Ακριβώς έναν χρόνο πριν, ο Παναγιώτης Γιαννάκης, αρχηγός του Άρη στον πρώτο του ευρωπαϊκό τίτλο μιλούσε για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια για εκείνη τη βραδιά της 16ης Μαρτίου σε μια ειδική συνεργασία του PRESSARIS με τον Πάρι Καλημερίδη. Έχει ιδιαίτερη σημασία να θυμηθούμε τι είχε δηλώσει πέρσι ο Γιαννάκης, λίγες βδομάδες πριν έρθει και αυτός στην Θεσσαλονίκη, μαζί με την ομάδα του Λιμόζ, για να τιμήσει τον Νίκο Γκάλη!
Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΣΤΟ PRESSARIS
Του Πάρι Καλημερίδη
16 Μαρτίου 1993… Θα την χαρακτήριζα χωρίς δισταγμό ημερομηνία «σταθμό» για τον Άρη, για τη Θεσσαλονίκη, για τους φίλους των κίτρινων αλλά και γενικότερα για το ελληνικό μπάσκετ.
Η ομάδα που μπήκε σε κάθε ελληνικό σπίτι και έγινε διάσημη και στην Ευρώπη. Η ομάδα που έγινε «μόδα» στα τέλη της δεκαετίας του 1980 χάρη στα κατορθώματα των «Διόσκουρων» Γκάλη – Γιαννάκη και της απίθανης παρέας τους που είχαν για «μαέστρο» από τον πάγκο, τον Γιάννη Ιωαννίδη επιτέλους κατακτούσε τον πρώτο της ευρωπαϊκό τίτλο, νικώντας μετά από ένα «γκραν γκινιόλ» παιχνίδι στο Τορίνο, στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων την Εφές Πίλσεν με σκορ 50-48.
Είμαι σίγουρος ότι ο Πέταρ Ναουμόσκι ακόμη δεν μπορεί να χωνέψει πως χάθηκε για την ομάδα του εκείνο το τρόπαιο. Αντίθετα ο αρχηγός του Άρη εκείνη τη χρονιά ο Παναγιώτης Γιαννάκης έχει να θυμάται πολλά από εκείνη την ιστορική βραδιά επ’ ευκαιρία της σημερινής επετείου.
Εδώ και δυο σχεδόν χρόνια ο «δράκος», ο πιο πετυχημένος Έλληνας προπονητής την τελευταία δεκαετία και όχι μόνο, έχει σιγήσει συνειδητά. Αποφεύγει τις δηλώσεις και τις συνεντεύξεις. Κάνει ένα είδος …αποτοξίνωσης μετά το έπος που έγραψε στον πάγκο της Εθνικής ομάδας τόσο στο Ευρωμπάσκετ της Σερβίας το 2005 όσο και στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας έναν χρόνο αργότερα. Αλλά και από την πετυχημένη παρουσία του στον πάγκο του Ολυμπιακού (δυο συνεχόμενες παρουσίες σε φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα το 2009 και το 2010, συμμετοχή σε έναν τελικό της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης το 2010 και κατάκτηση ενός Κυπέλλου Ελλάδας το 2010). Ή μήπως τελικά αισθάνεται απογοητευμένος από την άδικη ως ασεβή συμπεριφορά «κάποιων» απέναντι του; Διαλέξτε και πάρτε…
Για την ώρα πάντως αρνείται κατηγορηματικά να σχολιάσει οτιδήποτε έχει σχέση με την Εθνική, τον Ολυμπιακό και την Α1. Αντίθετα δέχθηκε με μεγάλη προθυμία να μιλήσει για την ιστορική επιτυχία του Άρη στο Τορίνο και όχι μόνον. Τους λόγους τους εξήγησε αποκλειστικά στο PRESSARIS.
-Τι σημαίνει ο Άρης για τον Παναγιώτη Γιαννάκη;
«Δεν μπορώ να το κρύψω ότι ο Άρης παραμένει πάντα μέσα στην καρδιά μου σε ένα ξεχωριστό μέρος. Αυτόν τον σεβασμό και την αγάπη που τρέφω γι’ αυτόν και τους φίλους της ομάδας του δεν μπορεί να τα σβήσει και να τα διαγράψει κανένας. Θα ήμουν αχάριστος και ασεβής αν δεν αναγνώριζα ότι στον Άρη έζησα σαν παίκτης τις καλύτερες και τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της καριέρας μου ως παίκτης. Μεγάλες χαρές και στιγμές δόξας ζήσαμε όλοι εκείνοι που ήμασταν μέλη της ομάδας στα ιστορικά μπασκετικά χρόνια της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της επόμενης δεκαετίας. Υπήρξε η ευτυχής συγκυρία να συνυπάρξουμε στον Άρη μεγάλοι παίκτες με πρώτο και καλύτερο τον ‘Νικ’».
-Ο Άρης γιορτάζει την 19η επέτειο της κατάκτησης του πρώτου ευρωπαϊκού του τίτλου. Τι θυμάστε από εκείνον τον τελικό;
«Το πρώτο που θυμάμαι ήταν η μεγάλη πίεση και το άγχος που μας διακατείχε όλους παραμονές του τελικού. Ο κόσμος του Άρη ζούσε και ανέπνεε δικαιολογημένα για έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Είχε μεγάλη δίψα. Είχαμε φτάσει τρεις φορές μια ανάσα από την κατάκτηση του ευρωπαϊκού τίτλου. Τα τρία άτυχα φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών φάνταζαν πάρα πολλά για μια μεγάλη ομάδα όπως ήταν ο Άρης. Στο Τορίνο ζητούσαν όλοι επιτακτικά το Κύπελλο. Ήταν μονόδρομος για όλους μας παίκτες, προπονητής (Σβι Σερφ), διοίκηση».
-Μεγάλη πάντα η πίεση του κόσμου…
«Θυμάμαι ότι οι φίλαθλοι έρχονταν στις προπονήσεις και μας παρότρυναν με κάθε τρόπο να κερδίσουμε την Εφές Πίλσεν. Η πίεση ήταν τεράστια. Όταν μάθαμε στο ξενοδοχείο που είχαμε καταλύσει στο Τορίνο ότι η ιταλική πόλη είχε γίνει κίτρινη από τα ατελείωτα «καραβάνια» των Αρειανών φιλάθλων, μείναμε όλοι άναυδοι. Ειδικά όταν μπήκαμε μέσα στον αγωνιστικό χώρο και αντικρίσαμε ένα κιτρινόμαυρο γήπεδο. Οι ξένοι της ομάδας Τάρπλεϊ και Άντερσον έμειναν κατάπληκτοι».
-Υπήρχε άγχος…
«Τελικά έγινε το αναπόφευκτο. Το άγχος μας επηρέασε και κάναμε μια μέτρια εμφάνιση αλλά το τέλος του παιχνιδιού ήταν αυτό που θέλαμε όλοι μας και μας έκανε ευτυχισμένους και χαρούμενους. Οι φανέλες μας έκαναν «φτερά» στα χέρια των φιλάθλων. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη βραδιά και τους ατελείωτους πανηγυρισμούς. Ο πρώτος ευρωπαϊκός τίτλος για όλους μας ήταν γεγονός».
-Πώς θα την χαρακτηρίζατε εκείνη τη βραδιά;
«Με μια λέξη «φιέστα». Αληθινή γιορτή. Και ποιος δεν είχε έρθει στο Τορίνο. Η Μαρινέλα, ο αείμνηστος Βασίλης Τσιβιλίκας και δεκάδες επώνυμοι από Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Το «πανηγύρι» δεν είχε προηγούμενο στην ιστορία του μπάσκετ. Ήταν μια αληθινή «κατάληψη» πόλης. Ο κόσμος του Άρη είναι πραγματικά μια άλλη ιστορία. Ασύγκριτος στην κυριολεξία. Έχω τις καλύτερες αναμνήσεις…».
-Υπάρχει το ενδεχόμενο επιστροφής σας στο μέλλον στο Αλεξάνδρειο;
«Δεν μπορώ να πω ψέματα. Ούτε να υποκριθώ. Δεν το αποκλείω βέβαια αν υπάρξουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις… Ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία. Χαιρετισμούς σε όλους τους φίλους και πάνω απ’ όλα στον ηρωικό κόσμο του Άρη που ακόμη και στις δύσκολες στιγμές αποδεικνύει την αφοσίωση και την αγάπη του για την ομάδα. Γι’ αυτό άλλωστε ο Άρης παραμένει μεγάλος και τον σέβονται όλοι…».
