Σχολιογράφος με άποψη blog-ΑΡΗ με ξεχωριστό τρόπο την κιτρινόμαυρη επικαιρότητα. Διαφορετικό κι ανατρεπτικό το… προσωνύμιο του: Χιούι! Μέσα από το PRESSARIS θα καταθέτει τις δικές απόψεις. σκέψεις, προβληματισμό!
Σήμερα το νέο του blog. Απλά… απολαύστε το:
Αν κάτσεις και βάλεις κάτω τα στατιστικά, σε πιάνει μια κατάθλιψη, μία μελαγχολία για όσα δεν μπόρεσες, διαχρονικά, να υποστηρίξεις, αντάξια του μεγέθους που θα έπρεπε να είσαι, στο χορτάρι.
Την Κυριακή το βραδάκι παίζουμε στην Λεωφόρο, στο Απόστολος Νικολαΐδης, απέναντι σε έναν Παναθηναϊκό με πορεία τρένου και ένα 8/8. Ο Άρης, κακά τα ψέματα, στατιστικά απεικονίζεται ως αουτσάιντερ, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Είναι μέρος της πραγματικότητας. Η ανάγνωση, λέει πως, είναι μία ομάδα που, δυστυχώς αλλά, μόλις τα τελευταία χρόνια σταθεροποιείται σε θέσεις όπου θα έπρεπε να βρίσκεται από πάντα. Και αυτή η σταθεροποίηση βασίζεται σε σταδιακή επικράτηση σε έδρες που ήταν “απαγορευμένος καρπός”…
Ο ιπτάμενος
Ήμουν παιδάκι όταν επικρατήσαμε με 1-2 στο Ο.Α.Κ.Α. , με τον μεγάλο Ντίνο Κούη και τον Νίκολα Νίκιτς να υπογράφουν μία σπουδαία επιτυχία του Άρη, επί ενός αντιπάλου που έπαιξε, έναν χρόνο πριν, ημιτελικό Πρωταθλητριών, ακόμα τότε και μετέπειτα Τσάμπιονς Λιγκ. Ένας Άρης που βίωνε μία δεκαετία “ευθεία γραμμή”, στο ποδοσφαιρικό του τμήμα, σε αντιδιαστολή με το μπάσκετ που μόλις ξεκινούσε για να λατρευτεί σε κάθε άκρη της χώρας και της Γης.
Εκείνο το απόγευμα, κρεμασμένος στο ραδιοφωνάκι, άκουγα και χαιρόμουν για τον “ιπτάμενο τερματοφύλακα”, περί Αλέκου Κατσιαούνη ο λόγος, που πρωταγωνίστησε και αυτός στο σπουδαίο τρίποντο. Δυστυχώς, μία από τις σποραδικές επιτυχίες της μπάλας, καθώς “ιπτάμενος διαρκείας” θα αποδεικνύονταν μόνο ο Γκάλης και η παρέα του, στο μπάσκετ, για τα επόμενα χρόνια.
Σάμπα, ντρίπλες και βαμβάκι
Το ποδόσφαιρο των 80’s αντικαταστάθηκε από αυτό των 90’s, ακολουθώντας τις επιταγές των καιρών. Απ’ τα μεσημέρια της Κυριακής με κοινή ώρα έναρξης όλων των αγώνων στις 3 το μεσημέρι, μία νοσταλγική πινελιά που έσβηνε, περάσαμε στις συνδρομητικές εποχές! Από τα μέσα, δε, της δεκαετίας και από το τσουνάμι που επέφερε ο “νόμος Μπόσμαν”, μαζί με την λάμψη που άρχισε να δίνει το ΤσουΛού, άλλαξαν τα δεδομένα. Μοιραία, οι δυνατοί δυνάμωναν κι άλλο και οι αδύναμοι γίνονταν έρμαιο.
Μιλάμε για έναν Άρη, του οποίου οι ποδοσφαιροπαράγοντες υπήρξαν, σχεδόν άπαντες, μικρόνοες, χωρίς πλάνο, όραμα και άφησαν ένα τμήμα του Συλλόγου έρμαιο σε διαθέσεις, εντός και εκτός. Το οπαδικό κίνημα δυνάμωνε και ήταν αυτό που κρατούσε τα μπόσκα, μόνο. Ισχυρές παρουσίες εντός και εκτός, πυρακτωμένες κερκίδες αλλά, παρά το μότο, μπάλα παίζουν οι παίχτες. Ο κόσμος αποτελεί το έξτρα καύσιμο, την ύλη που ενισχύει τις αγωνιστικές βάσεις.
Στις λιγοστές στιγμές των δύο δεκαετιών που κάτι πήγε να συμβεί ποδοσφαιρικά και που για 2-3 χρόνια προέκυπτε προοπτική, η κάθοδος στην Αθήνα συνοδεύονταν από παρουσία καμικάζι με σφυρίχτρες και κοντάρια, που έπιαναν νυστέρι και βαμβάκι όποτε ήταν αναγκαίο και που εκτείνονται από τον επόπτη Θαλάσση ως το γκρέμισμα του Κάμπορα, χωρίς να προσμετράται ο “ηλεκτροΧαβίτο”, καθώς εκείνο το ματς έγινε Θεσσαλονίκη.
Αυτή είναι η μισή αλήθεια και μάλιστα κόντρα στην φιλοσοφία που ανέπτυξα με τα χρόνια και που λέει πως “όταν θέλεις να λογίζεσαι (και) αγωνιστικά μεγάλος, προστατεύεσαι με διαρκές χτίσιμο δυνατής ομάδας”. Δεν ταιριάζει στον Άρη η διαιτητική δικαιολογία, η δικαιολογία γενικότερα, όμως ιστορική αλήθεια είναι πως την παράδοση αυτή διατήρησαν αρκετοί καλοθελητές. Παρόλα αυτά, άντε να είχαμε 3 νίκες παραπάνω. Ε και;
Όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, σε ανύποπτο χρόνο, κάπου στο 2007 κι ενώ είχαμε παρουσιάσει κατά το παρελθόν αξιόλογες ομάδες, ντριπλαδόρων και βιρτουόζων εκπροσώπων της χώρας της Σάμπα, με τον Ιβάν και τον Αντριόλι να έρχονται πρόχειρα στον νου, ήρθε ο Νασιμέντο απ’ το εξωτικό Μπελέμ, σε μία πάσα ενός παίχτη “γκεστ σταρ”, σε όσα απίθανα συνέβησαν στον ποδοσφαιρικό Άρη, κατέθεσε τα διαπιστευτήριά του στο χορτάρι του γηπέδου του Αμαρουσίου και έσπασε το “κακό σπυρί”.
Η νοοτροπία
Για να επαναληφθεί η επιτυχία και αφού έπρεπε να περάσουμε, σαν τον Οδυσσέα, από την Σκύλλα στην Χάρυβδη, απ’ τον θάνατο στην ζωή, πέρασαν 14 χρόνια. Δεν το λες τιμητικό, αλλά κοιτάς πίσω και κοιτάζεσαι με την πραγματικότητα. Ο Άρης του 2021 κέρδισε και στα δύο του γήπεδα τον Π.Α.Ο. Η ομάδα του Μάντζιου έδειξε την νοοτροπία που πρέπει να διακατέχει έναν Σύλλογο που έμαθε να αδικεί τον εαυτό του. “Είμαι δυνατός αγωνιστικά, πνευματικά και δεν διακατέχομαι από κανενός είδους κόμπλεξ και φόβο. Τα έχω αποβάλλει”.
Όταν τα παραπάνω γίνονται κτήμα ενός συνόλου κι ενός οργανισμού, των αποδυτηρίων και της καθημερινότητας μίας ομάδας, γίνονται η βάση σταθεροποίησης. Ασχέτως των λαθών που, έως τώρα, δεν ευνόησαν την περαιτέρω άνοδο της ομάδας, αν και είναι νωρίς ίσως για να κριθεί κάτι τέτοιο, ο δρόμος υπάρχει και τον έχει χαράξει ο ίδιος ο Άρης.
Στο ποδόσφαιρο, το οποίο μπορεί να αναλυθεί διεξοδικά, υπάρχουν 3 αποτελέσματα. Δεν αναφέρω κάτι καινούργιο. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που μπορούν να τα επηρεάσουν. Στιγμές, αποφάσεις, ενδογενείς και εξωγενείς παράγοντες. Έχουν δημιουργηθεί συνθήκες για να μην πηγαίνει η ομάδα σαν το πρόβατο σε σφαγή, σίγουρα αυτό είναι μέρα με την νύχτα σε σχέση με εποχές που βιώσαμε και ήξερες πως “οι μελλοθάνατοι χαιρετούν” τον… “Καπετάνιο”, κατά κύριο λόγο, τον Καίσαρα της εποχής! V.A.R. και ξένοι διαιτητές βοηθάνε προς αυτή την κατεύθυνση. Προσωπικά, θα ήθελα την ίδια συνθήκη σε κάθε παιχνίδι, ανεξαρτήτως αντιπάλου. Είμαι πεπεισμένος ότι με τα παλιά κόζια της τράπουλας θα είχαμε σκαλώσει μία χρονιά από τις τελευταίες και όποιος πει το αντίθετο “ακούγεται”.
Αντί επιλόγου
Μην τα πολυλέμε. Η ομάδα είναι στην πορεία μίας διαδρομής, με τα σωστά και λάθη της, με συγκεκριμένες επιλογές, με ανθρώπους που καλούνται να αποφασίσουν το σωστότερο. Στην μικρή εικόνα μπαίνει ένα παιχνίδι Κυριακής βράδυ, σε μια έδρα δύσκολη, απέναντι σε μία ομάδα σοβαρή, που περιτριγυρίζεται από γλοιώδη περίγυρο. Τον τελευταίο τον αφήνουμε απ’ έξω. Κοιτάζουμε την ουσία. Πηγαίνουμε για νίκη που θα αλλάξει ισορροπίες και ψυχολογία, τόσο του συνόλου, όσο και της δικής μας.
Υπάρχει και το μπάσκετ που, προσωπικά, το έχω αδικήσει. Ξεκινώ με “παρουσία διαρκείας” και τα υπόλοιπα εν καιρώ.
Παντού Άρης. Μια ζωή, όλο Άρης!
Κυριακή, 23 Οκτωβρίου 2022
“ο Χιούι “
