Στα μπουζούκια, στα Δειλινά περίφημο νυχτερινό κέντρο της Θεσσαλονίκης, όπου κάθε βράδυ γινόταν το αδιαχώρητο εκεί κοντά στα μέσα του 1984, έγινε ένα ντιλ που άλλαξε την πορεία ενός καλού τερματοφύλακα.
Ο Δήμος Δασυγένης τακτικός θαμώνας του εν λόγω μπουζουξίδικου και Πρόεδρος της ΠΑΕ ΑΡΗΣ, ζήτησε από τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού τον Δ. Τσουκαλίδη που ήταν τότε και Πρόεδρος του Παο Κουφαλίων τον βασικό τερματοφύλακα της ομάδας του ως μεταγραφή για τον ΑΡΗ. Είχε έναν μοναδικό τρόπο ο Δασυγένης όταν είχε κάποιο αίτημα και η σοβαρότητα που εξέπεμπε δεν άφηνε περιθώρια αντιρρήσεων. Πόσο μάλλον όταν απέναντι του ήταν ένας φίλος του, ο Δημήτρης Τσουκαλίδης. Οι δύο φίλοι τα βρήκαν έδωσαν τα χέρια και το καλοκαίρι του 1984, ο Αντώνης Μηντσιούδης μετακόμισε στον ΑΡΗ και στο Χαριλάου.
-Αντώνη πίστευα ότι συνέχισες την καριέρα σου μετά που σταμάτησες την μπάλα
-Πήγα στον ΑΡΗ το 1984 από τον ΠΑΟ Κουφαλίων. Αφού πέρασα από τις μικρές Εθνικές ομάδες, Εθνική, Παίδων, Εθνική Νέων Εθνική Ελπίδων, ένα παιχνίδι. Αλλά να σημειώσω ότι στην Εθνική Νέων ήμασταν η πρώτη Εθνική ομάδα που πήγαμε τελικά κυπέλλου Ευρώπης ΟΥΕΦΑ. Στο Λένιγκραντ για 15 μέρες. Τότε ήμασταν η φουρνιά Νιόμπλιας, Μπιμπισίδης, Ποζαπαλίδης, Καρασαββίδης, Γεωργακόπουλος από Παναχαϊκή και Παναθηναϊκό, εκείνη η φουρνιά ήμασταν. Στον ΑΡΗ λοιπόν έμεινα 6 χρόνια, μετά πήρα μεταγραφή στην Καστοριά Β΄ Εθνική, στην Καστοριά μας έπιασε το σκάνδαλο Κοσκωτά, θα χάναμε τα λεφτά μας, γιατί είχα επιταγές της Τράπεζας Κρήτης, μετά ήρθε η πρώτη φορά να πληρωθώ τον Δεκέμβριο, αλλά η επιταγή ήταν ακάλυπτη, κατάφερα την άλλαξα την επιταγή και όχι μόνο αυτήν αλλά όλες και πήρα επιταγές του Προέδρου, του συγχωρεμένου Κυβεντίδη. Για να θυμίσω στον κόσμο η Καστοριά τότε ήταν σχεδόν θυγατρική του Ολυμπιακού και είχανε δώσει τότε στον Ολυμπιακό τρεις παίκτες τους: Καραταϊδη, Ξάνθη, Νόλη.
-Και γιατί μεταγράφηκες στην θυγατρική ομάδα του Ολυμπιακού στην Καστοριά;
-Η αλήθεια είναι πως δεν έπρεπε να φύγω από τον ΑΡΗ, το σκέφτηκα πολλές φορές στη συνέχεια. Και η αλήθεια είναι πως δεν ήθελαν να με αφήσουν να φύγω από την ομάδα. Εγώ όμως έφυγα με τσαμπουκά. Ο κυρ Νίκος Τσαρούχας, αφού επέμενα να φύγω ήθελε να με πάει στον Πιερικό, ήταν η δεύτερη αγαπημένη του ομάδα μετά τον ΑΡΗ, γιατί είναι από τη Λεπτοκαρυά ο κ. Νίκος, που ήταν τότε Αντιπρόεδρος στην ομάδα, με Πρόεδρο τον κ. Ιωαννίδη, αλλά τι γινόταν… Ήταν προπονητής ο Πρόκοπ και θα παρέμενε. O οποίος Πρόκοπ δεν με είχε στις επιλογές του. Πίστευα τότε ότι αν παρέμενα στον ΑΡΗ θα με παραγκώνιζε και δεν θα μπορούσα να πάρω τις ευκαιρίες που μου άξιζαν με βάση τις ικανότητες μου. Γιατί εγώ ήμουν καθιερωμένος σαν ένας καλός τερματοφύλακας που οποιαδήποτε στιγμή χρειαζόταν μπορούσα να αντικαταστήσω τον Κατσιαούνη.
Και μια φορά που χρειάστηκε όταν ο Αλέκος είχε σπάσει τη μύτη του, έκανα το ντεμπούτο μου μέσα στο Χαριλάου με τον Πανιώνιο, και τότε το 1986 δηλαδή, ήταν στη βαθμολογία 1ος ο Παναθηναϊκός, 2ος ο ΑΡΗΣ και 3ος ο Πανιώνιος, ο Πανιώνιος τότε με Μπαρζόφ, Εμβολιάδη, Λίμα, Αποσπόρη, στο ντεμπούτο μου λοιπόν έκανα μια φανταστική εμφάνιση, ο Μπαρζόφ τότε ειδικευόταν στα χτυπήματα με απευθείας φάουλ. Τρεις ήταν τότε οι σπεσιαλίστες στην Ελλάδα, ο Κούης, ο Χατζηπαναγής και ο Μπαρζόφ. Κερδίσαμε λοιπόν τον Πανιώνιο 3-0, είχαμε κάνει ένα φοβερό παιχνίδι με Νίκιτς και Μπάχτιτς στην ομάδα μας, είχα πάει πάρα πολύ καλά, είχα αποκρούσει δύο φάουλ του Μπαρζόφ στο γάμα, δύο εξαιρετικές αποκρούσεις είχα κάνει σε επικίνδυνα κόρνερ και μερικές άλλες κρίσιμες φάσεις είχα βγάλει και έδωσα κι εγώ δυναμική στην ομάδα μου. Το βίντεο από τον αγώνα αυτόν το έχω δείξει πολλές φορές στα παιδιά μου και θα το δείχνω αύριο μεθαύριο και στα εγγόνια μου. Είχα που λες τις δυνατότητες για να παίξω στον ΑΡΗ, όμως είχα πέσει σε μια πολύ περίεργη συγκυρία. Ο ΑΡΗΣ τότε πρωταγωνιστούσε στις δεύτερες ομάδες και παράλληλα ήταν πολύ δυναμικό το δίδυμο των υπεύθυνων των τμημάτων υποδομής, Ποζάνης-Χατζηκώστας και προωθούσαν τα δικά τους παιδιά. Αυτά που έβγαιναν από τις ακαδημίες. Εγώ είχα το «στίγμα» ότι ήμουν από μεταγραφή. Σαν και μένα, από μεταγραφή δηλαδή ήταν ο Μουρατίδης, ο Χατζηιωαννίδης, ο Χατζηαντωνίου, ο Δρογαλάς, ο Βόσδου, ο Μουστακίδης κλπ. Δικά τους παιδιά θεωρούνταν αυτά που ξεκινούσαν με το συγχωρεμένο Χατζηθεοδωρίδη, από το εφηβικό πήγαιναν στη Β΄ ομάδα, που τότε το πρωτάθλημα της Β΄ ομάδας ήταν Πανελλήνιο και τότε ο ΑΡΗΣ είχε 3 πρωταθλήματα, οπότε η τάση ήταν να κάνουν επαγγελματίες δικά τους παιδιά όπως τον Κ.Οικονομίδη, το Χατζόγλου, τον Μπουγιουκλή, το Σαμόλη. Αυτοί ήταν τα παιδιά του ΑΡΗ αυτούς ήθελαν να προωθήσουν. Ήθελαν να δείξουν ότι δεν χρειάζονταν οι μεταγραφές. Για μένα είχε δώσει ο ΑΡΗΣ τότε 1.200.000 δρχ για να με αποκτήσει από τα Κουφάλια. Καλά λεφτά, αλλά κι εγώ ήμουν πολύ καλός. Αλλά αυτοί έλεγαν τότε «γιατί τα δώσατε αυτά τα λεφτά; έχουμε τον Ν.Παπαδόπουλο, έχουμε τον Σ.Μπέκα, έχουμε το Λεκίδη, έχουμε τον Καρκαμάνη…» και πραγματικά όλα αυτά τα παιδιά ήταν καλά ταλέντα. Τους το αναγνωρίζω ακόμα και τώρα.
H ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΤΟΥΣ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ
-Έχεις δίκιο, ο ΑΡΗΣ όντως είχε και έχει αυτή την ικανότητα ως ομάδα και να βγάζει καλούς τερματοφύλακες και να αποκτά με μεταγραφή καλούς τερματοφύλακες…
-Όντως, αλλά θυμίζω πως η μοναδική εκείνη την περίοδο μεταγραφή τερματοφύλακα ήμουν εγώ. Όλοι οι άλλοι τερματοφύλακες ήταν από τα σπλάχνα του ΑΡΗ. Ο Καρκαμάνης ας πούμε ήταν 6 χρόνια στις ακαδημίες του ΑΡΗ και ήταν δεύτερος μετά το Λεκίδη. Ο Κατσιαούνης από μικρός Χαριλιώτης ήταν από τα νήπια στον ΑΡΗ, πήγε ως δανεικός πρώτα στον Αλμωπό Αριδαίας και έπειτα γύρισε από την Ξάνθη όπου είχε πάει επίσης δανεικός και ήμασταν μαζί εκείνη την περίοδο στην ομάδα. Εκείνη τη χρονιά συνέβη κάτι πολύ άσχημο στον Νίκο Παπαδόπουλο που ήταν άτυχος. Την προηγούμενη χρονιά οι τερματοφύλακες του ΑΡΗ ήταν Παντζιαράς, Ν.Παπαδόπουλος, Μπέκας. Αυτοί ήταν πριν ο ΑΡΗΣ με πάρει με μεταγραφή. Οπότε δες τι έγινε. Ο Παντζιαράς σπάζει το δάκτυλο του, οπότε στη θέση του μπήκε ο Ν.Παπαδόπουλος που είχε γίνει πρόσφατα επαγγελματίας, γκολκίπερ που ήταν φοβερό ταλέντο, σε παιχνίδι με τον Ηρακλή στο Καυταντζόγλειο το 1984 έφαγε μια κλοτσιά από τον Καραϊσκο στο πρόσωπο και έμεινε 6 μήνες έξω, άρα απέμεινε μόνο ο τρίτος που ήταν ο Μπέκας. Αναγκαστικά λοιπόν την επόμενη χρονιά έπρεπε να πάρει η ομάδα δύο τερματοφύλακες γιατί δεν γνώριζαν πώς θα ήταν ο Νίκος μετά την αποθεραπεία του, οπότε πήραν πίσω τον Κατσιαούνη που ήταν όπως είπα δανεικός στην Ξάνθη και απέκτησαν και μένα από μεταγραφή όντας τότε ο βασικός τερματοφύλακας στην Εθνική Νέων και έπαιζα τερματοφύλακας στον ΠΑΟ Κουφαλίων στη Δ΄Εθνική.
-Καμιά άλλη ομάδα δεν είχε κάνει πρόταση στα Κουφάλια για σένα;
-Η ΑΕΚ είχε κάνει πρόταση για μένα και είχε προσφέρει 2.000.000 δρχ στη διοίκηση του Παο Κουφαλίων. Αλλά εκτός του ότι δεν ήθελα κι εγώ να πάω στην ΑΕΚ γιατί περίμενα ότι θα πετύχαινα στη Γυμναστική Ακαδημία Θεσσαλονίκης, όπως και έγινε, και η ομάδα μου προτίμησε τα λιγότερα χρήματα του ΑΡΗ γιατί ο Πρόεδρος τότε των Κουφαλίων που ήταν ο Τσουκαλίδης που είχε-και έχει ακόμα- τα Δειλινά με τον συγχωρεμένο Δήμο Δασυγένη ήταν κολλητοί. Ήταν γνωστοί από τη νύχτα, κάθε βράδυ σχεδόν ο Δήμος ήταν στα Δειλινά. Σου λέω μάλιστα ότι κι η μεταγραφή μου έγινε στα μπουζούκια… Και εκείνη τη χρονιά η ΑΕΚ αφού δεν κατάφερε να πάρει εμένα πήρε τον Θεολόγη Παπαδόπουλο που ήταν δεύτερος μετά τον Πλίτση στη Λάρισα. Αλλά να ξέρεις όπως κι αν έγινε η μεταγραφή μου, για μένα ο ΑΡΗΣ είναι από τα ομορφότερα κομμάτια της ζωής μου. Πήγα στην ομάδα που αγαπούσα τον ΑΡΗ στα 19 μου χρόνια και έμεινα μέχρι τα 25 και μετά πήγα στην Καστοριά.
Η… “ΞΕΝΙΤΕΙΑ”
-Μετά την Καστοριά όμως “ξενιτεύτηκες”…
-Ναι σαν ξενιτιά ήταν. Πήγα Καλαμάτα για 6 μήνες και ενώ ήμουν και φαντάρος. Ο Διοικητής μου μού έκανε τη μεταγραφή… Ήμουν δόκιμος, είχα εν τω μεταξύ κάνει προσφυγή από την Καστοριά, γιατί μου είχαν αφήσει ακάλυπτες 3 επιταγές, διεκδικούσα την ελευθερία μου, αλλά η Καστοριά δεν ήθελε να με βοηθήσει γιατί ήμασταν στα δικαστήρια, οπότε πήρα μετάθεση στο Δροσάτο Κιλκίς ως έφεδρος, εκεί βρήκα Διοικητή έναν Καλαματιανό φουλ Ολυμπιακάκια με ήξερε στο όνομα και μου λέει μια μέρα: «Μηντσιούδη, θα σε πάω στην Καλαμάτα», που ήταν τότε Β΄ Εθνικής ομάδα. Και κοίτα τι εξουσία είχε τώρα… με έβγαζε αδειούχο την Πέμπτη, έπαιρνα το αεροπλάνο πήγαινα Αθήνα, από εκεί στην Καλαμάτα έκανα προπόνηση την Πέμπτη και την Παρασκευή αγωνιζόμουν κάθε Κυριακή και γυρνούσα με το αεροπλάνο των 10 μμ Κυριακή και έμπαινα στο στρατόπεδο Δευτέρα. Αυτή η κατάσταση όμως με κούρασε πάρα πολύ, είχα διετές συμβόλαιο αλλά άντεξα μόνο 6 μήνες. Έλυσα το συμβόλαιο μου…
-Είχες πάρει καλά λεφτά στην Καλαμάτα;
-Είχα συμφωνήσει για δύο χρόνια 4 εκατομμύρια δρχ και τελικά για τους 6 μήνες που κάθισα πήρα 1,5 εκατ. δρχ. Μετά ήρθα πάνω στη Βόρειο Ελλάδα και πήρα μεταγραφή στον Αστέρα Αμπελοκήπων που ήταν τότε στη Β΄ Εθνική. Τότε Πρόεδρος ήταν ο Μορφάκης και τον διαδέχτηκε ο καπνέμπορας ο Νικολαϊδης. Ο συγχωρεμένος Νικολαϊδης ήταν αυτός που αγόρασε τότε το Νασιόπουλο και τον είχε προσωπικό του παίκτη. Τον πήγε Εδεσσαϊκό και μετά στον Παναθηναϊκό. Εκεί στον Αστέρα Αμπελοκήπων έμεινα 2 χρόνια και ήδη ήταν το 1995 που ήμουν 30 χρονών. Μετά ήρθε μια πρόταση για τη Δόξα Δράμας που ήταν Πρόεδρος ο Τσιτσόπουλος. Είχαμε συμφωνήσει στη διάρκεια και στα χρήματα, αλλά ο Τσιτσόπουλος δεν ήθελε να φαίνεται το ποσό που είχαμε συμφωνήσει μέσα στο συμβόλαιο. Εν τω μεταξύ εγώ από 26 χρονών ήμουν παντρεμένος είχα αποκτήσει και τον πρώτο μου γιο και δεν μπορούσα να το ρισκάρω ενώ είχα οικογένεια με αυξημένες ανάγκες να πάω στη Δράμα και να μην είναι εξασφαλισμένα και τα λεφτά μου. Οπότε σταμάτησα την καριέρα μου.
-Μου έκανε εντύπωση ότι δεν έγινες προπονητής. Ήσουν πτυχιούχος ΤΕΦΑΑ και είχες και μια επιτυχημένη πορεία στο ποδόσφαιρο…
-Όντως είχα πτυχίο Γυμναστικής Ακαδημίας και το πήρα ξεπερνώντας χίλια εμπόδια. Να σου πω το πρόγραμμα που είχα όταν ήμουν φοιτητής και ταυτόχρονα βρισκόμουν στον ΑΡΗ. Στις 6.30 εγερτήριο, στις 7.30 η ώρα βρισκόμουν στο Πανεπιστημιακό, στις 8 πμ πήγαινα στην πρώτη ώρα του μαθήματος για να πάρω παρουσία, αλλά μόλις ξεκινούσε το ζέσταμα σε αυτή την ώρα, ο προπονητής (που μου τον είχε συστήσει ο Κ.Χαριτωνίδης που ήταν καθηγητής μου) μου έκανε νόημα να φεύγω, στις 8.20 π.μ. έπαιρνα από την Εγνατία «σφαίρα» το αστικό να πάω Χαριλάου όπου είχαμε πρωϊνή προπόνηση. Στις 10.30 τελειώναμε απευθείας έκανα ντους και στις 11.30 ξαναγύριζα στο Πανεπιστημιακό, που ευτυχώς τότε η Γυμναστική Ακαδημία ήταν μέσα στην πόλη, στο ΑΠΘ, για να συνεχίσω την παρακολούθηση των μαθημάτων. Σφιχτό πρόγραμμα απαιτητικό, γιατί τότε ο ΑΡΗΣ έκανε και πρωϊνές προπονήσεις, καμιά φορά και διπλές, πρωί και απόγευμα.
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ
-Προπονητής λοιπόν γιατί δεν έγινες;
-Κυρίως γιατί σε εκείνη την περίοδο είχα ωριμάσει, είχα την οικογένεια αλλά το ποδόσφαιρο παράλληλα περνούσε κρίση. Μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά είχαμε οικονομική κρίση στο ποδόσφαιρο. Από το 1990 ως το 1995 κράτησε αυτή η έντονη κρίση. Εγώ τότε είχα ήδη ξεκινήσει να χτίζω το σπίτι μου σε οικόπεδο που μου έδωσε ο πατέρας μου. Για να μη χάσω ότι λεφτά είχα μαζέψει αποφάσισα να χτίσω το σπίτι που μένω ακόμα και τώρα. Να σκεφτείς θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι είχα ξεκινήσει το σπίτι μου κόστιζε 3.000 δρχ το κυβικό το τσιμέντο και 70 δρχ το κιλό το σίδερο κι όταν τελείωνα το σπίτι το κυβικό το τσιμέντο έκανε 7.500 δρχ και το σίδερο είχε φτάσει στις 200 δρχ. Κι αυτό στα 4-5 χρόνια που έκανα μέχρι να τελειώσει το σπίτι. Το 1990 όταν έφυγα από την Καστοριά είχα ξεκινήσει να χτίζω το σπίτι μας. Τότε ήταν στα φόρτε τους τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Επειδή γνώριζα τον Κλήμη Γούναρη και επειδή η οικογένεια μου ήταν αγροτική αποφάσισα με παραίνεση του Κλήμη να ασχοληθώ με την καλλιέργεια οπωροκηπευτικών μια δουλειά που την ξεκίνησε ο παππούς μου μετά ο πατέρας μου και τρίτη γενιά είμαι εγώ και ακολουθούν τα παιδιά μου που ασχολούνται επίσης με το αγρόκτημα. Παράλληλα να αξιοποιήσω και τα ευρωπαϊκά προγράμματα για επιδοτήσεις. Και φτιάξαμε ένα επισκέψιμο αγρόκτημα. Πάνω από 15000 μαθητές σχολείων επισκέφτηκαν το αγρόκτημα που είχε όλες τις υποδομές, με τουαλέτες, αίθουσα υποδοχής με τζάκι, με βελέντζες στρωμένες, με ζεστασιά. Παράλληλα είχα στο αγρόκτημα ένα χώρο όπου λειτουργούσε η Ακαδημία ποδοσφαίρου που είχα δημιουργήσει. Με ένα γήπεδο κανονικών διαστάσεων με προβολείς και δύο ακόμα μικρά γήπεδα. Λοιπόν το αγρόκτημα είναι πλέον η κύρια δουλειά της οικογένειας. Επειδή ήμασταν πρωτοπόροι στην υδροπονία μας έκαναν το 2001 ένα αφιέρωμα σε ένα διαφημιστικό φυλλάδιο που κυκλοφορούσε τοπικά. Φαντάσου πόσο πρωτοπόροι ήμασταν πριν από 21 χρόνια που εφαρμόσαμε ολοκληρωμένο σύστημα υδροκαλλιέργειας. Αυτή την χρονική περίοδο που μιλάμε η υδροπονία είναι διαδεδομένη σε μεγάλες εταιρείες μόνο. Από παραγωγούς μικρούς μόνο εγώ έχω τέτοιο σύστημα πανελλαδικά.
-Και όταν λέμε μικρή παραγωγή, τι ακριβώς εννοούμε;
-Κοίτα, αυτή τη στιγμή εγώ έχω 18 στρέμματα θερμοκήπιο από τα οποία τα 12 είναι υδροπονία και τα 6 στρέμματα είναι στο χώμα. Αυτή είναι η καλυμμένη έκταση και επίσης έξω δουλεύω με καλαμπόκια, μπρόκολα, κρεμμύδια, πράσα κλπ περίπου άλλα 30 στρέμματα. Εμείς δουλεύουμε στο φουλ τα πιο δυναμικά προϊόντα για να βγάλουμε και κέρδος. Τα πιο δυναμικά προϊόντα είναι η ντομάτα και το αγγούρι. Είναι μεν χειρονακτική η καλλιέργεια τους αλλά βγαίνει κέρδος από την κατανάλωση που είναι ειδικά τους θερινούς μήνες πολύ μεγάλη. Εγώ δουλεύω μόνο με Ελληνες και την παραγωγή μου τη διαθέτω στις λαϊκές, στη λαχαναγορά, σε μανάβικα. Είμαι λαϊκατζής… και είμαι περήφανος όσο έκανα αυτή τη δουλειά. Τα τελευταία λίγα χρόνια τα παιδιά μου είναι στις λαϊκές και εγώ έχω αναλάβει να διαχειρίζομαι τους εργάτες στο αγρόκτημα. Αυτοί, οι γιοι μου δηλαδή, έρχονται μετά τη δουλειά στις λαϊκές ξεκουράζονται και το απόγευμα έρχονται στο κτήμα κάνουν την επίβλεψη τους και μου αφήνουν σημειωματάριο με τι δουλειές εκτός από της ρουτίνας πρέπει να γίνουν για τα φυτά. Έτσι λειτουργούμε. Δουλεύουμε ως ομάδα και δόξα των Θεώ πάμε πάρα πολύ καλά ως ομάδα.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ
– Πώς και δεν πήγαν στο εξωτερικό τα παιδιά σου;
-Κοίτα να δεις τώρα, θα μιλήσω για το τι παιδιά έχω. Ευτυχώς τα παιδιά μου, είναι καλά παιδιά, κάθε καλοκαίρι μετά που τέλειωνε το σχολείο από το Δημοτικό ακόμα βρίσκονταν στο αγρόκτημα. Έχουν δεθεί με αυτό, το έχουν αγαπήσει, τους είναι μαζί με μένα κερδοφόρο. Εγώ τους αντιμετωπίζω σαν συνέταιρους και υπαλλήλους ταυτόχρονα, αλλά πρωτίστως σαν επιστήμονες. Ο μεγάλος μου ο γιος ο Γιάννης που έχει σπουδάσει Γεωπόνος, έχει δικό του ΑΦΜ έχει εισόδημα και ταυτόχρονα μερίδιο στην επιχείρηση και είναι ευχαριστημένος με το εισόδημα του. Όπου και να πήγαινε θα αμείβονταν με 750 ευρώ και τώρα στην οικογενειακή επιχείρηση, ο μισθός του είναι πάνω από 1200 ευρώ. Ευτυχώς τα νέα παιδιά τα τελευταία χρόνια στις περιοχές τις δικές μας ασχολούνται με τον αγροτικό τομέα. Η πεδιάδα της Θεσσαλονίκης είναι από τις πιο εύφορες και θα ήταν πραγματικά κρίμα να μένει όλη η περιοχή ανεκμετάλλευτη. Και το πιο δυναμικό κομμάτι στη γεωργία είναι τα κηπευτικά. Αρχίζουν και οργανώνονται όλο και περισσότερο οι νέοι αγρότες και βάζουν λάχανα, μπρόκολα, κουνουπίδια, πράσα και κάνουν εξαγωγές σε Ρουμανία, Βουλγαρία και γενικά στα Βαλκάνια.
-Κι αν ο γιος σου σού έλεγε θέλω να πάω π.χ. στη Σουηδία και θα παίρνω 4000 ευρώ μισθό. Τι θα έκανες;
-Τίποτα δεν θα έκανα. Θα του άνοιγα το δρόμο. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο. Αλλά ποτέ δεν πρέπει να κλείνεις το δρόμο στα όνειρα των παιδιών. Το λέω ότι δεν θα ήθελα να φύγει, αλλά θα του στεκόμουν, θα του έδειχνα ενδεχομένως και εναλλακτικές λύσεις στην αναζήτηση του. Και θα τον άφηνα να κάνει την τελική επιλογή μόνος του. Βέβαια τώρα ο γιος μου τον έχει χαράξει το δρόμο του, έχει ήδη παντρευτεί με πολιτικό γάμο, έχει αποκτήσει και την εγγόνα μου από την 30 Απριλίου, οπότε αυτή η περίπτωση αποκλείεται. Αλλά μιλώντας θεωρητικά κανένας γονιός δεν μπορεί και δεν πρέπει να σταματήσει τα παιδιά του από αυτά που έχουν στόχο.
-Την ποδοσφαιρική σου πορεία την ακολούθησαν τα αγόρια σου;
-Ο μικρός μου γιος ο Αδαμάντιος σχεδόν θα τα κατάφερνε. Ξεκίνησε από την Ακαδημία μου και μετά μεταπήδησε στον Παο Κουφαλίων. Μάλιστα έφτασε δύο φορές να παίξει στον τελικό των περιφερειακών ομάδων στο Καραϊσκάκη, έκανε δοκιμαστικά στον Ολυμπιακό, αγωνίστηκε σε προπονήσεις με την Εθνική Παίδων και πιστεύω ότι λίγο από το ταλέντο μου το είχε πάρει. Απλώς ήταν άτυχος, γιατί όταν ήταν να γίνουν οι τελικές επιλογές, πάνω εκεί, έπαθε ένα βαρύ διάστρεμμα το οποίο τον άφησε 3 μήνες έξω. Έπαθε ρήξη συνδέσμων στον αστράγαλο, δεν είχε αδύναμα πόδια, απλά σε παιχνίδι κυπέλλου του ΠΑΟ Κουφαλίων με τη Ραιδεστό, ήρθε από απέναντι ένας παίκτης τσεκούρι, τον πήρε από κάτω χαμηλά και του γύρισε το πόδι. Η θέση του τότε ήταν 10ρι. Ο Χασάν ο γιατρός της ΕΠΣΜ τον είχε φοβερή αδυναμία και σε εκείνο το παιχνίδι στη Ραιδεστό ήρθε μόνο και μόνο για να ζητήσει από τους αντίπαλους παίκτες να μην τον τραυματίσουν. Ο Πρόεδρος της ΕΠΣΜ κ. Γραμμένος πήρε τηλέφωνο τον δικό μας Πρόεδρο και του ζήτησε να μην τον βάλουν το γιο μου στο παιχνίδι γιατί τον χρειαζόταν να παίξει στη μικτή της ΕΠΣΜ. Από τη μεριά του και ο Χασάν με την προσωπικότητα που έχει προσπάθησε να πείσει τον προπονητή των Κουφαλίων να μην τον βάλει να παίξει, αλλά εκείνος ήταν ανένδοτος γιατί ο γιος μου ήταν ο καλύτερος παίκτης της ομάδας μας. Οπότε τον έβαλε να παίξει, με συνέπεια τον οδυνηρό τραυματισμό του.
-Παντρεύτηκες σχετικά μικρός. Ήταν από επιλογή;
-Με τη γυναίκα μου τη Ζωή είμαστε από 16 χρονών παιδιά μαζί. Γνωριστήκαμε από τότε και δέσαμε. Περάσαμε πολύ ωραία χρόνια με τη σύζυγό μου. Πάντα δεμένοι και μονιασμένοι.Εγώ μετά πέρασα Γυμναστική Ακαδημία, αυτή πέρασε Νηπιαγωγός, μέναμε μαζί στη Θεσσαλονίκη από το 1ο έτος, στα 19 μου χρόνια είχα ήδη αρραβωνιαστεί. Η γυναίκα μου σε όλα τα παιχνίδια του ΑΡΗ ήταν κοντά μου, σε όλα. Είχε την τύχη να δουλέψει σαν εκπαιδευτικός σχετικά γρήγορα, κάτι που ήταν γενικά δύσκολο, αλλά για μας ήταν ευκολότερο γιατί ήταν και ο ΑΡΗΣ στη μέση. Όταν για πρώτη χρονιά ως πτυχιούχος είχε πάει στον Προϊστάμενο για να δουλέψει Νομαρχιακή, το 1996, πήγα και γω μαζί της και μου λέει ο Προϊστάμενος, «τον Μηντσιούδη που έπαιζε τερματοφύλακας τι τον έχεις;»
Του λέω «εγώ είμαι». Τότε η γυναίκα μου δούλεψε στο Μικρό Μοναστήρι, με παρέμβαση του εν λόγω προϊσταμένου που ήθελε να με βοηθήσει λόγω του ότι υπήρξα τερματοφύλακας στον ΑΡΗ.
Σου λέω ότι δεν έχω ένα προσωπικό χόμπι γιατί το χόμπι μου είναι η οικογένεια. Το όποιο ελεύθερο χρόνο που έχω μου αρέσει να τον αφιερώνω στην οικογένεια μου.
Ο ΑΡΗΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
-Και μια και λέμε για τον ΑΡΗ πώς βλέπεις την ομάδα φέτος;
-Η αλήθεια είναι ότι ο ΑΡΗΣ εντυπωσιάζει. Και από πέρσι εντυπωσίαζε ως ομάδα. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενε ο περισσότερος κόσμος ότι ο Πρόεδρος θα έκανε τόσο καλή δουλειά. Τα πρώτα χρόνια που μάθαινε ήταν κάπως διστακτικός, έκανε και κάποιες κινήσεις στο μεταγραφικό τομέα που δεν του βγαίνανε. Όμως αποδείχτηκε ότι ο κ. Καρυπίδης είναι πολύ οργανωτικός. Έχει όραμα, βλέπει μακριά, ξέρει να διαλέγει συνεργάτες, γιατί το ποδόσφαιρο δεν είναι ομαδικό άθλημα μόνο μέσα στο γήπεδο. Είναι ομαδικό και σε επίπεδο διοίκησης. Ο Πρόεδρος, ναι είναι αυτός που θα δώσει τις κατευθυντήριες γραμμές, αυτός που θα διαλέξει τα στελέχη, θα δώσει το όραμα, όμως η ομάδα θα δώσει το αποτέλεσμα ΚΑΙ στην Διοίκηση. Μόνος του όσο ικανός και να είναι δεν μπορεί να τα κάνει ο Πρόεδρος. Θα δώσει ασφαλώς την απόφαση του για τις συνεργασίες που θα γίνουν, για τα πρόσωπα, αλλά στη συνέχεια η ομάδα των συνεργατών του πρέπει να τα υλοποιήσει. Έχω λοιπόν εντυπωσιαστεί από τον Καρυπίδη που πραγματικά ξέρει να διαλέγει στελέχη. Είναι ένας πάρα πολύ έξυπνος άνθρωπος. Είναι ένα άτομο που ζυμώθηκε μέσα στις δουλειές, μέσα στην κοινωνία, αλλά το πιο σημαντικό του προσόν είναι ότι ξέρει να συνεργάζεται. Δεν τον χαρακτηρίζει η αλαζονεία, ακούει τους συνεργάτες του. Είμαστε τυχεροί που έχουμε Πρόεδρο τον Καρυπίδη στον ΑΡΗ
-Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον Δασυγένη που ήταν ο Πρόεδρος που σε έφερε στον ΑΡΗ;
-Οι σχέσεις μας ήταν άριστες. Ήταν ο δεύτερος πατέρας μου. Με γούσταρε πάρα πολύ και κάποια στιγμή μου είπε: «Θα σε επιβάλλω σαν τερματοφύλακα». Και, τη δεύτερη χρονιά που ήμουν στον ΑΡΗ με έστειλαν με έξοδα του Συλλόγου 15 μέρες νωρίτερα στη Βουδαπέστη και έκανα ατομικές προπονήσεις με τον Γκουϊντάρ, τον καλύτερο ξένο τερματοφύλακα που έχει περάσει από τον ΑΡΗ. Δεκαπέντε μέρες μετά ήρθε η ομάδα του ΑΡΗ για προετοιμασία και με βρήκαν εκεί που ήμουν μισό μήνα πριν απόλους. Παρόλο λοιπόν που με είχε αδυναμία, πήγα στο Γραφείο του, απέξω ήταν ο Γ.Νάντσιος που ήταν Διευθυντής των γραφείων τότε και του λέω: «Κύριε Δήμο, αν εγώ καταλάβω ότι παίζω στην ομάδα επειδή εσύ παρενέβης και όχι με την αξία μου, εγώ θα σηκωθώ και θα φύγω από τον ΑΡΗ και θα πάω να τσαπίζω στα χωράφια του πατέρα μου».
Γενικά ήταν και είναι αυτός ο χαρακτήρας μου και ίσως λόγω αυτού να μην έκανα μεγάλη καριέρα όση μου εξασφάλιζαν τα προσόντα μου. Στο ελληνικό ποδόσφαιρο ξέρουν όλοι ότι δεν παίζουν όλοι μπάλα μόνο με την αξία τους. Αλλά χρειάζονται και άλλα πράγματα, προβολή, δημόσιες σχέσεις, παρουσίες συχνές στα ΜΜΕ κλπ, που εγώ λόγω χαρακτήρα δεν μπορούσα να τα κάνω. Μου έτυχαν και περιπτώσεις που με πλησίασαν κάποιοι για να με προβάλλουν, αλλά εγώ δίστασα.
Πέρα από αυτά όμως ο Πρόεδρος που με αδίκησε λίγο ήταν ο Ευάγγελος Ιωαννίδης. Δεν πιστεύω βέβαια ότι το έκανε σκόπιμα. Έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από τον ΑΡΗ, δεν έχω κανένα παράπονο από τα παιδιά παρέμεινα με όλους φίλους, έτσι ήταν η ζωή, ο κ.Ιωαννίδης ως Πρόεδρος τότε ήταν πολύ δεμένος με το ερασιτεχνικό τμήμα και ιδιαίτερα με τον Λεωνίδα Ποζάνη, ο οποίος περνούσε την πολιτική του πιο εύκολα στον κ. Ιωαννίδη που του έλεγε να εγκρίνει την επαγγελματοποίηση των ερασιτεχνών του ΑΡΗ και ας παραγκωνιζόμουν εγώ που προερχόμουν από μεταγραφή. Αντίθετα ο Δασυγένης έλεγε: «Πρώτα η ομάδα, και αν βρούμε απέξω έναν πολύ καλό παίκτη γιατί να μην τον πάρουμε για να βελτιωθούμε, και οι άλλες ομάδες έχουν ταλέντα. Δεν τα έχουμε μόνο εμείς τα ταλέντα» Έτσι ήρθαν στην ομάδα ο Μουρατίδης, ο Δρογαλάς, ο Χατζηαντωνίου, ο Μουστακίδης…
Πάνω σε αυτό μια που μιλάμε για τον Δήμο Δασυγένη να προσθέσω ότι είναι πολύ σπουδαίο που εξασφάλισε για τον ΑΡΗ το προπονητικό κέντρο στο Ν.Ρύσιο. Και πολύ ορθή η απόφαση των μετέπειτα διοικήσεων που το ονόμασαν Δασυγένειο. Έργο ζωής ήταν που αναβάθμισε το Σύλλογο.
-Πριν από 8 χρόνια πήραν φωτιά τα αποδυτήρια της Ακαδημίας «Μέγας Αλέξανδρος Κουφαλίων», που την είχα δημιουργήσει το 2002, επένδυσα αρκετά χρήματα για να φτιάξω τις υποδομές και με πήρε 7 χρόνια από τότε που σταμάτησα μέχρι να ξεκινήσει η λειτουργία της. Είχα τέλεια φυσικά γήπεδα γιατί γνωρίζω καλά από τα ποτίσματα και από τα εδάφη των χωραφιών. Το ίσιωσα με το λέϊζερ και από κει και πέρα με τη γνώση που είχα σχετικά με το γκαζόν και τη συντήρηση του, διέθετα τέλειες υποδομές. Με πλήρη ξύλινα αποδυτήρια 300 τ.μ., με ντους με υπερσύγχρονες τουαλέτες, με αίθουσα υποδοχής και αίθουσα θεωρίας και διδασκαλίας όπου κάναμε προβολή αγώνων, με κερκίδες κλπ. Στα δικά μου γήπεδα ερχόταν οι ομάδες του ΑΡΗ, του Παοκ, του Ηρακλή για φιλικά και προπονήσεις, ερχόταν η ΕΠΣΜ και διοργάνωνε τουρνουά, με τις γύρω ομάδες, γιατί είχαμε πάρα πολύ καλές εγκαταστάσεις. Όταν κάναμε τα εγκαίνια της Ακαδημίας είχε έρθει ο Γ.Βένος ως Πρόεδρος των παλαιμάχων του ΑΡΗ, ο Διονύσης Ψωμιάδης, είχαν έρθει βουλευτές, ο Χατζάκος από το εργοστάσιο της ΜΕΒΓΑΛ που ήταν χορηγός της Ακαδημίας μου. Στην κορύφωση της η Ακαδημία είχε φτάσει να έχει 200 απιδιά, προπονητής ήμουν εγώ αλλά είχα και 3 ακόμα προπονητές ως συνεργάτες για να μπορούν όλα τα παιδιά που ήταν χωρισμένα κατά ηλικίες να έχουν τη σωστή εκγύμναση. Το χωριό μας έχει βγάλει πολλά ταλέντα στο ποδόσφαιρο. Από τα Κουφάλια είναι και ο Νίκος Νεντίδης που έχει παίξει στον Ολυμπιακό.
Ως Ακαδημία πηγαίναμε καλά, η ομάδα μας συμμετείχε στα πρωταθλήματα της ΕΠΣΜ και πάντα έμπαινε στο δυνατό όμιλο με αντίπαλους ΑΡΗ, ΠΑΟΚ, Ηρακλή. Δεν έμπαινα στον τοπικό όμιλο γιατί ήθελα οι παίκτες μας να έχουν ανταγωνισμό για να βελτιώνονται. Πηγαίναμε καλά, αλλά άρχισε η άνοδος των καυσίμων το 2003, όπου έκλεισαν όλα για να γίνουν οι Ολυμπιακοί αγώνες, υπήρχε μια δυστοκία των γονιών να πληρώνουν τα 25 ευρώ το μήνα που ήταν η συνδρομή. Κατάφερα παρόλα αυτά να κρατήσω για 6-7 χρόνια ακόμα την ομάδα γιατί είχαμε πάρα πολλή μεγάλη στήριξη από τους χορηγούς. Ήμασταν πολύ αγαπητοί στην κοινωνία, οι γονείς όσοι δεν μπορούσαν να καταβάλουν τη συνδρομή στήριζαν μόνο ηθικά τα παιδιά τους. Και ακόμα κι όταν οι γονείς του δεν πλήρωναν, δεν διώξαμε κανένα παιδί. Όλα τα βλέπαμε σαν να ήταν τα δικά μας παιδιά. Η ιστορία αυτή όμως δεν μπορούσε να πάει παραπέρα και αναγκάστηκα να σταματήσω την Ακαδημία. Όμως εκεί μου ήρθε η ιδέα το αγρόκτημα να το κάνω επισκέψιμο. Έρχονταν τα σχολεία στα πλαίσια των εκπαιδευτικών εκδρομών τους. Είχαμε βάλει και ένα μικρό εισιτήριο 2 ευρώ σε κάθε μαθητή, που ουσιαστικά ήταν για την ξενάγηση, για το παιχνίδι στα γήπεδα και γενικά για την εμπειρία από τη ζωή σε ένα αγρόκτημα. Αντέξαμε μέχρι που μπήκαμε στα μνημόνια. Εκεί κοντά στο 2009 κολλήσαμε και οικονομικά αλλά και γιατί κόπηκαν από τα προγράμματα των σχολείων οι εκπαιδευτικές εκδρομές.
-Εγώ ήμουν από εκείνους τους παίκτες που ήμουν κοντά με τους φιλάθλους. Η φιλοσοφία μου είναι η ομάδα να ανήκει στον κόσμο της. Ήμουν με τη Λέσχη, είχα γραφτεί, είχα γίνει μέτοχος και τα πρώτα 4-5 χρόνια συμμετείχα πάρα πολύ. Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε αυτό που κάνει όλη η Ευρώπη, Ρεάλ, Μπαρτσελόνα με μεγάλη συμμετοχή του κόσμου, αλλά χρειαζόμαστε και τον επενδυτή. Και η άποψη μου είναι να είμαστε του διαλόγου και όχι της κόντρας. Πρέπει να μπορούμε να συνθέσουμε για το καλό της ομάδας και όχι να βάζουμε φραγμούς. Οι φίλαθλοι του ΑΡΗ είναι πολύ συμμετοχικοί στο να βοηθούν με όποιο τρόπο μπορούν το Σύλλογο και να στηρίζουν την ομάδα με όποιες συνθήκες επικρατούν και αυτό με αντιιπροσωπεύει.
-Ποια η σχέση σου με τη θρησκεία;
-Όταν ήμουνα παιδάκι, ο αδερφός της μητέρας μου ήθελε να γίνει παπάς, ήταν κοντά στην εκκλησία, έκανε τον ψάλτη, αλλά δεν κατάφερε να γίνει παπάς. Ο πατέρας του, ο παππούς μου δηλαδή δεν ήθελε να τον αφήσει να γίνει παπάς γιατί είχαν μια επιχείρηση που πήγαινε καλά, ένα σιδηρουργείο. Παρόλο που δεν κατάφερε να γίνει παπάς κατάφερε εμένα να με κάνει να πηγαίνω στην εκκλησία κάθε Κυριακή και να βοηθάω μέσα στο ιερό. Όμως όσο μεγάλωνα ήμουν χρήσιμος στο κτήμα μας ως εργάτης και η μητέρα μου άρχισε να με τραβάει από την εκκλησία για να πηγαίνω στο κτήμα που χρειάζονταν χέρια. Μέχρι τα 18 μου είχα στενή σχέση με την εκκλησία. Μετά που πέρασα στο Πανεπιστήμιο άρχισα να ξεφεύγω. Πάντως προσπαθούσα να πηγαίνω κάθε Κυριακή στην Παναγία Δεξιά όποτε δεν είχα υποχρεώσεις με την ομάδα. Συνήθως όμως είχα υποχρεώσεις, οπότε αραίωσα. Μετά που έκλεισα την καριέρα μου και γύρισα στο χωριό, με κυρίευσε η δουλειά, δούλευα μέχρι να τη στρώσω 20 ώρες το 24ωρο στο αγρόκτημα, κοιμόμουν στο μπαξέ ολόκληρες μέρες συνεχόμενες χωρίς να έρχομαι στο σπίτι μέχρι να ορθοποδήσει αυτή η εγκατάσταση.
Στα 40 μου ταράχτηκα και ξαναγύρισα πολύ κοντά στην εκκλησία, όταν είχα πάει και για πρώτη φορά στο Αγιον Όρος και γνώρισα φωτισμένες μορφές. Ήταν όταν αρρώστησε από την επάρατο η πεθερά μου. Την πεθερά μου την αγαπούσα πάρα πολύ, ήταν πολύ καλός άνθρωπος και είχα πονέσει πάρα πολύ από αυτό που της συνέβη. Ήθελα να πάω στο Άγιον Όρος και να παρακαλέσω τον Θεό και να πάρω μια απάντηση, γιατί τέτοια αδικία σε έναν τόσο καλό άνθρωπο που μέχρι εκείνη την περίοδο δεν είχε πάρει ούτε ασπιρίνη. Στο Άγιον Όρος δέθηκα με ανθρώπους που είναι τόσο ισχυρό αυτό που νοιώθω ώστε κάθε χρόνο μετά την Πρωτοχρονιά πηγαίνω στη Μονή Γρηγορίου, κάθομαι 3 βραδιές και αυτό με γεμίζει. Έχω επισκεφθεί και άλλες μονές, αλλά τα τελευταία χρόνια πάω μόνο στην Μ.Γρηγορίου, έχει έρθει και ο ηγούμενος στο κτήμα μου το έχει επισκεφθεί, ο π.Γεώργιος Καψάλης που έκανε θαύμα στη μητέρα μου. Εγώ από την πλευρά μου έχω βοηθήσει τη Μονή να φτιάξει θερμοκήπια που ήθελαν οι μοναχοί για να καλλιεργούν κάποια φυτά. Είναι η εκκλησία στη ζωή μου πλέον ένα κομμάτι που μου δίνει δύναμη. Πλέον θεωρώ ότι χωρίς Χριστό δεν μπορώ να προχωρήσω στη ζωή μου.
