Ήττα ντροπή για τον ΑΡΗ, καθώς το γκολ του Αοσμάν σόκαρε την ομάδα και αποκάλυψε προβλήματα ή αν θέλετε μειονεκτήματα στον γενικότερο σχηματισμό και την αγωνιστική φιλοσοφία της ομάδας.
Γράφει ο Γιάννης Νάκος
Ένα απόγευμα Παρασκευής, που για αρκετούς παίκτες του ΑΡΗ φάνταζε μια καλή ευκαιρία για να δούνε τα αξιοθέατα στην Αθήνα, μετατράπηκε σε εφιάλτη τόσο για τους οπαδούς, όσο και για τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές που η εικόνα τους μέσα στο γήπεδο ήταν το λιγότερο κάτω του μετρίου.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο «ΑΡΗΣ» ασφυκτιεί με το 4-2-3-1 και όποιος δεν το βλέπει τότε μάλλον εθελοτυφλεί.
Όταν ένας άξονας που για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι δεν αποδίδει τα αναμενόμενα, τότε μια ομάδα όπως ο «ΑΡΗΣ» με την αγωνιστική φιλοσοφία που επέδειξε, αφενός από τα φιλικά και αφετέρου στο προηγούμενο παιχνίδι, δεν μπορεί να έχει ρεαλιστικά και πολλές ελπίδες σε ένα παιχνίδι, όπου «μύριζε» μπαρούτι και κατενάτσιο ήδη από προχθές!
Και εξηγούμαι. Για ποιο λόγο για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι η ομάδα φαίνεται τόσο «εγκλωβισμένη» σε ένα μονότονο στυλ παιχνιδιού; Καλό σύστημα στα χαρτιά, αλλά στον αγωνιστικό χώρο δεν αποδίδει σε μια ομάδα που δεν έχει βρει την απαιτούμενη ομοιογένεια, τους αυτοματισμούς και τις αλληλοκαλύψεις.
Σε παιχνίδια όπως το χθεσινό, με ομάδες όπως Ο Ιωνικός, ο «ΑΡΗΣ» οφείλει να μετουσιώσει την όποια κατοχή μπάλας σε υπερ-αριθμίες στον χώρο του άξονα και με ένα πιο ευέλικτο σύστημα, όπως για παράδειγμα το 3-5-2 να μπορέσει να «πνίξει» από άξονα και φτερά τον αντίπαλο στο δικό του 1/3 του αγωνιστικού χώρου.
Εξηγούμαι το 4-2-3-1 είναι ένα σωστό τακτικά σύστημα για τους πάικτες του «ΑΡΗ», όμως δεν αποδίδει τη συγκεκριμένη χρονικά στιγμή εξαιτίας μη σωστού «δεσίματος» των παικτών.
Από την άλλη ένα σύστημα 3-5-2 μπορεί να εξυπηρετήσει την ομάδα για ένα μήνα, ίσως και δύο μέχρι να αποκτηθεί η ομοιογένεια και οι ποδοσφαιριστές να βρούνε τα πατήματα τους μέσα στο γήπεδο, ενώ θα πρέπει να συνυπολογισθεί, ότι ο Ματέο Γκαρσία θα επιστρέψει σε τουλάχιστον 3-4 εβδομάδες.
Με Φαμπιάνο, Μπράμπετς και έναν εκ των Δεληζήση ή Μπεναλουάν να «σκουπίζει», ότι ξεφεύγει από τους άλλους δύο τα μετόπισθεν είναι ασφαλή. Λίγο πιο μπροστά αριστερά Λούμορ και δεξιά Σούντκγρεν, είναι επιλογές που τίμια μπορούν να καλύψουν ολόκληρη την πλευρά και να εξυπηρετήσουν το σύστημα και αμυντικά και επιθετικά.
Πάμε στον άξονα τώρα. Στο τριγωνάκι του θανάτου εκεί όπου θα κρίνονται όλα τα παιχνίδια. Τελευταίος ο Σάσα που αποδεδειγμένα «στραγγαλίζει» ως μαν-τουμαδόρος όποιον του ανατεθεί, αλλά και πατάει περιοχή ως ψευτο-οκτάρι, γεγονός που του δίνει 3 γκολ τουλάχιστον κάθε σεζόν. Η τριάδα ανάλογα με τον αντίπαλο συμπληρώνεται από Εντιαγέ και έναν εκ τους Χαϊροβιτς, ή Μπερτόγλιο.
Στην επίθεση τα πράγματα είναι απλά. Καμαρά και Αλί συνθέτουν επιθετικό δίδυμο που είτε εκτελεί σε πρώτο χρόνο με κεφαλιά ή σουτ στα «φορτώματα» από τις πτέρυγες, είτε ο ένας εκ των δύο «τραβάει» 1 ή και δύο κεντρικά στόπερ της αντίπαλης ομάδας και ο έτερος πραγματοποιεί κάθετη κίνηση, μπαλιά που αποδεδειγμένα κατέχει και μπορεί να πραγματοποιήσει ο Μπερτόγλιο.
Το συγκεκριμένο σύστημα έχει και μειονεκτήματα. «Εξαφανίζει» από την ενδεκάδα Ιτούρμπε, Γκάμα και Ματέο Γκαρσία. Και οι τρεις για διαφορετικούς λόγους ο καθένας είναι ντεφορμέ. Ο Ματέο τραυματίας, ο Ιτούρμπε δεν έχει κάνει προετοιμασία και ο Γκάμα 34 χρονών.
Προφανώς και χωράνε στο σύστημα, όμως όχι στη παρούσα φάση. Σε έναν με δύο μήνες θα φορμαριστούν και θα έχουν πάρει «ανάσες» μετά την δύσκολη προετοιμασία που έβγαλαν.
Εκεί «κολλάει» το 4-2-3-1 και με προϋποθέσεις 4-4-2 που ως λύση απελπισίας είδαμε τον Μάντζιο να λανσάρει στα τελευταία 15-20 λεπτά των δύο πρώτων αγωνιστικών.
Μπράμπετς, Φαμπιάνο στο κέντρο, δεξιά Σούντγκρεν και αριστερά Λούμορ. Στον άξονα Σάσα, Εντιαγέ με αλλαγές Ματίγια, Τζέγκο ή και Χαϊροβιτς. Δεξιά Ματέο, αριστερά Γκάμα είτε Ιτούρμπε με εναλλαγές «χιαστί» μεταξύ τους και back-up Μαντσίνι είτε ως πρώτη αλλαγή, είτε ως βασικός ανάλογα την κατάσταση του Γκάμα.
Στην επίθεση Καμαρά και Μπερτόγλιο ως false 9 ανάλογα το παιχνίδι με τον Αλί ως πρώτη αλλαγή ή και βασικό πρέπει να τον δούμε μια φορά και αυτόν.
Αυτές είναι κάποιες σκέψεις για το μέλλον και για όσα είδαμε τις πρώτες δύο αγωνιστικές. Ο «ΑΡΗΣ» έπεσε χθες στην καλοστημένη παγίδα Ιωνικού που παρεμπιπτόντως έπαιξε με το ίδιο σύστημα! Παγιδεύτηκε στη μετριότητα του αντιπάλου και «ξέχασε» και τα βασικά μετά από ένα σημείο, καθώς οι σέντρες-γεμίσματα και οι «τυφλές» μπαλιές στο πουθενά δεν αρμόζουν σε μια ομάδα όπως ο «ΑΡΗΣ» και δη με τέτοιο υλικό!
Η νίκη με τον Παναθηναϊκό είναι μονόδρομος. Μονόδρομος για να κάνει «σεφτέ-νίκης» στο πρωτάθλημα και για να μην «ηχήσουν» σειρήνες απομάκρυνσης για τον Μάντζιο που δικαιολογημένα έχει δεχθεί το μεγαλύτερο μέρος της κριτικής.
Ας ελπίσουμε το τσουχτερό πρόστιμο από τον Καρυπίδη να αφύπνισε παίκτες και προπονητή, διότι η συνέχεια είναι δύσκολη και στον Άρη του Καρυπίδη, και του τόσο μεγάλου ανοίγματος οικονομικά, οι δικαιολογίες έχουν τελειώσει πλέον.
