Γύρισα απ’το γήπεδο και είπα να μην πάω στο σπίτι. Θα ξυπνούσα, απ’ τα νεύρα και την ένταση, σύζυγο και παιδί. Το στομάχι κόμπος. Πέρασα απ’ την μάνα μου, “κάτσε παιδί μου να σου βάλω ένα πιάτο φαΐ” και τα ρέστα, της κλασικής μητέρας του γιου που πάντα θα είναι παιδί κι ας είναι παντρεμένος. “Βάλε ρε μάνα”, να στρώσει το στομάχι.
Λίγα λεπτά πέρασαν και μου έφερε ένα πιάτο φασολάδα. Πάσχα έρχεται, νηστεία, αλάδωτη λέει. Κοιτάζοντάς το, θυμήθηκα τον Άρη απέναντι στην ομάδα του μόνου αξιοσέβαστου Ιβάν. Του Γιοβάνοβιτς. Κάπως έτσι θα περιέγραφα την απόδοση. Αλάδωτη, άγευστη. Μόλις ξεκίνησα να τρώω, συνειδητοποίησα πως το φαγητό ήταν απείρως γευστικότερο, θρεπτικό και όντως, άκρως ευεργετικό για το στομάχι κάποιου. Το ακριβώς αντίθετο με την ομάδα, δηλαδή…
Compact… προπαγάνδα
Δεν ξέρω από πού να αρχίσω και που να τελειώσω, την ώρα που ο προπονητής μας ακόμα δεν αποφάσισε πότε θα τηρήσει την υπόσχεση να… μοιραστούν τα παιχνίδια οι τερματοφύλακες! Έτσι επικοινώνησαν οι κιτρινόμαυροι δημοσιογράφοι. Εγώ τέτοιος δεν είμαι, αλλά υιοθετώ τα ρεπορτάζ. Τέταρτο σερί παιχνίδι ο, με πολλές προοπτικές, νεαρός. Στην παρούσα χρονική στιγμή, παρόλα αυτά, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Αδικώ, ενδεχομένως, τον Σιαμπάνη, καθώς στον Πειραιά παρά την ευθύνη του στο πρώτο γκολ έσωσε δύο ακόμα, τουλάχιστον, αλλά χαρακτηρίζεται απερίσκεπτη η απόφαση να αλλαχτεί το τέρμα ή για την ακρίβεια να γίνει πείραμα στην θέση αυτή, ειδικά στο παρόν χρονικό διάστημα. Επαναλαμβάνω πως, πιστεύω όσα επικοινωνεί μέσω του Τερζή η Π.Α.Ε. Τι άλλο να κάνω;;
Δεξιά ο, καλύτερος απ’ τον Εμπαγκατά κατ’ εμέ, Οντουμπάγιο παίρνει την απόφαση να αφήσει την ομάδα με 10 παίχτες, σε μαρκάρισμα στο κέντρο του γηπέδου, στο 1ο ημίχρονο! Ανοίγω παρένθεση και με αφορμή την αδιανόητη, αφελή, απερίσκεπτη και σε βάρος της ομάδας του/μας ενέργεια εξηγώ τι πάει να πει προπαγάνδα. Μόλις την περασμένη αγωνιστική, με αφορμή το ακυρωθέν, πεντακάθαρο γκολ της Α.Ε.Κ. στην Τούμπα, στο 6′, συντονισμένα οι δημοσιογράφοι του Ομίλου Κωνσταντινουπολιτών παρουσίασαν περίπου ως “κατά τους” αυτό το σφύριγμα που αλλοίωνε την ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Έλεγαν και έγραφαν, μέσες άκρες πως, “θα αντιδρούσε αλλιώς η ομάδα τους αν το σκορ γίνονταν, όπως, έπρεπε, 0-1”. Συνεπώς… αδικήθηκαν!
Εντάξει, οι άνθρωποι είναι καθηγητές και η διαφορά μας σε αυτό το επίπεδο είναι χαώδης. Θα ήμουν γελοίος αν έλεγα πχ πως αδικηθήκαμε που δεν φάγαμε κόκκινη, καθώς θα παίζαμε πιο σφιχτά και compact στο υπόλοιπο ματς!
Νέα Ελβετία, Βαρδάρης, Σταθμός
Κάπου στο 75, ένας συνοπαδός, που συζητούσαμε για όσα (δεν και αντέχαμε αλλά) βλέπαμε, μου είπε πως ο Καμαρά είναι για πρόστιμο και διακοπή συμβολαίου! Εντάξει, κλασικές υπερβολές κερκίδας ως προς την προτεινόμενη ποινή απ’ την διοίκηση, αλλά ήταν πασιφανές πως σχεδόν κυνηγούσε την δεύτερη κίτρινη – κόκκινη κάρτα. Τα κατάφερε, στις καθυστερήσεις. Εκεί που ένα κόρνερ έκανε περίπου ένα δεκάλεπτο και πλέον να εκτελεστεί, καθώς απ’ την μία οι παίχτες έγιναν τουρλουμπούκι και απ’ την άλλη ο γλάρος της παλιάς διαφήμισης με το ” όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές” δεν είχε μεριμνήσει να αναφέρει και “σε γήπεδα”. Μία παντελώς λανθασμένη αντίδραση της κερκίδας, στον δικό μου, αξιακό, οπαδικό κώδικα.
Τα δύο περιστατικά, με Οντουμπάγιο και Καμαρά, προδίδουν τον εκνευρισμό, την απειθαρχία, τον εκτροχιασμό συμπεριφορών. Μεγάλο μερίδιο ευθυνών, λοιπόν, σε προπονητικό επιτελείο, γενικούς αρχηγούς και φυσικά διοίκηση. Λειτουργία παιχτών άνευ κανόνων, λειτουργία ομάδας χωρίς ίχνος φάσης στο δεύτερο ημίχρονο. Αντιθέτως, έκανε πανομοιότυπα και απλόχερα δώρο δύο “ματς” στον ίδιο αντίπαλο. Όπως έκανε προσφορά και φάσεις, σε αυτόν που πίστευε και διεκδικούσε την νίκη και όχι τον βαθμό. Μία έχασε ο Σπόραρ, απ’ την μικρή περιοχή, μία ο Μαντσίνι μπαίνοντας διαγώνια. Παρεμπιπτόντως, ο Αργεντινός ξεκίνησε να τρέχει απ’ την Νέα Ελβετία με προορισμό τον Ο.Σ.Ε. , ο Μάρβιν Πίρσμαν απ’ τον Βαρδάρη με τον ίδιο τερματικό σταθμό και ο Αργεντίνος έφτασε νωρίτερα!!
Μην τα πολυλέμε. Απειθαρχία, ωχαδερφισμός, κανένας συνδετικός κρίκος διοίκησης ομάδας εντός αυτής, κάποιος που να ελέγχει Απίθανα πράγματα! Κοντά σε αυτά, προστίθεται το γκολ, σχεδόν καρμπόν με το Πρωτάθλημα. Κόρνερ στην ίδια πλευρά, ενέργεια αντίπαλου παίχτη ανενόχλητου εντός περιοχής μας. Γκολ παρωδία, που θύμιζε εποχή… “Μπουσέ” και την μπάλα να περνάει από πανω και δεύτερο παιχνίδι που ο ίδιος αντίπαλος φεύγει με διπλό από το Χαριλάου, με παρόμοια εικόνα. Λέω παρόμοια και όχι ακριβώς ίδια, καθώς ο Άρης υπήρξε θλιβερός στο δεύτερο ημίχρονο. Αλλαγή αμυντικού προσανατολισμού, αλλαγή τακτικής με 4-3-3, ούτε μισή φάση σε ροή αγώνα.
Ο αρχηγός
Επιστροφή στην αρχή του κειμένου. Αγαπημένος γραφιάς ο Διονύσης Χαριτόπουλος. “Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων” ένα απ’ τα βιβλία του, προϊόν έρευνας και σοβαρής, ιστορικής, προσέγγισης. Ο ποδοσφαιρικός Άρης (και) της περασμένης Κυριακής με ανάγκασε να το ανασύρω απ’ την βιβλιοθήκη μου και να ανατρέξω σε εποχές που η ελληνική ιστορία ακόμα διστάζει να μελετήσει.
Άτακτος, χωρίς καμία τάξη εννοώντας όμως, ποδοσφαιρικά, ο Άρης. Η αρχή έγινε το περασμένο καλοκαίρι. Στον πάγκο. Η εικόνα των 90+ λεπτών δεν είναι παρά η συνέχεια, το αποτέλεσμα όλων όσων ακολούθησαν. Έλειπε, ανεξήγητα, ένας σημαντικός παίχτης από μία εντεκάδα που (όχι απλά για δύο συνεχόμενους αγώνες αλλά) δείχνει εκ νέου πως δεν μπορεί να υποστηρίξει, σε αγωνιστικό επίπεδο, δύο συνεχόμενα καλά ημίχρονα. Αυτός ήταν ο αρχηγός της ομάδας. Ο αρχηγός των… ατάκτων!
ΥΓ Οι απόψεις των γραφομένων δεν εκφράζουν “τον λαό του Άρη”, με τις “είμαστε αγανακτισμένοι” κορώνες. Είναι προσωπικές προσεγγίσεις. Είναι καθαρές απόψεις κάποιου που, έχει την τιμή μέσω αυτής της γωνιάς να, κριτικάρει μεν, στηρίζοντας με παρουσία και φωνή, δε.
ΥΓ 2 Μονόδρομος η συνεχής προσπάθεια, με κατάθεση κάθε ικμάδας δύναμης, ευστροφίας και ικανότητας όλων όσων έχουν επιλεγεί γι’ αυτό. Επίκληση, δέηση και προσευχή, λόγω και των ημερών. Κόντρα στην φορμαρισμένη αντίπαλο, στην έδρα της με σημειολογία σε Ιερά και Όσια, τη. Κυριακή των Βαΐων, μετά το Σάββατο της Ανάστασης του Λαζάρου, ελπίζουμε στα “δεύρω έξω”, στα “ωσαννά” και όχι στα “σταύρωσον αυτόν”, αν και τα τελευταία απέχουν λίγο ανάμεσά τους
Μόνο Άρης.
Σάββατο, του Λαζάρου, 8 Απριλίου 2023.
“ο Χιούι”
