που δεν της δόθηκε ούτε ένα πέναλτι. Έχουμε να στήσουμε τη μπάλα στην άσπρη βούλα ,πάνω από ενάμιση χρόνο…
«Προσωπικά, πιστεύω ότι για να πάρουμε κάποιο πέναλτι ή πρέπει να μας πυροβολήσει ο αντίπαλος, ή να ‘ρθει από πίσω και να μας κοπανήσει με κάνα ρόπαλο. Να βγει αίμα δηλαδή, οπωσδήποτε. Αν και πάλι, τώρα που το σκέφτομαι, αντί για πέναλτι, μπορεί να δοθεί κάνα έμμεσο, ή κάνα απλό φάουλ. Εδώ, με τον ολυμπιακό μες το Καραϊσκάκη, ούτε καν στη καθαρή ανατροπή που μου έγινε δε μας δόθηκε κι ενώ το σκορ ήταν 3-0. Τι να λέμε τώρα…; Τάκλιν στους προσαγωγούς έκαναν στον Παπαζαχαρία μες στο Αγρίνιο κι όταν πήγαμε να διαμαρτυρηθούμε γιατί δεν τον βγάζει κόκκινη κάρτα, ο Βοσκάκης μας είπε γιατί έγινε πίσω απ’ τη γραμμή του κέντρου. Τι να λέμε τώρα…»
Στη φάση με τον Σπυρόπουλο τι έγινε;
«Αν δεν ήταν ο Παπαζαχαρίας, νομίζω ούτε κίτρινη κάρτα θα του έδειχνε. Έρχονταν τρέχοντας προς το μέρος μας και φώναζε « τέλος, τέλος, τέλος, παίξτε…»
Ευτυχώς πήγε ο Γρηγόρης και του υπενθύμισε ότι το ματς ήταν τηλεοπτικό και το έβλεπε όλη η Ελλάδα: «…ότι θες κάνε, αλλά να ξέρεις ότι το πήραν οι κάμερες, και το ‘χει δείξει η τηλεόραση…»,του είπε.»
Αυτό που γίνεται στη δική σου περίπτωση είναι πραγματικά ανήθικο και πέρα για πέρα εκνευριστικό. Το σύνολο των αντιπάλων για να σε περιορίσει καταφεύγει σε ύπουλα και βρώμικα χτυπήματα και μάλιστα, το χειρότερο, υπό την προκλητική ανοχή των διαιτητών που, πολλές φορές, σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι προσχεδιασμένο. Αλήθεια, πόσες φορές, φέτος, αισθάνθηκες απροστάτευτος και ποιος ήταν ο πιο βρώμικος παίκτης που αντιμετώπισες;
«Νομίζω, δίχως δεύτερη σκέψη, ήταν το ματς με τον οφη στο Ηράκλειο. Ένοιωσα κάποια στιγμή ότι από κει μέσα δεν υπήρχε περίπτωση να ‘φευγα όρθιος. Οι τύποι βαρούσαν στο ψαχνό. Όπου προλάβαιναν…Ειδικά ο Μπουλουτ κι ο Καλαιτζιτς που για να με «ψαρώσουν» μ’ απειλούσαν ότι θα μ έσπαγαν το πόδι.
18 χρονών εγώ και 35 χρονών αυτοί… Ειλικρινά δε μπορώ να κατανοήσω τη νοοτροπία και το σκεπτικό κάποιων ανθρώπων. Που ξέρεις, την άλλη χρονιά με κάποιον απ’ τους αντίπαλους σου, ίσως να ‘σαι και συμπαίκτης, πως είναι δυνατόν να του φέρεσαι έτσι;»
Γνωρίζεις φανταζόμαστε, ότι απαιτήσεις απ’ το πρόσωπο σου τη νέα χρονιά είναι πολύ περισσότερες. Δεν είσαι, πλέον, ο άπειρος πιτσιρικάς ,που κάνει τα παρθενικά του βήματα, αλλά ένας παίκτης που έδειξε ότι μπορεί να προσφέρει.
«Το γεγονός αυτό, όχι μόνο δε με προβληματίζει αλλά μ’ αρέσει κιόλας .Μακάρι του χρόνου να βάλω 7 γκολ του παραχρόνου 10 και τη μεθεπόμενη χρονιά 13.Αυτός είναι ο στόχος μου, να κάνω σιγά σιγά βήματα προόδου. Δε θέλω να ‘μαι απ’ τις περιπτώσεις παικτών που κάνουν μια αναλαμπή και στη συνέχεια ξεφουσκώνουν και χάνονται.»
Πως ένοιωσες βλέποντας την Κ17 να σηκώνει το πρωτάθλημα;
«…πως ένοιωσα; Σα να το πήρα εγώ. Ξέρετε είναι πάρα πολύ ξεχωριστό, πάρα πολύ ωραίο συναίσθημα να φέρνεις τίτλο στον ΆΡΗ.. Πέρυσι το πήραμε εμείς της Β΄ ομάδας ,φέτος τα παιδιά της Κ17.Δείχνει ότι κάτι κινείτε ,κάτι γίνεται στον ΆΡΗ… Μακάρι να το ‘παιρνε κι η δική μου φουρνιά, όταν ήταν στη Κ17 να λέγαμε τώρα ότι έχουμε δυο και πάμε του χρόνου για το τρίτο.»
Μπορεί να ελπίζει ο Σύλλογος σ’ αυτά τα παιδιά;
«Σαφώς και μπορεί και πρέπει να ελπίζει. Όπως έγινε και στη δική μας περίπτωση. Ακολουθούν παιδιά πολύ αξιόλογα κι ίσως και καλύτερα κι από μας. Το μόνο που θα πρέπει ν’ αποφύγει ο κόσμος, είναι να μπαίνει στο τρυπάκι της σύγκρισης που γίνεται μεταξύ ημών και κάποιων παλαιότερων παικτών. Χαρακτηρίζουν εμένα, ας πούμε, το νέο Ζήνδρο. Δε λέω πολύ τιμητικός ο τίτλος, αλλά εγώ είμαι ο Γιαννιώτας. Άλλα τα δικά μου χαρακτηριστικά, αλλά του κ.Ζήνδρου. Στο φινάλε μπορεί να κάνω 3-4 ματς και να εξαφανιστώ και να μην ξαναπαίξω…Τα ίδια ακούω και για τον Αντωνιάδη που χαρακτηρίζετε ο νέος Νάτσο Γκαρσία. Ας μη φορτωνόμαστε μ’ αυτή την ανώφελη πίεση και ταμπέλα, να προσπαθούμε μονίμως να μοιάσουμε σε κάποιον.»
Αντιλαμβάνεσαι ότι αποτελείς ένα παίκτη που προέρχεται απ’ τα σπλάχνα του συλλόγου και ο κόσμος έχει, ήδη, δεθεί μαζί του.
«Ναι, το καταλαβαίνω αυτό. Όταν άκουγα πως με υποδέχονταν ο κόσμος κάθε φορά που έμπαινα αλλαγή έτρεμα ολόκληρος…»
Μην πάρουν τα μυαλά σου αέρα μόνο και μην «πουλήσεις» ποτέ την αγάπη αυτή…
«…τι, εννοείται, να πάω, ποτέ στο παοκ;»
…καλά αυτό θα ‘ταν το άκρων άωτο… Και δέκα βαγόνια ξύλο, που λέει ο λόγος, να σου ρίχνουμε κάθε μέρα και να το κάνεις αυτό σαν αντίδραση, ναι, θα είναι «πούλημα».Αλλά δεν εννοούσαμε μόνο αυτό…
«(γελάει)…Το πρώτο, να το ξέρετε, δε πρόκειται να συμβεί ποτέ. Το «πούλημα», όμως, που λέτε είναι μεγάλη κουβέντα. Θα σας μιλήσω ανοιχτά. Αν έρθει κάποια στιγμή μια πρόταση από ένα σύλλογο και μου πουν ότι με τα χρήματα που θα εισρεύσουν στα ταμεία του ΆΡΗ θα λυθεί το οικονομικό του πρόβλημα, εξασφαλίζοντας παράλληλα, και το μέλλον το δικό μου και της οικογένειας μου, τι να κάνω να μην το σκεφτώ;
Το μόνο που εύχομαι είναι αυτή η πρόταση να
‘ναι από ομάδα του εξωτερικού. Έχω δεθεί τόσο πολύ με τον ΆΡΗ και τον κόσμο του που δε μπορώ να φανταστώ, ποτέ, τον εαυτό μου αντίπαλο του. Υπάρχει βέβαια κι ένα δεύτερο σενάριο που, ούτε καν θέλω να το σκέφτομαι, αλλά που δε παύει να υφίσταται και λέει ότι για τον άλφα ή βήτα λόγο δεν αρέσω και δε με θέλει, είτε ο προπονητής, είτε ο ΆΡΗΣ και με ζητάει το Αγρίνιο ή η Νίκη Βόλου. Τί να κάνω να μην πάω και να παρατήσω τη μπάλα…;
Γι αυτό σας είπα η λέξη «πούλημα» σηκώνει συζήτηση…»
Νομίζω καταλαβαίνεις πως το εννοούμε εμείς…
«Κοιτάξτε. Όταν είσαι ήδη σε μια μεγάλη ομάδα σαν τον ΆΡΗ δε βλέπω ότι υπάρχει ο οποιοσδήποτε λόγος να σκέφτεσαι να πας οπουδήποτε αλλού. Ευχή μου είναι να μείνουμε όλοι οι πρώην συμπαίκτες της Κ21 και Κ17 και αντί για το κλασσικό κύκλο, που κάνουν οι ομάδες, πριν από κάθε ματς να κάνουμε ότι κάναμε τότε. Το λεγόμενο «αβαβα»…
Αγκαλιαζόμασταν όλοι μαζί και με τη σειρά, ο ένας μετά τον άλλον, θέλοντας, όχι μόνο, να εμψυχώσουμε τον κάθε συμπαίκτη ξεχωριστά, αλλά και για να φανεί ότι είμαστε δεμένοι σαν οικογένεια. Το θεωρούσαμε πιο ουσιαστικό απ’ το κλασσικό κύκλο που κάνουν οι περισσότερες ομάδες και απλά μιλάει ο αρχηγός κι όλοι οι υπόλοιποι ακούν. Κι αυτό είναι και το μεγάλο μου όνειρο… Η δική μας παρέα, αυτή η φουρνιά πιτσιρικάδων που έφερε στον ΆΡΗ τίτλους, να μπορέσει κάποια στιγμή να επαναλάβει το επίτευγμά της και με τη φανέλα της μεγάλης ομάδας, … »
