Όσοι προπονητές και να ‘ρθουν , το αποτέλεσμα θα είναι ίδιο. Ο ΑΡΗΣ θα χάνει και θα μοιάζει όλο και περισσότερο με ένα ποδοσφαιρικό φάντασμα που κυκλοφορεί στα γήπεδα της χώρας. Η ομάδα δεν είναι μόνο ασθενής… Το βλέπουμε στην απόδοση των παικτών αυτό.
Είναι θύμα των κακών αποφάσεων , που πήρε ο πρόεδρος και οι συν αυτόν, χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα να αλλάξουν το παραμικρό πλέον. Ο ΑΡΗΣ έγινε σάκος του μποξ για κάθε αντίπαλο. Τον κερδίζει χωρίς καν να παίζει ικανοποιητικά. Χωρίς να νιώθει ότι κινδυνεύει με ήττα.
Ο ΑΡΗΣ φέτος διαλύθηκε. Σκόρπισε στους τέσσερις ανέμους. Κανένας δεν ξέρει τι να κάνει , πώς να παίξει, πώς να κερδίσει, πώς να βγάλει πάθος σε έναν αγώνα. Είναι κατάντια αυτό το θέαμα και φυσικά τα αποτελέσματα. Ντρέπεται κανείς; Ξέρουν όλοι οι παροικούντες στα πέριξ της ομάδας ποιος είναι ο αρειανός; Πόσο περήφανος είναι για τα πάντα στη ζωή του άρα και για την ομάδα του;
Αντιλαμβάνεται ο κ. Καρυπίδης ότι ο ΑΡΗΣ υπάρχει γιατί έχει βαθιές ρίζες στα μεσαία και υψηλά στρώματα της Θεσσαλονίκης; Που δεν δέχονται να τους κοροϊδεύουν δευτερότριτοι τυχαίοι χωρίς υπόβαθρο; Πλέον το ζήτημα του ΑΡΗ φέτος αφορά έναν και μόνο , που θεώρησε ότι θα παίξει τον ρόλο «one man show» και θα αποθεωθεί από τον κόσμο. Μόνο που ο κόσμος έχει μάθει να αποθεώνει τη συνέχεια, τη συνέπεια, τη δουλειά, την προσπάθεια.
Τις εγωιστικές, αυτοκαταστροφικές, αδιανόητες συμπεριφορές και αποφάσεις τις καταλαβαίνει από πολύ μακριά. Το καλοκαίρι έδειξε το δρόμο. Τα «φύγε εσύ, έλα εσύ» κανένας δεν τα είδε με καλό μάτι. Οι εμφανίσεις της ομάδας ήταν το πρώτο δυνατό κουδούνι που ήχησε νωρίς. Οι ελλείψεις σε βασικές θέσεις ήταν το δεύτερο και δυνατότερο. Το ότι ο Βόλος είναι τέσσερις βαθμούς μπροστά είναι το τρίτο και τελικό. Οι φίλαθλοι δεν μπορούν να ασχολούνται με τον ΑΡΗ όταν βλέπουν ότι τίποτα δεν αλλάζει. Η αγάπη προς τη ομάδα , από τον κόσμο, θα είναι η αιτία που θα πηγαίνουν ακόμα στο γήπεδο. Φανερά λιγότεροι, αλλά θα πηγαίνουν. Γιατί το παραμύθι δεν είχε δράκο. Είχε μόνο προσωπικές πορείες, άτοπες κινήσεις, μηδενικές λειτουργίες. Το κατόρθωμα είναι μοναδικό και ανυπέρβλητο.
Ο πρόεδρος που έχει την ευθύνη όλων των παραπάνω αποτυχιών , έχει την υποχρέωση να δηλώσει γιατί έχει πάει έτσι η χρονιά, να αναλάβει εξ ολοκλήρου την ευθύνη για τα κακώς κείμενα και να μας πει τι περιμένει από δω και πέρα. Το ταβάνι της ομάδας ορίζεται από τον πρόεδρο. Αν έχει ο ίδιος ταβάνι να βγει και να μας πει πιο είναι αυτό. Να ξέρουμε τι να περιμένουμε. Οι φρούδες ελπίδες είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε μία μάζα, που για κακή τύχη αυτών που τις διακινούν , μπορεί και σκέφτεται. Δεν είναι σαν άλλους.
Για τον αγώνα μπορώ να πω μόνο ότι η ήττα έγινε δεύτερη φύση σ’ αυτή την ομάδα. Όταν ξεκινάει το ματς, στην έδρα της, η ομάδα προηγείται και μετά το χάος, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Έχω γράψει κι άλλες φορές ,ότι λείπουν πολλά στοιχεία για να πεις ότι αυτοί που παίζουν στους αγώνες, είναι ομάδα. Δεν υπάρχει κάτι που να βγάζω το συμπέρασμα ότι υπάρχει ένας τρόπος για να πετύχουν μία νίκη. Είδαμε ενδεκάδες σε διάφορες εκδοχές , με αλλαγές παικτών και ρόλων, με ήττες με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους. Κι όμως δεν προέκυψε κάτι καλύτερο. Σαν να μην μπορούν να διαβάσουν τι φταίει. Οι ίδιοι οι παίκτες δεν βρίσκουν κίνητρο για να επιβληθούν του αντιπάλους τους έστω σε ένα παιχνίδι. Η πίστη που αποτελεί συστατικό επιτυχίας και τον έχουν όλες οι άλλες ομάδες που είναι ψηλότερα στη βαθμολογία, είναι είδος προς εξαφάνιση στον ΑΡΗ.
Ο Παναθηναϊκός έπαιξε για να βάλει ένα γκολ παραπάνω από τον ΑΡΗ. Η εμφάνιση του ήταν εφάμιλλη του ΑΡΗ, με την διαφορά ότι είχε τρεις – τέσσερις που ξεχώρισαν, πολέμησαν για τη νίκη και την πέτυχαν. Σε αντίθεση με τον ΑΡΗ, οι μόνοι που έδειξαν κάτι ήταν ο Ετέμπο και ο Οντεμπάτζιο. Ο Νταρίντα χρησιμοποιήθηκε λάθος πίσω από τον φορ. Ο Φαμπιάνο έβγαλε τα ίδια προβλήματα , που έχει σε κάθε αγώνα όταν ο σέντερ φορ είναι κινητικός, παίζει έξω από την περιοχή, έχει δύναμη και ταχύτητα. Ο Ιωαννίδης τον εξέθεσε. Στη φάση της ισοφάρισης ο Φαμπιάνο έχει χάσει όλη τη φάση, μία ακίνδυνη φάση που ξεκινάει από την άμυνα του Παναθηναϊκού, καταλήγει γκολ.
Επιθετικά ο Καμαρά πίεσε, έχασε μία καλή φάση, κι αυτό ήταν όλο. Η απορία μου είναι γιατί δεν ξεκίνησε ο Γκρέι με τον Καμαρά, σε ένα 4-4-2 για να δούμε πόσο πίσω θα παίζει ο αντίπαλος. Γιατί οι δυο τους ίσως να μπορούν να απειλήσουν λίγο περισσότερο.
Στο τέλος της ημέρας ο ΑΡΗΣ βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Είναι αναγκαία τα ξεκαθαρίσματα στόχων, τρόπων παιχνιδιού, αλλά και παικτών. Η πρόσληψη του τεχνικού διευθυντή είναι μια καλή αρχή για όλες τις υπόλοιπες κινήσεις που υποχρεούται ο ΑΡΗΣ να κάνει. Σε διοικητικό, επικοινωνιακό, ποδοσφαιρικό, σε υποδομές και όλα όσα μπορούν να τον ανεβάσουν επίπεδο. Αρκεί ο Κροάτης να μη γίνει σύντομα η ασπίδα για τις διαμαρτυρίες, που θα αφορούν αποφάσεις άλλων.
